جشنواره کن ۲۰۲۲؛ پرونده کامل فیلم‌ها و نقدها

نقد و بررسی فیلم‌های مهم جشنواره کن ۲۰۲۲

نظر منتقدان درباره همیشه جوان | کارگردان: والریا برونی تدسکی

• وندی ایده از «اسکرین دیلی» (امتیاز ۷۰ از ۱۰۰): ساختار نحیف و به‌نوعی پراکنده «همیشه جوان» (Forever Young) به نفع فیلم عمل می‌کند و در نتیجه، «همیشه جوان» ضرباهنگ سریع و انرژی کافی دارد؛ و داستان پیش می‌رود حتی با این‌که در مواردی خطر ورودش به قلمروهای تصنعی یا نخ‌نما احساس می‌شود.
• پیتر بردشا از «گاردین» (امتیاز ۴۰ از ۱۰۰): فیلم به‌شکلی حماسی، طاقت‌فرسا و خسته‌کننده است؛ و موضوع آزاردهنده درباره‌اش به اکراه «همیشه جوان» در دراماتیزه کردن تدریس برمی‌گردد.
• جسیکا کیانگ از «ورایتی» (امتیاز ۲۰ از ۱۰۰): والریا برونی تدسکی نمی‌تواند به مخاطب بقبولاند که چرا باید ماجراهای جامعه کوچک و به‌شدت بسته‌ی انتخابی‌اش را دنبال کند و اصلاً قرار است از این سرگذشت شخصی چه نکته‌ای فهم شود.

نظر منتقدان درباره فیلم برادران لیلا | کارگردان سعید روستایی

به دلیل اهمیت این فیلم، نظر منتقدان جشنواره کن ۲۰۲۲ را در صفحه اختصاصی فیلم برادران لیلا می‌خوانید:

معرفی و نقد فیلم برادران لیلا

نظر منتقدان درباره مادر و پسر | کارگردان: لئونور سریل

• پیتر بردشا از «گاردین» (امتیاز ۸۰ از ۱۰۰): این‌جا با فیلمی سروکار داریم که درباره نوعی بسیار پیچیده و دردناک از رسیدن به بلوغ است یا شاید مراقبه‌ای است در باب «بلوغ» به عنوان اتفاقی که هرگز واقعاً روی نمی‌دهد. علاوه بر این، «مادر و پسر» (Mother and Son) مرز ناشی از خطای ادراک بین کودکی و بزرگسالی، بی‌تجربگی و تجربه‌اندوزی، و حال و گذشته را نیز بررسی می‌کند.
• رابی کالین از «تلگراف» (امتیاز ۸۰ از ۱۰۰): لئونور سریل که اولین فیلم بلندش با عنوان «زن جوان» (Jeune Femme) در سال ۲۰۱۷ جایزه دوربین طلایی جشنواره کن را برنده شد، با فیلمی برگشته است که به جعبه جواهراتی از لحظه‌های تأثیرگذار می‌ماند؛ هم مصالح ارزشمندی دارد و هم این مصالح واقعاً می‌درخشند.
• لاویا گیارکی از «هالیوود ریپورتر» (امتیاز ۶۰ از ۱۰۰): فیلم جدید سریل، حاوی ضربه‌های تکان‌دهنده‌ای است اما تقلا می‌کند تا بتواند تأثیر احساسی ماندگاری از خود به جا بگذارد.

نظر منتقدان درباره حضور | کارگردان: کلی رایکارت

• اوئن گلیبرمن از «ورایتی» (امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰): «حضور» (Showing Up) با شیوه به‌ظاهر پیش‌پاافتاده و ساده‌گرای (مینی‌مال) خود، فیلمی است که کسی آن را ساخته است که تسلطی استادانه به رسانه‌اش دارد.
• دیوید رونی از «هالیوود ریپورتر» (امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰): این فیلم که ماهرانه ساخته شده است و بازی‌های زیبایی هم دارد، از چنان ملایمتی برخوردار شده است که حتی بدترین بحران‌ها نیز به‌سادگی در تاروپود زندگی و کار محو می‌شوند. در شرایطی که پایان‌بندی فیلم در دستان یک فیلم‌ساز کم‌مهارت می‌توانست از دست برود، این‌جا به کمال رسیده و نیروبخش از کار درآمده است.
• تیم رابی از «تلگراف» (امتیاز ۸۰ از ۱۰۰): کلی رایکارت به ژرفای اثیری یکی از داستان‌های کوتاه آلیس مونرو دست یافته است. فیلم او درباره مزایای زیر سوال نرفته‌ای است که موفقیت با خود به همراه می‌آورد و حسادتی که این مزایا به‌راحتی می‌توانند باعث شوند.
• دیوید ارلیش از «ایندی‌وایر» (امتیاز ۷۵ از ۱۰۰): همان‌طور که مجسمه‌های لیزی لکه‌دار و مرطوب داخل کوره می‌روند اما درخشان و با لایه‌های جدید رنگ بیرون می‌آیند، فیلم هم با فوت‌های کوزه‌گری رایکارت دگرگون شده و چنین کیفیتی پیدا می‌کند.

نظر منتقدان درباره نزدیک یا صمیمی | کارگردان: لوکاس دونت

• رابی کالین از «تلگراف» (امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰): «نزدیک» (Close) فیلم فوق‌العاده‌ای است درباره دوستی، اما احتمالاً فیلم فوق‌العاده‌تری است درباره تنهایی.
• وندی ایده از «اسکرین دیلی» (امتیاز ۹۰ از ۱۰۰): ترکیب بازی‌های درجه‌یک فیلم – به‌خصوص ایفای نقش ایدن دامبرین تازه‌وارد در قالب شخصیت لئو – و کارگردانی دونت با حساسیتی نامعمول، فیلمی را سروشکل داده است که از حیث حد و اندازه، اثری کوچک و خودمانی است اما تأثیر احساسی قابل‌توجهی را در خود جای داده است.
• پیتر بردشا از «گاردین» (امتیاز ۸۰ از ۱۰۰): هیچ شک و شبهه‌ای در خصوص قدرت این داستان غم‌انگیز پر آب چشم وجود ندارد.
• پیتر دبروژ از «ورایتی» (امتیاز ۶۰ از ۱۰۰): من متقاعد شده‌ام که دونت روزی یک شاهکار سینمایی خلق خواهد کرد؛ اما در حال حاضر، فیلم‌هایش نارس هستند و او ابتدا باید بر این موضوع غلبه کند. با وجود این، او بسیار نزدیک است.

نظر منتقدان درباره دلال/ کارگزار | کارگردان: هیروکازو کوره-ایدا

• نیکلاس باربر از «بی‌بی‌سی» (امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰): «دلال» (Broker) همین‌طور که انگیزه‌های پنهان شخصیت‌هایش برملا می‌شوند، به فیلمی بامزه‌تر و پیچیده‌تر بدل می‌شود؛ و البته همدردی ما با شخصیت‌ها تغییر می‌کند، معماها سخت‌تر می‌شوند و بر شدت خطرها نیز افزوده می‌شود. «دلال» از یک نظر، هجو فیلمی پلیسی-تبهکاری است اما به‌قدری پیرنگ آن باظرافت شکل گرفته است که هرگز چیده‌شده به نظر نمی‌آید.
• ایانا موری از «پلی‌لیست» (امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰): این فیلم به‌قدری جذاب و مسرت‌بخش است که به‌سادگی می‌شود فراموش کرد که این درام لطیف درباره قاچاق انسان است.
• دیوید رونی از «هالیوود ریپورتر» (امتیاز ۸۰ از ۱۰۰): بخش اعظمی از فیلم در دستان یک کارگردان نابلد می‌توانست به فیلمی قراردادی و کلیشه‌ای بدل شود اما کوره-ایدا مهارت خدشه‌ناپذیری در تزریق صحت احساسی و خودجوشی به تک‌تک لحظه‌ها دارد.
• پیتر دبروژ از «ورایتی» (امتیاز ۸۰ از ۱۰۰): کوره-ایدا به شکلی غافلگیرکننده در برخورد با شخصیت‌هایش دست‌ودل‌باز است، شخصیت‌هایی که تقریباً همگی‌شان قانون را زیر پا می‌گذارند.
• پیتر بردشا از «گاردین» (امتیاز ۴۰ از ۱۰۰): فیلم از اساس احمقانه است، با شخصیت‌پردازی‌هایی سطحی و ملال‌آور و دسیسه‌های آشنای درام‌های جنایی-تبهکاری که فقط این واقعیت را برجسته می‌کنند که حتی یک کلمه از داستان هم باورپذیر نیست.

نظر منتقدان درباره نوستالژی | کارگردان: ماریو مارتونه

• پیتر بردشا از «گاردین» (امتیاز ۸۰ از ۱۰۰): «نوستالژی» (Nostalgia) اثر ماریو مارتونه که به‌زیبایی فیلم‌برداری شده و موسیقی متن فوق‌العاده‌ای هم دارد، در آستانه بدل شدن به فیلمی ویژه قرار دارد؛ و با این‌که کاملاً به چنین دستاوردی نمی‌رسد و در نهایت به فیلمی عادی‌تر در خصوص جرم و جنایت بدل می‌شود، همچنان فیلم خیلی خوبی است.
• گای لاج از «ورایتی» (امتیاز ۷۰ از ۱۰۰): جدیدترین فیلم مارتونه حتی در زمان‌هایی که عادی‌تر به نظر می‌رسد همچنان جذاب و متقاعدکننده است؛ و به ترانه‌ای هشدارآمیز در باب گذشته می‌ماند که غیررمانتیک و خشونت‌بار خودش را تحمیل می‌کند و زیر همان سنگفرش‌های قدیمی و «شسته‌شده از خون» پنهان است.
• لی مارشال از «اسکرین دیلی» (امتیاز ۷۰ از ۱۰۰): مارتونه فیلمی پر از شور و حرارت را سروشکل داده است که مملو از فضاهای موثر و بازی‌های عالی است؛ اما هرگز به عنوان یک درام، کاملاً متقاعدکننده یا راضی‌کننده نمی‌شود.

نظر منتقدان درباره توری و لوکیتا | کارگردان: برادران داردن

• اوئن گلیبرمن از «ورایتی» (امتیاز ۹۰ از ۱۰۰): برادران داردن دوباره در همان قلمروی درام‌های شاعرانه‌ای که با سبکی مستندگونه ساخته می‌شوند، اثری را خلق کرده‌اند و تماشاگران را در چرخ همسترِ زندگی‌های دو شخصیت اصلی «توری و لوکیتا» (Tori and Lokita) قرار می‌دهند، به‌گونه‌ای که هم دلخراش است و هم غوطه‌ورکننده.
• جاستین چنگ از «لس‌آنجلس تایمز» (امتیاز ۸۰ از ۱۰۰): حتی در درامی که هر پیشرفتی برآمده از مصالح و نیاز احساس می‌شود – و حتی در ارتباط با تاثیر ویرانگر پایان‌بندی فیلم – داردن‌ها به‌نوعی راه‌شان را به سمت بی‌گناهی و معصومیتی دور از ذهن پیش می‌برند.
• پیتر بردشا از «گاردین» (امتیاز ۶۰ از ۱۰۰): سادگی و شفافیتِ هدف در «توری و لوکیتا» مشهود است که من هم امیدوارانه آن را دریافت کردم. با وجود این، برادران داردن بازی‌های عالی‌ای را از جوان‌هایی گرفته‌اند که نقش‌های اصلی فیلم‌شان را بازی کرده‌اند.

نظر منتقدان درباره فیلم همسر چایکوفسکی | کارگردان: کیریل سربرنیکوف

• دیوید ارلیش از ایندی‌وایر (امتیاز ۷۵ از ۱۰۰): تصورش دشوار است که کسی بتواند فیلم دیگری درباره آهنگ‌ساز روس سده نوزدهم پیوتر ایلیچ چایکوفسکی بسازد که به اندازه اثر کن راسل «عاشقان موسیقی» (The Music Lovers) فیلمی شورانگیز و خوش‌قریحه باشد اما فیلم‌ساز معترض کیریل سِرِبرِنیکوف، با همان اعتمادبه‌نفس بارزش این چالش را پذیرفته است و ملودرامی تاریخی را هدایت کرده که تقریباً به اندازه فیلم سال قبلش «آنفلونزای پتروف» (Petrov’s Flu) تب‌دار است.
• پیتر بردشا از گاردین (امتیاز ۶۰ از ۱۰۰): شکی نیست که با درامی بسیار دیدنی روبه‌رو هستیم که به‌مراتب از فیلم قبلی سربرنیکوف یعنی «آنفلونزای پتروف» که پراکنده و بی‌حاصل بود برتر است اما حیف که گستره احساسی و لحن فیلم که نقطه قوت آن است، آن‌طور که باید کنترل نشده و در جهت درستی به کار گرفته نشده است.
• جاناتان رامنی از اسکرین دیلی (امتیاز ۴۰ از ۱۰۰): بازی آلِنا میخایلوفا در نقش اصلی که گاه مسحورکننده است، برگ برنده فیلم است؛ درامی پراکنده و غیرمنسجم که با وجود تمام انرژی‌های گاه دیوانه‌وارش، در نهایت فیلمی سنگین و آشفته به نظر می‌رسد.
• اوئن گلیبرمن از «ورایتی» (امتیاز ۳۰ از ۱۰۰): درامی سرسخت و اغلب غیرقابل نفوذ و گنگ که انگار تمام عناصر ناامیدکننده‌اش به شکل عجیبی به‌عمد این‌طور هستند.

نظر منتقدان درباره فیلم هشت کوه | کارگردان: فیلیکس فون گروئنینگن و شارلوت واندرمیرش

• پیتر بردشا از گاردین (امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰): این فیلم صاحب اشتیاق و رمز و راز است؛ از ارتفاعات کوهستانی صعود می‌کند ولی پاداش شما سرگیجه نیست و به نوعی سرافرازی را احساس می‌کنید.
• جسیکا کیانگ از ورایتی (امتیاز ۸۰ از ۱۰۰): از دور آرام و باشکوه است اما از نزدیک مملو از ترک‌ها و حماقت‌های رفاقتی است که مواجهه با آن برای هر دو شخصیت مرد داستان، گران تمام می‌شود اما در نهایت ثمری بیش‌تر هم برای آن‌ها دارد و همین‌طور برای فیلم، به اندازه یک کوهستان.
• جاستین چنگ از لس‌آنجلس تایمز (امتیاز ۸۰ از ۱۰۰): «هشت کوه» فیلم نادری است که می‌فهمد ما چه‌طور در قیدوبند فضاهای فیزیکی و روان‌شناختی کودکی‌مان هستیم؛ و این‌که چه‌طور خانواده‌های ما و سنت‌هایی که ما را با آن‌ها بزرگ کرده‌اند، می‌توانند توأمان پرورش‌دهنده و محدودکننده باشند.
• دیوید رونی از هالیوود ریپورتر (امتیاز ۷۰ از ۱۰۰): تماشای فیلم به اندازه کافی لذت‌بخش است چون بازی‌های خوبی دارد و ریتم آرام آن با پیمودن مسیرهایی جور است که شخصیت‌های اصلی جست‌وجوکنان در آن‌ها پیش می‌روند و در یک بازه زمانی بیش از سی سال، پا به زندگی هم می‌گذارند یا از آن‌ها خارج می‌شوند. با وجود این، «هشت کوه» در نهایت فیلمی قابل چشم‌پوشی است.

نظر منتقدان درباره فیلم زمان آرماگدون | کارگردان: جیمز گری

• دیوید کاتس از فیلم استیج (امتیاز ۹۱ از ۱۰۰): «زمان آرماگدون» جوش‌وخروشی آرام دارد و بامزه‌تر و سبک‌تر از هر فیلم دیگری است که جیمز گری تا امروز ساخته است؛ اما یک تراژدی سوزناک آن را غنی کرده است.
• استفنی زاشارک از تایم (امتیاز ۸۰ از ۱۰۰): شما می‌توانید «زمان آرماگدون» را با تأمل‌های خودزندگی‌نامه‌ای مثل «روما»ی آلفونسو کوارون یا در مقیاسی کوچک‌تر با «بلفاستِ» کنت برانا قیاس کنید؛ داستان‌هایی که در آن‌ها چشمان بچه‌ها ناگهان به بی‌عدالتی‌های دنیا باز می‌شود؛ اما «زمان آرماگدون» با وجود همه دلسوزی‌هایش، فیلمی نیست که به شما اجازه بدهد با خودتان یا دنیای به‌شدت معیوب ما کنار بیایید.
• جاستین چنگ از لس‌آنجلس تایمز (امتیاز ۷۰ از ۱۰۰): درامی درباره بلوغ که هم نگاهی محبت‌آمیز به برهه تاریخی‌ای دارد که در آن به‌سر می‌بریم و هم با بدبینی سنجیده و دقیقی آن را شاهد است، دورانی که ما هم در آن زندگی می‌کنیم.
• پیتر بردشا از گاردین (امتیاز ۴۰ از ۱۰۰): جیمز گری فیلم‌های نیویورکی دیدنی و خاطره‌انگیزی را در گذشته به ما هدیه کرده است از جمله «یاردز» (The Yards) و «شب از آن ماست» (We Own the Night)؛ اما این فیلم مملو از تصنع و احساسات‌گرایی است.

نظر منتقدان درباره فیلم ای‌او | کارگردان: یژی اسکولیموفسکی

• آدام سالمنس از ایندی‌وایر: در فیلمی که روبر برسون ساخت با عنوان «ناگهان بالتازار» (Au Hasard Balthazar) انسان‌های دور یک الاغ هستند که مرکز واقعی داستان به شمار می‌روند؛ اما در «ای‌او» چنین نیست. این نسخه‌ای است از دید الاغ که بهتر است به تماشای آن بنشینیم.
• پیتر بردشا از گاردین: مطمئن نیستم که این فیلم محبوبم از اسکولیموفسکی است اما از بسیاری جهات فیلمی درگیرکننده و جذاب است؛ مثلاً به‌زیبایی فیلم‌برداری شده، و به یک اندازه سوررئال و احساساتی است؛ و همچنین سرسخت – درست به اندازه قهرمانش – در خصوص نمادگرایی و بدبینی مطلقش.
• تاد مک‌کارتی از ددلاین هالیوود دیلی: پیش از این‌که فیلم در نیم ساعت پایانی‌اش از مسیر خود خارج شود، «ای‌او» اثری ارزشمند، تروتازه و درخشان از یک کارگردان ۸۴ ساله است که نه انرژی خود را از دست داده است و نه نگاه خاص خودش به چیزها را.

نظر منتقدان درباره فیلم پسری از بهشت | کارگردان: طارق صالح

• پیتر بردشا از گاردین (امتیاز ۸۰ از ۱۰۰): فیلمی جسورانه که ایمان را در کنار واقعیت‌های پنهانی از فساد و ریاکاری قرار می‌دهد؛ گرچه در پرده پایانی احساس کردم که به اندازه ایده‌ها و بار هجوی که دارد، جسورانه پیش نرفت.
• جردن مینتزر از هالیوود ریپورتر (امتیاز ۷۰ از ۱۰۰): فیلم الگوی آشنایی دارد و کارگردانی طارق صالح در مواردی خام‌دستانه است اما «پسری از بهشت» پرتره‌ای انتقادی و کوبنده درباره فسادی است که در حال حاضر تمام سطوح مصر را آلوده کرده است.
• پیتر دبروژ از ورایتی (امتیاز ۶۰ از ۱۰۰): آن‌چه ما این‌جا با آن سروکار داریم، یک تریلر سیاسی قراردادی است که می‌توان آن را «خانه پوشالی» (House of Cards) توصیف کرد منهای زیبایی‌شناسی دیوید فینچر یا تقریباً بعد تعلیق‌آمیز آن سریال. با وجود این، «پسری از بهشت» در دنیایی می‌گذرد که پیش از این کسی جرأت نکرده بود در سینما آن را کاوش کند.

نظر منتقدان درباره فیلم ستارگان سر ظهر | کارگردان: کلر دنی

• رابی کالین از تلگراف (امتیاز ۸۰ از ۱۰۰): «ستارگان سر ظهر» (The Stars at Noon) وقتی در اوج و بهترین حالت ممکن خود قرار می‌گیرد که دو شخصیت اصلی‌اش تریش و دنیل، در برزخ دونفره خود معلق می‌شوند و فیلم این‌طور به نظر می‌رسد که دائم کش پیدا می‌کند و دور می‌زند، مثل یک گربه خواب‌آلود.
• جاناتان رامنی از اسکرین دیلی (امتیاز ۷۰ از ۱۰۰): فیلم که به نسخه‌ای زنانه از «مسافر» میکل‌آنجلو آنتونیونی می‌ماند احتمالاً نه به‌طور کامل طرفداران فیلم‌های هنری را راضی می‌کند و نه تماشاگران جریان اصلی را؛ اما به عنوان یک خیال‌پردازی استوایی، قطعاً لذت‌های خودش را دارد؛ و شخصیتی عجیب‌وغریب که بازی اغلب توجه‌برانگیز و دیدنی مارگارت کوالی به آن جان بخشیده است.
• پیتر بردشا از گاردین (امتیاز ۶۰ از ۱۰۰): این فیلم نیز مضامین کلیدی سینمای کلر دنی، جنسیت و استعمار، را در خود دارد ولی شاید شور رمانتیک و دورویی، این‌قدر قوی از کار درنمی‌آمد اگر از بازیگرانی در نقش‌های اصلی استفاده می‌شد که شیمی قوی‌تری داشتند.
• دیوید رونی از هالیوود ریپورتر (امتیاز ۴۰ از ۱۰۰): تقریباً همیشه موضوعی جذاب درباره فیلم‌های ضعیف کارنامه کلر دنی وجود داشت اما این سفرنامه آشفته، در هر گام کورکورانه‌اش کمی بدتر از همیشه به نظر می‌رسد.

نظر منتقدان درباره فیلم مثلث غمگینی | کارگردان: روبن اوستلوند

• رابی کالین از تلگراف (امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰): نکته‌های اثر جدید روبن اوستلوند با نام «مثلث غمگینی» (Triangle of Sadness) آشکارند و در دسترس: غرور سم است؛ ثروت فساد می‌آورد؛ و همه عاشق دیدن عاقبت کار یک شاخ اینستاگرام هستند؛ اما در مدت زمان دو ساعت و نیمی فیلم – که به‌درستی از آن استفاده شده – این خوش‌حالی از حال بد دیگران، به‌تدریج به همدردی و تأسف خوردن به حال بدِ آدم‌هایی غیرقابل‌تحمل بدل می‌شود.
• پیتر دبروژ از ورایتی (امتیاز ۸۰ از ۱۰۰): موضوع مهم درباره روبن اوستلوند این است که او ما را می‌خنداند اما در ضمن، به فکر هم می‌اندازد. دقت وسواس‌آمیزی صرف هدایت و اجرای صحنه‌ها و در کل میزانسن‌های فیلم شده است؛ که از جمله در نوعی بی‌قراری رنج‌آور – که با سکوت‌های بد یا وزوز ناخوشایند مگسی تقویت شده – بین شخصیت‌هایی دیده می‌شود که تقلا می‌کنند با هم ارتباط بگیرند.
• جاناتان رامنی از اسکرین دیلی (امتیاز ۵۰ از ۱۰۰): بارقه‌هایی از بینش تندوتیز و هجوآلود فیلم‌های قبلی اوستلوند – «وضعیت اضطراری» (Force Majeure) و هجویه‌ای که درباره دنیای هنر ساخت با عنوان «مربع» (The Square) – این‌جا هم دیده می‌شود؛ اما این فیلم که در جشنواره کن ۲۰۲۲ به نمایش درآمده که تلاشی برای نمایش زیاده‌روی‌های نظام سرمایه‌داری است، فاقد لحن طعنه‌آمیز بی‌رحمانه و فوق‌العاده‌ای است که آن دو فیلم را فراموش‌نشدنی کرده است.
• پیتر بردشا از گاردین (امتیاز ۴۰ از ۱۰۰): فیلم جدید اوستلوند که گوشخراش است و ناتوان از گرفتن خنده‌های ناب، یک هجویه اروپایی خام‌دستانه است فاقد ظرافت و بینش «وضعیت اضطراری» – فیلمی که با آن در کانون توجه جهانی قرار گرفت – یا قدرت اثر برنده نخل طلا و قابل‌قیاس او درباره دنیای هنر که «مربع» نام دارد.

معرفی و نقد فیلم مثلث غم؛ برنده نخل طلا کن ۲۰۲۲

نظر منتقدان فیلم درباره عزم رفتن | کارگردان ساخته پارک چان-ووک

• جسیکا کیانگ از ورایتی (امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰): پس از موفقیت بونگ جون-هو با «انگل» (Parasite) که مصداقی از فتح جهان بود و سلطه «بازی مرکب» (Squid Game) در قلمروی بین‌المللی تلویزیون، تریلر کره‌ای جدیدی که استادانه ساخته شده و قرار است فکروذکر شما را درگیر کند این‌جاست: اثر جدید پارک چان-ووک با عنوان «عزم رفتن» (Decision to Leave).
• پیتر بردشا از گاردین (امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰): فیلمی خوش‌ساخت و جذاب و باشکوه که تانگ وی، بازی فوق‌العاده‌ای را در آن به نمایش گذاشته است.
• وندی ایدل از اسکرین دیلی (امتیاز ۹۰ از ۱۰۰): پارک چان-ووک با این نئو-نوآر اغواگر و مارمانند، سطح رقابت را در جشنواره کن ۲۰۲۲ و تلاش برای کسب نخل طلا بالا برد و جایگاه خود را به عنوان یک سینماگر بی‌مانندِ صاحب سبک بصری، یک بار دیگر به نمایش گذاشت؛ این‌جا سبک او هیچ عنصر سطحی یا غیرضروری ندارد و همه چیز در خدمت ترکیب متلون و گاه حیرت‌انگیز جنایت و اشتیاق است.
• ریچارد لاسن از ونیتی فر (امتیاز ۷۵ از ۱۰۰): «عزم رفتن» بی‌شک شایسته دوباره دیدن است؛ حتی با این‌که پایان‌بندی‌اش کمی ناامیدکننده است چون تمام بخش‌های دیگر فیلم چنان با دقت و وسواس خلق شده‌اند که سزاوار قدردانی و کشف دوباره‌اند.

 نظر منتقدان درباره فیلم جنایت‌های آینده | کارگردان: دیوید کراننبرگ

• جاستین چنگ از لس‌آنجلس تایمز (امتیاز ۹۰ از ۱۰۰): شگفت‌انگیز است که دیوید کراننبرگ برگشته و می‌توان ناظر مهارت بی‌مانند او در جوش دادن فرمول ژانرهای وحشت و علمی‌خیالی به ایده‌های سینمایی خاص خودش بود.
• اوئن گلیبرمن از ورایتی (امتیاز ۸۰ از ۱۰۰): «جنایت‌های آینده» (Crimes of the Future) هم مثل خیلی از آثار کراننبرگ، در ظاهر دل و روده شما را به هم پیوند می‌دهد اما در واقع و در لایه زیرین، یک تجربه سینمایی سنجیده و تفکربرانگیز به شمار می‌رود. «جنایت‌های آینده» کابوسی عجیب‌وغریب است که دائم به شما یادآور می‌شود درباره معنایش فکر کنید.
• ریچارد لاسن از ونیتی فر (امتیاز ۶۳ از ۱۰۰): این‌جا با فیلمی طرف هستیم مملو از ایده‌ها که هرگز در قالب یک دیدگاه، کاملاً یکپارچه نمی‌شوند؛ به عبارت دیگر، با مشتی تصویرسازی افسارگسیخته و فرضیات شوم روبه‌رو هستیم درباره آن‌چه می‌توانیم به آن بدل شویم؛ که البته همین برای برخی تماشاگران کافی است. دیگران از جمله من، سرخورده خواهند شد که گوشت بیش‌تری بر این استخوان‌های سرهم‌بندی‌شده گیرشان نمی‌آید.
• رابی کالین از تلگراف (امتیاز ۶۰ از ۱۰۰): بهترین بازی فیلم از آن لئا سیدو است؛ اما بر خلاف دیگر اثر کراننبرگ با عنوان «تصادف» (Crash) که سال ۱۹۹۶ کن را در شوک فرو برد، شوک جدیدی در این فیلم وجود ندارد.

نظرهای اجمالی منتقدان درباره فیلم عنکبوت مقدس | کارگردان علی عباسی

• جسیکا کیانگ از ورایتی: سعید حنایی که در زندگی واقعی یک قاتل زنجیره‌ای بود در فیلم کارآگاهی پرتعلیق و قانع‌کننده علی عباسی باور دارد که خدا او را مأمور کرده است تا شهرش را از وجود زنان خیابانی پاک کند؛ اما در «عنکبوت مقدس»، شیطان در همین جزییاتِ تکان‌دهنده است.
• بِن کرول از دِ رَپ: فیلم عنکبوت مقدس فیلمی تلخ و از سر خشم است که تا حدی طبق قراردادها پیش می‌رود.
• جردن مینتزِر از هالیوود ریپورتر: فیلم عنکبوت مقدس فیلم استادانه‌ای نیست اما تکان‌دهنده و دیدنی است.
• پیتر بردشا از گاردین: فیلم، عناصر و بخش‌های غیرقابل قبول خودش را دارد اما پرده آخرش که خودداری هراس‌آور و خودسری سعید را به نمایش می‌گذارد، خوب از کار درآمده است.
• فیونولا هالیگِن از اسکرین اینترنشنال: اگر به خاطر بازیگر تئاتر ایرانی، مهدی بجستانی، در نقش اصلی فیلم نبود شاید همه چیز این‌قدر خوب از کار درنمی‌آمد؛ بازیگری که بازی ماهرانه و موثری در نقش مردی اهریمنی دارد که کارهایش خودش را راضی می‌کنند و به‌نوعی انگار در پس یک چهره معمولی ملال‌آور پنهان شده است.
• رامین ستوده از ورایتی: فیلم جدید علی عباسی جشنواره کن ۲۰۲۲ را «حیرت‌زده» کرد و باعث شد این رویداد سینمایی «خواب‌آور» با تشویق ایستاده و ۷ دقیقه‌ای تماشاگران جان بگیرد. عنکبوت مقدس به‌حتم یکی از آن فیلم‌های امسال کن خواهد بود که بیشترین صحبت و اظهارنظر درباره‌اش صورت می‌گیرد. خشونت فیلم باعث شد چند نفر سالن نمایش را ترک کنند اما در نهایت با «زودیاک» اثر دیوید فینچر مقایسه شد و فعلاً به عنوان یکی از گزینه‌های کسب نخل طلا هم مورد نظر برخی است.

نظر منتقدان درباره فیلم آر.ام.‌ان. | کارگردان: کریستیان مونجیو

• جسیکا کیانگ از ورایتی (امتیاز ۸۰ از ۱۰۰): «آر.ام.ان.» (M.N.) مثل تصویری آهسته از فروپاشی یک جامعه به‌شدت خشونت‌زده است؛ جامعه‌ای که بمب‌هایی در آن – از سال‌ها پیش یا شاید قرن‌ها قبل – فعال شده‌اند و هرگز کاری در جهت جلوگیری از انفجار نهایی آن‌ها صورت نگرفته است.
• جردن مینتزر از هالیوود ریپورتر (امتیاز ۸۰ از ۱۰۰): این نمونه‌ای است از فیلم‌سازی ظریف و استادانه که با چند سکانس برجسته نشانه‌گذاری شده است، به‌خصوص پلان‌سکانسی از دیداری در شهرداری که تا نمایش یک هرج‌ومرج تمام‌عیار پیش می‌رود.
• لی مارشال از اسکرین دیلی (امتیاز ۷۰ از ۱۰۰): «آر.ام.ان.» لحظه‌به‌لحظه فیلمی جذاب و تماشایی است و این واقعیت را نباید نادیده گرفت که چمدان مضامین و ایده‌های کریستیان مونجیو در مقام نویسنده و کارگردان، گویی هرگز خالی نمی‌شود.
• پیتر بردشا از گاردین (امتیاز ۶۰ از ۱۰۰): «آر.ام.ان.» فیلمی غرق در ماتم و افسردگی است که سیل تصاویر رویاگونه‌اش در اواخر داستان کمی ناراحت‌کننده است؛ اما به‌شدت موضوع ناخوشنودی و اندوه در اروپا را – که گزارش‌نشده و پذیرفته‌نشده باقی مانده – جدی می‌گیرد.

نظره منتقدان درباره فیلم برادر و خواهر | کارگردان: ارنو دپلشن

• شری لیندن از هالیوود ریپورتر (امتیاز ۹۰ از ۱۰۰): هیچ لحظه قابل‌پیش‌بینی‌ای در «برادر و خواهر» (Brother and Sister) وجود ندارد و ماریون کوتیار (که پیش از این در «ارواح اسماعیل»/ Ismael’s Ghosts با دپلشن کار کرده بود) و ملوین پوپو (که او هم در «قصه کریسمس»/ A Christmas Tale تحت هدایت دپلشن قرار گرفته بود) با بی‌پروایی فرح‌بخشی در قالب نقش‌های خود جای گرفته‌اند.
• لیزا نیسِلسِن از اسکرین دیلی (امتیاز ۸۰ از ۱۰۰): دپلشن در بررسی و پرداختن به غصه و درد، صاحب استعداد است اما اغلب آن را با شوخ‌طبعی یا طعنه بار می‌آورد. پیش‌بینی این موضوع که تخیله هیجانی‌ای صورت می‌گیرد یا نه، غیرممکن است اما توازنی که با ظرافت ایجاد شده، همان عاملی است که اتفاق‌ها را قانع‌کننده نگه می‌دارد.
• پیتر بردشا از گاردین (امتیاز ۴۰ از ۱۰۰): فیلم مملو از ژست‌های آن‌چنانی، بازی‌های خودستایانه، صحنه‌های بزرگ (که اغلب بریده به نظر می‌رسند)، احساسات غلوشده و دیالوگ‌هایی به‌ظاهر زیرکانه است. با وجود این، اعتراف می‌کنم که ذوق و مهارتی صرف ساخت فیلم شده است.

معرفی و نقد فیلم برادر و خواهر