مصاحبه با شارلیز ترون؛ درباره فیلم «بامب‌شل»، فاکس نیوز و هاروی واینستین
برنده جایزه اسکار خودش را تغییر داده است تا نقش مجری خبر شبکه فاکس نیوز، میگن کلی را بازی کند، حتی باآنکه تردیدهایی نسبت به این نقش داشته است. در ادامه، مصاحبه با شارلیز ترون را می‌خوانیم.
برنده جایزه اسکار چهره خودش را تغییر داده است تا نقش مجری خبر شبکه فاکس نیوز، میگن کلی را بازی کند، حتی باآنکه تردیدهایی نسبت به این نقش داشته است. در این مقاله، مصاحبه با شارلیز ترون را می‌خوانیم.
شارلیز ترون می‌دانست ساخت فیلم «بامب‌شل» ساده نخواهد بود، فیلمی در مورد آزار جنسی در شبکه خبری فاکس نیوز. به‌هرحال، زمانی که موضوع اصلی فیلم را در نظر می‌گیریم، موضوع خطرناک و حساسی است.
بااین‌حال، ترون انتظار نداشت دقیقا دو هفته پیش از شروع فیلمبرداری فیلم که در کنار او بازیگران مشهوری مانند نیکول کیدمن و مارگو رابی نیز قرار داشتند، تولید «بامب‌شل» تقریبا از هم بپاشد.
ترون گفت «احساس کردم با سرعت زیاد به سمت چیزی خطرناک حرکت کرده‌ایم و ناگهان زمین زیر پای ما دهان باز می‌کند.»
او به‌عنوان یکی از تهیه‌کنندگان فیلم مجبور بود بودجه را در حد اندک ۳۵ میلیون دلار نگه دارد ولی شرکت آناپورنا پیکچرز پاییز گذشته از ساخت «بامب‌شل» منصرف شد، درست چند ماه پیش از این که شرکت مورد نظر کمدی سیاسی پرهزینه خود به اسم «معاون» را با بازی کریستین بیل اکران کند.
جایی در مصاحبه با شارلیز ترون او به خبرنگار می‌گوید «زمانی که می‌شنوید سرمایه‌گذار فیلم می‌خواهد کنار بکشد، خبر ناخوشایندی است. به ویژه زمانی که این فیلم تقریبا نصف فیلمی که آن‌ها با حضور یک مرد در نقش اول ساخته‌اند، هزینه می‌برد.»
اگرچه ترون فورا مجبور شد دست به کار شود تا در آخرین دقایق بودجه ساخت فیلم را تامین، و یک پخش‌کننده جدید پیدا کند. او همچنان تردیدهای شخصی در مورد بازی در نقش اصلی میگن کلی داشت، مجری سرسخت شبکه فاکس نیوز که اتهام‌های او علیه مدیر ارشد این شبکه یعنی راجر ایلز منجر به برکناری او در سال ۲۰۱۶ شد.
میگن کلی از هر نظر یک شخصیت بحث‌برانگیز است و بازی کردن نقش او به همان تغییرات بدنی زیادی نیاز داشت که ترون برای بازی در نقش آیلین وورنوس در فیلم «هیولا» متحمل شده بود، فیلمی که برای او جایزه اسکار را به همراه آورد.
اما بی‌خیال! در مورد شارلیز ترون صحبت می‌کنیم. واقعا فکر می‌کنید زنی که موهای خود را برای بازی در نقش فیوریزا (در فیلم مکس دیوانه: جاده خشم) تراشیده است از یک چالش فرار می‌کند؟
ماه گذشته، مجله «West Hollywood» در مصاحبه با شارلیز ترون از زبان او نوشت «مگر اینکه چیزی باشد که واقعا احساس کنم قرار است بترسم، مثل اینکه روی لبه پرتگاه قرار گرفته باشم و اگر بیافتم، کاملا دردناک و ناخوشایند خواهند بود، من واقعا دیگر دوست ندارم این کار را انجام دهم.»
سوال و جواب‌های زیر گلچینی از مصاحبه با شارلیز ترون در نیویورک تایمز است.
نیویورک تایمز: زمانی که به دوستانتان گفتید قرار است نقش میگن کلی را بازی کنید، چه واکنشی نشان دادند؟
شارلیز ترون: بدون شک عکس‌العمل خوشایندی نبود. خیلی عجیب است ولی تمام قضاوت‌هایی را که همه در مورد او کرده بودند، اندکی روی خودم احساس کردم. اما چهار هفته مانده به فیلمبرداری، هنوز درگیر این بودم که او چه شخصی بوده است و قبل از آن یک سال و نیم به جزئیات داستانی توجه کرده بودم که می‌توانستم واقعا از او دفاع کنم.
نیویورک تایمز: فیلم با واقعیت تفاوت‌هایی جزئی دارد: زمانی که موضوع آزار جنسی میگن مطرح می‌شود، او ترحم‌برانگیز است، ولی «بامب‌شل» همچنان شامل بخشی از بحث‌برانگیزترین لحظات حرفه‌ای اوست، مانند زمانی که او به طرز فوق‌العاده‌ای هنگام پخش برنامه به‌صورت زنده اصرار کرده بود بابانوئل نمی‌توانسته است سیاه‌پوست باشد.
شارلیز ترون: مسائلی وجود دارد که او درباره آن‌ها صحبت کرده بود و من قطعا با آن‌ها مشکل داشته‌ام، ولی احساسی را که در مورد مبارزه و جنگیدن او داشتم، بی‌اعتبار نمی‌کند. من نمی‌خواستم برای اینکه تغییرات احساسی شخصیت او را نشان دهم، چنین مسائلی را نادیده بگیرم.
بااین‌حال، اگر این فیلم در مورد من بود و البته امیدوارم هرگز کسی فیلمی از من نسازد، سرشار از نقص‌ها و خطاها می‌بود و دوست نداشتم کسی این مسائل را نادیده بگیرد. من از ته دل باور دارم ماجراها و مسائلی که او و زنان دیگر پشت سر گذاشتند، از نظر احساسی یا روحی ناخوشایند بوده است؛ حتی باآنکه برای شبکه‌ای کار می‌کنند که فوق‌العاده با آن مشکل دارم.
نیویورک تایمز: به نظر من به عنوان مادر دو کودک سیاه‌پوست، از اظهارنظر او در مورد «بابانوئل سفیدپوست است» لذت نبردید.
شارلیز ترون: (با تاکید) تشکر می‌کنم! درست است، شنیدن این جمله برای من سخت بود.
نیویورک تایمز: برای بازی در نقش میگن، شما گریمور برنده اسکار، کازو هیرو را استخدام کردید. کسی که گری اولدمن را به وینستون چرچیل تبدیل کرده بود. برای اینکه در نقش میگن کلی فرو بروید، دیگر چه اتفاق‌های افتاد؟
شارلیز ترون: اگر من کازو را در اختیار نداشتم، بازی در این نقش هرگز اتفاق نمی‌افتاد، ولی اخیرا فیلمی از پشت صحنه را دیدم و واقعا آزاردهنده بود، چون گریم دارم ولی در نقش شخصیتم نیستم. من کاری که او هنگام ورود به اتاق انجام می‌دهد را انجام نمی‌دادم، کاری که واقعا باور دارم نتیجه سال‌ها و سال‌ها ثابت کردن خودش است.
نیویورک تایمز: مگر زمانی که وارد اتاق می‌شود چکار می‌کند؟
شارلیز ترون: او بدون ترس از عواقب کاری که قرار است بکند، حرف می‌زند و بدنش کاملا صاف و استوار است و هیچ‌چیز نمی‌تواند به آن رخنه کند. انگار داد می‌زند «اجازه نمی‌دهم براساس زبان بدنم بفهمی درونم چه خبر است.» اما من واقعا عقیده دارم که رفتار قدرتمند شخصیت‌ها، نشأت گرفته از یک نیاز عاطفی است.
به‌عنوان مثال، در مورد آیلین وورنوس باید بگویم چشمان او بسیار باز و حالت صورتش همیشه پر از تنش بود و زمانی که هفته اول فیلمبرداری چنین حالتی را به خودم گرفتم، شبیه یک آدم دیوانه بودم تا زمانی که متوجه شدم ریشه این رفتار به این قضیه برمی‌گردد که قد او ۱۶۰ سانتی‌متر است و از ۱۳ سالگی بی‌خانمان بوده است. زمانی که چنین حالتی را به بدن خود می‌دهید، به طرف مقابلتان می‌گویید «با من در نیفت. من از آنکه تو فکر می‌کنی بزرگ‌ترم.»
نیویورک تایمز: بنابراین از نظر شما نیاز احساسی «میگن» در این داستان چه بوده است؟
شارلیز ترون: در طول یک سال و نیم، او با معضلات روانی وحشتناکی روبرو شده بود. او واقعا راجر را دوست داشت و جایگاهی را که به دست آورده بود مدیون راجر بود و نقطه‌ای که حرفه‌اش به پایان رسیده بود هم به خاطر او بود. او همچنین زنی بسیار هدف‌گراست که دوست ندارد بر اساس اتهامات آزار جنسی تعریف شود و متاسفانه این مشکل برای بسیاری از زنان، بسیار بزرگ است؛ چون دوست ندارید اطرافیانتان طوری به شما نگاه کنند که انگار یک قربانی هستید. حتی یک یا دو سال بعد از این ماجرا، من میگن را می‌دیدم که در انجمن‌های زنان صحبت می‌کند و لحن صحبت کردن او در مورد این قضیه کاملا تدافعی و محافظت‌کننده بود. دفاعیات او حتی جدی‌تر شد و او در مورد این قضیه بیشتر به‌صورت حقوقی و روزنامه‌نگاری عمل کرد.
نیویورک تایمز: تا با این کار نشان دهد یک قربانی نیست؟
شارلیز ترون: بله. من فکر می‌کنم این شیوه، راه کنار آمدن او با دردش است. شاید او در خلوت خودش طور دیگری با این موضوع برخورد می‌کند، من اطلاعی در این مورد ندارم. ولی این قضیه برای ما سخت بود چون زمانی که یک فیلم می‌سازید، می‌خواهید آن لحظاتی را داشته باشید که در آن بتوانید یک شخصیت را بشکافید و خود واقعی و خام او را در اختیار داشته باشید و هیچ مدرک کافی وجود نداشت که نشان دهد انجام چنین کاری با او درست بود.
نیویورک تایمز: برای نشان دادن این احساسات درونی چطور یک راه دیگر پیدا کردید؟
شارلیز ترون: در بخشی از فیلم، وکیل هنگام شهادت گرفتن از میگن می‌پرسد «این قضیه اثرات دراز مدتی هم به وجود آورده است؟» این لحظه نزدیک‌ترین حالتی بود که به علت احمقانه بودن این سوال توانستم به یک فروپاشی احساسی برسم. منظورم این است که بعد از این سوال، واقعا از کجا باید شروع کنید و چه باید بگویید؟ در یکی از برداشت‌ها، زمانی که بازیگر این دیالوگ را گفت، احساس کردم چیزی درونم شکست و به این سوال پاسخ ندادم. واقعا از کارگردان تشکر می‌کنم که در فیلم نهایی این لحظه را قرار داد.
نیویورک تایمز: در یک سکانس کلیدی ما راجر ایلز (با بازی جان لیسگو) را می‌بینیم که به‌زور یک کارمند پایین رتبه فاکس نیوز (با بازی مارگو رابی) را مجبور می‌کند لباسش را کوتاه‌تر کند. به‌عنوان یک تهیه‌کننده، چطور بدون اینکه رابی احساس ناخوشایندی داشته باشد، چنین لحظه‌ای را به تصویر کشیدید؟
شارلیز ترون: نگرانی من این بود که مطمئن شوم او با لباسی که پوشیده است راحت است. این سکانس در فیلم «بامب‌شل» بیشتر در مورد این بود که راجر ایلز حکم می‌کند دامن چطور لباس بپوشند و مخالفتی هم نداشته باشد و برای همین تماشای آن در آن روز دردناک بود.
چنین کاری مثل تحقیر کردن است؛ «من تو را وادار به انجام دادن کاری می‌کنم که می‌دانم اصلا احساس خوبی نسبت به آن نداری». من فکر می‌کنم این سوءاستفاده از قدرت است که باعث می‌شود این سکانس تقریبا غیرقابل تحمل باشد و نتوان آن را دید؛ اگر او در این سکانس به‌صورت فیزیکی به او تجاوز کرده بود اینقدر دردناک نبود.
دیدن این سکانس چشم بسیاری از افراد را به مسائل باز کرد. مردان به‌ویژه می‌گویند «من اصلا نمی‌دانستم که زنان مجبور به انجام چنین کارهایی بودند». به وجود آوردن چنین لحظه‌هایی تحسین‌برانگیز است؛ چون بسیاری از اوقات افرادی را می‌شناسید که قرار است بگویند «این فیلم زنانه است و مردان اصلا با آن ارتباط برقرار نمی‌کنند.» زمانی که مردان بتوانند از نظر احساسی با چیزی که ما تجربه کردیم ارتباط برقرار کنند و به همان شکل آزار ببینند، اتفاق قدرتمندی رخ داده است.
نیویورک تایمز: این فیلم من را به فکر بازیگرانی مثل اشلی جود و میرا سوروینو انداخت که هاروی واینستین متهم به آزار جنسی آن‌ها شده بود و اینکه او چطور با بی‌اهمیتی با این موضوع برخورد کرد و چطور زنان دیگر را به جان یکدیگر انداخت تا سیستمی را حفظ کند که در آن بتواند در رأس باقی بماند.
شارلیز ترون: درست است و او این کار را با همه کرد. زنان را به جان یکدیگر انداختن؟ او واقعا در این کار استاد بود. موارد این‌چنینی زیاد بود «خب، من با گوئینت (پالترو) برای این فیلم صحبت می‌کنم….» یکی از جمله‌های او این بود که من و رنی (زلوگر) برای بازی در یک فیلم با او رابطه برقرار کردیم. برای او هیچ مرزی وجود نداشت. حتی در لطف‌های جنسی (انجام اعمال جنسی در ازای به دست آوردن چیزی) او همچنان ما را به جان یکدیگر می‌اندازد.
(واینستین از طریق یک نماینده در مورد اظهارات ترون در روز سه‌شنبه پاسخ داده بود: «شارلیز ترون یک بازیگر خوب است که به ساخت فیلم‌های عالی و قابل عرضه کمک می‌کند و این تنها دلیلی است که من او را برای پروژه‌های عالی مانند «قوانین خانه سایدر» و «محوطه» استخدام کردم. من و او همیشه با یکدیگر کنار آمدیم و واقعا شگفت‌زده شدم، ولی انتظار داشتم که این صحبت‌ها برای تبلیغ این فیلم و نقش او در این دوران باشد.» چند ساعت بعد او دومین بیانیه را فرستاد که در آن از بازیگری او تعریف می‌کرد و اشاره کرده بود چرا از او در چنین فیلم‌هایی استفاده کرده است. اما در بیانیه دوم از اظهارات ترون «شگفت‌زده شدن» حذف شده بود و به‌جای آن گفته بود «در این شرایط او از جملات یک وکیل استفاده می‌کند که به دنبال شکایت برای دریافت پول است.»)
نیویورک تایمز: فیلم «بامب‌شل» در مورد زنان است، ولی برخی از بینندگان ممکن است شگفت‌زده شوند که فیلمنامه آن توسط یک مرد (چارلز راندولف) و به کارگردانی یک مرد دیگر (جی روچ) ساخته شده است.
شارلیز ترون: خوب، ساده‌ترین پاسخی که می‌توانم بدهم این است که یک زن تصمیم نگرفت این داستان را بیان کند. اگر یک مقاله بود که من برای شرکت تولید فیلمم خریده بودم، فکر می‌کنم اولین واکنش ذاتی من رفتن پیش یک زن بود، ولی من نویسنده را انتخاب نکردم. نویسنده داستان را انتخاب کرد و تمامی کارها را به‌تنهایی انجام داد.
اما این فیلم مثالی عالی در این مورد است که نباید داستان‌ها را در دسته‌ای قرار دهیم که فقط یک جنس قادر به گفتن آن باشد. من دوست دارم ببینم نویسندگان و فیلمسازان زن فرصت‌های بیشتری دارند، ولی همچنین فکر می‌کنم این اشتباه است که در این مورد مردان را به‌طور کامل کنار بگذاریم. زمانی که یک مرد شایسته را برای بیان این داستان پیدا می‌کنید، ارزش واقعی در آن نهفته است.
ببینید، ما همیشه باید در مورد این مسائل سوال کنیم و من کاملا از گفتگو در مورد آن استقبال می‌کنم، ولی اگر مجبور بودم مجددا از اول ساخت این فیلم را شروع کنم، دقیقا به همین شکل رفتار می‌کردم. مردان زندگی من فوق‌العاده مهربان هستند و به شکلی سوالاتی در مورد مسائلی می‌پرسند که برای من الهام‌بخش است. چرا باید توجه آن‌ها را از چنین مسائلی دور کنم؟
امیدواریم از مصاحبه با شارلیز ترون لذت برده باشید.
منبع: New York Times
