جشنواره برلین ۲۰۲۳؛ فهرست برندگان و فیلم ها

در این مطلب نگاهی انداختیم به فهرست و جدول امتیازی منتقدان درباره فیلم های بخش‌های اصلی جشنواره برلین ۲۰۲۳ و مروری داریم بر مهم‌ترین فیلم‌هایی که قرار است در این دوره از جشنواره Berlinale به نمایش دربیاید.

برندگان خرس طلایی و نقره ای جشنواره برلین ۲۰۲۳

جشنواره فیلم برلین هفتاد و سوم با برگزاری مراسم اختتامیه به نقطه پایان رسید و هیأت داوران به ریاست «کریستن استوارت» جایزه خرس طلایی را به مستند «در ادمان» (On the Adamant) به کارگردانی «نیکلا فلیپر» اهدا شد. این فیلم یک آسایشگاهی را به تصویر می‌کشد که از هنر برای درمان بیماران روانی استفاده می‌کند. «استیون اسپیلبرگ» در برلیناله امسال یک «خرس طلایی» افتخاری دریافت کرد.

فهرست کامل برندگان جشنواره برلین ۲۰۲۳

• خرس طلایی – در ادمان (On the Adamant) نیکلا فلیپر
• خرس نقره‌ای جایزه بزرگ هیأت داوران – در آتش (Afire) کریستین پتزولد
• خرس نقره‌ای هیأت داوران – زندگی بد (Bad Living) ژوائو کانیژو
• خرس نقره‌ای بهترین کارگردان – ارابه بزرگ (Le grand chariot) فیلیپ گارل
• خرس نقره‌ای بهترین بازیگر نقش اول – سوفیا اوترو، ۲۰ هزار گونه زنبور (۲۰.۰۰۰ Species of Bees)
• خرس نقره‌ای بهترین بازیگر نقش مکمل – تیا ایره، تا پایان شب (Till the End of the Night)
• بهترین فیلمنامه – موسیقی (Music) آنجلا شانلک
• خرس نقره‌ای بهترین دستاورد هنری – الن لووار برای فیلمبرداری پسر دیسکوباز (Disco Boy)

برندگان بخش «برخوردها»

• بهترین فیلم: اینجا (Here) باس دووس
• بهترین کارگردان: پژواک (The Echo) تاتیانیا هوئزو
• جایزه ویژه داوران: اورلاندو، بیوگرافی سیاسی من (Orlando, My Political Biography)، سامسارا (Samsara)

برندگان بخش مستند

• بهترین مستند: پژواک (The Echo)
• جایزه ویژه: اورلاندو، بیوگرافی سیاسی من (Orlando, My Political Biography)
• بهترین مستند بلند اول: پروژه کلزمر (The Klezmer Project)

برندگان بخش فیلم کوتاه

• خرس طلایی: کرم پیله‌ساز (Les Chenilles)
• خرس نقره‌ای: غوطه‌ور در سیاهی (Dipped in Black)
• جایزه ویژه: این یک قرار است (It’s a Dete)

 

جدول امتیاز منتقدان به فیلم‌های جشنواره برلین ۲۰۲۳

نقدهای اولیه منتقدان درباره فیلم های جشنواره برلیناله ۲۰۲۳

درون | واسیلیس کاتسوپیس | Inside

وندی آیدی | اسکرین اینترنشنال: کلید موفقیت فیلم در شیوه‌ای است که به نظر می‌رسد عناصر متفاوتش با هم در گفت‌وگو هستند.

کیت اربلند | ایندی‌وایر: «درون» به عنوان فیلمی که این‌طور روی هنر – هنر گران‌قیمت، هنر جنون‌آمیز و هنر جدی – متمرکز شده است، خیلی زود متقاعدکننده‌ترین تردیدهایش را رها می‌کند.

پیتر بردشا | گاردین: «درون» تجربه‌ای عجیب است که استادی ویلم دِفو آن را معنادار کرده است.

رابرت اَبیل | رپ: همواره ویلم دفو است که به چشم می‌آید؛ بازیگری که به شکلی مسحورکننده در قالب سارقی جای گرفته است که انگار زندگی و هنرش به این سرقت بستگی دارد.

بزرگسالان | داستین گای دیفا | The Adults

جاناتان رامنی | اسکرین اینترنشنال: اثری تندوتیز که در فضایی دراماتیک میان آثار سینمایی کنت لونرگن و ویت استیلمن قرار می‌گیرد؛ یا به عبارت دیگر می‌توان گفت مشابه اثری از چخوف به سبک مامبل‌کور (گونه‌ای از فیلمسازی مستقل و کم‌هزینه با استفاده از بازیگران غیرحرفه‌ای و بازی‌های بداهه یا ناتورالیستی) است با چاشنی صداهای کارتونی لونی تونز.

اِستِف گرین | ایندی‌وایر: نگاهی طبیعی، با احساس و حقیقی به خانواده‌ای همیشه در حال تغییر که نمی‌توانند عشق بیش از حدشان را به هم ابراز کنند و ابزاری برای استفاده مفید از آن پیدا کنند.

پت براون | اسلنت مگزین: فیلم به شکلی موثر، ملال آمریکایی را به تصویر می‌کشد؛ ملالی که کلیشه‌های مرتبط با زادگاه و آرمان‌شهر گم‌شده دوران کودکی به آن دامن می‌زنند.

گاوآهن | فیلیپ گارل | The Plough

رافائلا سِیلز راس | لیتل وایت لایز: کاوشی تمام‌عیار و پرجزییات در دوگانگی میان حرفه‌ای خانوادگی و میراث آن.

جاناتان رامنی | اسکرین اینترنشنال: شما باید طرفدار خانواده گارل باشید (که در اینجا پدر کارگردان است و پسر و دخترش از بازیگران فیلم) یا حامی سرسخت تئوری مولف فرانسوی‌ها تا واقعا این فیلم تیره‌وتار را تحسین کنید که مثل اثری باستانی از سینمای اروپا به نظر می‌رسد که واقعا نسبتی با حال‌وهوای امروز ندارد.

جردن مینتزر | هالیوود ریپورتر: فیلمی کوچک اما تا حدی به‌یادماندنی از کارگردانی که نه‌فقط بر فرزندان خود تاثیر گذاشته است بلکه برندی از فیلمسازی را متاثر کرده که شاید با خودش محو شود.

آینده را ببوس | نیناد چیچین-شاین | Kiss the Future

فرنک شِک | هالیوود ریپورتر: یادآوری تاثیرگذار این قابلیت اساسی موسیقی که می‌تواند دنیا را تغییر بدهد.

فیونوالا هالیگن | اسکرین اینترنشنال: مستند تروتمیز و زرق‌وبرق‌داری که به‌گونه‌ای غیرمنتظره تاثیرگذار است.

پیتر بردشا | گاردین: این فیلم حکم یک کپسول زمان (محفظه آثار تاریخی و فرهنگی) را دارد که گذشته تراژیک نه‌چندان دور اروپا را در خود جای داده است.

اینِبورک باخمن – سفر به صحرا | مارگارت فون تروتا | Ingeborg Bachmann – Journey into the Desert

مارکو ویتو آدو  | کولایدر: وقتی این همه فیلم زندگینامه‌ای فاجعه‌آمیز ساخته می‌شوند بی‌تردید ارزش دارد که نگاهی تروتازه به این ژانر را ستود به‌خصوص زمانی که فیلم بر شخصیت زنی متمرکز است که به همان اندازه پیچیده و جذاب است.

ساوینا پتکووا | پلی‌لیست: این‌که عشق و بدگمانی می‌توانند هم‌زمان وجود داشته باشند ژرف‌ترین حقیقت فیلم است که به زبان نمی‌آید؛ و نقطه قوت اصلی فون تروتا این است که چنین پارادوکسی را در روابط میان مردان و زنان به نمایش می‌گذارد، چه هنرمند باشند و چه نباشند.

نیکولاس بِل | آی‌آن‌سینما: برای تماشاگرانی که با این شاعر و نویسنده آشنا نیستند، «اینبورک باخمن – سفر به صحرا» نقطه شروع سودمندی نیست… بماند که این فیلم سطحی، هرگز نه می‌تواند انگیزه اصلی از رابطه مرکزی داستانش را به تصویر بکشد و نه می‌تواند پرتره‌ای واضح از خود هنرمند ترسیم کند.

جون بایز: من نویزم | کارن اوکانر، میری ناواسکی و مِیوی اوبویل | Joan Baez I Am A Noise

کریس ویلمن | ورایتی: سه کارگردان فیلم کاری تاثیرگذار و چشمگیر انجام داده‌اند و هر آنچه را که اقتضای اثرشان بوده تمام‌وکمال برآورده کرده‌اند؛ اما شاید گناه اصلی‌شان این باشد که چرا «جون بایز: من نویزم» نیم‌ساعت بلندتر از این نیست!

دیوید رونی | هالیوود ریپورتر: هر کسی که به هنرمندان اصلی جنبش پادفرهنگ (کانترکالچر) علاقه‌مند است، در این فیلم چیزهای زیادی برای تحسین و تمجید پیدا خواهد کرد.

کریستیان گالیچیو | پلی‌لیست: اوکانر، ناواسکی و اوبویل مستندی جالب و قانع‌کننده را با استادی سروشکل داده‌اند.

برزخ | آیوِن سِن | Limbo

گای لاج | ورایتی: «برزخ» فیلمی در زیرژانر «نوآر دورافتادگی» (Outback Noir) است که آیون سن به‌خوبی از عهده پرداخت و اجرای آن برآمده است.

دیوید رونی | هالیوود ریپورتر: یک فیلم ژانر جذاب و چندلایه.

پیتر بردشا | گاردین: «برزخ» فیلمی مردانه و سخت است با چاشنی جنایت، اما ضربانی از رحم و دلسوزی هم به گوش می‌رسد.

بد زیستن | ژوآو کانیخو | Bad Living

جسیکا کیانگ | ورایتی: کانیخو این‌طور که پیداست در پی تاثیری برگمانی و تراژیک بوده است – پنجره‌ها و آینه‌های بسیار زیادی هستند که هر بار یکی از زنان داستان می‌توانند متفکرانه در آن‌ها یا از پس‌شان خیره بمانند – اما با چنان فقدانی از گرمای انسانی که تراژدی هرگز دور از دست به نظر نمی‌رسد.

لِسلی فِلپِرین | هالیوود ریپورتر: «بد زیستن» که به شکلی مجازات‌گونه کند است، به صورتی اغراق‌آمیز یاس‌آور است و در نهایت حتی از نظر روان‌شناسی متقاعدکننده هم نیست، مثل فیلم آدم‌هایی به نظر می‌رسد که صادقانه باور دارند اثر هنری درجه‌یکی می‌سازند؛‌ ولی متاسفانه در اشتباه هستند.

لی مارشال | اسکرین اینترنشنال: اثری فراموش‌نشدنی که حس‌وحالی آیینی دارد؛ گویی پنج شخصیت اصلی داستان به تسخیر ارواح یک گروه تئاتر یونان باستان درآمده‌اند.

زندگی‌های گذشته | سِلین سانگ | Past Lives

دیوید رونی | هالیوود ریپورتر: یک اثر اریژینال نفیس.

پیتر دبروژ | ورایتی: معدود فیلم‌هایی هستند که چنین گفت‌وگوهای گویا و بیانگری میان مردان و زنان را پیشکش می‌کنند.

بنجامین لی | گاردین: «زندگی‌های گذشته» فیلمی زیبا و خلسه‌آمیز است که هر دو پایش با قدرت روی زمین قرار گرفته‌اند (کنایه از منطقی و معقول بودن).

روزی همه چیز را به یکدیگر خواهیم گفت | امیلی عاطف | Someday We’ll Tell Each Other Everything

گای لاج | ورایتی: بعید به نظر می‌رسد که این فیلم دلپذیر اما تاحدی تیره‌وتار در قلمرویی خارج از جشنواره‌ها مورد توجه آدم‌های زیادی قرار بگیرد.

جردن مینتزر | هالیوود ریپورتر: فیلمی که نویدبخش شروع می‌شود اما از نیمه راه به سمت تصویری کاریکاتوری می‌رود و هرگز دوباره راهش را پیدا نمی‌کند.

پیتر بردشا | گاردین: فیلمی پرشور و حرارت که موتور محرک روایی خوبی دارد و حس زمان و مکان داستانی‌اش را هم با قدرت خلق می‌کند.

توتِم | لی‌لا آویلِس | Totem

پیتر دبروژ | ورایتی: آویلس به سبکی بدون مرز و با بخشندگی کار می‌کند. او شخصیت‌هایش را به بازیگران غیرحرفه‌ای واگذار کرده و آفریده‌های آن‌ها را بداهه پیش برده است؛ شخصیت‌هایی که گاه روح‌هایی ضدونقیض دارند.

لسلی فلپرین | هالیوود ریپورتر: «توتم» به عنوان فیلمی ۹۵ دقیقه‌ای ضربه سنگینی به تماشاگرش می‌زند و به‌درستی اعتبار کارگردانش را به عنوان یک سینماگر مولف با دیدگاهی منحصربه‌فرد و مهارت‌هایی مثال‌زدنی به‌خصوص در کار با بازیگران (به‌ویژه غیرحرفه‌ای‌ها) تثبیت می‌کند.

پیتر بردشا | گاردین: این فیلم آشکارا پروژه‌ای بسیار شخصی برای آویلس است که دل‌شکستگی و اندوه بی‌پایانش خیلی واقعی احساس می‌شود.

سوزومه | ماکوتو شینکای | Suzume

استِف گرین | ایندی‌وایر: گم شدن در تصاویر نقاشی‌وار فیلم و سفر در جهان‌های واقعی و خیالی شینکای، تجربه‌ای است که شایسته بزرگ‌ترین پرده‌های سینمایی است که شما می‌توانید پیدا کنید و «سوزومه» را بر آن‌ها ببینید.

آلیشا هدیک | لیتل وایت لایز: برای کارگردانی که آثارش را بر روابط انسانی متمرکز کرده و در هر مرحله از فعالیت خود، احساسی‌ترین و آسیب‌پذیرترین داستان‌های عاشقانه را درباره ارتباط‌های انسانی در قلمروی انیمیشن ژاپنی روایت کرده است، این فیلم در اتفاقی نادر حکم تیری خطارفته را دارد.

پیتر بردشا | گاردین: «سوزومه» اثری جذاب و شگفتی‌آور است؛ اثری اغلب دیدنی و زیبا مثل فیلمی از ژانرهای علمی‌خیالی و فاجعه‌ای فراطبیعی یا همچون مقاله‌ای در باب طبیعت و سیاست؛ که با عناصری متمایزکننده از هذیان و کمدی وهم‌آلود جمع خورده است.

سوزان | کریستیان پتسولد | Afire

جاناتان رامنی | اسکرین اینترنشنال: می‌توان استدلال کرد که پتسولد فیلمی سبک‌تر از همیشه ساخته است؛ اما «سوزان» همچنان مهر او را دارد و اثری صاحب برازندگی روشنفکرانه و متفکرانه به شمار می‌رود.

دیوید رونی | هالیوود ریپورتر: سادگی و بی‌آلایشی فریبنده «سوزان» راه را برای درک ژرفای آگاهی‌بخش اثر هموار کرده است.

پیتر بردشا | گاردین: تغییر لحن فیلم واقعا قانع‌کننده صورت نگرفته است و ای‌کاش پتانسیل «سوزان» برای بدل شدن به یک کمدی ظریف، بیش‌تر مورد توجه و پرداخت قرار گرفته بود. با وجود همه این‌ها، بازی توماس شوبرت قوی و دیدنی است.

گای لاج | ورایتی: «سوزان» برای تصویر کردن زندگی هنرمندی تازه‌کار که مجبور می‌شود برای حرکت روبه‌جلو دوباره از صفر شروع کند، تصویری از یک هنرمند کهنه‌کار را هم به نمایش می‌گذارد که از اصلاح کردن خود استقبال می‌کند و پذیرای خودنوزایی می‌شود.

۲۰۰۰۰ گونه زنبور | استیبالیز اورِسولا سولاگورِن | ۲۰۰۰۰ Species of Bees

کِیتلین کویین‌لَن | لیتل وایت لایز: «۲۰۰۰۰ گونه زنبور» از نظر روایی بسیار ترغیب‌کننده و جالب است اما از حیث فرم جذابیت کم‌تری دارد.

جردن مینتزِر | هالیوود ریپورتر: یک داستان بلوغ پرشور و همدردی‌برانگیز.

گای لاج | ورایتی: گروه بازیگری فیلم حتی در سخت‌ترین شرایط داستانی هم خویشتنداری را پیشه می‌کند تا این‌که بخواهد با سروصدا یا حتی اغراق جلب توجه کند.

پیتر بردشا | گاردین: فیلمی گرم و صمیمی با بازی‌های دیدنی.

زن | سام اچ. فریمن و نگ چون پینگ | Femme

استیون ای. راسل | تایم آوت: این موضوع برای کارگردانان فیلم‌اولی «زن» اعتباری است که داستان موش‌وگربه‌ای آن‌ها چنین چرخش‌های جذاب و چالش‌برانگیزی دارد.

دیوید رونی | هالیوود ریپورتر: کارگردانان فیلم، سام اچ. فریمن و نگ چون پینگ، که اولین تجربه‌شان را کسب کرده‌اند، انبوهی از ایده‌های محرک را درباره شخصیت‌های‌شان – که از جمله اقلیت‌های جامعه هستند – و پویایی آن‌ها درون این فیلم ریخته‌اند اما نتیجه، به شکلی ناامیدکننده ملال‌آور است و حتی بی‌فایده به نظر می‌رسد.

گای لاج | ورایتی: ترکیبی باب روز از آتش‌بازی با ژانرهای سینمایی و یک مطالعه شخصیتی سنجیده و متفکرانه.

موسیقی | آنگِلا شانِلِک | Music

مارینا اشیوتی | لیتل وایت لایز: کشف رمز و استخراج معنا از چنین فیلم پربار و متراکمی واقعا کار دشواری است که فقط زمانی آسان‌تر می‌شود که به عنوان فیلمی غیرمستقل به آن نگاه کنید؛ و در نتیجه، آن را در ادامه آثار فیلمساز ببینید و بررسی کنید.

جردن مینتزر | هالیوود ریپورتر: «موسیقی» در راس دیدگاهی قرار می‌گیرد که آنگلا شانلک در طول سه دهه گذشته با دقت و وسواسی مثال‌زدنی آن را سروشکل داده است، درست مانند سوناتایی که یک آهنگ‌ساز مجرب که کاملا صاحب سبک شده، در اواخر فعالیت‌هایش خلق می‌کند.

بن کرول | ایندی‌وایر: برای شانلک هر قاب یک بیانیه است؛ و کرباسی است که با لایه‌های مختلف معنا شکل گرفته است و اگر بخواهید آن را کاملا درک کنید باید لایه‌ها را یکی پس از دیگری بردارید تا چیزی جز اسپارتی‌ترین ضربه‌های قلمو به کرباس باقی نماند.

دیسکو بوی | جاکومو اَبروت‌سِیزِه | Disco Boy

جاناتان رامنی | اسکرین اینترنشنال: این فیلم مبتکرانه در نهایت به تمام وعده‌هایش عمل نمی‌کند اما کارگردانش را به عنوان فیلمسازی متفاوت مطرح می‌کند.

مارینا اشیوتی | لیتل وایت لایز: متاسفانه این فیلم ۹۲ دقیقه‌ای به نفرین مصالح بیش از حد (هم از نظر سبک و هم به لحاظ محتوایی) گرفتار شده است و دست‌آخر، حرف چندانی برای گفتن ندارد.

گای لاج | ورایتی: «دیسکو بوی» جسارت یا غافلگیری ندارد اما تسلط کارگردان بر صدا و تصویر ما را کنجکاو نگه می‌دارد.

لزلی فِلپِرین | هالیوود ریپورتر: یک تجربه سینمایی پرشور و چشمگیر؛ اما حیف که فیلمنامه آقای کارگردان یک آش شله‌قلمکار تمام‌عیار است.

ماندگاری مهربانی | رالف دِهیر | The Survival of Kindness

جسیکا کیانگ | ورایتی: مواجِمی حسین که اولین تجربه بازیگری‌اش را کسب کرده، در نقش یک فراری خیره‌کننده است؛ فراری‌ای که در سرزمینی بی‌آب‌وعلف و بلازده، در این داستان اخلاقی بی‌کلام سفر می‌کند.

وندی آیدی | اسکرین اینترنشنال: به این می‌گویند فیلمسازی چشمگیر و تفکربرانگیز، فقط حیف که در پرده سوم فیلم، انرژی و ایده‌ها ته می‌کشند.

پیتر بردشا | گاردین: یک خیال‌پردازی برازنده درباره خشونت و بردباری و خویشتنداری در پس ظاهر زندگی عادی.

دیوید رونی | هالیوود ریپورتر: برخی خواهند گفت که فیلم آن‌ها را در خود غوطه‌ور کرد و بعضی می‌گویند از آن به بیرون پرتاب شدند؛ اما خیلی‌ها بر این عقیده خواهند بود که بی‌رحمانه غم‌انگیز است و حتی آزاردهنده از نظر این قابلیت که توامان بدیهی و مبهم به نظر می‌رسد.

مانودروم |جان ترِنگوو | Manodrome

پیتر دبروژ | ورایتی: کارگردان شروع می‌کند به شوکه کردن و غافلگیر کردن تماشاگر اما پیچش‌های داستانی فیلم برآمده از تاییدی برای دیدگاه‌های شخصی کارگردان در باب مردیت بیمارگونه احساس می‌شوند.

دیوید رونی | هالیوود ریپورتر: در حالی که آدرین برودی بازی سهل‌وممتنعی را در نقش رهبر چندش‌آور گروهی کالت – که به‌نرمی سخن می‌گوید – ارایه کرده است، فیلم اهمیت و جذابیتش را کم‌وبیش زمانی از دست می‌دهد که ما تصویر کاملی از منظورش در خصوص نمایش مردان زخم‌خورده به دست می‌آوریم.

دیوید جنکینز | لیتل وایت لایز: عناصر بنیادین و اهداف فیلم جالب توجه هستند اما در خصوص نگاه اریژینال، چندان چیزی در چنته ندارد.

مارکو ویتو اودو |‌ کولایدر: فیلم با وجود تمام نقاط ضعفش همچنان کاوشی معقول درباره این موضوع است که مردیت بیمارگونه چطور تغییر می‌کند، تغییرشکل می‌دهد و خودش را در شکاف‌های موجود جامعه جای می‌دهد.

برج بی‌سایه | ژانگ لو | The Shadowless Tower

دیوید رونی | هالیوود ریپورتر: فیلمی متفکرانه با جوایزی خاموش.

جسیکا کیانگ | ورایتی: گرمای فیلمبرداری پیائو سانگری دائمی است همان‌طور که توانایی‌اش در قاب‌بندی غیرقراردادی قراردادی‌ترین برخوردهای روزمره چنین است، با استفاده از درها یا بازتاب‌ها یا یک تغییر فوکوس سریع.

پاتریک گمبل | لیتل وایت لایز: «برج بی‌سایه» درامی حسرت‌بار است که اشاره می‌کند تلاش برای فراموشی خود به همان اندازه‌ای اهمیت دارد که شناخت خویشتن مهم است.

ابرقدرت | شان پن و اِرِن کافمن | Superpower

جاناتان رامنی | اسکرین اینترنشنال: با در نظر گرفتن این موضوع که تا امروز پوشش اخبار مربوط به جنگ اوکراین بسیار خوب و آگاهی‌بخش صورت گرفته است، به‌سختی می‌توان تصور کرد که تماشاگران واقعا از این فیلم – که به طرز عجیبی خودشیفته‌وار است و ضرباهنگ آشفته‌ای دارد – سودی ببرند.

گای لاج | ورایتی: گزارش از سر خوش‌نیتی فیلم، بارها و بارها تحت‌الشعاع فصل‌های بی‌موردی قرار می‌گیرد که در آن‌ها آقای بازیگر-کارگردان به عنوان پیشگامی عمل‌گرا جلوی دوربین حضور پیدا می‌کند.

جردن مینتزر | هالیوود ریپورتر: به‌راحتی می‌شود در نکوهش کل فیلم نوشت و از آن به عنوان پروژه‌ای از سر خودبینی و خطرناک نام برد اما بیایید صادق باشیم: این جنگ به همه ما مربوط می‌شود و این بازیگر هر کاری که می‌توانسته کرده تا به آدم‌های خوب کمک کند.

حرف‌های شان پن درباره مستند ابرقدرت : خوشحالم تبلیغات‌چی جنگم!

شان پن پس از اولین نمایش جهانی مستند عجیب و غیرعادی‌اش با عنوان «ابرقدرت» در جشنواره برلین گفت که خوشحال است «تبلیغات‌چی» تلاش جنگی اوکراینی‌هاست. پن در ادامه افزود: «این فیلم عاری از تعصب نیست خیلی خوشحالم که به عنوان یک تبلیغات‌چی در نظر گرفته شدم؛ و خوشحال بودم که فیلمی بی‌طرف نمی‌سازم چون داستان حقیقی‌ای است که ما پیدا کردیم.»

«ابرقدرت» که زیر دو ساعت زمان دارد، ستاره هالیوودی‌اش را در سفری به اوکراین در ماه‌های پیش از هجوم روسیه دنبال می‌کند؛ و در ادامه و زمانی که جنگ شروع می‌شود گفت‌وگوهایی با زلنسکی دارد. در جریان این گفت‌وگوهاست که رییس‌جمهور اوکراین ناامیدی خود از عدم حمایت نظامی از سوی دولت بایدن را ابراز می‌کند؛ موضوعی که پن در جریان نشست پرسش‌وپاسخ چنین به آن پاسخ داد: «موضوع چندان این نیست که اوکراین اگر شکست بخورد چه می‌شود چون آن‌ها نمی‌بازند… اما اگر روسیه برنده شود، فاتحه همه ما خوانده است… و می‌توانم بگویم که ما آمریکایی‌ها دست‌کم از دست روی دست گذاشتن‌مان شرمسار خواهیم شد.»

«ابرقدرت» ابتدا قرار نبود داستانی درباره جنگ باشد و می‌خواست مسیر زلنسکی را از بازیگر یک سریال تلویزیونی هجوآمیز – با عنوان «خادم مردم» (Servant of the People) که در آن نقش رییس‌جمهور اوکراین را بازی می‌کند – تا بدل شدن به رهبر واقعی سرزمین خود دنبال کند؛ اما این فیلم مستند به‌سرعت از آنچه پن «پروژه‌ای برآمده از هوس» توصیف می‌کند به پرتره‌ای جذاب در باب شهامت مقابل هجوم روسیه بدل شد.

نزد من آمد  | ربکا میلر | She Came to Me

کِیت اِربلَند | ایندی‌وایر: فیلمی بامزه و عجیب که گاهی حقیقتا به یک کمدی سیاه بدل می‌شود. «نزد من آمد» بی‌نقص یا حتی منسجم نیست اما نگاهی تازه می‌اندازد به این‌که عشق با آدم‌ها چه می‌کند، چه روی پرده بزرگ سینما و چه در دنیای واقعی.

کوین ماهر | تایمز: آش شله‌قلمکاری حیرت‌انگیز از ایده‌ها و بازی‌ها که به لحاظ لحن متغیر است و پیرنگی دارد که مثل دستمال توالت خیس مقاوم است!

دیوید رونی | هالیوود ریپورتر: عاشقانه‌ای خام‌دستانه که تقریبا هیچ‌یک از شخصیت‌هایش یا روابط آن‌ها حقیقی به نظر نمی‌رسد.

پیتر بردشا | گاردین: فیلمی شیرین و دوست‌داشتنی که در آن ماریسا تومی به‌اصطلاح حسابی روی فرم است و از این رو دیدنش لذت‌بخش است.

بلک‌بری | مت جانسن | BlackBerry

پیتر دبروژ | ورایتی: هاوِرتِن – مثل کوسه‌ای در استخر بچه‌ها – چنان بازی‌ای ارایه کرده است که می‌تواند نقطه عطفی در کارنامه بازیگری‌اش باشد یا تماشاگران را مجبور کند که در خصوص پتانسیل یک بازیگر تجدید نظر کنند.

اِستِف گرین | ایندی‌وایر: «بلک‌بری» از آن فیلم‌های اعجاب‌آوری است که با بودجه‌ای متوسط تولید می‌شوند ولی حالا به خاطر تغییر و تحول نظام استودیویی دیگر کم‌تر نمونه‌شان دیده می‌شود.

دیوید رونی | هالیوود ریپورتر: غیریکدست اما دوست‌داشتنی.

عامل جنایت | جنیفر ریدر | Perpetrator

جردن مینتزِر  | هالیوود ریپورتر: «عامل جنایت» شاید احمقانه و غیرعادی باشد اما درونش یک قلب تپنده وجود دارد که به معنی واقعی کلمه آن را احساس خواهید کرد؛ و این قلب، اشتیاق ابراز خودش را دارد.

جود دِرای | ایندی‌وایر: «عامل جنایت» به‌طور حتم عناصر ژانری متقاعدکننده‌ای دارد اما کسی نمی‌تواند فیلم را به خطر نکردن و احتیاط کردن متهم کند.

جسیکا کیانگ | ورایتی: سبک بازی‌های «عامل جنایت» که بیش‌تر تئاتری است تا سینمایی، کمک چندانی به بلاتکلیفی لحن فیلم نمی‌کند؛ و این وضعیت به‌واسطه اختلاف سنی بیش‌تر بازیگران اصلی با شخصیت‌های نوجوانی که نقش‌شان را بازی می‌کنند تشدید شده است.

 

فیلم های بخش اصلی جشنواره برلین ۲۰۲۳

کارلو چاتریان و ماریت ریسن بیک، رئیس جشنواره، از ۱۸ عنوان مسابقه امسال رونمایی کردند که برای خرس طلایی رقابت می‌کنند. مجموعه‌ای که شامل فیلم‌های جدیدی از کریستین پتزولد، مارگارت فون تروت، امیلی عاطف و جان ترنگوف است. در ادامه فهرست فیلم های جشنواره برلین ۲۰۲۳ در رقابت اصلی را مروری می‌کنیم.

نکات بخش مسابقه جشنواره برلین

• ۶ تا از این فیلم‌ها توسط زنان کارگردانی شده‌اند، ۳ فیلم برای اولین بار و ۱۱ فیلمساز قبلا توسط برلیناله (۸ فیلم در رقابت) انتخاب شده‌اند.
• همانطور که قبلا اعلام شده بود، جشنواره با نمایش جهانی کمدی رمانتیک ربکا میلر، She Came To Me با بازی پیتر دینکلیج و آن هاتاوی افتتاح شد. استیون اسپیلبرگ جایزه افتخاری خرس طلایی را برای یک عمر دستاورد دریافت خواهد کرد و فیلم زندگینامه‌اش خانواده فیبلمن Fabelmans جشنواره را پایان می‌دهد.
• در حالی که هیچ عنوان آفریقایی در رقابت اصلی وجود ندارد، بخش هایی مانند پانوراما و فروم، چندین اثر از این قاره را به نمایش می‌گذارند.

فیلم های بخش مواجهه جشنواره برلین ۲۰۲۳

1. پروژه کلزمر | محصول کشورهای آرژانتین و اتریش
2. بزرگسالان  |محصول کشور آمریکا
3. اینجا | محصول بلژیک
4. در نقطه کور  | محصول آلمان
5. قفس به دنبال یک پرنده است | محصول فرانسه و روسیه
6. در آب | محصول کره جنوبی
7. زمان خانواده  | محصول فنلاند و سوئد
8. سامسارا | محصول اسپانیا
9. زندگی بد | محصول پرتغال و فرانسه
10. غیبت | محصول جمهوری خلق چین
11. انیمیشن آسمان سفید پلاستیکی | محصول مجارستان و اسلواکی

فیلم های بخش جشن ویژه برلیناله ۲۰۲۳

1. گلدا | گای ناتیو | محصول آمریکا و انگلیس
2. آخرین شب آمور | اندریا دی استفانو | محصول ایتالیا
3. سنکا – در مورد ایجاد زلزله  | روبرت شونتکه| محصول آلمان و موروکو
4. او به من آمد | ربکا میلر | محصول آمریکا
5. خورشید و بتن | دیوید ونندت | محصول آلمان
6. Tár | تاد فیلد  | محصول آمریکا و آلمان
7. مستند آینده را ببوس  | محصول آمریکا
8. مستند ابرقدرت | محصول آمریکا
9. مستند بدون عنوان بوریس بکر | محصول آمریکا و انگلیس

 

داوران جشنواره برلین ۲۰۲۳

در این دوره از جشنواره هیات داوران به ریاست کریستین استوارت ستاره مطرح هالیوودی گرد هم جمع شده‌اند تا فیلم‌های بخش رقابتی را داوری کنند. ۷ عضو هیات داوران عبارتند از:

• کریستن استوارت (Kristen Stewart) بازیگر، کارگردان و فیلمنامه‌نویس آمریکایی – رئیس هیئت داوران
• گلشیفته فراهانی بازیگر ایرانی-فرانسوی
• والسکا گریزباخ (Valeska Grisebach) کارگردان و فیلمنامه‌نویس آلمانی
• رادو جود (Radu Jude) کارگردان و فیلمنامه‌نویس رومانیایی
• فرانسین مایسلر (Francine Maisler) بازیگردان و تهییه‌کننده آمریکایی
• کارلا سیمون (Carla Simón) کارگردان و فیلمنامه‌نویس اهل اسپانیا
• جانین تو (Johnnie To) کارگردان و تهییه‌کننده اهل هنگ کنگ (چین)

افتتاحیه جشنواره برلین ۲۰۲۳

این دوره از جشنواره فیلم برلین ۲۰۲۳ با نمایش فیلم او نزد من آمد در تاریخ ۱۶ فوریه ۲۰۲۳ یعنی ۲۷ بهمن ۱۴۰۱ آغاز شد. سپس سخرانی رئیس جمهور اکراین که به صورت ویدئویی آماده شده بود برای حاضران پخش شد.

یک سال جنگ در اوکراین

فراتر از سرفصل مستند شان پن «ابر قدرت» درباره ولودیمیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین، چندین نمایش جهانی دیگر نیز به وضعیت اوکراین می‌پردازند. این جشنواره در نخستین سالگرد جنگ روسیه و اوکراین برگزار می‌شود. فیلم‌های مهم بخش اکراین عبارتند از «جبهه شرقی»، مستندی از ویتالی مانسکی و یوهان تیتارنکو، که سال گذشته مستقیما در خط مقدم فیلمبرداری شد. «پروانه‌های آهنی»، یک فیلم مقاله‌ای شاعرانه از رومن لیوبی، که پرواز سرنگون‌شده MH17 را بر فراز شرق اوکراین در سال ۲۰۱۴ را به تصویر می‌کشد. و «در اوکراین» ساخته پیوتر پاولوس و توماس ولسکی که جشنواره آن را به عنوان «غواصی عمیق در واقعیتی که کشور از ۲۴ فوریه ۲۰۲۲ در آن زندگی می‌کند» توصیف کرد.

پوستر جشنواره فیلم برلین ۲۰۲۳

عکس‌های حاشیه‌ای و فرش قرمز جشنواره برلین ۲۰۲۳