بررسی فیلم لونه زنبور؛ این فیلم را جدی نگاه نکنید

اگر از آن دسته فیلم بین‌هایی هستید که هر هفته منتظر قسمت جدید «ساخت ایران» می‌مانند، تماشای کمدی پرفروش نوروز ۹۷ را از دست ندهید.
پژمان جمشیدی و محسن کیایی، که این روزها بر پرده‌ سینما خوش می‌درخشند، زوج کمدی فیلم «لونه زنبور» را تشکیل می‌دهند. فیلم‌نامه «لونه زنبور» به قلم محسن کیایی، ماجرای دو پسرخاله‌ شیرین‌عقل را روایت می‌کند که از سرقت ماهواره روزگار می‌گذرانند. پدر صابر، عتیقه‌ای چندمیلیاردی را به‌دست صابر و مرتضی می‌سپرد. گرچه آن‌ها موفق می‌شوند که عتیقه را در یک خانه متروک پنهان کنند اما پس از یک ماه، اتفاقاتی می‌افتد که بیرون آوردن گنج محال می‌شود…

نکته مثبت فیلم «لونه زنبور» آن است که مخاطب از همان ابتدا متوجه می‌شود فیلم، داستانی برای گفتن دارد؛ برخلاف کمدی‌هایی که در آن‌ها چند بازیگر، بدون هیچ هدفی در اطراف دوربین چرخ می‌خورند. گره فیلم با گذر دقایق کورتر می‌شود و حدس‌های مخاطب برای یک پایان محتمل کمتر. گرچه هدف داستان در میانه‌ فیلم گم نمی‌شود، اما حرافی‌های بی‌مورد و اکشن‌های کم‌مایه، کیفیت کار را پایین می‌آورد. مایه‌ طنز فیلم هم تنها بر دوش دو بازیگر اصلی مانده است که باید در دیالوگ و اجراها لبخند بر لب بیننده بیاورند. هرچند این‌دو توانسته‌اند که در طول فیلم، بازی کاملا متحد و جوش‌خورده‌ای به نمایش بگذارند ولی شوخی‌های کلامی هر دو، کپی های دست چندمی از بازی‌های قبلی‌شان است؛ تلاشی که از سر اجبار، با فحش و حرف‌های دوپهلو عجین شده است.

«لونه زنبور» می‌توانست فیلم خوبی از آب درآید، اگر کارگردانی خلاق‌تر و فیلم‌نامه‌نویسی باتجربه‌تر کار را به‌دست می‌گرفتند. همچنین ضدقهرمان‌هایی باهوش‌تر و عصبانی‌تر می‌توانستند حرارت ماجرا را بیشتر کنند. بااین‌حال اگر از کمدی‌هایی همچون «خوب، بد، جلف» و «ساخت ایران» لذت می‌برید، «لونه زنبور» هم می‌تواند پس از یک روز کاری برای یک ساعت و بیست دقیقه شما را سرگرم کند.