قصه جادوگر تنبل با کلاه‌گیس درخشان!

معرفی کامل سریال ویچر Witcher

وقتی یک فیلم یا سریال به طرز دیوانه‌واری می‌فروشد و محبوب می‌شود، معلوم است که همه می‌روند تا از همان فرمول استفاده کنند، روی همان موج سوار شوند و با همان فضا و تمهیدات و در همان ژانر تا می‌توانند پول دربیاورند و توجه جلب کنند. این پدیده‌ای بین‌المللی است؛ در همین ایران هم اگر یک برنامه تلویزیونی یا یک ژانر گل کند، همه می‌افتند به سری‌دوزی. حتی اصغر فرهادی و فیلم‌های اجتماعی شهری با پایان باز هم می‌تواند مد شود، چون سازندگانش فکر می‌کنند موفقیت اصغر فرهادی به خاطر این «فرم» فیلمسازی است و آنها هم می‌توانند تکرارش کنند. اساسا اصل دنباله‌سازی و فرانچایزها روی همین مدل بنا شده. مردم از این شخصیت‌ها و داستان خوششان آمده پس تا تهش می‌رویم. بینندگان از ترکیب فانتزی و درام و اکشن استقبال کرده‌اند، پس بیایید برایشان خوراک درست کنیم.

ایده ساخت سریال ویچر The Witcher یا جادوگر اصلا از همین جا آمده. این که نتفلیکس دیده سریالی مثل بازی تاج و تخت دنیا را تسخیر کرده و مردم گیج و مبهوت‌اش شده‌اند. در حالی که پس از Stranger Things از کارخانه نتفلیکس هیچ محصول معرکه و فراگیری بیرون نیامده بود. پس گفته هرطور شده باید با ترکیبی از فانتزی و مبارزات پایان‌ناپذیر در دنیا و تاریخی خیالی به جنگ با HBO برویم. داستان انتخاب شده قبلا امتحانش را پس داده و چه به عنوان کتاب جوایز بسیاری برده (به خصوص کتاب سوم با عنوان The Witcher 3: Wild Hunt) و هم بازی‌های زیادی از روی این مجموعه داستان ساخته شده.

آندری ساپکوفسکی نویسنده لهستانی با داستان‌های کوتاه مرتبط هم مواد خام مناسب بیشتری برای نوشتن داستان سریال مهیا کرده. پس چی بهتر از این که دست به کار شویم و یک GOT دیگر بسازیم. ساخت سریال به «لورن اشمیت هیسریچ» و همسرش سپرده شد و چند تا از کارگردان‌های GOT هم برای ساخت اپیزودهای فصل اول به خط شدند. هنری کاویل با بدنی ورزیده و دلربا که قبل از این استعدادش را نشان داده و او را در ماموریت غیرممکن هم دیده‌ایم، نقش اصلی را می‌گیرد و فریا آلمن و آنیا چالتورا در کنارش قرار می‌گیرند. سریال استارت می‌خورد و همانطور که برایش هزینه شده و نتفلیکس انتظار دارد بین بینندگان منفجر می‌شود. هواداران زیاد و فصل پشت فصل ساخت سریال. حتی برای سریال اسپین‌آف هم ساخته می‌شود (The Witcher: Blood Origin)  که البته یک شکست تمام عیار است. داستانی که هزار سال قبل از ویچر اصلی اتفاق می‌افتد و در حد همیان یک فصل مینی‌سریال می‌ماند. (مقایسه کنید با House of the Dragon که به عنوان یک سریال مستقل هم چیزی کم نداشت و ادامه‌هایش در راه است). جادوگر رکوردهای بیننده در نتفلیکس را جابه‌جا کرد و از سال ۲۰۱۸ که شروع شده موفقیت‌هایش ادامه پیدا کرده. عده‌ای از هوادارانش معتقدند سریال فصل به فصل بهتر شده و هیجان آن بالاتر می‌رود و برای فصل ۴ و ۵ که گفته می‌شد ساخت آنها همزمان کلید خورده بی‌صبرانه منتظرند. البته سریال منتقدان جدی هم کم ندارد. کسانی که می‌گویند ویچر The Witcher یک زباله است. کسانی که گفته‌اند حتی یک اپیزودش را نتوانسته‌اند تا آخر تماشا کنند و بینندگانی که معتقدند نتفلیکس همه پول و اعتبارش را هزینه کرده تا یک نسخه قلابی برای رقابت با GOT بسازد و در نهایت هم افتضاح به بار آورده.

بالاخره در سریال ویچر با چی طرفیم؟

گرالت از ویریا (با بازی هنری کاویل) جادوگری است که کاری به کسی ندارد و دارد نان و ماستش را می‌خورد. اما وقتی قصد می‌کند از منطقه کانتیننت عبور کند، می‌افتد گیر کشمکش بین انسان‌ها و هیولاها. این وسط سیری و یتفر هم به کمکش می‌آیند؛ یکی در نقش یک شاهزاده و دیگری در نقش جادوگری که هنوز استعدادهای جادوگری‌اش کاملا شکوفا نشده (کلا هم زیاد کارهای جادوگری نمی‌کند و بیشتر شمشیر می‌زند. نمی‌فهمیم این قدرتی که ازش حرف می‌زنند چرا استفاده نمی‌شود) فضا و مکان سریال شبیه وستروس از چند منطقه تشکیل شده که با هم در جنگند. یک‌جور اروپای قرون وسطایی و قدیمی‌تر که هیولاهایش تمامی ندارند و هر روز و هر جا به شکلی ظهور می‌کنند و حریف می‌طلبند و همین هم هست که کار جناب گرالت جادوگر خوب‌رو را سخت می‌کند.

چرا سریال The Witcher را باید ببینیم؟

دلیل اصلی‌اش برایتان می‌تواند این باشد که خیلی‌ها آن را دیده‌اند و خوششان آمده. کلا اگر فانتزی‌باز و گیم‌بازید سریال می‌تواند خوراک خودتان باشد. سریال تا دلتان بخواهد الف و هیولا و جادوگری دارد. عنکبوت‌های بزرگ و لعنتی در مرداب‌های مرگبار. مبارزه‌های تمام نشدنی و اتفاقات ریز و درشت و داستانی با روایت سریع که فرصت سر خاراندن به شما نمی‌دهد. برای کسانی که با سریال حال کرده‌اند این همه اتفاق و این خونریزی سیل‌آسا و جلوه‌های ویژه پرخرج یک هدیه بزرگ است و کیفورشان می‌کند.

دوستداران سریال می‌گویند این یکی از خوش‌ساخت‌ترین فانتزی‌های تاریخ سریال‌سازی است. جادوگرش یا همان گرالت هم بطرز باورنکردنی جذاب و دوست‌داشتنی است. من نفهمیدم چرا از بازی هنری کاویل اینقدر تعریف شده. اما دوستداران The Witcher می‌گویند او نقش را به تمیزترین شکل ممکن ایفا کرده و حتی برای تغییر صدایش هم کلی زحمت کشیده و کاملا انگ گرالت مورد نظر است. به خصوص کسانی که کتاب را خوانده‌اند و با داستان ارتباط بهتری برقرار کرده‌اند، گفته‌اند جان داستان به خوبی تصویر شده و سازندگان توانسته‌اند فضایی مهیب و دوست‌داشتنی خلق کنند. اما خب، ما که داستان را نخوانده‌ایم و گیم‌های ساخته شده از روی آن را هم بازی نکرده‌ایم و از خیلی از اصطلاحات و پیچش‌های داستانی سر درنمی‌آوریم و گیج می‌شویم چه گناهی کرده‌ایم. در داستان اصلی موجوداتی هستند که عمر طولانی دارند و برای این که حضورشان در فصل‌های مختلف داستان حفظ شود ما مدام در رفت و برگشت بین داستانک‌ها و شخصیت‌های اصلی و ابدی هستیم. اینها برای این که شما چیپس بخورید و در حین چت کردن با رفقا کمی هم صحنه‌های درگیری ببینید و صدای هولناک هیولاها را بشنوید عالی است. اما من اگر می‌خواستم به همین‌ها بسنده کنم به شهر بازی و تونل وحشت می‌رفتم.

چرا از سریال ویچر یا جادوگر خوشمان نمی‌آید؟

در GOT لعنتی همه چیز بر اساس مفاهیم و چارچوب‌های طراحی شده و قابل درکی نوشته و در کنار هم قرار گرفته است. سیاست و به تصویر درآمدن غرایز انسانی و شخصیت‌هایی که هر کدام هویت دارند. اغلب بینندگان جدی‌تر و بزرگسال GOT آن را به خاطر این چیزها دیده‌اند و دوست داشته‌اند نه به خاطر اژدها و هیولاهای سرزمین یخی‌اش. برای این که سرزمین یخی و وایت‌واکرها و پادشاه شب قرار است شرارت را نمایندگی کنند و برای ایستادن در مقابل شرارت باید انگیزه‌های خودخواهانه و رقابت‌های سرزمینی و خانوادگی به جوش بیایند.

اصلا چنین تصوراتی برای سریال ویچر The Witcher خنده‌دار است. سریال برای بچه دبیرستانی‌ها ساخته شده ولی خب این را هم در نظر گرفته که فانتزی‌اش بین بزرگسالان هم طرفداران و معتادانی پیدا می‌کند و پابه‌پای نتفلیکس و سازندگان خواهند آمد. فکر کنید که شخصیت جادوگری مثل گرالت برای یک سریال بزرگسالانه چقدر باسمه‌ای است. تماشای هنری کاویل زیر آن کلاه‌گیس سفید که تازه همین هم تازگی ندارد و صاف از روی کله دنریس تارگرین، مادر اژدهایان و نمونه‌های مشابه آمده است. انگار هالیوود پس از ارباب حلقه‌ها فقط این را یاد گرفته که هر قهرمان دلرحمی را با موهای سفید تصویر کند. قاعده‌ای که در خاندان اژدها و نقش دیمون تارگرین نقض می‌شود. یک سوال جدی هم این است که هنری کاویل اصلا چرا حاضر شده چنین نقشی را قبول کند. او استعدادش را دارد و می‌تواند در سینما نقش‌های درخشانی ایفا کند، اما اینجا با بازی در نقش یک جادوگر بی‌حال فقط کله‌اش درخشان است.

داستان‌ها و شخصیت‌ها بعضا چنان جذاب و خاص‌اند که فکر می‌کنی در مورد هر کدام‌شان می‌شود یک فیلم یا سریال ساخت. اما قاطی شدن اینها در هم فقط یک شلم‌شوربای بی‌مزه ساخته. کلی معما که جوابی برایشان نیست. کلی اتفاق که پیش‌زمینه‌ای ندارند. انگار سازندگان بنا را بر تردستی گذاشته‌اند و حیرت‌زده کردن مداوم بیننده. خب باشد موفق شدید. با نمایش آن همه صحنه رقص و شخصیت بی‌حیا –که به شدت توی ذوق می‌زنند و انگار به فیلم تزریق شده‌اند- هم خیلی تهور به خرج دادید. آخرش چی؟ نمی‌خواهید کمی هم سریال واقعی نشان‌مان دهید؟

امتیاز سریال در IMDB 8.1 است که معلوم است تینیجرها برایش سنگ تمام گذاشته‌اند. %۵۵ مخاطبان روتن تومیتوز سریال را پسندیده‌اند و متاکریتیکز هم به آن امتیاز ۶۴ داده با امتیاز ۶.۶ از طرف مخاطبان.