بهترین فیلم های داستین هافمن که نباید از دستشان داد
۸ آگوست سالگرد تولد این ستاره سینماست
داستین هافمن بازیگر عجیب و یگانه‌ای است؛ به اندازه هم‌دوره‌هایش مثل آل پاچینو و رابرت دنیرو تحویل گرفته نشده و شهرت و حاشیه ندارد، اما کارنامه‌اش را که نگاه کنی می‌بینی که تعداد فیلم‌های خوبش اگر از آن دو اعجوبه یا حتی جک نیکلسون بیشتر نباشد، مطلقا کمتر نیست. روزگاری هالیوود تحت سلطه مردان موقر و خوش‌پوشی بود که چهره‌های کلاسیکی داشتند و هرگز حاضر نبودند از قالب کلیشه‌ای‌شان فاصله بگیرند. اما نسل بعدی بازیگران هالیوود که هافمن هم از برجسته‌ترین آن‌هاست، این قاعده را به‌هم ریختند و نشان دادند با ظاهر و قیافه کج‌وکوله هم می‌توان درخشید و اتفاقا بازیگر بهتری هم بود.
به مناسبت تولد داستین هافمن می‌خواهیم ۸ فیلم برتر او را به شما معرفی کنیم. هرچند انتخاب ۸ فیلم از بین آثار عالی پرتعداد او واقعا سخت است.
فیلم فارغ‌التحصیل | ۱۹۶۷ | The Graduate
ساخته جنجالی «مایک نیکولز» یکی از تاثیرگذارترین کمدی-رمانتیک‌های تاریخ سینماست. این اثر کلاسیک پیشگامانه موفق شد فرمول ژانر کمدی-رمانتیک را که با فیلم «تعطیلات رمی» اوج گرفته بود، تثبیت کند. داستین هافمن در این فیلم در نقش دانشجوی خرخوان و آفتاب‌مهتاب ندیده‌ای ظاهر شده که توسط همسر میانسال دوست خانوادگی‌شان اغوا می‌شود. این فیلم در فهرست «۱۰۰ فیلم برتر انجمن فیلم آمریکا» در رتبه ۱۷ قرار دارد و هنوز جذاب و خنده‌دار است.
فیلم مرد بارانی | ۱۹۸۸ | Rain Man
قاعده‌ای نانوشته وجود دارد که طی آن بازیگرانی نقش انسان‌های مبتلا به مشکلات ذهنی یا جسمی خاصی را بازی می‌کنند، اسکارخورشان ملس است! این قاعده در مورد داستین هافمن هم صدق کرد و او برای حضور در این فیلم توانست دومین اسکار نقش اولش را دشت کند. فیلم درباره دو برادر است که قرار است طی یک سفر یکدیگر را از نو کشف کنند. برادر جوان‌تر که غرق در تجملات است (تام کروز) وقتی می‌فهمد که پدرش قبل از مرگ خانه گران‌قیمت‌شان را به برادر بزرگترش (هافمن) که دچار اوتیسم است بخشیده، با برادرش همراه و با او بیشتر آشنا می‌شود. فیلم بر اساس شخصیتی واقعی به نام «کیم پیک» ساخته شده بود. پیک دچار سندرومی شبیه به اوتیسم بود و در عوض حافظه‌ای بسیار قوی داشت و از او به عنوان «مگا نابغه» یاد می‌شد.
فیلم توتسی | ۱۹۸۲ | Tootsie
زن‌پوشی توسط یک بازیگر مرد هم از آن کارهای پرریسک سینمایی است. بازیگر باید خیلی هنرمند و فیلمنامه باید خیلی هوشمندانه باشد که چنین فیلمی «مبتذل» و سخیف نشود. «توتسی» ساخته جذاب و بانمک سیدنی پولاک این ویژگی‌ها را داشت. فیلم می‌توانست به یک کمدی پیش پا افتاده با شوخی‌های دم دستی تبدیل شود، اما به یک اثر گیرا، بامزه و اثرگذار تبدیل شد. داستین هافمن در این فیلم در نقش بازیگری ظاهر شده که وقتی در بازیگری به مانع می‌خورد، با پوشیدن لباس زنانه و فریب دیگران تبدیل به یک ستاره محبوب تلویزیونی می‌شود.
فیلم کرامر علیه کرامر | ۱۹۷۹ | Kramer vs. Kramer
عجیب فیلم درجه یکی! وقتی موضوع فیلمی طلاق است، منصفانه این است که کارگردان دوربین را به سوی هر دو سمت طلاق بچرخاند و دلایل هر یک را برای بیننده روشن کند. کاری که مثلا در «جدایی نادر از سیمین» هم به خوبی انجام می‌شد. اما در هالیوود دهه ۷۰ هنوز برابری جنسیتی خیلی مطرح نبود و سینماگران به کلیشه‌های جنسیتی پای‌بند بودند تا تماشاگران را پس نزنند! در چنین فضایی «کرامر علیه کرامر» سنت‌شکنی کرد و داستان پرپیچ‌وخم یک طلاق و حضانت یک کودک را با ظرافت و رعایت تعادل نشان داد. داستین هافمن در نقش پدری مسئول و البته بی‌تجربه عالی ظاهر شده است. در آن سو «مریل استریپ» هم آن‌قدر خوب بود که در نهایت هر دو بازیگر اسکار بهترین بازیگران زن و مرد آن سال را برنده شدند!
فیلم کابوی نیمه‌شب | ۱۹۶۹ | Midnight Cowboy
هالیوود در زمینه سانسور محتوایی که «توهین‌آمیز» یا «نامناسب» تلقی می‌شد، ید طولایی داشت. قبل از ایجاد نظام رده‌بندی سنی نوین در هالیوود، فیلم‌هایی که در آن‌ها فحاشی یا خشونت وجود داشت درجه X می‌گرفتند. این درجه X بسیار برای تهیه‌کنندگان گران تمام می‌شد، چرا که مخاطبان ممکن بود آن را با فیلم‌های پورنوگرافیک اشتباه بگیرند و کلا قید دیدنش را بزنند! «کابوی نیمه‌شب» در چنین اتمسفری با درجه X راهی اکران و به تنها فیلم صاحب این درجه تبدیل شد که جایزه اسکار بهترین فیلم را گرفته!
داستین هافمن در این فیلم در نقش «راتسو ریتزو» یک حقه‌باز خرده‌پا و مسلول ظاهر شده که با قهرمان فیلم (با بازی جان وویت) که جوانی دهاتی است همراه می‌شود. سکانس پایانی فیلم یکی از تاثیرگذارترین پایان‌بندی‌های تاریخ سینماست که بعدها در فیلم‌هایی از سینمای خودمان مثل «در امتداد شب» و «آژانس شیشه‌ای» هم مورد تقلید قرار گرفت.
فیلم لنی | ۱۹۷۴ | Lenny
شاهکاری بیوگرافیک از «باب فازی» که زندگی «لنی بروس» استندآپ کمدین جنجالی آمریکا را به تصویر کشیده است. بروس با طنزی بی‌پروا و جنجالی به کمدین‌های بعد از خودش شهامت بخشید و شجاعتش الهام‌بخش نسل‌های بعدی استندآپ کمدین‌ها بود.
در فیلم‌های زندگینامه‌ای، تسخیر ماهیت یک شخص واقعی همیشه یک چالش است. وقتی پای یک چهره شناخته شده در صنعت سرگرمی در میان باشد که ماجرا حتی دشوارتر است. در چنین فیلم‌هایی یک بازیگر فقط لازم نیست که زندگی یک سوژه را صادقانه به تصویر بکشد. بلکه باید ابعاد مختلف شخصیت و خصوصا ضعف‌های فرد را از دل شخصیتش بکشد بیرون و روی پرده جاری کند. داستین هافمن در «لنی» به خوبی از عهده این کار برآمده و تصویری جان‌دار از یک فرد ساختارشکن به بیننده ارائه کرده است. لنی با اینکه درباره کمدی است، اما فیلم خنده‌داری نیست و بیشتر روی خشم بروس متمرکز شده. خشمی که ابتدا جزئی از کاراکترش روی صحنه است، اما به تدریج در زندگی‌اش هم جریان پیدا می‌کند و دست به تخریب روان لنی می‌زند.
بروس در ۴۰ سالگی به دلیل مصرف بیش از حد هروئین مرد.
فیلم داستان‌های مایروویتز | ۲۰۱۷ | The Meyerowitz Storie
حضور بازیگران قدیمی در کنار بازیگران نسل جدید جذاب است. داستین هافمن در طول ۲ دهه اخیر بارها با بازیگران جوان‌تر هم‌بازی شده و در این بین «داستان‌های مایروویتز»، فیلم جذاب و هوشمندانه «نوآ بامبک» بهترین حضور اوست. «داستان‌های مایروویتز» داستان‌های آزمایش‌ها و مصیبت‌های یک خانواده عجیب و غریب نیویورکی را روایت می‌کند. هارولد مایروویتز (هافمن) یک هنرمند موفق است که به تازگی از تدریس در کلاس‌های دانشگاه بازنشسته شده. او در حال آماده شدن برای راه‌اندازی یک گالری برای نمایش دستاوردهای هنری عمرش است و فرزندانش برای حضور در این مراسم دور هم جمع می‌شوند. فرزندانی که حالا هریک مشکلات زندگی خود را دارند.
فیلم سگ‌های پوشالی | ۱۹۷۱ | Straw Dogs
شاید پیش خودتان بگویید پس «همه مردان رئیس‌جمهور» یا «دونده ماراتن» کجاست؟ از این‌جایی که قبلا به مناسبت‌های دیگری به این دو فیلم پرداخته بودیم، ترجیح بر این شد که یکی دیگر از اجراهای نفس‌گیر هافمن را بیاوریم داخل فهرست.
سگ‌های پوشالی را «سام پکین‌پا» ساخته. طرفداران سینمای وسترن به خوبی با ویژگی‌های سینمای او آشنایند. پکین‌پا عاشق خشونت است و در فیلم‌هایش انسان‌ها مثل برگ خزان می‌افتند و می‌میرند! او در این فیلم از دنیای غرب وحشی قدیمی دور شده و به دنیای غرب وحشی مدرن سری زده. جایی که یک ریاضی‌دان نابغه تصمیم می‌گیرد برای تکمیل کردن تحقیقاتش همراه با تازه‌عروسش به جایی دنج بروند. انتخاب آن‌ها، روستای زادگاه دختر است، جایی که معشوق قدیمی که یک رذل تمام‌عیار است، به همراه عده دیگری از اوباش شروع می‌کنند به آزار و اذیت این زوج و نهایتا کار به تعرض به عنف به زن می‌کشد.
«دیوید» (داستین هافمن) که حالا به مرحله فروپاشی عصبی رسیده و چیزی برای از دست دادن ندارد، ناگهان از پوسته فرهیخته و بی‌دست‌وپای خودش خارج و با به‌کارگیری تمام خشم و غریزه مردانه‌اش به یک هیولای انتقام‌گیر باهوش تبدیل می‌شود! یک اجرای بی‌نقص از داستین هافمن در یک فیلم خشن که تماشایش اعصابی پولادین می‌طلبد.
