نقد سریال ضد گلوله | پلیس‌های بریتانیایی با رفتار آمریکایی
کمتر پیش می‌آید که سریالی بریتانیایی از سریال‌های آمریکایی تقلید کند. با وجود این، نمی‌توان تناقضات درونی سریال ضد گلوله را بدون تماشای دو فیلم آمریکایی اسلحۀ مرگبار و پسران بد درک کرد.
شبکۀ تلویزیونی سی‌دابلیو گاهی اوقات استراتژی‌های عجیبی در برنامه‌سازی دارد. حالا هم کارش را با یک درام پلیسی بریتانیایی ادامه میدهد که در لندن فیلم‌برداری شده است، ولی حس‌و‌حال داستان‌های پلیسی آمریکا را به شما میدهد.
البته دیدن یک سریال آمریکایی با بازیگرانی از کشور انگلیس که وانمود می‌کنند آمریکایی هستند، چندان عجیب نیست؛ برای مثال، درام کاملا آمریکایی (با عنوان اصلی All American) از شبکۀ سی‌دابلیو، دربارۀ یک ستارۀ فوتبال دبیرستانی است. بازیگر این سریال دنیل ازرا، خود فردی مذهبی و بریتانیایی است و بازی او سبب شد که این مجموعه بر سر زبان‌ها بیفتد.
کمتر پیش می‌آید که سریالی بریتانیایی از سریال‌های آمریکایی تقلید کند. با وجود این، سریال ضد گلوله (با عنوان اصلی Bulletproof) سریالی بریتانیایی است و نمی‌توان تناقضات درونی آن را بدون تماشای دو فیلم کلاسیک آمریکایی اسلحۀ مرگبار (با عنوان اصلی Lethal Weapon) و پسران بد (با عنوان اصلی Bad Boys) درک کرد. تلویزیون بریتانیا، خود، در زمینۀ فیلم‌های پلیسی بسیار عالی عمل می‌کند، اما ضد گلوله تلاش می‌کند فضایی آمریکایی را به مخاطب نشان دهد.
سریال ضد گلوله را نول کلارک و اشلی والترز، به همراه نیک لاو برای کانال اسکای وان در انگلیس ساخته‌اند. لاو، نویسندگی و کارگردانی بیشتر قسمت‌های سریال را بر عهده دارد. کلارک و والتز، بازیگران اصلی این سریال‌اند و به همین دلیل، سریال پیش رو با بازی این دو تن، جَوی دوست‌داشتنی پیدا کرده است، اما لزوماً داستانی با شخصیت‌های دائماً جدی و جذاب نیست.
بیشوب (کلارک) و پایک (والترز) کارآگاهان ستاد ملی مقابله با جرم در لندن هستند. آن دو تفاوت‌های زیادی با یکدیگر دارند، با وجود این دوستی‌شان به دوران کودکی بر‌می‌گردد. پایک پسر یکی از کله‌گنده‌های ستاد مبارزه با جرم در لندن (با بازی کلارک پیترس) است. او در طبقه‌ای متوسط از جامعه پرورش یافته و همراه با همسرش (با بازی لاشانا لینچ) و فرزندانش زندگی می‌کند.
نگاهی به سریال سندیتون | داستان یک فرار
در مقابل، بیشوب فردی دمدمی‌مزاج است که در پرورشگاه بزرگ شده و رابطه‌اش با دوست‌دخترش سوفیا (با بازی اما ریگبی) در حال فروپاشی است. پایک و بیشوب همیشه از قوانین پیروی نمی‌کنند، اما بیشتر اوقات مجرم را دستگیر می‌کنند، حتی به قیمت قراضه‌شدن ماشین‌‌پلیس‌های دوست‌داشتنی‌شان. سریال از نظر ایجاد ارتباط بین صحنه‌های بدلکاری و مسیر پیشروی داستان، تا حدودی ضعیف عمل می‌کند و پرداختن به جذابیت تعقیب و گریزهای خیابانی را به‌عنوان اصل اول در نظر می‌گیرد.
خوشبختانه، تعقیب‌وگریز خیابانی چیزی است که نیک لاو به بهترین وجه آن را انجام میدهد. برخلاف عنوان سریال، تیراندازی با اسلحه در صحنه‌ها بسیار کم است؛ حال این موضوع یا به دلیل کمبود بودجه است یا به دلیل تفاوت فرهنگی انگلیسی‌ها در استفاده از اسلحه.
فهم متقابل و انرژی‌ای که کلارک و والترز به هم می‌دهند عالی است. اما دیالوگ‌های آن دو، مخصوصاً در صحنه‌هایی که سعی می‌کنند رفتاری صمیمانه با یکدیگر داشته باشند، به‌واقع جالب نیست. شما یا درگیر تلاش سخت آن‌ها برای نشان‌دادن صمیمیتشان می‌شوید یا آرزو می‌کنید که ای کاش این دو دوست باهوش‌تر بودند! من بی‌شک جزو گروه دوم هستم، ولی اگر می‌خواهید بگویید که «نشان‌دادن دوستی و صمیمیت با گفتن کلمات مضحک، (تازه آن هم به‌گونه‌ای که معلوم نباشد فیلم‌نامه‌نویس دیالوگ‌ها را نوشته است) صحنه‌ها را باورپذیرتر جلوه میدهد» من دیگر حرفی ندارم.
سریال سعی می‌کند رئیس بدخلق (لیندزی کولسون) و پایک و بیشوب را بیشتر در صحنه‌ها مشارکت دهد و فقط به دانسته‌های اولیه‌ای مثل اینکه او یک سگ دارد، بسنده نکند. لینچ که به‌تازگی درگیر شایعات مربوط به فیلم جیمز باند بوده است، در سریال کمی بهتر ایفای نقش می‌کند. او و والترز رابطۀ خانوادگی گرمی دارند که بی‌شک قصد دارند شما را به یاد ازدواج دنی گلاور در نقش راجر مرتا، در فیلم اسلحۀ مرگبار بیندازند.
طرفداران دو سریال Treme و وایر (با عنوان اصلی The Wire) بی‌شک از لهجۀ بریتانیایی و آهستۀ کلارک پیترس خوششان می‌آید. این پیشکسوت صحنه‌های تئاتر لندن، لهجۀ بریتانیایی دارد و در سریال نیروی اهریمنی او (با عنوان اصلی His Dark Materials) در شبکۀ اچ‌بی‌او از این لهجه استفاده می‌کند. شخصیت او بخش مهمی از ضد گلوله را رقم می‌زند؛ به‌گونه‌ای که بدون حضور او، ارتقای صحنه‌های ساده‌‌ای مانند میز شام امکان‌پذیر نبود و بدون جایگزین می‌ماند.
به نظر من، اینکه یک سریال شخصیت‌ها و صحنه‌های انگلیسی را به نمایش بگذارد، ایدۀ بسیار خوبی است. اما الگو‌گرفتن از فرهنگ آمریکایی با وجود تمام تفاوت‌های فرهنگی بین انگلیس و آمریکا، کار بسیار دشواری است. البته هیچ نشانه‌ای هم از خواست سازندگان سریال ضد گلوله برای نادیده‌گرفتن این تفاوت‌ها وجود ندارد. این سریال تا حدودی می‌خواهد خوشایند و خنده‌دار باشد و صحنه‌ها را زود به اتمام برساند و از سوی دیگر، از سریال‌های دیگر انگلیسی متمایز باشد؛ هرچند که سایر سریال‌های بریتانیایی تمایل زیادی به الگو‌گرفتن از فیلم‌های آمریکایی ندارند.
در مجموع می‌توان گفت که با اثری متوسط اما سرگرم‌کننده مواجه هستیم که برای تماشا در یک عصر زمستانی توصیه می‌شود.
منبع: Hollywood Reporter
