جشنواره ونیز ۲۰۲۳؛ آخرین خبرها و نقد فیلم ها

اطلاعات کامل و جدول نظر منتقدان درباره فیلم های جشنواره ونیز ۲۰۲۳ به‌روز می‌شود

فهرست کامل برندگان جشنواره ونیز ۲۰۲۳

میانگین امتیاز منتقدان به فیلم‌های جشنواره ونیز ۲۰۲۳

 

نام فیلم	امتیاز میانگین «راتن تومیتوز»	امتیاز میانگین «متاکریتیک»	حضور در بخش
کاخ (رومن پولانسکی) The Palace	عموم منتقدان: ۲.۸ از ۱۰ (۱۴ نقد) منتقدان برتر: ۱.۵ از ۱۰ (۹ نقد)	—	خارج از مسابقه
استاد (بردلی کوپر) Maestro	عموم منتقدان: ۷.۷ از ۱۰ (۴۱ نقد) منتقدان برتر: ۸.۴ از ۱۰ (۱۹ نقد)	۸۰ از ۱۰۰ (۲۱ نقد)	مسابقه اصلی
دادگاه نظامی شورش کِین (ویلیام فریدکین) The Caine Mutiny Court-Martial	عموم منتقدان: ۶.۹ از ۱۰ (۱۷ نقد) منتقدان برتر: ۶ از ۱۰ (۶ نقد)	۷۴ از ۱۰۰ (۳ نقد)	خارج از مسابقه
آدمکش (دیوید فینچر) The Killer	عموم منتقدان: ۷.۲ از ۱۰ (۳۷ نقد) منتقدان برتر: ۶.۸ از ۱۰ (۱۸ نقد)	۷۲ از ۱۰۰ (۲۱ نقد)	مسابقه اصلی
آگرو دریفت (هارمونی کورین) Aggro Dr1ft	عموم منتقدان: ۳.۴ از ۱۰ (۱۵ نقد) منتقدان برتر: ۴.۳ از ۱۰ (۶ نقد)	۴۶ از ۱۰۰ (۹ نقد)	خارج از مسابقه
بیچارگان (یورگوس لانتیموس) Poor Things	عموم منتقدان: ۹.۳ از ۱۰ (۴۹ نقد) منتقدان برتر: ۹.۴ از ۱۰ (۲۱ نقد)	۹۴ از ۱۰۰ (۲۲ نقد)	مسابقه اصلی
جانور (برتران بونلو) The Beast	عموم منتقدان: ۸.۴ از ۱۰ (۱۶ نقد) منتقدان برتر: ۹.۳ از ۱۰ (۱۰ نقد)	۸۲ از ۱۰۰ (۹ نقد)	مسابقه اصلی
داستان شگفت‌انگیز هنری شوگر (وس اندرسن) The Wonderful Story of Henry Sugar	عموم منتقدان: ۸.۲ از ۱۰ (۲۰ نقد) منتقدان برتر: ۸.۴ از ۱۰ (۱۱ نقد)	۸۳ از ۱۰۰ (۱۵ نقد)	خارج از مسابقه
داگمن (لوک بسون) Dogman	عموم منتقدان: ۵.۴ از ۱۰ (۱۵ نقد) منتقدان برتر: ۴.۸ از ۱۰ (۷ نقد)	۳۷ از ۱۰۰ (۱۰ نقد)	مسابقه اصلی
فِراری (مایکل مان) Ferrari	عموم منتقدان: ۶.۲ از ۱۰ (۳۶ نقد) منتقدان برتر: ۵.۹ از ۱۰ (۱۸ نقد)	۷۴ از ۱۰۰ (۱۸ نقد)	مسابقه اصلی
فرمانده (ایدوآردو دِ آنجلیس) Comandante	عموم منتقدان: ۴.۸ از ۱۰ (۱۰ نقد) منتقدان برتر: ۴ از ۱۰ (۶ نقد)	۴۳ از ۱۰۰ (۶ نقد)	مسابقه اصلی (فیلم افتتاحیه)
آدمکش (ریچارد لینکلیتر) Hit Man	عموم منتقدان: ۸.۴ از ۱۰ (۳۲ نقد) منتقدان برتر: ۷.۷ از ۱۰ (۱۵ نقد)	۸۲ از ۱۰۰ (۱۶ نقد)	خارج از مسابقه
شانس دوباره (وودی آلن) Coup de Chance	عموم منتقدان: ۶.۸ از ۱۰ (۱۹ نقد) منتقدان برتر: ۶.۵ از ۱۰ (۹ نقد)	۶۱ از ۱۰۰ (۹ نقد)	خارج از مسابقه
پریسیلا (سوفیا کوپولا) Priscilla	عموم منتقدان: ۷.۴ از ۱۰ (۳۵ نقد) منتقدان برتر: ۷.۱ از ۱۰ (۱۷ نقد)	۸۴ از ۱۰۰ (۲۱ نقد)	مسابقه اصلی
مرز سبز (آگنیشکا هولاند) Green Border	عموم منتقدان: ۷.۶ از ۱۰ (۱۴ نقد) منتقدان برتر: ۷.۳ از ۱۰ (۷ نقد)	۸۵ از ۱۰۰ (۹ نقد)	مسابقه اصلی
شیطان وجود ندارد (ریوسکه هاماگوچی) Evil Does Not Exist	عموم منتقدان: ۷.۶ از ۱۰ (۲۰ نقد) منتقدان برتر: ۸ از ۱۰ (۶ نقد)	۸۱ از ۱۰۰ (۹ نقد)	مسابقه اصلی
نظریه همه چیز (تیم کروگر) The Theory of Everything	عموم منتقدان: ۷.۳ از ۱۰ (۸ نقد)	۶۳ از ۱۰۰ (۴ نقد)	مسابقه اصلی
شهر باد (لِخاگوادولام پورو-اوچیر) City of Wind	عموم منتقدان: ۸ از ۱۰ (۵ نقد)	—	افق‌ها
خاستگاه (ایوا دووِرنی) Origin	عموم منتقدان: ۶.۶ از ۱۰ (۲۸ نقد) منتقدان برتر: ۶.۱ از ۱۰ (۱۱ نقد)	۷۱ از ۱۰۰ (۱۳ نقد)	مسابقه اصلی
ال کنده/ کُنت (پابلو لارایین) El Conde	عموم منتقدان: ۷ از ۱۰ (۵۶ نقد) منتقدان برتر: ۶.۶ از ۱۰ (۲۲ نقد)	۷۱ از ۱۰۰ (۲۰ نقد)	مسابقه اصلی
بالاخره سپیده‌دم (ساوِریو کوستانتسو) Finally Dawn	عموم منتقدان: ۴.۴ از ۱۰ (۱۱ نقد) منتقدان برتر: ۵.۵ از ۱۰ (۵ نقد)	۵۸ از ۱۰۰ (۷ نقد)	مسابقه اصلی
من کاپیتان (ماتئو گارونه) Io Capitano	عموم منتقدان: ۷.۶ از ۱۰ (۹ نقد)	۸۳ از ۱۰۰ (۵ نقد)	مسابقه اصلی
سرزمین موعود (نیکلای آرسل) The Promised Land	عموم منتقدان: ۶.۷ از ۱۰ (۱۳ نقد) منتقدان برتر: ۶.۹ از ۱۰ (۷ نقد)	۷۴ از ۱۰۰ (۷ نقد)	مسابقه اصلی
آداجیو (اِستفانو سولیما) Adagio	—	۶۴ از ۱۰۰ (۴ نقد)	مسابقه اصلی
اِنِآ (پیئترو کاستِلیتو) Enea	عموم منتقدان: ۵.۷ از ۱۰ (۳ نقد)	۴۷ از ۱۰۰ (۳ نقد)	مسابقه اصلی
هولی (فین تروک) Holly	عموم منتقدان: ۵.۳ از ۱۰ (۸ نقد)	—	مسابقه اصلی
لوبو (جورجو دیریتی) Lubo	عموم منتقدان: ۶.۳ از ۱۰ (۷نقد)	—	مسابقه اصلی
حافظه (میشل فرانکو) Memory	عموم منتقدان: ۶.۷ از ۱۰ (۱۲ نقد) منتقدان برتر: ۸ از ۱۰ (۷ نقد)	۷۱ از ۱۰۰ (۷ نقد)	مسابقه اصلی
بی‌موقع (استفان بریزه) Out of Season	عموم منتقدان: ۸ از ۱۰ (۵ نقد)	—	مسابقه اصلی
زنِ (ماوگوژاتا شوموفسکا و میخائو انگلرت) Woman Of	عموم منتقدان: ۷.۴ از ۱۰ (۶ نقد)	—	مسابقه اصلی
داااااالی! (کانتن دوپیو) Daaaaaali!	عموم منتقدان: ۷.۳ از ۱۰ (۶ نقد)	—	خارج از مسابقه
ساختنِ (سیدریک کان) Making of	عموم منتقدان: ۴.۵ از ۱۰ (۵ نقد)	—	خارج از مسابقه
محفل برفی (خوان آنتونیو بایونا) Society of the Snow	عموم منتقدان: ۸ از ۱۰ (۶ نقد)	—	خارج از مسابقه
هالیوودگِیت (ابراهیم نشاط) Hollywoodgate	عموم منتقدان: ۸.۳ از ۱۰ (۶ نقد)	—	خارج از مسابقه
توضیح همه چیز (گابور رایس) Explanation for Everything	عموم منتقدان: ۶.۵ از ۱۰ (۵ نقد)	—	افق‌ها

 

نقد و بررسی فیلم‌های جشنواره ونیز ۲۰۲۳

فیلم بالاخره سپیده‌دم | ساوِریو کوستانتسو

گاردین | امتیاز ۸۰ از ۱۰۰

پیتر بردشا | فیلمی که خیلی عمیق نیست اما روحی واقعی در آن دمیده شده است.

ورایتی

پیتر دبروژ | بازیگران فیلم نقطه ضعف اصلی آن هستند و خیلی گل‌درشت و پانتومیم‌گونه بازی کرده‌اند و دائم روی بازی یکدیگر تاثیر منفی می‌گذارند.

هالیوود ریپورتر

کارین جیمز | فیلمی که با نقطه ضعف‌های خودش که روی‌هم‌رفته فیلمی تاثیرگذار و چشمگیر است درباره سینما.

فیلم من کاپیتان | ماتئو گارونه

تایمز | امتیاز ۸۰ از ۱۰۰

کوین ماهر | گارونه صاحب سبک و خوش ذوق، این‌طور که به نظر می‌رسد نمی‌تواند جلوی خودش را بگیرد و صحرا (بزرگ‌ترین بیابان جهان در شمال آفریقا) را با نماهای باز خداگونه گرفته و گذرگاه کلاستروفوبیک دریای مدیترانه را همچون اثری از هیرونیموس بوش (نقاش هلندی) تصویر کرده است.

هالیوود ریپورتر

لسلی فلپرین | گارونه در این فیلم با ترکیب‌بندی‌های رنجبرانه و وسواسمندانه‌اش تقریبا هرگز قدمی اشتباه برنمی‌دارد؛ «من کاپیتان» فیلمی ماجراجویانه است با لحظه‌هایی آغشته به ترسی تهوع‌آور؛ و در عوض، ظرافت و زیبایی حیرت‌انگیزی هم دارد.

ورایتی

گای لاج | این فیلم برای گارونه تغییری انرژی‌بخش به شمار می‌رود که از زمان ظهور و موفقیت جهانی‌اش با «گومورا» (Gomorrah) در پانزده سال پیش، قوی‌ترین و رضایت‌بخش‌ترین اثر او در عرصه فیلمسازی است.

فیلم سرزمین موعود | نیکلای آرسل

ورایتی

گای لاج | آرسل که پس از اقتباس سال ۲۰۱۷ از رمان استیون کینگ و ساخت فیلم کسالت‌بار «برج تاریک» (The Dark Tower) حالا به عنوان کارگردان، بازگشتی راحت و موفق را به زادگاه و محیط آشنایش تجربه کرده است و با «سرزمین موعود» نشان می‌دهد که توانایی و مهارت خاصی در ساخت فیلم تاریخی در مقیاسی بزرگ دارد.

هالیوود ریپورتر

دیوید رونی | تولیدی برازنده که تمام مزیت‌های داستان‌گویی قدیمی اما جواب‌پس‌داده را به نمایش می‌گذارد بدون این‌که اثری از ملال در آن دیده شود.

اسکرین اینترنشنال

وندی آیدی | «سرزمین موعود» به عنوان یک وسترن نوردیک بی‌رحمانه، اثری دنیوی و لذت‌بخش است: یک فیلم حماسی همه‌جانبه که در قلبش امید دارد و زیر ناخن‌هایش خاک.

فیلم ال کنده / «کنت» | پابلو لارایین

هالیوود ریپورتر | امتیاز ۹۰ از ۱۰۰

دیوید رونی | «ال کنده» با این‌که در بخش میانی تحقیقی‌اش کمی دچار افت می‌شود اما همچنان اثری مسحورکننده و جذاب درباره موضوعی به‌شدت جدی از کارگردانی است که در دهمین فیلم بلندش همچنان برای ما غافلگیری‌هایی متهورانه دارد.

گاردین | امتیاز ۶۰ از ۱۰۰

پیتر بردشا | «ال کنده» فیلم قوی دیگری است که به آثار لارایین درباره درد و رنج ادامه‌دار کشور شیلی و مردمانی اضافه می‌شود که مجهز به چکش و میخ‌های چوبی تیز می‌کوشند با گذشته مواجه شوند.

فیلم پریسیلا | سوفیا کوپولا

تایم | امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰

استفنی زاشارک | تا به حال تجربه پرتنش و پرشوری – مثل دیوانه‌وار عاشق شدن – داشته‌اید؟ تجربه‌ای که سال‌ها بعد وقتی یادآوری می‌کنید انگار برای فرد دیگری اتفاق افتاده است؛ کسی که خوابی را پشت سر گذاشته و از آن جان سالم به‌در برده است تا به خودی که مقدرشده بدل شود؟ این حس‌وحالی است که سوفیا کوپولا در اثر سینمایی خارق‌العاده‌اش تسخیر کرده است.

ورایتی | امتیاز ۹۰ از ۱۰۰

اوئن گلیبرمن | با در نظر گرفتن این‌که ما حتی به دیدن فیلم‌های زندگی‌نامه‌ای پیچیده‌ای عادت کرده‌ایم که زندگی‌‌ها را در قوس‌(آرک)های دراماتیک درهم می‌بافند، کار جسورانه‌ای که کوپولا اینجا انجام می‌دهد این است که ظهور و سقوط رابطه پریسیلا و الویس را به عنوان خاطرات ارایه کرده است؛ خاطراتی که خیلی ساده با نوعی کیفیت عینی ذِن‌گونه جریان پیدا می‌کنند و هرگز چیزی را ابداع نمی‌کنند.

گاردین | امتیاز ۸۰ از ۱۰۰

پیتر بردشا | پرتره کوپولا جذاب است به‌خصوص در مرحله کودکی پریسیلا؛ و اگر در بخش پایانی‌اش کم‌تر متمایز است – جایی که پریسیلا به‌تدریج از توهم خارج می‌شود و انتظارهایش واقع‌گرایانه‌تر می‌شوند – موضوعی است که انتظار می‌رود.

 فیلم مرز سبز | آگنیشکا هولاند

اسکرین اینترنشنال

وِندی آیدی | در خصوص فیلم‌هایی که در دهه اخیر به بحران مهاجرت و پناهندگی فعلی به اروپا پرداخته‌اند کمبودی وجود نداشته است اما «مرز سبز» بی‌تردید یکی از بهترین آثار سینمایی در این زمینه است.

ورایتی

جسیکا کیانگ | «مرز سبز» یک تریلر جانانه و حسابی نفس‌گیر است که ماجراهایش در مرز لهستان و بلاروس روی می‌دهد و نقد اجتماعی‌اش را در لفافه‌ای از استادی سینمایی هوشمندانه و سیم‌خاردارگونه می‌پیچد تا احساساتی را فرا بخواند.

گاردین | امتیاز ۸۰ از ۱۰۰

پیتر بردشا | «مرز سبز» را به‌سختی می‌شود تماشا کرد و به مشتی می‌ماند که به شبکه عصبی خورشیدی بالای معده وارد می‌شود؛ اما یک شاهد سینمایی حیاتی بر آن چیزی است که در حال حاضر در اروپا روی می‌دهد.

فیلم شیطان وجود ندارد | ریوسکه هاماگوچی

گاردین | امتیاز ۸۰ از ۱۰۰

پیتر بردشا | «شیطان وجود ندارد» احتمالا همان‌قدر که برخی را خشمگین خواهد کرد بعضی دیگر را شیفته خواهد کرد؛ اما برای من تا مدت‌ها پس از پایانش – آن نمای طولانی با دو فردی که در مه محو می‌شوند – در ذهنم ماند و آن را درگیر خودش کرد.

ایندی‌وایر | امتیاز ۸۰ از ۱۰۰

رایان لاتانسیو | هاماگوچی هیچ کسی را قضاوت اخلاقی نمی‌کند؛ اما مادامی که این فیلم به لحاظ احساسی گریزان دست خود را رو می‌کند این موضوع روشن می‌شود که هر کسی می‌تواند اهریمن باشد یا خطا کند.

ورایتی

جسیکا کیانگ | این داستان بیش‌تر با جزییات و بافت‌ها ساخته شده است تا اقدام‌های بزرگ و مهم.

فیلم نظریه همه چیز | تیم کروگر

ورایتی

جسیکا کیانگ | یک تریلر متافیزیکی بیش از حد طولانی اما لذت‌بخش که چنان پاستیش وسواسمندانه‌ای ارایه می‌دهد که به منبع لذت سینمایی عالی خودش بدل می‌شود.

تایم آوت | امتیاز ۸۰ از ۱۰۰

فیلیپ دی سِملین | این فیلم علمی‌خیالی هیچکاکی‌ شگفت‌انگیز به پازلی زیبا و مملو از ایده‌های مبتکرانه می‌ماند.

فیلم جانور | برتران بونِلو

گاردین | امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰

پیتر بردشا | «جانور» شاید چیزی به بحث انتقادی در خصوص مقوله‌های مورد اشاره‌اش اضافه نکند اما یک تجربه سینمایی باشکوه است که با شور و اشتیاقی مثال‌زدنی خلق شده و موسیقی متن آن بر شدت ترسی می‌افزاید که فیلم برمی‌انگیزد.

ایندی‌وایر | امتیاز ۸۰ از ۱۰۰

دیوید ارلیش | جرج مَکِی و لئا سیدو فارغ از دوره‌ای که در آن به‌سر می‌برند، لرزه‌ها و هیجان‌های طبیعی‌ای نسبت به هم دارند که در مورد مرد از این واقعیت سرچشمه می‌گیرد که دائم تغییر می‌کند و در خصوص زن از این موضوع که هرگز تغییر نمی‌کند.

ورایتی

گای لاج |  فیلمی که آشکارا از فقدان تماس و روابط انسانی مختل شده است؛ و به همین خاطر تماشاگرانش هم سرخورده و کلافه می‌شوند.

فیلم خاستگاه | ایوا دوورنی

اسکرین اینترنشنال

جاناتان رامنی |  «خاستگاه» بی‌شک تجربه و تعهد پروتاگونیست خود را در سطحی انسانی و بی‌واسطه به تماشاگر منتقل می‌کند؛ و شخصیت آنجانو اِلیس تعاملی زنده و گرم با شخصیت‌های جان برنثال و نیسی نَش دارد که به‌ترتیب نقش همسر و دختر عموی او را بازی کرده‌اند.

ورایتی

پیتر دبروژ | این فیلم تماشاگرانش را به فکر کردن و حرف زدن وامی‌دارد؛ و شیوه‌ای که دوورنی آن را کارگردانی کرده، «خاستگاه» را به گردبادی متحرک از ایده‌ها بدل کرده است.

گاردین

پیتر بردشا | فیلمی قوی که هدف خاص خودش را دنبال می‌کند.

فیلم شهر باد | لِخاگوادولام پورو-اوچیر

ورایتی

جسیکا کیانگ | «شهر باد» نه خودآگاهانه شاعرانه است و نه آن‌قدر که عنوانش دلالت می‌کند برآمده از خیال؛ اما شعله‌ای بادقت افروخته‌شده که دایره‌ای کوچک از نور و گرما را در سردترین پایتخت دنیا برپا کرده است.

ایندی‌وایر

سیدهانت ادلاکا | زی که به‌تدریج بار انتظارها از دوشش برداشته می‌شود کاوش خود در تجربه حقیقی زندگی کردن را آغاز می‌کند، چه نوشیدن و رقصیدن باشد و چه خیلی ساده، وقت‌گذرانی با یک فرد تنهای دیگر؛ و نتیجه به لحاظ سینمایی نیروبخش است.

فیلم آدمکش | ریچارد لینکلیتر

راجرایبرت‌دات‌کام

گلن کِنی | فیلمی کمدی/تریلر که به یک اندازه بامزه و پرتنش است؛ و به لحاظ اخلاقی چالش‌برانگیز.

هالیوود ریپورتر

لسلی فلپرین | یک کمدی اسکروبال هوشمندانه.

ورایتی

اوئن گلیبرمن | «آدمکش» مملو از لحظه‌های بامزه و مفرح است اما همان‌قدر که سرگرم‌کننده است دارای پیرنگی است که به شکلی بدترکیب پهن می‌شود و گسترش پیدا می‌کند؛ و این امر، بیش از حد ادامه پیدا می‌کند.

فیلم شانس دوباره | وودی آلن

راجرایبرت‌دات‌کام

گلن کنی | یک تریلر فرانسوی‌زبان منسجم و موثر که در ضمن، و علاوه بر دیگر ویژگی‌هایش، طولانی‌ترین لطیفه/شوخی دنیا درباره مادر همسرتان است.

اسکرین اینترنشنال

جاناتان رامنی | «شانس دوباره» یک اثر سینمایی تروتازه و تمام‌عیار نیست اما شور و سرزندگی بیش‌تری در قیاس با دیگر فیلم‌های اخیر وودی آلن دارد.

تلگراف | امتیاز ۶۰ از ۱۰۰

رابی کالین | شاید خود آلن در مورد این اثرش – با در نظر گرفتن شرایط او در سال‌های اخیر – شانس دوباره‌ای آورده باشد اما جذابیت و تلالو این فیلم واقعی است.

فیلم دادگاه نظامی شورش کین | ویلیام فریدکین

گاردین | امتیاز ۶۰ از ۱۰۰

زان بروکس | این فیلم «جن‌‌گیر»، «جادوگر» یا «رابط فرانسوی» نیست اما به عنوان فیلم دیرهنگامی که به کارنامه یک فیلمساز فوق‌العاده افزوده می‌شود ارزشمند است و راضی‌کننده.

هالیوود ریپورتر

لسلی فِلپرین | نمی‌دانم فریدکین وقتی تصمیم گرفت این فیلم را بسازد می‌دانست «دادگاه نظامی شورش کین» می‌تواند آخرین فیلمش باشد یا نه، اما از بسیاری جهات حس‌وحال آخرین کلام هنری یک فیلمساز بزرگ را دارد.

لیتل وایت لایز

هانا استرانگ | فریدکین مثل همیشه سروکله زدن با دلالت‌ها و معانی ضمنی روایتش را به عهده ما می‌گذارد. هیچ چیزی در دنیاهای مخصوص او، سیاه و سفید نیست یا در واقع در همین دنیایی که ما هم در آن زندگی می‌کنیم.

فیلم داگمن | لوک بسون

هالیوود ریپورتر

جردن مینتزِر | خیلی چیزها را باید در این فیلم تاب آورد که احمقانه هم هستند اما بسون اغلب با موفقیت از عهده کار برآمده است! البته به لطف بازی قدرتمند کیلب لندری جونز که موفق شده توامان تاثیرگذار و کمی هراس‌انگیز باشد.

ورایتی

جسیکا کیانگ | به‌شدت بدیهی و قابل پیش‌بینی، از نظر خلاقه بی‌روح و ناتوان،‌ و به‌گونه‌ای مهلک خسته‌کننده…

تلگراف | امتیاز ۲۰ از ۱۰۰

رابی کالین | تصور کنید جوکر با سریال کودکان «ووف» ترکیب شود و شما با اشتیاق در انتظار دیدن فیلمی از کارگردان «عنصر پنجم» (Fifth Element) هستید که به‌ظاهر فیلم او برای بازگشت به دوران اوج قلمداد می‌شد…

فیلم فرمانده | ایدوآردو دِ آنجلیس

ورایتی

اوئن گلیبرمن | پیام خانواده‌محور «فرمانده» ارزشمند و شریف است اما برای هیجان‌انگیز کردن فیلم کافی نیست.

هالیوود ریپورتر

جردن مینتزر | قابل احترام اما آشفته و بیش از حد توضیح داده شده.

تلگراف | امتیاز ۴۰ از ۱۰۰

رابی کالین | فیلم که ماجراهایش در اولین سال‌های جنگ جهانی دوم می‌گذرد، مجموعه‌ای از صحنه‌های خیس عرق از زندگی یک فرمانده زیردریایی واقعی به نام سالواتوره تودارو را روایت می‌کند.

فیلم فِراری | مایکل مان

ورایتی | امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰

اوئن گلیبرمن | شبح مرگ صحنه‌های مسابقه «فراری» را تسخیر کرده‌اند و این بخشی از بار ازخودبی‌خودکننده آن‌ها به شمار می‌رود؛ اما این فقط فصل‌های اکشن فیلم نیست که از احساس خطری لرزه‌برتن‌انداز سرشار شده‌اند؛ هر لحظه از این درام هم با حسی از وحشت و با دریافتی از آشفتگی احساسی اساسی پیش می‌رود.

تلگراف | امتیاز ۸۰ از ۱۰۰

رابی کالین | صحنه‌های تصادف آغشته به هیجانی هراس‌انگیزند؛ انگار نیروی جاذبه مستقیم بر اندام‌های داخلی شما تاثیر می‌گذارد؛ و این موضوع درباره خود مسابقه‌ها هم صادق است که مثل خودروها به‌نوعی توامان صیقلی و براق اما با صدایی خردشونده همراه هستند؛ که گویی تا بروز فاجعه در هر لحظه‌ای چند اینچ فاصله دارند.

تایم | امتیاز ۷۰ از ۱۰۰

اِستِفِنی زاشارِک | مایکل مان تکنیسین فوق‌العاده‌ای است اما متانت همیشگی‌اش وبال گردن است. به نظر می‌رسد که او می‌خواهد ما این مرد پیچیده و به‌شدت درون‌گرا را درک کنیم کسی که هم محترم است و هم خوددار؛ اما در نهایت، او بیش‌تر به بعد شخصیتی رازورزانه اِنزو فِراری علاقه‌مند است تا انسانیت او.

گاردین | امتیاز ۶۰ از ۱۰۰

پیتر بردشا | پنه‌لوپه کروز اشتیاق و بغض و گستاخی را برای نقش لورا به ارمغان آورده است اما شیلین وودلی چیزی در دست نداشته که با آن بتواند برای نقش بیهوده لینا کاری بکند. آدام درایور هم برای این نقش دور از ذهن است و جذابیتی هم ندارد. با وجود این، هیچ‌کس نمی‌تواند سبکی را زیر سوال ببرد که مایکل مان صحنه‌های مسابقه را با چنین احساس خطر و وحشتی کار کرده است.

فیلم بیچارگان | یورگوس لانتیموس

هالیوود ریپورتر | امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰

دیوید رونی | این فیلم که مملو از خوشی‌های گستاخانه، شوخی‌های هوشمندانه، فانتزی رادیکال و عناصر هیجان‌انگیز در طراحی است، یک ضیافت تمام‌عیار برای سینمادوستان به شمار می‌رود؛ و البته که اِما استون با یک بازی بی‌باکانه (که قوس احساسی‌ای دارد که بیش‌تر بازیگران فقط می‌توانند خوابش را ببینند) پرخوری می‌کند.

گاردین | امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰

پیتر بردشا | هر چیزی در این فیلم، هر فریم، هر تصویر، هر شوخی و هر بازی، بویی از هیجان برده است.

لس‌آنجلس تایمز | امتیاز ۹۰ از ۱۰۰

جاستین چنگ |  «بیچارگان» در نهایت نشان می‌دهد که برای همه بازیگوشی‌های شریرانه‌اش، برهنگی‌های بی‌روح و بی‌احساسش، حسن‌تعبیرهای جنسی‌اش که ابتکاری وقیحانه دارند، و پرده سومی که در اعماق پست‌تر قدیمی‌ترین حرفه جهان غوطه‌ور می‌شود، حرفی کاملا جدی در ذهن بسیار کثیف خود دارد.

فیلم داستان شگفت‌انگیز هنری شوگر | وس اندرسن

اسکرین دِیلی | امتیاز ۹۰ از ۱۰۰

نیکی بوگان | داستان چندلایه فیلم درباره یک مرد ثروتمند و کتاب خارق‌العاده‌ای که زندگی‌اش را تغییر می‌دهد، همان ایده‌ای است که وس اندرسن باید آن را فیلم می‌کرد؛ فیلمسازی که از چنین روایت‌های «عروسک روسی»مانندی لذت می‌برد و داستان را به عنوان خوانشی دراماتیک ارائه می‌دهد که خود شخصیت‌ها راوی آن هستند.

تلگراف | امتیاز ۸۰ از ۱۰۰

رابی کالین | «داستان شگفت‌انگیز هنری شوگر» به عنوان فیلمی از وس اندرسن، تقریبا نیازی به گفتن نیست که جزییاتش مطبوع هستند.

ورایتی | امتیاز ۸۰ از ۱۰۰

پیتر دبروژ | فیلم در واقع فقط حضور خود اندرسن را کم دارد، به همان شیوه‌ای که آلفرد هیچکاک سابقا قسمت‌های سریال تلویزیونی خودش را عرضه می‌کرد. از سوی دیگر، آن وقت به‌راحتی می‌شد گفت که او در هر فریم از فیلمش حضور دارد.

فیلم کاخ | رومن پولانسکی

تلگراف | امتیاز ۲۰ از ۱۰۰

رابی کالین | بی‌شک و دست‌کم ۲۳ سال از تاریخ مصرف شوخ‌طبعی فیلم گذشته است؛ و بیش‌تر به این مفهوم که «چرا کسی باید چنین بخواهد؟» و نه این‌که «دیگر نمی‌توانید از چنین شوخی‌هایی بهره ببرید.»

ورایتی

اوئن گلیبرمن | مطمئن نیستم تا امروز شنیده باشم در سالن سینمایی به این بزرگی و عظمت، چنین سکوت مرگباری برای فیلمی حاکم شود که این‌قدر مصرانه سعی می‌کند تماشاگرش را سرگرم کند و بخنداند.

فیلم استاد | بردلی کوپر

تلگراف | امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰

رابی کالین | وقتی ما منتقدان گلایه می‌کنیم که استودیوهای فیلمسازی دیگر دست به خطر (ریسک) نمی‌زنند، «استاد» دقیقا همان نوع فیلمی است که ما آرزو می‌کنیم آن‌ها می‌ساختند. همه چیز بی‌نقص نیست اما حتی کاستی‌ها هم هیجان‌انگیزند و جاهایی که مستقیم به هدف می‌زند حکم ضربه فنی را دارند.

تایمز | امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰

کوین ماهر | فیلمی که زیبایی شگفت‌انگیزی دارد و به‌طور متناوب غم‌انگیز، تراژیک و مهربانانه است؛ فیلمی که کاملا پیرامون دو بازی فوق‌العاده بنا شده است.

ورایتی

اوئن گلیبرمن | پرتره‌ای حیرت‌انگیز از یک هنرمند خودشیفته جذاب که برده یک زندگی زناشویی است که به آن باور دارد اما نمی‌تواند کاملا نیازهای آن را تامین کند.

فیلم قاتل | دیوید فینچر

گاردین | امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰

پیتر بردشا | «قاتل» یک تریلر با رنگ‌ولعابی ناب و صاحب سبک است که چهره مرموز و مضطرب فاسبندر دقیقا مناسب آن است.

ایندی‌وایر | امتیاز ۷۵ از ۱۰۰

رایان لاتانسیو | «قاتل» هم به اندازه هر تریلری از دیوید فینچر عاری از احساس است؛ فیلمی که گاهی به خاطر بی‌آلایشی‌اش قابل پیش‌بینی است اما از سوی دیگر و به همین دلیل، به شکلی عجیب جسورانه است.

ورایتی

اوئن گلیبرمن | نه این‌که دیوید فینچر فیلمساز جنایی فوق‌العاده‌ای نباشد اما در این مورد شاید خودش فکر می‌کند «قاتل» جزییات و جذابیتی بیش‌تر از آنچه دارد که ما در واقعیت می‌بینیم و تجربه می‌کنیم.

 

حاشیه های جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۳ 

فینچر و قاتلی که با ترانه می‌شناسیمش!

دیوید فینچر با اولین نمایش جهانی اثر جدیدش «قاتل» که مایکل فاسبندر نقش یک آدمکش را در آن بازی می‌کند ونیز را غرق وحشت کرد؛ و این تریلر نتفلیکسی پنج دقیقه توسط تماشاگران ایستاده‌اش تشویق شد. فاسبندر و همبازی‌اش تیلدا سویینتن درست مثل سایر بازیگران نتوانستند به دلیل اعتصاب اتحادیه‌های آمریکایی در این رویداد حضور داشته باشند. برای همین فینچر تنها روی فرش قرمز ظاهر شد و فقط گروه کوچکی از مدیران نتفلیکس او را همراهی می‌کردند، در حالی که او پوسترهای برخی آثار محبوبش از «هفت» تا «باشگاه مبارزه» را برای علاقه‌مندان امضا می‌کرد. بر اساس بازخوردهای مثبت اولیه می‌توان گفت که «قاتل» موفقیت دیگری را کسب خواهد کرد و فیلمنامه هوشمندانه و صحنه‌های اکشن خیره‌کننده این فیلم ژانر، آن را به گزینه‌ای قطعی برای دیدن در نتفلیکس بدل خواهد کرد.

فینچر در نشست خبری ونیز درباره پرداخت شخصیت فاسبندر به عنوان یک آدمکش ساکت که حساب‌شده عمل می‌کند چنین توضیح داد: «همدردی در ذهنم آخرین موضوعی بود که در خصوص این شخصیت به آن فکر می‌کردم. او نیاز نبود ترسناک باشد. خودتان می‌دانید، ابتذال شر. امیدوارم تماشاگری که فیلم را می‌بیند وقتی در هر صفی قرار گرفت از نفر پشت سرش واهمه داشته باشد.» فیلم بر اساس مجموعه رمان‌های گرافیکی «قاتل» اثر اَلِکسی نولِنت و لوک یاکامون شکل گرفته است و آدمکش بی‌رحمی را دنبال می‌کند که پس از خراب‌شدن ماموریتی دچار بحران روان‌شناختی می‌شود. فیلمنامه اقتباسی را اندرو کوین واکر نوشته است که نویسنده «هفت» هم هست. از همکاران همیشگی فینچر که اینجا هم کنار او هستند می‌توان از اریک مِسِرشمیت فیلمبردار و ترِنت رِزنِر و اَتیکِس راس آهنگساز نام برد.

فینچر درباره انتخاب موسیقی و ترانه‌های گروه راک انگلیسی «اسمیتز» برای قاتل فیلمش هم گفت: «می‌دانستم که از ترانه «چقدر زود است اکنون» (How Soon Is Now) استفاده می‌کنم و عاشق این ایده بودم که این ترانه به‌خصوص به عنوان ابزاری برای آرام کردن تشویش‌های او عمل کند. به عنوان نوار مراقبه (مدیتیشن) دوستش داشتم و فکر می‌کردم بامزه و مفرح است؛‌ و البته فکر نمی‌کنم مجموعه آثاری از یک موسیقی‌دان وجود داشته باشد که این‌قدر توامان شوخ‌طبعانه باشد و ماهیتی طعنه‌آمیز داشته باشد. ما به اطلاعات زیادی درباره این فرد دست پیدا نمی‌کنیم و برای همین فکر کردم این نوارها می‌توانند دریچه‌ای برای شناخت او باشند.»

«قاتل» از دهم نوامبر (نوزدهم آبان) در نتفلیکس عرضه خواهد شد.

گلایه آدام درایور از نتفلیکس و آمازون

درایور در جریان نشست مطبوعاتی «فِراری» کمپانی‌های پخش مجازی و آنلاین «آمازون» و «نتفلیکس» را خطاب قرار داد و به دلیل عدم همراهی با خواسته‌های اعتصاب‌های بازیگران و نویسندگان محکوم‌شان کرد. او در خصوص علت حضورش در ونیز برای تبلیغ اثر تازه مایکل مان در میانه اعتصاب‌های مورد اشاره گفت: «خیلی مفتخرم که اینجا هستم تا نماینده فیزیکی فیلمی باشم که نسبتی با «اتحادیه تهیه‌کنندگان سینما و تلویزیون» (AMPTP) ندارد و بتوانم اهداف و رویکرد اتحادیه بازیگران را تبلیغ کنم که تاکتیک موثری است و حاصل توافقی موقت و محدود.» و در ادامه افزود: «و هدف دیگر این است که بگویم چرا کمپانی‌های پخش کوچک‌تری مثل «نئون» و «اس‌تی‌اِکس اینترنشنال» می‌توانند با مطالبات و فهرست آرزوهای اتحادیه بازیگران همراهی کنند اما کمپانی‌های بزرگی مانند نتفلیکس و آمازون نمی‌توانند؟ و هر بار که نماینده‌ای مثل من از اتحادیه بازیگران سینما می‌رود و از فیلمی حمایت می‌کند که با قوانین توافق موقت سازگاری دارد، فقط آشکارتر می‌شود که ما می‌خواهیم از همکاران‌مان حمایت کنیم اما برخی نمی‌خواهند.» نتفلیکس و آمازون به درخواست «ورایتی» برای پاسخ‌گویی به این حرف‌ها واکنشی نشان ندادند.

آدام درایور نقش اِنزو فِراری را در درام مایکل مان بازی کرده است که وقایع‌نگاری سالی مهم از زندگی این غول عرصه اتومبیل‌سازی است. پنه‌لوپه کروز، شِیلین وودلی، سارا گَدِن و جک اوکانل از دیگر بازیگران فیلم هستند. مان هم درباره ساخت اثر جدیدش چنین توضیح داد: «فراری ساخته شد چون آدم‌هایی که به ساختش کمک کردند از بخش‌های اعظمی از دستمزدشان صرف‌نظر کردند از جمله آدام و خودم. این فیلم توسط یک استودیو بزرگ ساخته نشد و به همین خاطر در این رویداد سینمایی حضور داریم و از دیگر همکاران‌مان حمایت می‌کنیم.»

اتحادیه بازیگران سینما و فدراسیون هنرمندان رادیو و تلویزیون آمریکا (SAG-AFTRA) در آستانه برپایی جشنواره ونیز با توافق‌های موقتی در مورد پروژه‌های به‌خصوصی موافقت کردند تا برخی از عوامل آن‌ها بتوانند فیلم‌های خود را در این رویداد سینمایی تبلیغ کنند. به منظور رسیدن به توافق موقت، تهیه‌کنندگان و پخش‌کننده‌های فیلم باید مستقل از کمپانی‌هایی عمل می‌کردند که به «اتحادیه تهیه‌کنندگان سینما و تلویزیون» تعلق دارند و با شرایطی موافقت می‌کردند که اتحادیه بازیگران… در مذاکره‌های خود در نظر گرفته است.

لوک بسون: تنها فیلم‌ها می‌مانند

بسون با «داگمن» برای اولین بار در ونیز حاضر شده است اما استقبال گرم تماشاگران از فیلم با تشویقی شش‌دقیقه‌ای، نوید آینده‌ای متفاوت و بازگشت احتمالی او را می‌دهد. با وجود این، همه منتقدان فیلم را تحسین نکرده‌اند. موضوع جالب درباره فیلم این است که بسون یک سال کامل را با کِیلِب لندری جونز بازیگر، صرف پرداخت شخصیت مرکزی کرده است؛ جوانی به نام داگلاس که زندگی سختی داشته و رهایی و آرامش او به‌واسطه همراهی و دوستی با سگ‌ها رقم خورده است. جالب این‌که عشق به سگ‌ها عاملی بود که بسون و لندری جونز را برای این همکاری به هم رساند: «کیلب و من دو دیدار داشتیم که فقط درباره زندگی و سینما و فیلم‌ها صحبت کردیم. بعدش در جلسه سوم از او پرسیدم که سگ‌ها را دوست دارد یا نه. او از سگی گفت که در کودکی داشت. او را درک کردم چون من هم گوشه‌گیر بودم و با تجربه مشابهی بزرگ شدم و همیشه با سگم بود. ما به‌سرعت دوستان صمیمی هم شدیم.»

بسون که زمانی با فیلم‌های اکشن دیدنی‌اش گیشه سینماها را به تسخیر خود درآورده بود، سال ۲۰۱۸ به‌واسطه اتهام‌های ساند فان روی یکی از بازیگران زن «والرین و شهر هزار سیاره» (Valerian and the City of a Thousand Planets) تقریبا پنج سال درگیر نبرد قانونی شد تا این‌که بی‌گناه شناخته شود؛ اما حالا مساله این است که صنعت فیلمسازی با او کار خواهد کرد یا نه؛ که بسون در این باره می‌گوید: «این مشکل من نیست. سعی کرده‌ام در چند سال گذشته روی کارم تمرکز کنم. من خودم را یک هنرمند می‌دانم و مهم‌ترین موضوع برایم نوشتن فیلمنامه‌های خوب است مثل «داگمن». می‌خواهم داستان‌های بهتر و بهتری بنویسم چون فقط چند فیلم دیگر می‌توانم بسازم. بیست سال دیگر، تنها چیزی که می‌ماند فیلم‌ها هستند.» و پیرامون سازوکار تولید هم می‌گوید: «تنها قانون حاکم در صنعت فیلمسازی این است که اگر پروژه خوبی داشته باشید همه می‌خواهند بخشی از آن باشند. در مورد «داگمن» هم تی‌اف۱ و کانال‌+ ظرف ۲۴ ساعت وارد پروژه شدند.»

وس اندرسن و طلسمی که شکسته شد!

اندرسن که با فیلم ۳۷ ‌دقیقه‌ای «داستان شگفت‌انگیز هنری شوگر» در جشنواره ونیز حضور دارد، پیش از اولین نمایش جهانی فیلمش جایزه «گلوری تو دِ فیلم‌مِیکِرِ» کارتیه را از دستان یکی از همکاران تقریبا همیشگی‌اش الکساندر دسپلات آهنگساز دریافت کرد. او با فروتنی این افتخار را پذیرفت اما به شوخی گفت: «وقتی درباره این جایزه تحقیق می‌کردم متوجه شدم به فیلمسازانی اهدا شده است که بعدش اولین نمایش جهانی بدترین فیلم‌شان در این جشنواره اتفاق افتاده است. امیدوارم من هم تکرارکننده این وضعیت نباشم.» و البته که چنین اتفاقی نیفتاد و تماشاگران حدود چهار دقیقه فیلم کوتاه (یا در واقع نیمه‌بلند) او را تشویق کردند؛ فیلمی کمدی با بازی‌های رِیف فاینز، بندیکت کامبربچ،‌ بن کینگزلی و دِو پتل که بر اساس مجموعه داستان کوتاه سال ۱۹۷۷ رولد دال شکل گرفته است و در واقع، شامل چهار فیلم کوتاه می‌شود! اندرسن در جریان نشست مطبوعاتی فیلم به جنجالی هم پرداخت که تازگی بر سر ویرایش آثار دال با هدف حذف بخش‌ها و کلمه‌های توهین‌آمیز به‌پا شده است: «من که اصلا نمی‌خواهم خود هنرمند هم دست به اصلاح اثرش بزند. متوجه انگیزه این کار هستم اما وقتی اثری تمام شد و مخاطب با آن ارتباط گرفت، دیگر تمام است. من به‌نوعی فکر می‌کنم کاری که انجام شده، تمام شده است؛ و بی‌شک هیچ‌کس بجز نویسنده هم نباید اثری را اصلاح کند که در این مورد او دار فانی را وداع گفته است.»

«داستان شگفت‌انگیز هنری شوگر» از این لحاظ هم حائز اهمیت است که اولین همکاری او را با نتفلیکس رقم زده است؛ فیلمی که از ۲۷ سپتامبر (پنجم مهر) در نتفلیکس عرضه خواهد شد و از یک هفته قبلش هم در سینماها به نمایش درخواهد آمد.

ریچارد لینکلیتر، «آدمکش» و چند داستان دیگر

اثر جدید لینکلیتر با عنوان «آدمکش» سه‌شنبه شب پس از اولین نمایش جهانی‌اش در جشنواره ونیز پنج دقیقه مورد تشویق ایستاده تماشاگرانش قرار گرفت. این اکشن کمدی که گلِن پاوِل نقش اصلی‌اش را بازی کرده است از همان ابتدا بینندگانش را به وجد آورد و در حین نمایش هم چند بار صحنه‌هایی از آن مورد تشویق قرار گرفتند. لینکلیتر در نشست خبری فیلم درباره همکاری نزدیک با پاول در فیلم چنین توضیح داد: «ما دست از کار کردن روی این فیلم نمی‌کشیدیم. تمام آخرهفته‌ها کار می‌کردیم و همین‌طور تمام شب‌ها…»

کارگردان سه‌گانه «پیش از» (Before) و «مدرسه راک» (School of Rock)، فیلمنامه را با همکاری پاول (بازیگری که پیش از این با لینکلیتر همکاری‌های متعددی داشته و این اولین تجربه‌اش در مقام نویسنده است) بر اساس مقاله‌ای به همین نام از ماهنامه تگزاسی «اسکیپ هالندزوورث» نوشت. داستان درباره پلیسی مخفی در هیوستن است که وانمود می‌کند یک آدمکش است تا بتواند کسانی را به دام بیندازد که سعی دارند وی را اجیر کنند و در ضمن، زنی را هم نجات بدهد.

لینکلیتر در بخشی از صحبت‌هایش هم گفت که تولید کمدی موزیکال جدیدش «با شادمانی چرخ می‌زنیم» (Merrily We Roll Along) با فرض به پایان رسیدن اعتصاب‌ها در هالیوود به‌زودی از سر گرفته خواهد شد. البته این فیلم هم مثل «پسر بودن» (Boyhood) در یک بازه زمانی طولانی فیلمبرداری و ساخته خواهد شد. فیلمبرداری «با شادمانی چرخ می‌زنیم» از سال ۲۰۱۹ آغاز شده و ابتدا قرار بود سال ۲۰۳۹ روی پرده سینماها برود: «هجده سال دیگر کارمان تمام خواهد شد!» لینکلیتر در خصوص اعتصاب‌های نویسندگان و بازیگران که مانع حضور ستارگان «آدمکش» یعنی گلن پاول و آدریا آرجونا در جشنواره ونیز و تبلیغ فیلم شد، چنین گفت: «همه احساسش می‌کنند و به نظرم هیچ‌کس از این وضعیت خوشحال نیست؛ اما مشکل همین است. وقتی شما در صنعتی کار می‌کنید و کسی خوشحال نیست شاید وقت بازنگری فرا رسیده است و مسائلی باید طرح و حل شوند تا حق همه ادا شود. من واقعا در کانون اعتصاب‌ها قرار ندارم. البته که به عنوان عضوی مفتخر در اعتصاب به‌سر می‌برم اما به نظرم موضوع حل خواهد شد. این یکی از آن برهه‌های سرنوشت‌ساز است.»

«آدمکش» یازدهم سپتامبر (بیستم شهریور) در جشنواره تورنتو روی پرده خواهد رفت.

وودی آلن، تشویق‌ها و اعتراض‌ها

جدیدترین فیلم آلن با عنوان «موفقیت شانسی» سه دقیقه از سوی تماشاگرانش در ونیز ایستاده تشویق شد که می‌توانست طولانی‌تر هم باشد اگر این فیلمساز کهنه‌کار و تحسین‌شده به سمت در خروج نمی‌رفت. البته آلن از این واکنش اولیه به فیلمش احساساتی شد و پیش از شروع نمایش فیلم هم ایستاده تشویق شده بود. وضعیت روی فرش قرمز نیز به همین شکل بود با این تفاوت که گروهی از معترضان هم آنجا حضور داشتند. این گروه از اقدام امسال ونیز در پذیرش فیلم‌های آلن، لوک بسون و رومن پولانسکی شاکی‌اند که خشونت جنسی علیه زنان را در کارنامه دارند.

آلن در گفت‌وگویی با «ورایتی» پیش از اولین نمایش جهانی فیلمش گفته بود که «موفقیت شانسی» به عنوان پنجاهمین فیلم بلند او شاید آخرین فیلمش باشد چون از دست‌وپا زدن برای جور شدن بودجه لازم برای پروژه‌هایش خسته شده است: «اگر سرمایه‌گذار به‌راحتی پیدا می‌شد من ایده‌های زیادی دارم که مرا به فیلمسازی وسوسه می‌کنند؛ اما در شرایط فعلی نمی‌دانم که ذوق کافی برای رفتن و صرف زمان زیادی به منظور پول جمع کردن برای تولید فیلم را دارم یا نه.» البته آلن در بخش دیگری از نشست خبری در پاسخ به این سوال که «آیا به ساخت فیلم دیگری در نیویورک فکر می‌کنید» گفت: «ایده خیلی خوبی برای نیویورک دارم اما به این شرط که کسی پیدا شود که بگوید: ما فیلمت در نیویورک را سرمایه‌گذاری می‌کنیم و تمام محدودیت‌هایت را هم می‌پذیریم. اگر چنین فرد احمقی پیدا شود من فیلم جدیدم در نیویورک را خواهم ساخت.»

«موفقیت شانسی» یک تریلر فرانسوی‌زبان به سبک «امتیاز نهایی» (Match Point) است که زندگی زوجی فوق‌العاده را دنبال می‌کند که در پاریس زندگی می‌کنند اما رسیدن عشقی قدیمی همه چیز را خراب می‌کند. آلن توضیح داد که ابتدا می‌خواست داستان زوجی آمریکایی را در پاریس روایت کند اما: «گاهی وقت‌ها فردی از کشوری تماس می‌گیرد و می‌گوید: اگر فیلم را در مثلا ایسلند بسازید یا به زبان دیگری، ما سرمایه‌گذار شما خواهیم شد. من هم اگر ایده‌ای داشته باشم که برای ایتالیا یا آلمان یا… خوب باشد به‌ش فکر می‌کنم. گاهی کشور مورد نظر را خوب نمی‌شناسم اما خاطره خوب فیلمسازی در فرانسه و به سایر زبان‌ها باعث می‌شود به پیشنهادها فکر کنم.»

شایعاتی شنیده می‌شد که «موفقیت شانسی» در جشنواره کن رونمایی می‌شود اما در نهایت ونیز آن را به نمایش گذاشت؛ فیلمی که آلن پیش از این با عنوان «یک تریلر رمانتیک سمی» آن را توصیف کرده بود.

غوغای سوفیا کوپولا در ونیز

سوژه درام جدید کوپولا، پریسیلا پریسلی همسر الویس پریسلی، در حالی لرزان سعی می‌کرد اشک‌هایش را پاک کند که تماشاگران به وجد آمده از دیدن فیلم «پریسیلا» هفت دقیقه با تشویق ایستاده این فیلم مستقل سالن نمایش را منفجر کردند. پریسیلا که در نشست خبری فیلم هم حاضر شده بود، پاسخی احساسی به این سوال داد که دلباختن به الویس در چهارده سالگی چگونه بود؟ «نشستن و دیدن فیلمی درباره خودتان، زندگی‌تان و عشق‌تان بسیار دشوار است. سوفیا عالی کار کرده است. ما چند بار صحبت کردیم و من واقعا هرچه می‌توانستم در اختیار او قرار دادم.» و در ادامه گفت: «برای والدینم خیلی دشوار بود که درک کنند الویس به من خیلی علاقه دارد و چرایی‌اش را نمی‌فهمیدند. خودم واقعا فکر می‌کنم به این خاطر بود که من شنونده خوبی بودم. او از هر نظر با من درددل می‌کرد و از امیدها و ترس‌ها و ازدست‌دادن مادرش می‌گفت که هرگز نتوانست آن را هضم کند. من آن فردی بودم که واقعا می‌نشست و گوش می‌داد تا او آرام بگیرد. این ارتباط ما و جاذبه میان‌مان بود. مردم فکر می‌کنند رابطه جنسی بود که چنین نبود. من هرگز با او نخوابیدم. آن موقع چهارده سال داشتم اما زندگی مرا کمی بزرگ‌تر کرده بود. او بسیار مهربان و دوست‌داشتنی بود و به این موضوع احترام می‌گذاشت که من هنوز چهارده سال داشتم. ما بیش‌تر هم‌فکر بودیم و رابطه‌مان در این امر خلاصه می‌شد.»

حالا که مدتی از موفقیت فیلم باز لورمن با عنوان «الویس» می‌گذرد که سال گذشته میلادی به نمایش درآمد، کوپولا با این فیلم آمده است و جیکوب اِلوردی (بازیگر ۲۶ ساله استرالیایی) را در نقش پادشاه راک اند رول در فیلمی به بازی گرفته که پرتره‌ای همواره تملق‌آمیز به شمار نمی‌رود. این الویس به قرص‌های خواب معتاد شده است، کنترلش را از دست می‌دهد و عصبانی می‌شود، و می‌کوشد حواسش به پوشش دوست‌دخترش باشد در حالی که خودش به او خیانت می‌کند. درست است که فیلم «پریسیلا» نام دارد اما حاضران در محوطه سالن «سالا گرانده تیئتر» و آن سوی فرش قرمز صدا می‌زدند: «جیکوب! جیکوب! جیکوب!»

«پریسیلا» بر اساس کتاب خودزندگی‌نامه‌ای پریسیلا پریسلی با عنوان «الویس و من» شکل گرفته است که کوپولا خودش از آن اقتباس کرده است. داستان هم روی زندگی و رابطه عاشقانه پریسیلا با پادشاه راک اند رول تمرکز دارد که او را از سال‌های نوجوانی در آلمانی غربی تا ورودش به عمارت خود در گریسلند دنبال می‌کند. «پریسیلا» از ۲۷ اکتبر (۵ آبان) در سینماها اکران می‌شود، درست پس از نمایشش در جشنواره فیلم نیویورک.

شکوه «استاد» و اشک‌های فرزندان لئونارد برنستاین

پنج سال پس از اولین نمایش جهانی «ستاره‌ای متولد می‌شود» (A Star is Born) در جشنواره ونیز، دومین فیلم بلند بردلی کوپر در مقام کارگردان که مدت‌ها بود انتظارش می‌رفت، در این رویداد روی پرده رفت و با تشویق ایستاده هفت‌دقیقه‌ای تماشاگران بدرقه شد. در این درام سینمایی محصول نتفلیکس که به زندگی آهنگساز افسانه‌ای لئونارد برنستاین می‌پردازد، کوپر نقش برنستاین را با کمک یک بینی مصنوعی بازی کرده و کری مالیگن نیز نقش همسرش، فِلیشا مونتِلِگره را بازی کرده است (و همان‌طور که می‌دانید هر دو غایب به دلیل اعتصاب اتحادیه بازیگران). در عوض، زمانی که چراغ‌های سالن نمایش روشن شدند این سه فرزند برنستاین بودند که با چشمانی اشک‌آلود در کانون توجه قرار گرفتند.

«استاد» که پیش‌بینی می‌شود بزرگ‌ترین نماینده نتفلیکس در اسکار باشد و خود بردلی کوپر فقط در چهار رشته بهترین کارگردان، بازیگر، تهیه‌کننده و نویسنده رقابت کند و مالیگن هم نامزدی اسکار بهترین بازیگر زن را کسب کند، قید بعضی از مشهورترین فرازهای زندگی برنستاین را زده است، از جمله تصنیف موسیقی «داستان وست ساید» (West Side Story) تا به جای آن روی رابطه‌اش با همسرش تمرکز کند. با وجود این، بزرگ‌ترین حواشی فیلم در آستانه نمایش در ونیز، معطوف بینی مصنوعی شخصیت کوپر شد که با کمک چهره‌پرداز برنده اسکار کازو هیرو («چطور گرینچ کریسمس را دزدید» و «تاریک‌ترین برهه») طراحی شده است (اتهام‌ها حتی تا جایی پیش رفت که برخی در شبکه‌های مجازی طراحی این بینی را مصداق یهودستیزی قلمداد کردند!). هیرو در نشست خبری فیلم در این باره گفت: «انتظار چنین اتفاقی را نداشتم. متاسفم که احساسات برخی را جریحه‌دار کردم. هدف من و بردلی این بود که تا جای ممکن به چهره لِنی نزدیک شویم. لنی شمایل بسیار متمایزی داشت که همه آن را دیده‌اند چون به دلیل خوش‌عکس بودن او، عکس‌های زیادی از او موجود است. او انسان بزرگی بود که الهام‌بخش خیلی‌ها شد و ما می‌خواستیم به شمایل او هم احترام بگذاریم و به تصویر واقعی او نزدیک شویم. برای همین حالت‌های مختلفی را امتحان کردیم و تصمیم‌های زیادی را پشت سر گذاشتیم تا به نتیجه‌ای برسیم که در فیلم می‌بینید.» جیمی برنستاین هم در گفت‌وگو با «ونیتی فر» این جنجال‌ها را محکوم کرد و گفت: «واقعا موضوع آزاردهنده‌ای است برای پرت کردن حواس‌ها از اصل ماجرا.»

بردلی کوپر در گفت‌وگوی آخرش با «ورایتی» خبر داده بود که استیون اسپیلبرگ در اصل می‌خواست درام زندگی‌نامه‌ای «استاد» را با بازی او کارگردانی کند اما: «به اسپیلبرگ گفتم که من همیشه احساس می‌کردم می‌توانم نقش یک رهبر ارکستر را بازی کنم ولی ممکن است که من نگاهی به مصالح بندازم و تحقیقی بکنم تا ببینم از پس نویسندگی و کارگردانی این فیلم هم برمی‌آیم؟ شما این اجازه را به من می‌دهید.» و در ادامه این توضیح را اضافه کرد: «استیون علاقه‌مندی‌های زیادی دارد. او فقط یکی را انتخاب می‌کند و باقی در فهرست انتظار قرار می‌گیرند. به نظرم او می‌دانست که برای مدتی فرصت نخواهد کرد که این فیلم را بسازد و البته آن‌قدر مهربان بود که آن را به من واگذار کند.» (اسپیلبرگ یکی از تهیه‌کنندگان «استاد» است). «استاد» ۲۰ دسامبر (۲۹ آذر) در نتفلیکس عرضه خواهد شد.

گیرمو دل تورو کارگردان جایگزین ویلیام فریدکین

دل تورو در جریان فیلمبرداری آخرین فیلم فریدکین با عنوان «دادگاه نظامی شورش کِین» به عنوان کارگردان جایگزین دوست فقیدش انتخاب شده بود؛ فیلمی که یک‌شنبه اولین نمایش جهانی‌اش را در جشنواره ونیز تجربه کرد. ویلیام فریدکین ۸۷ ساله کم‌تر از یک ماه پیش در هفتم اوت (شانزدهم مرداد) در لس‌آنجلس درگذشت. آنابل دان تهیه‌کننده درباره این انتخاب به‌سادگی گفت: «این امر خیلی رایج است و هالیوود سن‌گرا است.» و در ادامه توضیح داد که فریدکین خودش گیرمو دل تورو را به عنوان جایگزین انتخاب کرد: «وقتی به دل تورو خبر دادم – که آن موقع درگیر تبلیغات «پینوکیو» بود – به من گفت: «هر روز سر صحنه حاضر می‌شوم و کنارتان می‌نشینم.» برای همه ما از جمله بازیگران لذت‌بخش بود که او سر صحنه حضور داشت. البته او بارها و بارها این موضوع را روشن کرد که این فیلم بیلی (صورتی مخفف از نام ویلیام) است و او برای ما حکم «نظر قربانی» را دارد.»

«پارامونت پلاس» در فصل پاییز «دادگاه نظامی شورش کین» را به صورت مجازی و بدون اکران در سینماها عرضه خواهد کرد.

ادای احترام شزل به فریدکین: عاشق تمام هنرها بود

دیمین شزل (رییس هیات داوران) هم در سخنرانی تاثیرگذاری به فریدکین ادای احترام کرد و گفت: «وقتی اولین بار نام بیلی فریدکین را شنیدم بچه بودم؛ و خود این اسم مرا به وحشت انداخت. احتمالا «جن‌گیر» را در ذهن داشتم که هنوز آن را تماشا نکرده بودم؛ اما دیده بودم که با چه حروفی نوشته شده است و آوای «فریدکین» ظاهرا ترسناک‌ترین و ممنوعه‌ترین بخش‌های خیال را یادآوری می‌کرد؛ چیزهایی که باقی زندگی شما را با کابوس‌ها همراه می‌کنند. پس آن زمان نام ویلیام فریدکین برای من به معنی ترس بود؛ اما امروز وقتی نامش را می‌شنوم به یاد عشق می‌افتم. عشق به سینما،‌ عشق به تمام هنرها، و این نگاه که هنرها چطور می‌توانند با هم بده‌وبستان داشته باشند؛ نگاهی به سینما که آن را جدا از موسیقی، ادبیات و نقاشی نمی‌دید؛ و البته اپرا. حالا وقتی نام فریدکین را می‌شنوم برای من یادآور مهربانی و خیرخواهی‌ای است که وقتی کارم را به عنوان فیلمساز شروع کردم از او دیدم. من و تدوینگرم صحنه تعقیب‌وگریز خودروها در «رابط فرانسوی» را مرتب موقع تدوین «ویپلش» تماشا می‌کردیم و او وقتی از این موضوع باخبر شد مرا به خانه‌اش دعوت کرد؛ و من هرگز تجربه کشف مردی را فراموش نمی‌کنم که فیلم‌های بی‌رحمانه‌ای چون «جادوگر»، «رابط فرانسوی»، «گشت‌زنی» و «جوی قاتل» را ساخته بود اما از نزدیک این‌قدر گرم و خوشامدگو و دوست‌داشتنی و فروتن و دلپذیر بود. خلاصه این‌که شناختن بیلی و وقت‌گذرانی با او و همسرش شری (لَنسینگ) به نوبه خودش یکی از داستان‌های عاشقانه تمام دوران بود و به یکی از بزرگ‌ترین افتخارهای زندگی من بدل شد.»

شزل در بخش پایانی صحبت‌هایش هم گفت: «اما اگر بخواهم به ایده وحشت و ترس برگردم، باید بگویم که اخیرا در سینما خیلی شاهدش بوده‌ایم، به‌خصوص در هالیوود. پس این‌طور به نظر می‌رسد که ما فریدکین را زمانی از دست دادیم که بیش از هر وقت دیگری به او نیاز داشتیم. او از هر نظر نترس بود؛ و شما این امر را در فیلم‌ها و شخصیت‌هایش احساس می‌کنید که علیه مرزهای موجود به‌پا می‌خیزند و دست‌آخر از آن‌ها عبور می‌کنند.»

نیکلاس ویندینگ رفن: هوش مصنوعی، یک هنرمند نیست

کارگردان فیلم‌های «رانندگی» (Drive) و «شیطان نئونی» (The Neon Demon) که برای ادای احترام به نویسنده و کارگردان و بازیگر ایتالیایی روجِرو دئوداتو و همین‌طور برپایی مسترکلاسی در ونیز حاضر شده است، حمله سختی به کمپانی‌های پخش مجازی بزرگ کرد و آن‌ها را «بیش از حد پولدار و فاسدشده با پول و کوکایین» خواند. او که پیش از این گروهی را با این ادعا که «سینما مرده است» عصبانی کرده بود، گفت که تا حدی نظرش تغییر کرده و حالا برای سینما می‌جنگد تا راهش ادامه پیدا کند چون پخش‌کننده‌های مجازی به‌نوعی همه چیز را اشباع کرده‌اند و آثار هنری را به محتوایی به مثابه کالا تنزل داده‌اند. رفن – که پیش از این سریال «کابوی کپنهاگ» (Copenhagen Cowboy) را برای نتفلیکس کارگردانی کرده بود – می‌گوید: «به‌شدت غم‌انگیز است و هراس‌انگیز چون هنر در اصل تنها چیزی است که به هستی ما معنا می‌دهد، البته در کنار رابطه جنسی و آب و شادی… فیلم‌های سینمایی بخشی از آن چیزی هستند که ما را انسان کرده است و تجربه خلاقیت را برای‌مان به ارمغان آورده.» او که با همسر و فرزندانش در کپنهاگ زندگی می‌کند، پخش‌های مجازی را با خطرهای استفاده از هوش مصنوعی پیوند زد و گفت: «این موضوعی است که قطعا صنعت ما را تحت تاثیر قرار می‌دهد. هوش مصنوعی، یک هنرمند نیست. هوش مصنوعی یک محصول است.»

جشنواره ونیز و اعتصاب‌های آمریکایی: شکوهی که دریغ شد؟!

زِندایا در جهانی موازی می‌توانست با حضور و مُدش بر فرش قرمز فیلم افتتاحیه هشتادمین جشنواره ونیز، رکورد بازدیدهای اینترنتی را بشکند و برای اثر جدید لوکا گوادانینو با عنوان «چلنجرز» (Challengers) تبلیغ کند؛ اما اعتصاب «اتحادیه بازیگران سینما و فدراسیون هنرمندان رادیو و تلویزیون آمریکا» (SAG-AFTRA) – که در پی اعتصاب نویسندگان آمریکا روی داد – مانع از اولین نمایش جهانی «چلنجرز» در جشنواره ونیز ۲۰۲۳ شد که از سی اوت (هشتم شهریور) کارش را آغاز کرده است و تا نهم سپتامبر (هجدهم) برپا خواهد بود. قدیمی‌ترین جشنواره جهان در عوض با درام جنگ جهانی دوم «فرمانده» به کارگردانی ایدوآردو دِ آنجلیس، فیلم‌ساز خوش‌آتیه و جوان ایتالیایی، کارش را شروع کرد که بیش‌تر ماجراهایش در یک زیردریایی می‌گذرد. فیلم فقط نود ثانیه از سوی حاضران در سالن ایستاده تشویق شد و بازیگرش پیئرفرانچسکو فاوینو هم تعظیمی کرد تا فقدان قدرت ستاره‌ها در شب افتتاحیه ونیز به‌شدت احساس شود. جمعیت به‌نسبت کمی بیرون «سالا گرانده تیئتر» حضور داشتند و بیش‌ترین تشویق نثار دیمین شزل (کارگردان «ویپلش»، «لا لا لند» و «بابل») شد که رییس هیات داوران بخش مسابقه اصلی این دوره ونیز است. جین کمپیئن (کارگردان «پیانو» و «قدرت سگ») هم که عضو دیگری از هیات داوران است به سوی جمعیت رفت تا با آن‌ها عکس بگیرد یا امضا بدهد؛ اما صحنه افتتاحیه ونیز ۲۰۲۳ خیلی متفاوت از سال‌های گذشته بود که حضور ستاره‌هایی چون لیدی گاگا یا تیموتی شلمی می‌توانست غوغایی واقعی به‌پا کند. به عبارت دیگر، ستاره این دوره ونیز، مسائل کارگری هالیوود بوده است. شزل و مارتین مک‌دانا (کارگردان «در بروژ» و «بنشی‌های اینیشرین») دیگر عضو هیات داوران در جریان اولین نشست خبری روز نخست با پوشیدن لباس‌هایی از اعتصاب‌های در جریان نویسندگان و بازیگران حمایت کردند.

با وجود این، دبیر هنری ونیز آلبرتو باربِرا گفته بود که ستاره‌های آمریکایی با وجود مشکلات ناشی از اعتصاب‌ها در ونیز حضور خواهند داشت؛ از جمله آدام درایور که برای تبلیغ «فراری» اثر جدید مایکل مان روی فرش قرمز آمد یا کِیلِب لندری جونز که به بهانه «داگمن» ساخته لوک بسون در نمایش فیلمش حاضر شد. جسیکا چستین هم در روزهای پایانی و برای نمایش «خاطره» به کارگردانی میشل فرانکو روی فرش قرمز قدم خواهد زد. این بازیگران اجازه‌های موقت از اتحادیه بازیگران گرفته‌اند تا فیلم‌های مستقل‌شان را حمایت کنند.

حرف‌های دیمین شزل: «هنر، نه محتوا»

جوان‌ترین برنده اسکار بهترین کارگردان در تاریخ سینما، در جریان نشست خبری هیات داوران ونیز – که آلبرتو باربرا و دیگر بانیان و مسئولان مهم این رویداد سینمایی هم در آن حضور داشتند – بیانیه‌ای تمام‌عیار پیرامون وضعیت فعلی هالیوود ایراد کرد و گفت: «۱۲۱ روز از شروع اعتصاب نویسندگان در هالیوود می‌گذرد و ۴۸ روز از اعتصاب بازیگران. فکر می‌کنم این ایده اساسی وجود دارد که هر اثر هنری برای خودش ارزشی دارد و فقط محتوایی (Content: کلمه محبوب هالیوود در حال حاضر که هر فیلم و سریال را یک کالا قلمداد می‌کند) نیست که در خط تولید و به‌صورت فله‌ای میان محصولات دیگر قرار بگیرد؛ و به نظرم این ایده نقشی اساسی در هنر دارد و این‌که هنر چطور شکل می‌گیرد و این‌که هنر چگونه می‌تواند برای آدم‌هایی تاب‌آوردنی باشد که آن را خلق می‌کنند و در ده سال گذشته کمی از ارزش و اهمیتش کاسته شده است.»

شزل در ادامه گفت: «مسائل زیادی در اعتصاب‌ها مطرح است ولی این موضوع برای من مساله اصلی است و فکر می‌کنم باقی موارد از این ناشی می‌شوند. همه چیز واقعا به این تصور برمی‌گردد که آدم‌ها برای هر اثر هنری‌ای که خلق می‌شود پاداشی دریافت کنند و این‌که ما بتوانیم راهی را برای حفظ و بازگشت به این ایده اساسی پیدا کنیم که هنر اصل است نه تولید محتوا (بخوانید کالا). ما اینجا هستیم تا این امر تصدیق شود و این‌که کشمکش ادامه دارد که نتیجه‌اش عدم حضور خیلی از کسانی است که دوست داشتند اینجا باشند اما نمی‌توانند. دوران سختی است… اما اینجا هستیم تا از هنر سینما تجلیل کنیم و جشن بگیریم.»

رومن پولانسکی ندرخشید!

کمدی سیاه پولانسکی با عنوان «کاخ» سه دقیقه شل و ول تشویق شد و منتقدان هم تندترین نقدهای ممکن را بر آن نوشته‌اند (به احتمال زیاد، بدترین فیلم پولانسکی از نظر برخورد منتقدان است). در جریان اولین نمایش جهانی «کاخ» در ونیز حتی گاهی وقت‌ها صدای خنده تماشاگران شنیده می‌شد و از این رو، تشویق پایانی عوامل فیلم شامل ستاره فرانسوی فنی اردان، بازیگر شناخته‌شده آلمانی اولیور مازوچی، لوکا باربارِسکی تهیه‌کننده و… بیش‌تر از سر ادب بود تا شور و هیجان. سوای این، حتی انتخاب فیلم پولانسکی برای حضور در جشنواره ونیز ۲۰۲۳ هم جنجالی به‌پا کرد که دبیر هنری جشنواره، آلبرتو باربرا، در گفت‌وگو با «ورایتی» در پاسخ به دلیل انتخاب فیلم چنین توضیح داد: «بیش از نیم قرن گذشته است و پولانسکی مسئولیت کارش را پذیرفته است. او درخواست بخشش کرد و قربانی او را بخشید. قربانی هم خواسته که این مساله تمام شود. پس فکر می‌کنم ادامه حمله‌ها به پولانسکی به معنی این است که او گوشت قربانی شده است و باید به این موضوع توجه شود.»

لوکا باربارسکی هم که در اواخر نشست خبری با فریاد زدن «زنده‌باد پولانسکی!» حمایتش را از او نشان داده بود در جایی با اشاره به این موضوع دیگران را دعوت به اندیشیدن درباره شرایط موجود کرد: «نمی‌فهمم که چرا تمام پایگاه‌های پخش مجازی شامل پارامونت پلاس، آمازون، نتفلیکس و… آثار سینمایی قدیمی‌تر پولانسکی را دارند که میلیون دلار برای‌شان عایدی داشته‌اند اما فیلم جدید پولانسکی را تهیه نمی‌کنند؟»

تونینو زِرا طراح صحنه، پیش از نمایش فیلم جایزه سینمایی Campari Passion را از باربرا دریافت کرد.

 

داوران جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۳

داوران بخش اصلی فستیوال

• دیمین شزل (Damien Chazelle) / فیلمساز آمریکایی – رئیس هیئت داوران
• صالح باکری (Saleh Bakri) / بازیگر فلسطینی
• جین کمیپیون (Jane Campion) / فیلمساز نیوزلندی
• میا هنسن-لووه (Mia Hansen-Løve) / فیلمساز و بازیگر فرانسوی
• گابریل ماینتی (Gabriele Mainetti) / فیلمساز ایتالیایی
• مارتین مک‌دونا (Martin McDonagh) / فیلمساز و نمایشنامه‌نویس انگلیسی-ایرلندی
• سانتیایو میتره (Santiago Mitre) / فیلمساز آرژانتینی
• لورا پویتراس (Laura Poitras) / فیلمساز آمریکایی
• شو کی (Shu Qi) / بازیگر و مدل تایوانی-هنگ کنگی

داوران بخش افق‌ها

• جوناس کارپیگنانو (Jonas Carpignano) / فیلمساز ایتالیایی – رئیس هیئت داوران
• کوثر بن هنیه (Kaouther Ben Hania) / فیلمساز اهل تونس
• کاهیل جوزف (Kahill Joseph) / فیلمساز، کارگردان موزیک ویدیو و ویدیو آرتیست آمریکایی
• جین-پل سالومه (Jean-Paul Salomé) / فیلمساز فرانسوی
• تریشیا توتل (Tricia Tuttle) / برنامه ساز و کارگردان بریتانیایی

 

فهرست کامل فیلم‌های جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۳

افتتاحیه

• فیلم Commandante به کارگردانی ادواردو دی آنجلیس

بخش اصلی و رقابتی

• فیلم Poor Things به کارگردانی یورگوس لانتیموس
• فیلم Ferrari به کارگردانی مایکل‌مان
• فیلم The Killer به کارگردانی دیوید فینچر
• فیلم Maestro به کارگردانی بردلی کوپر
• فیلم Priscilla به کارگردانی سوفیا کوپولا
• فیلم Commandante به کارگردانی ادواردو دی آنجلیس
• فیلم Bastarden به کارگردانی نیکولای آرسل
• فیلم Dogman به کارگردانی لوک بسون
• فیلم The Beast به کارگردانیبرتراند بونلو
• فیلم Hors-Saison به کارگردانی استفان بریزه
• فیلم Enea به کارگردانی پیترو کاستلیتو
• فیلم Finalmente L’Alba به کارگردانی ساوریو کوستانزو
• فیلم Lubo به کارگردانی جورجیو دیرتی
• فیلم Origin به کارگردانی آوا دوورنی
• فیلم Memory به کارگردانی میشل فرانکو
• فیلم Io Capitano به کارگردانی متئو گارونه
• فیلم Evil Does Not Exist به کارگردانی ریوسکه هاماگوچی
• فیلم The Green Border به کارگردانی آگنیسکا هالند
• فیلم Die Theorie Von Allem به کارگردانی تیم کروگر
• فیلم El Conde به کارگردانی پابلو لارین
• فیلم Adagio به کارگردانی استفانو سولیما
• فیلم Woman Of به کارگردانی مالگورستا سوموسکا
• فیلم Holly به کارگردانی فاین تروچ

بخش خارج از مسابقه (داستانی)

• فیلم Hit Man به کارگردانی ریچارد لینک‌لیتر
• فیلم The Wonderful Story of Henry Sugar به کارگردانی وس اندرسون
• فیلم Coup De Chance به کارگردانی وودی آلن
• فیلم The Palace به کارگردانی رومن پولانسکی
• فیلم La Sociedad de la Nieve به کارگردانی جی‌ای بایونا
• فیلم The Penitent
• فیلم L’Ordine Del Tempo
• فیلم Viviants
• فیلم Welcome to Paradise
• فیلم DAAAAAALI
• فیلم The Caine Mutiny Court-Martial
• فیلم Making Of
• فیلم Aggro Dr1ft
• فیلم Snow Leopard

بخش خارج از رقابت (غیر داستانی)

• Amor
• Enzo Jannacci Vengo Anch’io
• Frente a Guernica
• Hollywoodgate
• Menus Plaisirs – Les Troisgros
• Ryuichi Sakamoto Opus

بخش خارج از رقابت (سریال‌ها)

• I Know Your Soul
• D’Argent et de Sang

بخش خارج از رقابت (نمایش ویژه)

• La Parte del Leone: Una Storia della Mostra

بخش Horizons (افق‌ها)

• En Attendant la Nuit
• Behind the Mountains
• A Cielo Abierto
• City of Wind
• Dormitory
• El Paraiso
• Explanation for Everything
• The Featherweight
• Gasoline Rainbow
• Heartles
• Hesitation Wound
• Housekeeping for Beginners
• Invelle
• Paradise Is Burning
• The Red Suitcase
• Shadow of Fire
• Una Sterminata Domenica
• Tatami

بخش افق‌ها اضافه

• Bota Jone
• Day of the Fight
• Felicita
• Forever Forever
• L’Homme d’Argile
• In the Land of Saints and Sinners
• Pet Shop Boys
• Stolen
• The Rescue

بخش Venice Days

• Un Altra Italia Era Possibile, Il Cinema Di Guiseppe De Santis
• Bill Douglas My Best Friend
• Dario Argento Panico
• Frank Capra: Mr America
• Ken Jacobs From Orchard Street to the Museum of Modern Art
• Le Film Pro-Nazi d’Hitchcock
• Landrian
• Michel Gondry Do It Yourself
• Thank You Very Much

هشتادمین دوره جشنواره فیلم ونیز قرار است از تاریخ ۳۰ آگست تا ۹ سپتامبر (۸ تا ۱۸ شهریور ۱۴۰۲) برگزار شود.

 

پوستر رسمی جشنواره ونیز ۲۰۲۳