سید احسان عمادی 26 نوشته

همه چیز درباره سریال رهایم کن سریال رهایم کن بیش از آن‌که جذابیتش را از چفت‌وبست درام قوی و پیرنگ درست داستانی‌اش بگیرد، به شخصیت‌های گرم و زنده و خوش‌رنگ و لعابش متکی است. آن هم فقط شخصیت‌های مرد، وگرنه به سیاق بیشتر سریال‌های سال‌های اخیر در بین زن‌هایش قدرت و کنشگری و قلاب درگیرکننده خاصی دیده…

فهرست بهترین فیلم های کمدی ایرانی «آهنگ دونفره» در بین کمدی‌های خوب و بد این سال‌ها -که عموماً توجهی خنثی و محافظه‌کارانه به حرف‌های روز سیاسی و اجتماعی را دستمایه اصلی کار خود قرار داده‌اند و چاشنی شوخی‌های جنسیِ (گاه هوشمندانه و اغلب سخیف) را به آن علاوه کرده‌اند- سعی دارد کمدی متفاوتی باشد. از…

اطلاعات کامل فیلم غریب فیلم غریب محمدحسین لطیفی شباهت‌های جالبی به «چ» ابراهیم حاتمی‌کیا دارد. موضوع فیلم‌ها -که هر دو به بحران‌های سیاسی نخستین سال‌های پس از انقلاب در دو استان کردنشین کرمانشاه و کردستان می‌پردازند- به کنار، هر کدام قهرمانی دارند که تا لحظه آخر، از وارد شدن به یک منازعه خشن و…

فیلم فسیل در راه رسیدن به هدفش برای فتح گیشه، از فرمول ساده و امتحان‌پس‌داده‌ای استفاده کرده است: اول بردن بخشی از قصه به پیش از انقلاب، با نمایش تصاویری پر از رنگ و نور و رقص و شادی: شلوارهای دم‌پا گشاد، خط‌ ریش‌های بلند، کراوات و پاپیون، مردان خوش‌پوش و زنان زیبا. چیزهایی که با موج «تونل زمان» این…

همه چیز درباره فیلم جنگ جهانی سوم بهترین فیلم هومن سیدی بودن به‌تنهایی برای فیلم جنگ جهانی سوم امتیاز ویژه‌ای محسوب نمی‌شود؛ کارگردانی که در بیشتر فیلم‌های قبلی‌اش («سیزده»، «خشم و هیاهو»، «اعترافات ذهن خطرناک من») مجموعه‌ای از سکانس‌ها را که هر کدام به سبک یکی از کارگردان‌های شاخص چند دهه اخیر…

برادران لیلا؛ معرفی کامل فیلم عکس واقعاً غافلگیرکننده بود. هیچ ربطی به دو فیلم قبلی روستایی نداشت و راستش بی‌دلیل خاصی، مرا کمی یاد پوستر «مربع» اوستلوند می‌انداخت: چهره «اسماعیل جورا‌بلو» (سعید پورصمیمی) با آن استیل پدرخوانده‌ای، زیر نور غرق در مه سفیدِ دود سیگار، پشت به آن جماعت انبوهِ ایستاده در…

فهرست بهترین فیلم های کمدی ایرانی راستش نقد نوشتن بر «خط استوا»، شاید حتی از نوشتن فیلمنامه‌اش هم سخت‌تر باشد. فیلمی که بعد از معرفی شخصیت‌ها و طرح موقعیت اولیه‌اش، دچار همان بطالت و پوچی‌ای می‌شود که دو شخصیت اصلی‌اش سرگردان در اندونزی گرفتارش شده‌اند. دست‌آخر هم وقتی منتظریم فیلم بعد از نزدیک به…

لیست بهترین فیلم های کمدی ایرانی مسعود اطیابی در ادامه آخرین کمدی‌های موفقش در گیشه -«انفرادی» و «دینامیت»- باز هم یک کمدی «بفروش» دارد: «بخارست». فیلمی که به نسبت دیگر کمدی‌های این چند ماه («خط استوا»، «چپ راست» و...)، کار شسته‌رفته‌ای از آب درآمده؛ هرچند بخشی از شوخی‌هایش، آن‌قدرها که باید بامزه…

نهنگ (The Whale) خیلی زود به یک فیلم قابل‌ پیش‌بینی تبدیل می‌شود. شاید بعد از سی-چهل دقیقه اول. هرچند در همین مدت و شاید تا انتها،‌ مخاطبش را به لحاظ احساسی درگیر خود کند. بار اصلی چنین مسئولیتی هم به دوش قهرمان فیلم است: گریمش، شخصیتش، موقعیتش، و بازی‌اش. غول بی‌قواره تنهای مهربان غمگینی که به دلیل…

فیلم پالتو شتری، مثل همان اسمش، مجموعه‌ای از ایده‌های ریز و متفاوت است که در کنار هم، به درستی انسجام و قوام نیافته‌اند و به فیلم قابل قبولی ختم نشده‌اند. «کوهیار کهن‌دژ (بانیپال شومون) هر بار که پالتوی شتری‌اش را -که از پدر به ارث برده- می‌پوشد تبدیل به آدمی خودخواه، خودشیفته، تحقیرگر و غیرقابل…

«چپ-راست» شروع غافلگیرکننده‌ای دارد (البته اگر بعداً معلوم نشود ایده‌اش اوریجینال نبوده و سازنده‌اش آن را از فیلم دیگری برداشته!): نمای از بالای صحنه سزارین دو زن باردار در کنار هم، تا لحظه‌ تولد نوزادهایشان. موقعیت مرکزی فیلم هم جذاب به نظر می‌رسد: بچه‌هایی که در همان بیمارستان جابه‌جا می‌شوند و…

فیلمنامه ملاقات خصوصی حداقل سه گردنه مهم دارد که باورپذیر درآوردن‌شان چالش بزرگی پیش روی نویسندگانش قرار داده است: یک موقعیت غریب و نامنتظَر –زن و مردی که بدون آشنایی قبلی، از داخل و خارج زندان کم‌کم به هم علاقه‌مند می‌شوند و ازدواج می‌کنند-، یک چرخش داستانی (Twist) که قرار است به تماشاگر رودست بزند…

تولید و پخش و بازار انیمیشن بلند (در قالب فیلم‌های سینمایی داستانی) شرایط پیچیده‌ای در ایران دارد. از یک‌سو کیفیت فنی و طراحی تصاویر و نرمی حرکات در این فیلم‌ها، در حد استانداردهای جهانی و خیلی وقت‌ها قابل مقایسه با نمونه‌های خوش‌ساخت اروپایی و آمریکایی است. به خاطر مخاطبان هدف انبوه‌شان هم (یعنی…

تی تی فیلم جسورانه و غافل‌گیرکننده‌ای است. در لحن روایت، در فرم قصه‌گویی و در مضمون. از این آخری شروع کنیم: فیلم‌های «جدی» و به اصطلاح «اجتماعی» روزگار ما، پر شده‌اند از فقر و اعتیاد و جرم و جنایت و دروغ و خیانت و سیاهی و نکبت؛‌ پر از مرگ کودکان، زجر زنان، خشونت، بهره‌کشی، آدم‌هایی که مدام سر هم…

«ابلق» آبیار فیلم پرادعایی است. هم می‌خواهد حرف گنده‌ای بزند هم در فرم بصری‌اش –دست‌کم در کارنامه کارگردان- دست به ماجراجویی‌هایی زده است. از حق نگذریم؛ دو سه سکانس خوب هم درش پیدا می‌شود (منهای بازی بهرام رادان در همان سکانس‌ها البته). مهم‌ترینش آن دو بار مواجهه «جلال» (رادان) با «راحله» (الناز…

اینکه فیلم لامینور داریوش مهرجویی با هر متر و معیار سینمایی فیلم خیلی بدی است، گفت‌وگو ندارد. شلختگی و بی‌حوصلگی و سهل‌انگاری و بی‌خیالی، از جزءجزء اثر (از فیلمنامه تا اجرایش) می‌بارد. حقیقتش جز این هم انتظاری نمی‌رفت. از کارگردانی که در ۱۵ سال اخیر فعالیت حرفه‌ای‌اش، «طهران؛ روزهای آشنایی»، «آسمان…

سکانس آغازین فیلم علف‌زار با یک تعلیق کوتاه و آن شوک ویران‌گر پایانی، چیزی نیست که بیننده پی‌گیر فیلم‌های اجتماعی و تلخ سال‌های اخیر را به تماشای ادامه ماجرا ترغیب کند. انگار دوباره با فیلم دیگری از همین سری‌های تلخ اجتماعی طرفیم که می‌خواهند حتی به قیمت شکنجه و آزار مخاطب، تحت تأثیرش قرار دهند و با…

قسمت اول سریال یاغی، همان چیزی است که از محمد کارت انتظار داریم. تداوم مسیری در فیلمسازی که پیش از این، آن را در مستندهایش، فیلم کوتاهش «بچه‌خور» و فیلم بلندش «شنای پروانه» دیده بودیم؛ حالا این بار در قالب یک سریال: فضاهای چرک و سیاه پایین‌شهری، حاشیه‌نشین‌های به ته‌خط‌ رسیده‌ای که چیزی برای باختن…