امید بذر هویت ماست…

معرفی کامل و اطلاعات سریال یاغی

تفاوت فیلمسازی محمد کارت با بقیه هم‌نسلانش در ساخت آثار مربوط به طبقه فرودست و فقیر جامعه دقیقا به زاویه دید او به موضوعات اجتماعی باز می‌گردد. در واقع محمد کارت سعی می‌کند خارج از نگاه واپس‌گرایانه در میان زندگی مردمان حاشیه‌نشین و جنوب شهر تهران به دنبال نشان دادن فقر از زاویه روشنفکرانه نیست. او فقر را کارت پستال نمی‌داند و آدم‌های درون قصه‌هایش را با واج‌آرایی فقر تزیین نمی‌کند. نگاه فیلمساز در سریال یاغی و به تبع آن در باقی آثارش نسبت به مسائل زندگی نگاه صفر و صدی نیست و قرار نیست در میان شخصیت‌های داستانی‌اش به دنبال چهره‌های کاملا سفید و سیاه باشیم. درک درست کارت از واژه انسان برای تعریف از شخصیت‌هایش باعث شده است هیچ‌یک از کاراکترهای سریال یاغی سیاه و سفید نباشند و هر کدام در جایگاهی از زندگی با قضاوت و تغییر نگاه مخاطب روبه‌رو می‌شوند.

اوج این تقابل انسان‌ها و چهره‌ خاکستری شخصیت‌های اصلی را در قسمت ششم سریال یاغی شاهد بودیم. در جایی که بهمن از یک مرد فرشته‌خو و انسان از زاویه‌ای دیگر تبدیل به یک انتقام‌گیرنده سنگدل می‌شود و از سوی دیگر اسی قلک که در جهانک داخل قصه به چیزی جز منافع خودش نگاه نمی‌کند به آدمی تبدیل می‌شود که زمانه و شرایط او را به سمت تلخی و سیاهی سوق می‌دهد. همانطور که طلا با تمامی کمال‌گرایی در شخصیت‌پردازی درست در سکانس پایانی شخصیت متزلزل و آسیب‌پذیر از خود نشان می‌دهد که رازهای بسیاری را قرار است برای مخاطب بازگو کند.

اوج این تقابل انسان‌ها و چهره‌ خاکستری شخصیت‌های اصلی را در قسمت ششم سریال شاهد بودیم. در جایی که بهمن از یک مرد فرشته‌خو و انسان از زاویه‌ای دیگر تبدیل به یک انتقام‌گیرنده سنگدل می‌شود و از سوی دیگر اسی قلک که در جهانک داخل قصه به چیزی جز منافع خودش نگاه نمی‌کند به آدمی تبدیل می‌شود که زمانه و شرایط او را به سمت تلخی و سیاهی سوق می‌دهد

امید بذر هویت قهرمان‌های جهان فیلمسازی محمد کارت است. او حتی در تلخ‌ترین فیلم‌ کوتاهش یعنی بچه‌خور هم روزنه امید به جهانی پر از نور را از قهرمان قصه‌اش دریغ نمی‌کند و در شنای پروانه حجت با بازی جواد عزتی هم با تمامی تلخی‌ها و جفای برادرش باز هم در جستجوی آرامش و رهایی از تیرگی دنیای بی رحم اطرافش هست. جاوید در سریال یاغی نیز نمونه‌ای از تمامی این خواستن‌ها و شدن‌ها است. در قسمت ششم شاهد هستیم با وجود آنکه در سکانس‌های ابتدایی اسی قلک در یک درگیری خیابانی روح و جسم جاوید را زخمی کرد و دهانش را پر از خونابه کرد اما جاوید این نوجوان دوست‌داشتنی و صلح‌دوست قصه در سکانسی که بهمن از او می‌پرسد که آیا اسی را بخشیده است با فراغت از جهان بدون کینه تنها به هدف بزرگترش که رهایی و آرامش در زندگی است فکر می‌کند و اسی را راحت می‌بخشد.

هر چند یاغی از خط اصلی داستانی رمان سالتو بهره گرفته است اما دقیقا در برخی از سکانس‌ها و نماها تفاوت نگاه فیلمساز با نویسنده رمان قابل ارزیابی است. محمد کارت نمی‌خواهد قهرمان قصه‌اش را آلوده به سیاهی و تباهی کند. او دنیای جاوید را خالی از عاطفه و خشم نمی‌داند و سعی می‌کند عشق و خانواده و علاقه و لذت‌های زندگی را حتی برای جاوید خلق کند.

یاغی سریالی است که به لطف فیلمبرداری خوب و قاب‌بندی به اندازه سامان لطفیان تبدیل به اثری دیدنی شده است و مخاطب از تماشای هر سکانس در کنار ریتم خوب و کارگردانی دقیق محمد کارت از قاب‌های زیبا و پر جزئیات لذت می‌برد.

فیلمبرداری سامان لطفیان در یاغی الگوی خوبی برای فهم مدیر فیلمبرداری در ساخت یک سریال درام اجتماعی است. لطفیان با منطق داستانی یاغی به خوبی خودش را همراه کرده و می‌تواند در خلق بهترین تصاویر با بهره‌مندی از هوش خود به پیش‌برد بهتر داستان کمک کند. دوربین روی دست در سریال یاغی به هیچ‌وجه شلخته و آزاردهنده نیست و فیلمبردار سعی کرده است با حفظ سرعت انتقال حس میان بازیگران سریال از تمامی صحنه‌های حاضر در فیلم بهره بگیرد. لطفیان در استفاده از ظرفیت صحنه‌آرایی داخل فیلم خساست به خرج نداده و در سکانس‌هایی که با نماهای لانگ شات روبرو هستیم می‌توانیم حضور به موقع قاب‌های به اندازه را درک کنیم. برای بهتر درک کردن این موضوع به سکانس دعوای افراد بهمن با اسی قلک و نوچه‌هایش اشاره می‌کنیم که فیلمبردار چطور از زاویه داخل ماشین به خوبی توانست تمام جزئیات زد و خورد را به تصویر بکشد و بدون آنکه بخواهد دوربین خود را به عنوان موتور محرک در میان صحنه دعوا نشان دهد از زاویه‌ای کاملا غیرمعمول سعی می‌کند راوی خوبی از صحنه باشد. در واقع درک درست لطفیان از فضای داستانی سریال به قصه‌گویی بهتر منجر شده است.

بر خلاف نمونه‌های مشابه از فیلم‌ها و سریال‌های اجتماعی که فیلمساز و فیلمبردار ذوق زده از حضور در سیاهی و تلخی جامعه فقیر سعی می‌کنند سیاهی را به تصویر بکشند در یاغی شاهد هستیم که قاب‌ها همگی از حضور امید و رشد و تعالی حکایت دارند و زیبایی جزو جدانشدنی از سکانس‌های سریال است.