معرفی و نقد کامل فیلم استروید سیتی

فهرست بهترین فیلم های وس اندرسن

خلاصه داستان فیلم استروید سیتی

داستان فیلم استروید سیتی asteroid city مانند بسیاری از فیلم‌های اندرسن در فضایی تخیلی و دوست داشتنی اتفاق می‌افتد که در آن غریبه‌ها با یک‌دیگر ملاقات می‌کنند و تغییرات متحول‌کننده‌ای را در زندگی یک‌دیگر به وجود می‌آورند. در سال ۱۹۵۵، گروه بزرگی از دانش‌آموزان و والدین‌شان از سراسر کشور به یک شهر بیابانی خیالی به نام استروید سیتی آمده‌اند تا در گردهمایی اخترشناسان رصدی جوان/رزم‌جویان فضایی، شرکت کنند. ایده این است که مردم از طریق استراحت و تفریح، رقابت علمی و سایر فعالیت‌های سرگرم‌کننده، گرد هم جمع شوند. اما این برنامه فشرده با رویدادهای ناشناخته‌ای که جهان و زندگی مردم، به ویژه شرکت‌کنندگان در همایش را تغییر می‌دهد، مختل می‌شود.

 

بازیگران فیلم استروید سیتی

اگر یک چیز مشترک در همه فیلم‌های وس اندرسن وجود داشته باشد، این گروه بازیگران جذاب آن‌ها است که شامل برخی از محبوب‌ترین بازیگران و دوستان و همکاران همیشگی‌اش می‌شود. این موضوع نه تنها درباره استروید سیتی نیز صادق است، بلکه در اینجا با مجموعه‌ای بزرگ‌تر از بازیگران برجسته روبرو هستیم. زیرا علاوه بر همکاران قدیمی اندرسن، تعداد زیادی چهره برجسته برای اولین‌بار با او در استروید سیتی کار کرده‌اند. فیشر استیونس یکی از بازیگران فیلم، در مصاحبه‌ای آن را به عنوان «دیوانه‌وارترین گروه بازیگری از زمان پل رودخانه کوای» توصیف می‌کند.

شما فقط این فهرست وسوسه‌انگیز را داشته باشید؛ جیسون شوارتزمن، اسکارلت جوهانسون، تام هنکس، جفری رایت، تیلدا سوینتن، برایان کرانستون، ادوارد نورتون، آدرین برودی، لیو شرایبر، هوپ دیویس، استیو پارک، روپرت فرند، مایا ها، استیو کرل، مت دیلون، هانگ چائو، ویلم دفو، مارگو رابی، تونی ریوولوری، جیک ریان، جف گلدبلوم و…

دوبله همزمان با عرضه جهانی فیلم جدید وس اندرسون

صداپیشگان دوبله همزمان فیلم استروید سیتی به مدیریت دوبلاژ مهسا عرفانی از این قرار است؛ سعید مظفری، تورج مهرزادیان، ژرژ پطروسی، همت مومیوند، علیرضا باشکندی، نرگس فولادوند، مریم رادپور، پویا فهیمی، علی منانی، رضا الماسی، ابوالفضل شاه بهرامی، محمد بهاریان، علیرضا اوحدی، امیربهرام کاویانپور، محمدرضا فصیحی‌نیا، فرزاد احمدی، محسن بهرامی، مهدیار زمانی‌فر، مریم معینیان، مریم شاهرودی، نغمه عزیزی‌پور، آزاده اکبری و مهسا عرفانی.

فیلمنامه‌ای نوشته وس اندرسن و رومن کاپولا

اندرسن فیلمنامه استروید سیتی را بر مبنای داستانی از خودش و رومن کاپولا، به نگارش درآورده است. اندرسن و کاپولا همکاری طولانی مدتی با هم داشته‌اند و پیش از این روی پروژه‌های قبلی او مانند دارجلینگ محدود (همراه با جیسون شوارتزمن) ، قلمرو طلوع ماه، جزیره سگ‌ها (همراه با شوارتزمن و کونیچی نومورا) و گزارش فرانسوی (همراه با شوارتزمن و هوگو گینس)، با یک‌دیگر همکاری کرده‌اند. استروید سیتی، دومین همکاری بین فوکس فیچرز و اندرسن بعد از فیلم قلمرو طلوع ماه در سال ۲۰۱۲ است. اندرسن همچنین همراه با هنرمند تجسمی و تهیه‌کننده نامزد اسکار و برنده گلدن گلوب جرمی داوسون و استیون رالس، این کمدی رمانتیک علمی-تخیلی را تولید کرده‌اند.

همکاری دوباره اندرسن با فیلمبردار و آهنگساز محبوبش

علاوه بر بازیگری، فیلمبرداری و موسیقی دو بخش مهم پروژه‌های اندرسن را شکل می‌دهند. او در اینجا باری دیگر فیلمبردار نامزد جایزه اسکار، رابرت یئومان که بخاطر همکاری‌های متعددش با اندرسن (و همچنین پال فیگ) شهرت دارد را پشت دوربین آورده است. این واقعیت که یئومان در هر فیلم لایو اکشن اندرسن با او همکاری کرده است، چیزهای زیادی درباره هنر و سبک بصری‌ای می‌گوید که هر یک از این فیلم‌ها را استثنایی و آیکونیک می‌کند. کار یئومان در هتل بزرگ بوداپست برای او نامزدی جایزه اسکار و بفتا را برای بهترین فیلمبرداری به ارمغان آورد. الکساندر دسپلا، آهنگساز و رهبر ارکستر فرانسوی برنده جوایز اسکار، بفتا، گلدن گلوب و سزار که برای فیلم‌های آقای فاکس شگفت‌انگیز، هتل بزرگ بوداپست، قلمرو طلوع ماه و گزارش فرانسوی موسیقی ساخته، در استروید سیتی نیز به عنوان آهنگساز مشارکت داشته است.

نقد و بررسی اولیه به فیلم استروید سیتی اثر وس اندرسن

ایندی‌وایر | امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰

دیوید ارلیش | اگر همه فیلم‌های اندرسن به تنش میان نظم و بی‌نظمی (هرج‌ومرج)، و نامعلومی و تردید می‌پرداختند، استروید سیتی اولین فیلم اوست که این تنش را به عنوان سوژه خود برگزیده است و اغلب آن را به‌واسطه اصطکاکی به نمایش می‌گذارد که حاصل مالش سطوح مختلف خیال – یا هر آنچه واقعی نیست – است.

گاردین | امتیاز ۸۰ از ۱۰۰

پیتر بردشا | فیلم با سرزندگی و زیرکی پیش می‌رود و با مهارت اثرهای ترحم و تنهایی را جذب می‌کند بدون این‌که از ریتم بیفتد. آدم وسوسه می‌شود که این خلا دانشور را به عنوان نوعی علامت در نظر بگیرد اما من واقعا چنین فکر نمی‌کنم: این تجلی سبک است؛ و این‌که چه سبکی است.

ورایتی | امتیاز ۵۰ از ۱۰۰

اوئن گلیبرمن | «استروید سیتی» خیلی خوب به نظر می‌رسد اما فقط به عنوان فیلمی برای طرفداران دوآتشه اندرسن و شاید نه برای اغلب آن‌ها.

لیتل وایت لایز | امتیاز: ۱۰۰ از ۱۰۰

دیوید جنکینز | استروید سیتی کامل‌ترین، باشکوه‌ترین و غافلگیرکننده‌ترین فیلم اندرسن است و همچنین شاید خودزندگینامه‌ای‌ترین اثر او به شیوه‌ای تمثیلی و ناآشکار باشد. از این جهت که نشان می‌دهد چگونه فیلمسازی درباره گرد هم آوردن هنرمندان و هماهنگ کردن آن‌ها با یک‌دیگر در یک طول موج خاص است.

آی‌جی‌ان | امتیاز: ۹۰ از ۱۰۰

جردن هافمن | استروید سیتی یکی از بهترین فیلم‌های وس اندرسن تا به امروز است. این فیلم بطرز فریبنده‌ای خنده‌دار است و همه آن ذوق و سلیقه بصری‌ای که از این کارگردان مولف کهنه‌کار و چنین گروه بزرگی از بازیگران مشهور انتظار می‌رود را ارائه می‌دهد.

Larsen On Film | امتیاز: ۸۸ از ۱۰۰

جاش لارسن | استروید سیتی شاید محزون‌ترین فیلم اندرسن باشد که گاهی اوقات در شرف یک اثر نهیلیستی قرار می‌گیرد. کمدی‌های اندرسن همیشه رگه‌هایی از درد و رنج داشته‌اند – خانواده اشرافی تننبام و دارجلینگ محدود هر دو مستقیما به خودکشی و غم و اندوه می‌پردازند -، با اینحال آن‌ها معمولا از نومیدی به عنوان نقطه شروع استفاده می‌کنند که از آنجا شخصیت‌ها  به سمت بهبودی پیش می‌روند. اما در مقابل در استروید سیتی – مانند طنین‌های غران آن انفجارهای اتمی – ارتعاشات این آشفتگی و ناراحتی‌ها در سراسر جهان فیلم طنین‌انداز می‌شوند.

فیلم استیج | امتیاز: ۸۳ از ۱۰۰

لوک هیکس | استروید سیتی یک لذت مطلق و بهترین فیلم اندرسن از زمان هتل بزرگ بوداپست است.

نیویورکر | امتیاز: ۸۰ از ۱۰۰

ریچارد برودی | استروید سیتی نشان می‌دهد که اندرسن نه تنها یک سبک‌پرداز صرف نیست، بلکه یک فیلمساز سیاسی دور اندیش و موشکاف است.

کانسیکوئنس | امتیاز: ۷۵ از ۱۰۰

کلینت ورثینگتون | من هنوز نمی‌دانم که آیا همه (یا حتی بیشتر) ایده‌های استروید سیتی در کنار هم یک کل یکپارچه را شکل می‌دهند یا خیر، بنابراین ریتم و طرح داستانی فیلم پراکنده بنظر می‌رسد. اما فیلم لحظه به لحظه جذاب است و به شیوه‌ای پیش می‌رود که تنها اندرسن می‌تواند ارائه بدهد.

ای. وی. کلاب | امتیاز: ۶۷ از ۱۰۰

مرتضی الفضل | بخاطر ساختار فیلم – داستان در داستان – هیچ یک از آن‌ها (خرده قصه‌ها) متقاعد‌کننده بنظر نمی‌رسند و یا تاثیرگذاری ویژه‌ای ندارند. هم در بازی‌ها و هم در فیلمنامه لحظات درخشانی وجود دارد. اما هرگز با هم در یک داستان کامل و منسجم جمع نمی‌شوند.

آیریش تایمز | امتیاز: ۶۰ از ۱۰۰

تارا بردی | یازدهمین فیلم اندرسن، همزمان به شدت شلوغ و پرتکاپو و همچنین بطرزی عجیبی یکنواخت و بدون اتفاق است.

تایم | امتیاز: ۴۰ از ۱۰۰

استفانی زاکارک | حتی پالت رنگ فوق‌العاده استروید سیتی بعد از مدتی، تکراری و کسل‌کننده می‌شود و تازگی ظرافت پوشالی آن عملا در همان ده دقیقه ابتدایی بتدریج تحلیل می‌رود.

بوستون گلوب | امتیاز: ۲۵ از ۱۰۰

اودی هندرسون | اگر از یک برنامه هوش مصنوعی بخواهید فیلمی وس اندرسنی بسازد، حاصل آن استروید سیتی، جدیدترین – و بدترین – فیلم نویسنده و کارگردان گزارش فرانسوی و جزیره سگ‌ها، خواهد شد.

فهرست بامزه بهترین فیلم های فانتزی سینما

نقد فیلم استروید سیتی برگرفته از سایت راجر ایبرت

گلن کنی | نیازی به ذکر این نکته نیست که فیلم‌های وس اندرسن به شدت سبک پردازی شده هستند و همچنین لازم به گفتن نیست که بسیاری از منتقدان آثار او نسبت به این موضوع انتقاد دارند که سبک‌پردازی او به قیمت حذف تاثیر احساسی تمام می‌شود. اما در این میان راشمور که سه دهه دقبل منتشر شد، موفق‌ترین فیلم او در اینجاد تعادل میان طراحی بصری و تاثیری احساسی است. من هیچ وقت نسبت به ظرافت پرشور و سرزنده قاب‌های اندرسن حس ناخوشایندی نداشته‌ام. و به عقیده من، استروید سیتی، تازه‌ترین همکاری او با رابرت یئومان فیلمبردار، احتمالا زیباترین فیلم در بین تمام‌ آثار این زوج تا به امروز، است. علاوه بر این، استروید سیتی تاثیر احساسی قابل توجهی دارد.

یکی از چهره‌های کلیدی فیلم، یک نمایشنامه‌نویس تخیلی به نام کنراد ارپ (ادوارد نورتون) است که نمایشنامه‌های موفقی نوشته است. فیلم با سکانسی سیاه و سفید و به شکل یک مستند تلویزیونی در حدود سال ۱۹۵۵ در آمریکا شروع می‌شود. روایت این مستند ساختگی را برایان کرانستون به شکلی مناسب و استادانه‌ای انجام می‌دهد. او داستان تئاتری به نام استروید سیتی، اثری از کنراد ارپ را روایت می‌کند که در اینجا توسط اندرسن و گروهش با رنگ‌های شگفت‌انگیز، قاب‌های عریض و شور و حرارتی سینمایی ارائه می‌شود.

شاید قبلا دنبال کردن چنین داستانی از اندرسن سخت بنظر می‌رسید، اما در اینجا اینگونه نیست. فیلم جدید اندرسن، هوشمندانه‌ترین و منسجم‌ترین اثر او از میان داستان‌های چند روایتی و آنتولوژی‌اش است. داستان نمایشنامه ارپ در مکان سقوط یک شهاب سنگ در جایی دور افتاده در غرب که میزبان نوعی کمپ فضایی است، اتفاق می‌افتد. این مکان، همانند فضاهای همه فیلم‌های اندرسن از لحاظ جغرفیایی/زمین‌شناسی (رنگ نارنجی بیابان و آسمان آبی بدون ابر که معادلی بصری از خوردن یک بستنی یخی در یک روز آفتابی ایجاد می‌کند) و همچنین از لحاظ چیدمان لوکیشن و طراحی زیبا است.

کمپ فضایی‌ای که این شهر کوچک میزبان آن است، محل گردهمایی چند نوجوان مدرسه‌ای با استعداد است که اختراعات پیشرویشان قرار است توسط دولت آمریکا به سرقت برود (که مهربان‌ترین نماینده آن‌ها ژنرال گیبسون با بازی جفری راش است). بچه‌های باهوش همه ماجراهای خودشان را دارند. وودرو (جیک رایان) بزرگ‌ترین فرزند یک عکاس جنگ به نام آگی استین‌بک (جیسون شوارتزمن)‌ است که در این رقابت برای دریافت بورسیه حضور دارد. اما پدرشان هنوز به او و همچنین سه خواهر خردسالشان نگفته که مادرشان سه هفته پیش مرده است. وودرو که مادرش به او لقب «نابغه» داده است، رابطه‌ای نزدیک و البته در ابتدا ناخوشایند با همکار ستاره‌شناس جوانش داینا (گریس ادواردز) پیدا می‌کند. داینا، دختر یک ستاره سینما به نام میج کمبل (اسکارلت جوهانسون) است که فداکاری‌اش نسبت به شغلش با مالیخولیای فراگیر او سازگاری دارد. دیگر اخترشناسان جوان نیز مسائل متفاوتی دارند. ریکی چو (اتان جاش لی) که یک آدم شکاک معقول نسبت به قدرت و اقتدار است و کلیفورد کلاگ (آریستو میهان) که علاقه شدیدی به انجام دادن شیرین‌کاری‌های نسنجیده و به چالش کشیدن بزرگ‌ترها دارد. بی‌تکلفی و سادگی رویکرد اندرسن در بسته‌بندی کردن شخصیت‌های مختلف و ویژگی‌های عجیب و غریب آن‌ها در روایتی که هرگز خسته‌کننده نمی‌شود (این فیلم در تمام مدت زمان ۱۰۵ دقیقه‌ای خود تحرک و انرژی‌اش را حفظ می‌کند)، قابل توجه است.

درام انسانی فیلم با بازدید یک فضاپیمای بیگانه از آنجا – نه یک بار بلکه دو بار – دچار گسست می‌شود. اما این آگاهی جدید نسبت به امکان زندگی در جاهای دیگر، مشکلات هیچکس را حل نمی‌کند و تنها آن‌ها را مجبور می‌سازد که حداقل یک هفته دیگر در بیابان بمانند. همانطور که میج به آگی که در این مدت مدام از پنجره‌های کابین خود با هم تبادل نظر می‌کنند، می‌گوید:«ما دو آدم به شدت زخم خورده‌ایم که رنجمون رو بیان نمی‌کنیم، بخاطر اینکه… نمی‌خوایم بیانش کنیم».

جوهانسون با حالتی تا حدی مرموز و آرام و همچنین با رفتاری بی‌شیله پیله، کاملا مسحور کننده بنظر می‌رسد، در حالیکه عملکرد شوراتزمن مکاشفه‌آمیز است. شوارتزمن – که نقش مکس فیشر را در راشمور بازی کرد و از آن زمان تقریبا در همه فیلم‌های اندرسن حضور داشته است – پختگی و بلوغ تازه‌ای را در اینجا به نمایش می‌گذارد. او در اینجا با وقار و متانت بجای یک نوجوان نابالغ (نقشش در راشمور)، نقش یک مرد درمانده را بازی می‌کند. ماهیت نقش شوارتزمن – او علاوه بر ایفای نقش آگی، شخصیت بازیگر نقش آگی را بازی می‌کند، بازیگر و نمایشنامه‌نویسی که ارپ در ابتدا تمایلی به انتخاب او ندارد – به او اجازه می‌دهد تا دو رابطه عاشقانه مجزا شکل بدهد که بازی او را دو چندان دشوار و البته تماشای آن را نیز دو برابر لذت‌بخش می‌کند.

فیلم در نهایت از درون همه موقعیت‌هایش به این سوال پیش پا افتاده و در عین حال جهانشمول می‌پردازد :«معنای زندگی چیست»؟ پرسشی که البته هرگز به شکلی صریح و آشکار بیان نمی‌شود. این یک اثر خلاقانه تازه و منحصر بفرد است که با این حال قلبش در کلاسیک‌های مدرن خانه دارد. پژواک‌هایی از فیلم‌هایی مانند شهر ما (Our Town) و همشهری کین (Citizen Kane) و موارد مشابه در سراسر استروید سیتی احساس می‌شود. اما در نهایت مشهودتر از همه  تاثیر استاد دیگری را لمس می‌کنیم. استروید سیتی از جهت به تصویر کشیدن نمایش به مثابه زندگی و بالعکس، با یک بزم سینمایی بزرگ دیگر، کالسکه طلایی (The Golden Coach) ژان رنوآر، قابل مقایسه است.

امتیازهای فیلم استروید سیتی

تا زمان آماده سازی مطلب

وبسایت	میانگین امتیاز
IMDB	۶.۹ از ۱۰
کاربران متاکریتیک	۶.۹ از ۱۰
منتقدان راتن تومیتوز	۷۳ درصد بر اساس ۲۸۳ نقد
کاربران راتن تومیتوز	۶۱ درصد
منتقدان متاکریتیک	۷۴ درصد براساس ۶۰ نقد

 

مصاحبه با وس اندرسن کارگردان استروید سیتی

این یکی از بهترین گروه بازیگرانی است که تاکنون داشته‌ام

• می‌خواستم ایده بازیگران بخشی از این شخصیت‌ها باشد. بنابراین هر یک از کاراکترها هم یک بازیگر هستند و هم شخصیتی که دارند بازی می‌کنند. در زندگی واقعی، احساس می‌کنم که بازیگر اغلب از خودش برای نقش مایه می‌گذارد. چیزی که من در نظر داشتم این است که افرادی که داستانی را روایت می‌کنند خود بخشی از داستان هستند.
• خوبی همکاری مکرر با آدم‌ها این است که می‌دانید چطور با یک‌دیگر صحبت کنید. شما از قبل با هم راحت هستید. همچنین بسیاری از افرادی که دوباره با آن‌ها کار کرده‌ام، از بازیگران مورد علاقه‌ من هستند. دلایل زیادی برای همکاری دوباره با بازیگران خوب وجود دارد و بهترین دلیل این است که آن‌ها پاسخ مثبت می‌دهند و می‌خواهند دوباره همکاری کنند. اما در هر فیلم بازیگران جدیدی وجود دارند که حضورشان همیشه بسیار هیجان‌انگیز است.
• هر فیلمی روش کار کاملا متفاوتی دارد و من همیشه احساس می‌کنم که بازیگران با یک‌دیگر صحبت می‌کنند و افرادی که قبلا با من یا با گروه ما کار نکرده‌اند را وارد پروژه می‌کنند. آن‌ها به این بازیگران جدید می‌گویند که چه انتظاری باید داشته باشند. در مورد استروید سیتی، این یکی از بهترین گروه بازیگرانی است که تاکنون در یک فیلم داشته‌ام. کارکردن با این گروه از این بازیگران برایم لذتبخش بود.

• من و رومن کاپولا درباره استروید سیتی صحبت می‌کردیم. برای مدت‌ها این فکر را داشتم کاری انجام بدهم که به تئاتر اینجا مربوط باشد (به نیویورک). زمانیکه که در آخرین دوران اوج خود و آخرین عصر طلایی خود یا چیزی شبیه به آن بود. دوران اکتورز استودیو و برادوی. من در حال آماده سازی همچنین چیزی بودم، اما بدیهی است که به مسیرهای دیگری می‌رفت. شما معمولا با چیزی شروع می‌کنید و سپس مسیر خودش را پیدا می‌کند و شما تنها آن را دنبال می‌کنید.
• فیلم‌های بیابانی دهه پنجاه زیادی وجود دارد. من سراغ برخی از این فیلم‌ها رفتم و اثار زیادی را دیدم که قبلا در مورد آن‌ها نشینده بودم و فیلم‌های جالبی بودند. در دهه پنجاه نوع جدیدی از سینما با سینمااسکوپ اتفاق افتاد. نوعی فیلمسازی حماسی با صفحه عریض که دیوید لین یک نمونه آن است. همچنین نوع دیگری از فیلم‌ها در آن دهه وجود دارد که من بیشتر با آن‌ها ارتباط برقرار می‌کنم. فیلم‌هایی که نه لزوما رده بی (B-Movie) و نه شبیه این فیلم‌های بزرگ و حماسی هستند. فیلم‌های سرکشی که انرژی متفاوتی دارند. آن‌ها ریتم فیلم‌های دهه ۳۰ را ندارند، اما انرژی‌ای لگام گسیخته و سبعانه دارند که تا حدودی از دنیای الیا کازان بیرون می‌آید.

همه چیز درباره فیلم های جشنواره کن ۲۰۲۳

حرف‌های وس اندرسن و اسکارلت جوهانسون در حاشیه جشنواره کن

ماجراهای «استروید سیتی» اثر جدید اندرسن در دهه ۱۹۵۰ در یک شهر صحرایی ساختگی جریان دارد و رویدادی کیهانی را روایت می‌کند که مجمعی سالانه را به‌هم می‌زند؛ اما این فیلمساز مولف واقعا به زندگی فرازمینی اعتقاد دارد؟ «خب، در این خصوص من چندان به عقاید خودم اتکا نمی‌کنم.» با این حرف اندرسن صدای خنده گروهی از حاضران در نشست خبری فیلم در جشنواره کن بلند شد؛ و او این‌طور ادامه داد: «تحقیقاتی که صرف این موضوع شده‌اند با تمام وسعت‌شان به نتیجه خاصی نرسیدند و چیزی را ثابت نکرده‌اند. استیون هاکینگ اصرار دارد که از نظر آماری بعید نیست که زندگی ورای کره زمین وجود داشته باشد. (و با کمی ترس ادامه می‌دهد) من واقعا نمی‌دانم.» اندرسن که فیلمنامه را با همکاری رومن کوپولا نوشت، در نشست با اسکارلت جوهانسن، جیسن شوارتزمن، مایا هایک، برایان کرنستن، جفری رایت، استیون پارک و روپرت فرند همراهی شد؛ و این بازیگران فیلم خیلی احساسی درباره مضامین تداعی‌گر فیلم استروید سیتی صحبت کردند که روز قبل اولین نمایش جهانی‌اش را در جشنواره کن تجربه کرده و با عنوان «تعمقی شاعرانه بر معنای زندگی» توصیف شده بود.

برایان کرنستن گفت: «ما دقیقا نمی‌دانیم که قرارست چه اتفاقی بیفتد و زندگی‌های ما تا کجا پیش خواهند رفت، چه کسی وارد زندگی ما خواهد شد یا این‌که چطور سپری خواهد شد. پس فقط باید ادامه دهیم و رو به جلو حرکت کنیم و داستان بگوییم.» با وجود نام‌های مطرحی که به عنوان بازیگر به آن‌ها اشاره شد، ترکیب بازیگران فیلم شامل ستاره‌های پرشمار دیگری هم هست از جمله تام هنکس، مارگو رابی، تیلدا سویینتن، اد نورتن، آدریان برودی، استیو کارل و جف گولدبلوم؛ با وجود چنین فهرستی از ستاره‌ها، هایک (دختر ایتن هاک و اوما تورمن) می‌گوید که «سر صحنه سلسله‌مراتبی وجود نداشت و همین موضوع در کنار سطح و کیفیت داستان‌گویی، فیلم را به تجربه لذت‌بخش تمام‌عیاری بدل کرد. انگار هیچ فشاری روی ما نبود چون دنیای پیرامون ما خیلی آرام و یکنواخت در حرکت بود.»

جوهانسن تجربه حضور در فرایند فیلمسازی اندرسن را به کسب آمادگی برای بازی در یک نمایش تشبیه کرد: «شما درون این جهان داستانی قرار می‌گیرید. کل محیط ساخته شده است و فضایی فیزیکی، ملموس و قابل استفاده است. این تجربه خیلی رضایت‌بخش و کامل بود.» اندرسن هم افشا کرد که برای خلق یک جهان از نظر بصری فریبنده، استوری‌برد انیمیشنی متحرک تولید کرد و خودش به جای همه شخصیت‌ها صحبت کرد: «اگر آن استوری‌برد را هم تماشا کنید به همین اندازه می‌تواند سرگرم‌کننده و درخشان باشد.» اینجا بود که جفری رایت هم گفت:‌ «پس انیمیشن را هم عرضه کن!»

 

پوستر فیلم استروید سیتی