در سال‌های ممنوع‌التصویری خیلی اذیت شدم

• اصغر سمسارزاده سال‌ها در عرصه کمدی حضور پررنگی داشته، مسابقه جوکر هم برنامه‌ای کمدی است. چطور به این برنامه دعوت شدید؟

من مشغول بازی در سریالی برای پلتفرم بودم که آقای سیامک انصاری هم در آن بازی می‌کنند. ایشان به من پیشنهاد دادند که در مسابقه جوکر به عنوان مهمان حضور داشته باشم و من هم بدون اینکه فکر کنم، قبول کردم چون ایشان را خیلی دوست دارم و از سال‌ها قبل کارهایش را تماشا می‌کردم و به آنها علاقه داشتم. دلیل علاقه‌ام به او نه فقط به خاطر دعوت از من در «جوکر» و اینکه الان همکار هستیم بلکه به دلیل بازی‌های خوب اوست.

همه چیز درباره مسابقه جوکر

• وقتی در این برنامه حضور پیدا کردید و در جمع گروه قرار گرفتید چه حس و حالی داشتید؟ جوان‌‌هایی که در این مسابقه هستند همه کمدین‌هایی‌اند که چندین سال است در سینما و تلویزیون کار می‌کنند، شما به عنوان یکی از پیشکسوتان این عرصه چه تصوری داشتید؟

خیلی لذت‌بخش بود، وقتی برای اولین بار به استودیوی جوکر رفتم حقیقتا شوکه شدم چون تا به حال چنین استودیویی در سطح ایران ندیدم. تجهیزاتی که گروه سازنده برای این برنامه فراهم کرده بودند، بسیار خیره‌کننده بود و نشان می‌دهد که گروه تولید واقعا زحمت زیادی برای آن کشیدند. من از این همه ذوق، سلیقه و سرمایه‌گذاری که احسان علیخانی و تیمش دارند حیرت کردم. خیلی هم خوشحال شدم که در چنین فضایی کار کردم چون حس می‌کردم در هالیوود، بالیوود یا چینه چیتای ایتالیا بودم. اما باید بگویم کار در کنار گروه «جوکر» من را به لحاظ روحی تقویت کرد و حس مثبتی به من داد. بقای این نوع برنامه‌ها برای من واقعا آرزوست و فکر می‌کنم مردم هم همین را می‌خواهند. ما نمی‌توانیم برعکس خواسته مردم و مخاطبان عمل کنیم، آنها همین لحظات شاد را می‌خواهند، البته مردم ما خواهان برنامه‌های با کیفیت نیز هستند.

• به نظرتان این امکاناتی که برای ساخت «جوکر» فراهم شده چقدر توجه و اهمیت دادن به عرصه کمدی است؟ خیلی اوقات گلایه‌هایی از سوی همکاران شما درباره کمبود امکانات و بودجه در زمینه کمدی وجود داشته اما حالا که اتفاق این چنینی رخ داده چقدر آن را مثبت می‌بینید؟

صد در صد همینطور است و من هم آن را مثبت و سازنده می‌بینم. این سرمایه‌گذاری در هر زمینه‌ای که باشد قابل تقدیر است. شاید پیش خودتان بگویید زیادی تعریف می‌کنم، اما واقعیت این است که من باواریا فیلم آلمان در مونیخ را هم دیدم و دقیقا وقتی به استودیوی جوکر رفتم آن تصویر با آن همه امکانات برایم تداعی شد. به نظرم این سرمایه‌‌گذاری‌‌ها اگر ادامه پیدا کند سینمای مملکت ما و تلویزیون‌مان رو به پیشرفت خواهد رفت. امیدوارم این سرمایه‌گذاری‌ها و حضور افراد با انگیزه و خلاق در همه زمینه‌ها باب شود و این راه ادامه داشته باشد. چون در این صورت تماشاگر هم برای دیدن این برنامه‌ها روی خوش نشان می‌دهد، الان تماشاگر تلویزیون چه می‌بیند؟ تعداد برنامه‌هایی که واقعا برای بیننده جذاب هستند کم شده، شاید تعداد معدودی سریال و برنامه که به نظر من طرفداران خودش را دارد. شبکه نسیم هم گهگاه جرقه‌هایی می‌زند، شبکه سه هم که سالیان سال است فعالیت می‌کند این اواخر برنامه خاصی ندارد.

• همانطور که خودتان هم اشاره کردید تلویزیون مثل قبل مخاطب ندارد، به عنوان هنرمندی که سال‌ها در عرصه‌های مختلف هنری فعالیت کردید علت این موضوع را در چه می‌بینید؟ به نظرتان محدودیت‌هایی که در ساخت برخی آثار وجود دارد باعث شده دست و پای هنرمندان و برنامه‌سازان بسته شود و این موضوع در تولید هم اثر گذاشته؟

افت کیفی آثار که هست اما سوال من این است که چرا به برنامه‌‌های کمدی می‌گویند برنامه‌های نازل و آن‌ها را کم اهمیت جلوه می دهند؟! این حرف‌ها به نظرم نباید مطرح شود، کمدی در همه جای دنیا جایگاه خودش را دارد، در کشور ما هم جای خودش را داشت اما کم‌کم از دست رفت. حالا هم که کمدی تبدیل به استندآپ کمدی تبدیل شده که یک نفر می‌آید مسائلی را برای خنداندن مطرح می‌کند. این کمدی نیست، برنامه‌سازی کمدی باید خلاقانه باشد، مثل «جوکر» که ایده بسیار جالبی دارد و جذابیت دارد. اگر به جذابیت در همه زمینه‌ها توجه شود تماشاچی تلویزیون هم افزایش پیدا می‌کند.

• مهمان‌های «جوکر» که شما در آن حضور داشتید همه جوان‌هایی هستند که کمدی کار کردند و حتما از شما خاطرات زیادی به یاد داشتند. حضور در بین آنها به عنوان یک پیشکسوت چطور بود و چه واکنش‌هایی از دوستان بازیگر گرفتید؟

همه بازیگرانی که در «جوکر» بودند و من مهمانشان بودند را کاملا می‌شناسم و کارهایشان را دیدم. همه‌شان به عنوان جوان‌هایی که در این عرصه کار می‌کنند برایم قابل احترام هستند، بهزاد محمدی که رفیق خودم هم هست و سال‌هاست با هم تئاتر کار می‌کنیم. شهاب عباسی را هم از سال‌ها پیش که برنامه‌ «چهل تیکه» را با هم کار کردیم می‌شناسم. منظورم این برنامه‌ای که الان پخش می‌شود نیست، اگر اشتباه نکنم ارژنگ امیرفضلی آن را ساخته بود، من با پدر ارژنگ، حسین امیرفضلی از سال‌ها پیش رفیق بودم. با یوسف صیادی فیلم «لازانیا» را بازی کردم، زمانی که خیلی اجازه فعالیت تصویری نداشتم این فیلم را بازی کردم که اصلا هم پشیمان نیستم. حتی برای سرگرمی که شده در برخی آثار حضور کوتاهی داشتم چون نتیجه‌اش را الان می‌بینم. بقیه بچه‌ها را هم دورادور می‌‌شناسم و حس و حال بسیار خوبی داشتم که در جمع‌شان قرار گفتم و ازشان ممنونم که لطف‌شان شامل حال من شد. پوریا پورسرخ که خودش آرتیست درجه یکی است، وقتی می‌گوید من تماشاچی کارهای تو بودم و در صف می‌ایستادم تا بلیت تئاتر بخرم، برایم خیلی باارزش است و حال خوبی به من می‌دهد، همین‌که این جوان‌‌ها اینقدر مرام دارند که به هنرمندانی که برای سینما و تئاتر کمدی زحمت کشدیدند اهمیت می‌دهند و احترام می‌گذارند، برای من خیلی مهم است.

• در این سال‌ها جدای از کارهایی که در آنها بازی کردید، خودتان چقدر مخاطب و پیگیر سینما و تئاتر بودید؟ ساخته‌های عرصه کمدی را می‌دیدید؟ نظرتان به عنوان یک فرد باتجربه در این حوزه درباره آنها چیست؟

کمدی به عقیده من اگر حرف نیش‌دار نزند کمدی نیست، اشتباه برداشت نشود منظورم حرف سیاسی نیست، کمدی باید از جامعه انتقاد کند و مسائل و معضلات را با زبان طنز به تصویر بکشد یا به گوش مردم برساند. کاری که ما در رادیو می‌کنیم، در برنامه‌های «صبح جمعه» مردم هر مشکلی دارند برای ما می‌نویسند و ما آنها را با زبان طنز مطرح می‌کنیم. فرقی نمی‌کند دولت چه کسی باشد! کمدی تصویری هم اگر یک مقدار در فضای بازتر اجرا شود و اجازه بدهند برخی مسائل اجتماعی در آن مطرح شود حتما مورد توجه قرار می‌گیرد. انتقاد سازنده مگر چه اشکالی دارد، در همه جای دنیا هم دولت‌ها مشکلاتی دارند که مردم درباره‌اش می‌گویند و در برنامه‌های مختلف به آنها پرداخته می‌شود. مگر بقیه دولت‌ها بی‌نقص هستند؟! قطعا نه! در کشور ما اگر این فضا فراهم شود حس نزدیکی بیشتری میان مردم و دولت به وجود می‌آید.

• پس منظورتان این است اگر برخی‌ کارهای کمدی در این سال‌ها مورد توجه قرار نگرفتند به دلیل برخی محدودیت‌هایی بوده که وجود داشته؟

بله، این هم هست، چون اگر کمدی نتواند رسالت انتقادی که بر دوشش هست را جاری کند اسمش می‌شود هزل. ما کارهای زیادی را در این سال‌ها دیدیم که ساخته شدند اما چون اجازه طرح هیچ مسئله اجتماعی را نداشتند بی‌خاصیت بودند و مردم هم آنها را نپسندیدند. منظورم من تخریب نیست، هدف کمدی انتقاد سازنده باید باشد، نقدی که دولت هم بتواند آن را اجرا کند نه طرح مسائلی که اساسا قابل حل نیست.

• خیلی از هنرمندان پیشکسوت که به دلایلی سال‌ها از فعالیت هنری دور بودند از بی‌رحمی سینما و عالم هنر گله‌مندند. شما هم سال‌ها از فعالیت تصویری دور بودید و حتما شرایط سختی را تجربه کردید. بستری که برنامه‌ «جوکر» برای حضور چهره‌های قدیمی و هنرمندان پیشکسوت فراهم کرده چقدر برای شما لذت‌بخش است؟

قبل از اینکه از حس خوبم بگویم باید اشاره کنم که از قدیمی‌ها به جز من فکر کنم یکی دو نفر دیگر بیشتر باقی نماندند. من هم الان ۸۰ سال را رد کردم و در این چندین و چند سال خیلی اذیت شدم، من همیشه مملکتم را دوست داشتم، همین جا ماندم و همین‌جا هم خواهم مرد. من نمی‌توانم مردم گل سرزمینم را فراموش کنم، لطف و محبتی که آنها از پیر و جوان به من داشتند را هیچ وقت نمی‌توانم فراموش کنم، اگر آنها نبودند که من اصغر سمسارزاده آن موقع نمی‌شدم. هیچ وقت هم دلیل اینکه نتوانستم کار کنم را نفهمیدم و خیلی هم دوست ندارم درباره‌اش صحبت کنم و گله‌ای هم ندارم. اما خوشحالم که فرصتی پیش آمد و من در برنامه جوکر آمدم و واقعا از ته دل لذت بردم. با تلفن‌هایی که به من از همه جای دنیا شد متوجه شدم که این برنامه چقدر طرفدار دارد و تاثیرگذار است.