احسان منصوری: بازیگر سروش صحتی‌ترین سریال صحت‌ام

همه چیز درباره سریال مگه تموم عمر چندتا بهاره؟

• چه شد که پس از سال‌ها فعالیت در یوتیوب و بهتر است بگویم منتقد به حرفه‌ بازیگری روی آوردید؟

احسان منصوری: من ۷ سال پیش پس از سال‌ها تدوینگری و نریتوری وقتی برای اولین بار می‌خواستم جلوی دوربین بروم و به عنوان مجری برنامه‌ای را اجرا کنم، برنامه‌ای با نام «تاپ تن آپارات» برای وب‌سایت آپارات ساختم که در آن من مجری-بازیگر بودم. ساختار برنامه به گونه‌ای بود که در عین اینکه پلاتویی را اجرا می‌کردم، آن را تبدیل به سناریو کرده بودم که باید بازیگری هم می‌کردم. طی این سال‌ها نیز همیشه برای آثار سینمایی و سریال‌های ایرانی و خارجی تولید محتوا کردم که همه این موارد نشات گرفته از علاقه من به بازیگری بود. اینکه چه شد وارد حوزه کار در سریال شدم، پیشنهادی از سوی سروش صحت به من برای بازیگری شد و چون همیشه علاقه‌مند به آثار و قلم ایشان بودم، فرصت را مغتنم شمردم و به عنوان بازیگر در یک پروژه حرفه‌ای برای اولین بار حضور پیدا کردم.

• قبل از مگه تموم عمر چندتا بهاره؟ پیشنهاد حضور در آثار نمایشی را داشتید یا این سریال اولین آن بود؟

قبل از سریال مگه تموم عمر چندتا بهاره؟ پیشنهاد داشتم اما چون پروژه‌ها آن ویژگی‌هایی را که مدنظر من بود، نداشت، حضوری اتفاق نیفتاد.

• چگونه با سروش صحت برای حضور در سریال «مگه تموم عمر چندتا بهاره؟» آشنا شدید؟

حدود ۵ یا ۶ سال پیش برنامه‌ای از جنس «تاپ ‌تن آپارات» ساختم که در جشنواره‌ای مرتبط با آپارات پخش شد. آن زمان سروش صحت داور جشنواره و به واسطه همین ماجرا ما برای اولین بار با هم رو به رو شدیم. ایشان به سبک کاری من ابراز علاقه کرد. همانجا به من گفت که دوست دارم بازیگر شوم یا نه؟ گفتم: بله علاقه دارم با شما کار کنم و حتما برایم جذاب است. آن زمان اگر اشتباه نکنم ایشان مشغول ساخت «فوق لیسانسه‌ها» بود و بعد از آن فیلم «جهان با من برقص» را ساخت. تا اینکه به سریال «مگه تموم عمر چندتا بهاره؟» رسید و این همکاری رقم خورد. دلیل اصلی من برای پذیرفتن نقش «کاظم» خود سروش صحت بود.

• چگونه با کاراکتر «کاظم» آشنا شدید و برای ایفای آن با چه چالش‌هایی مواجه بودید؟

کاراکتر «کاظم» برایم جالب بود، در عین حال که جزو سه چهار نقش اول نبود اما حضورش در سریال و داستان پراهمیت بود چراکه درام شکل می‌داد، بخشی از داستان را پیش می‌برد، گره ایجاد می‌کرد و در گره‌افکنی نیز بسیار زیاد موثر بود. در عین حال این کاراکتر ویژگی‌هایی نزدیک به خود واقعی من داشت. به عنوان مثال در شرکت تبلیغاتی نریشن می‌خواند و کارهای دیگر انجام می‌دهد. من در دنیای واقعی سال‌هاست نریتور هستم و در ساخت تیزر تبلیغاتی فعالیت‌هایی داشته‌ام.

اما در عین حال شخصیتش از من دور بود، کاراکتری که سیستم زندگی کارمندی دارد در حالی که من اصلا نمی‌توانم اینگونه باشم و این بزرگترین وجه تمایزش با من بود. از طرفی همانقدر که ظاهرش موجه است. خیلی جاها می‌توانست باطن غیرموجهی داشته باشد و این هم یک مقدار از من دورش می‌کند. در عین تشابه تمایزهای جدی با «کاظم» داشتم و این برایم جذاب بود چراکه باید مواردی را در خود حفظ می‌کردم، در عین حال از خودم نیز دور می‌شدم. بسیاری از کسانی که مرا می‌شناسند، می‌گویند که چه قدر با تو متفاوت است و حتی چه قدر احسان منصوری نیست و شخصیتی جداست. از اینکه توانستم شخصیتی را که دور از من است به گونه‌ای به تصویر بکشم که قبولم کنند و برایشان باورپذیر باشد، خوشحالم.

احسان منصوری: متاسفانه در حال حاضر آدم‌ها از جهات مختلف تحت فشار هستند و همین موضوع باعث می‌شود در این زمان این جنس کارها که نگاه انسانی و لطیف دارد و یک حس مثبت به مخاطب تزریق می‌کنند، ساخته شود. این سریال اگر بتواند برای لحظاتی آرامشی به ذهن به شدت درگیر آدم‌ها بدهد، رسالت خود را انجام داده است.

• از شما به عنوان یکی از بازیگران سریال سروش صحت می‌پرسم که چه قدر فانتزی‌هایی که در آثار ایشان دیده می‌شود، برایتان قابل لمس و همراهی است؟

به طور کلی ارتباط با سروش صحت جهانی را جلوی چشم ما ترسیم می‌کند که مختص ایشان است. این سریال به نظر من سروش صحتی ترین سریال سروش صحت است یعنی به همان میزان که فضا قابل لمس است، به ناگهان فانتزی هم ایجاد می‌کند. در عین حال که می‌تواند گاهی فضای جدی داشته باشد، بسیار زیاد فضای مفرحی هم دارد. در عین حال که بسیار باسواد و عمیق است اما آن وجه شوخ طبعی و در لحظه زندگی کردن را هم حفظ می‌کند و این سریال تلفیقی از این دو ویژگی سروش صحت است. ما خود را در چنین موقعیت‌هایی قرار می‌دهیم. علاقه‌مندم بگویم وقتی در باز می‌شود و وارد دنیای ایشان می‌شویم آن قدر زیباست که بسیار راحت در این فضا حل می‌شویم. همچنین ایشان بسیار خوب می‌توانند ما را مدیریت، کنترل و کمک کنند تا نقش‌ها را پیدا کنیم و اصلا سخت نیست. در حقیقت بازیگر با آن دنیا همراه می‌شود، می‌پذیرد و نقشش را ایفا می‌کند.

• جنس کمدی در آثار سروش صحت متفاوت با دیگر آثار کمدی است که بعضا مشاهده می‌کنیم. حتی این تفکر درباره سریال «مگه تموم عمر چندتا بهاره؟» به وجود آمده است که مخاطب عام ندارد. نظر شما چیست؟

کمدی‌های سروش صحت خاص است و اساسا فضای کاری ایشان ویژگی‌های منحصر به فرد خود را دارد. معمولا اینگونه است که سریال‌های ایشان در ابتدا مخاطب خاص و بعد به مرور مخاطب عام پیدا می‌کند چراکه اتمسفر کارش به گونه‌ای نیست که همه در آن حل شوند و کاملا درک کنند که فضای کار چیست و متوجه شوخی‌ها شوند. برای همین احساس می‌شود مخاطب خاص دارد. گاهی در طی پخش و گاهی در بازپخش این اتفاق افتاده است. به عنوان مثال سریال «شمعدونی» در بازپخش جای خود را میان مخاطب عام باز کرد و بسیاری افراد این اثر را به عنوان یکی از بهترین کارهایی که دیدند، دوست دارند در حالی که زمان پخش به این شدت مورد اقبال قرار نگرفته بود. اگر بخواهم مثال دیگری بزنم بریده‌هایی از سریال «لیسانسه‌ها» همچنان در فضای مجازی می‌چرخد و کاراکتر «حبیب» که خلق شده ذهن ایمان صفایی و سروش صحت است، طرفدار دارد.

• امروزه چه قدر به آثاری شبیه به «مگه تموم عمر چندتا بهاره؟» که زندگی به شکل فانتزی، مهربانانه، اغراق‌شده و در عین حال آسان در آن جریان دارد، نیاز داریم؟

متاسفانه در حال حاضر آدم‌ها از جهات مختلف در کشور تحت فشار هستند و همین موضوع باعث می‌شود در این زمان این جنس کارها که نگاه انسانی و لطیف دارد و یک حس مثبت به مخاطب تزریق می‌کنند، ساخته شود. این سریال اگر بتواند برای لحظاتی آرامشی به ذهن به شدت درگیر آدم‌ها بدهد، رسالت خود را انجام داده است.

• اگر از نگاه مخاطب به این سریال نگاه کنیم، این اثر برحسب کدام ویژگی‌هایش می‌تواند مخاطب را با خود همراه کند؟

من همیشه می‌گویم اگر تیتراژ آثار سروش صحت را هم نگاه نکنیم و فقط چند پلان از یک قسمت را ببینیم، متوجه می‌شویم ساخته ایشان است. این یعنی اثر شناسنامه و سبک منحصربفرد خود را دارد. این ویژگی مهم است. من پیام‌هایی از مردم دریافت می‌کنم که می‌گویند پنجشنبه‌ها منتظر پخش سریال هستند و وقتی آن را تماشا می‌کنند، احساس خوب و مثبتی به آن‌ها دست می‌دهد. ناگفته نماند غیر از اینکه مخاطب با اثر استانداری مواجه می شود که سبک و استایل خود را دارد، وقتی با فضا و اتمسفر همراه می‌شود، آن وقت تماشای آن لذتی دارد که بعید می‌دانم به این راحتی فراموش کنند.

•  این روزها اغلب بازیگران اعم از جوان و چهره به بازی در آثاری که از پلتفرم‌ها پخش می‌شود، روی آورده‌اند. اگرچه با وجود ریزش مخاطب تلویزیون همچنان تعداد تماشاگران این رسانه قابل مقایسه با پلتفرم‌ها نیست. دلایل این اتفاق را چه می‌دانید؟

آن چیزی که در تلویزیون به نمایش گذاشته می‌شود با واقعیت زندگی مردم فاصله دارد یعنی به دلایلی از جمله سانسور نمی‌توان شکل زیست آن‌ها را به طور کامل به تصویر کشید هرچه قدر این سانسور باعث شود فاصله بین واقعیت و چیزی که مردم تجربه می‌کنند با آن چه می‌بینند، زیادتر باشد، ارتباط مخاطب با رسانه کمتر می‌شود. تلویزیون فاصله زیادی با واقعیت آنچه در جامعه رقم می‌خورد، دارد. پس افراد به ویژه نسل جوان تمایلی به آثار تلویزیونی ندارند و این استقبال کمتر است.

آنچه در شبکه نمایش خانگی به تصویر کشیده می‌شود نیز اگرچه با واقعیت فاصله دارد اما کمتر است و هرچه کمتر باشد، استقبال آدم‌ها بیشتر است. از سوی دیگر سانسور و محدودیت در شبکه نمایش خانگی کمتر است و مردم ترجیح می دهد به جای تلویزیون نمایش خانگی را دنبال کنند. ناگفته نماند که این احساس برای بازیگر هم وجود دارد که وقتی خود تلویزیون نمی‌بیند پس دلیلی ندارد در آثار تولیدی این رسانه بازی کند پس ترجیح می‌دهد در جایی بازی کند که مخاطبش است.