نقد فیلم عجیب وغریب یا Freaky | یک اسلشر هیجان‌انگیز
فیلم عجیب و غریب یا Freaky یک اسلشر هیجان‌انگیز است که به تعادلی بی‌نقص میان لحن کمدی و صحنه‌های قتل‌عام و خونریزی می‌رسد. برای نقد و بررسی این اثر با فیلیمو شات همراه باشید.
اگرچه فیلم عجیب و غریب یا Freaky به اندازۀ فیلم روز مرگت مبارک (Happy Death Day) موفق نیست، اما یک اسلشر هیجان‌انگیز است که به تعادلی بی‌نقص میان لحن کمدی و صحنه‌های قتل‌عام و خونریزی می‌رسد. برای نقد و بررسی فیلم عجیب و غریب یا Freaky با فیلیمو شات همراه باشید.
دانش‌آموزی دبیرستانی به اسم میلی کسلر (با بازی کاترین نیوتن)، پس از اینکه از طرف یک قاتل زنجیره‌ای معروف به قصاب بلیسفید صدمه می‌بیند، در بدن قاتل قرار می‌گیرد. او ۲۴ ساعت فرصت دارد تا این نفرین را از بین ببرد. میلی باید قاتل را پیدا کند و اجازه ندهد که او در دبیرستان بلیسفید فاجعه به وجود آورد.
به نظر می‌رسد که کریستوفر لندون مأموریت دارد مقداری سرگرمی و شوخ‌طبعی را به ژانر ترسناک تزریق کند. لندون پس از فیلم پرجنب‌وجوش و البته قابل پیش‌بینی پیشاهنگ‌ها به دورۀ آخرالزمان زامبی‌وار هدایت می‌شوند (Scouts Guide to the ZombieApocalypse)، با ساخت فیلم روز مرگت مبارک و دنبالۀ به همان اندازه جسورانه آن، ژانر کمدی ترسناک را با موفقیت شروع کرد. جدیدترین فیلم لندون، یعنی فیلم عجیب و غریب یا Freaky از استراتژی مشابه فیلمهای قبلی او پیروی می‌کند. ترکیبی از لحظات طنزآمیز و صحنه‌های خون‌و‌خون‌ریزی که به یک فیلم اسپلتر بی‌مغز گستاخ منجر می‌شود؛ فیلمی که از طرح داستانی بسیار سادۀ خود موفقیتی بزرگ به دست می‌آورد.
فیلم لندون با عنوان جمعۀ سیزدهم عجیب‌وغریب (اشاره به‌عنوان فیلم جمعۀ سیزدهم (Friday the 13th)) فیلم‌برداری شده است؛ اما با افتخار، تأثیرپذیری‌اش را از این فیلم پنهان می‌کند. فیلم با مقدمه‌ای شلوغ و بی‌رحمانه شروع می‌شود. جایی که وینس وان در نقش قصاب تنومند، در خانه‌ای پر از جوانان سرزنده اقدام به قتل می‌کند. در نتیجه، با مجموعه‌ای از کشتارهای ناخوشایند و مهیج روبه‌رو می‌شویم. به‌این‌ترتیب، فیلم در همان پنج‌دقیقۀ ابتدایی خود درجه‌ای حتی بیشتر از ۱۵ (درجه‌بندی سنی فیلم) کسب می‌کند. قصاب که چهره‌اش با نقاب پوشانده شده، درگیری خونینی را با ابزارهای مختلفی مانند راکت تنیس راه می‌اندازد. این سکانس از شوخ‌طبعی کاملاً سیاه و شریرانه‌ای برخوردار است. لندون پیش از آنکه دبیرستان بلیسفید را به قالبی شبیه کمپ دریاچۀ کریستال (لوکیشن اصلی فیلم جمعۀ سیزدهم) دربیاورد، از همان دقایق ابتدایی متعهد می‌شود که با ساختن فیلمی پر از خون و خونریزی، داستان جیسون ورهیز (قاتل نقاب‌دار فیلم جمعۀ سیزدهم) را گسترش دهد. در عین حال، باید به خاطر داشته باشیم که این فیلم هرگز بی‌رحمانه نیست.
پیرنگ داستانی فیلم از یک مک‌گافین (خنجری به نام آزتک که ظاهری زیبا دارد) بهره می‌برد؛ خنجری برنده که شیئی ایده‌آل برای از هم دریدن بدن نوجوانان فیلم است. همچنین این خنجر نفرینی باستانی را همراه خود دارد. بعد از جشن بازگشت به مدرسه، از خنجر برای به‌خطر‌انداختن جان میلی استفاده می‌شود. به‌این‌ترتیب، فیلم از فضای خونین خود به یک فیلم تعویض بدن* (Body-Swap) تغییر مسیر می‌دهد.
با فیلمهای اخیر وینس وان، به‌راحتی می‌توان فراموش کرد که او چه کمدین بااستعدادی است. (نه کشیده‌شدن در بتن (DraggedAcross Concrete) و نه درگیری در سلول ۹۹ (Brawl in Cell Block 99) هیچ‌کدام فیلمهای خنده‌داری نیستند). وان پس از چند سال بازی در نقش‌های جدی، در فیلم عجیب و غریب یا Freaky با شور و شوقی جسورانه، در نقش آدمی ظاهرشده که شخص دیگری در بدنش قرار گرفته است. او بدون جلب‌توجه و با اعتماد‌به‌نفس وارد دبیرستان میلی می‌شود و خودش را به هم‌کلاسی او نزدیک می‌کند. در این سکانس، او با خوشحالی، لذت قدرتمند بودن را کشف می‌کند. به‌این‌ترتیب، وان فیلم را از آن خود می‌کند. او به‌راحتی و بدون هیچ مانعی اجرایی کاملاً لذت‌بخش و صادقانه از خود نشان می‌دهد. او قادر است از دوتا از بهترین دوستان میلی حمایت کند (میشا اوشروویچ و سلست اوکانر که هر دو در نقش‌های خود می‌درخشند). وان موفق می‌شود پوچی و مضحک بودن موقعیت مردی تنومند که ادا و اطوارهای دختری نوجوان را از خود بروز می‌دهد، با جزئیاتی کامل به تصویر بکشد. او به‌گونه‌ای با بقیۀ شخصیت‌ها و بازیگران صحبت می‌کند که به‌طور هم‌زمان خنده‌دار و به شکل باورپذیری محبت‌آمیز باشد.
حضور کاترین نیوتن تقریباً به اندازۀ قاتل مؤثر است. او تمام تلاشش را به کار می‌گیرد تا جاری بودن حمام خون را ادامه دهد، هرچند که گاه مادر میلر در فعالیت او وقفه ایجاد می‌کند. در این بین، خودِ دیگر میلی با آن روحیۀ خشونت‌طلبانه‌اش، میزبان خود را در قالب آدمی سرسخت و تهدیدکننده که ژاکتی چرمی پوشیده، احضار می‌کند. به‌این‌ترتیب، فیلم اثر ناخوشایند و پیچیدۀ پیگمالیون را در یک دبیرستان به تصویر می‌کشد. داستان فیلم به شکل لذت‌بخشی به میلی اجازه می‌دهد که با آدمکشی، انتقامش را از هرکسی بگیرد؛ از دانش‌آموزان قلدر گرفته تا کسانی که با او شوخی‌های ناخوشایند می‌کنند. در نتیجه، فیلم لذتی انحرافی را به مخاطب هدیه می‌دهد؛ دقیقاً همان‌جایی که ما از تماشای زجر و آسیب دیگران لذت می‌بریم. حتی اساتید دانشگاه نیز از خشم میلی در امان نیستند. همان‌طور که معلم گستاخ و بدزبان او نیز مورد خشونتش قرار می‌گیرد (با حضور یک آلن راک فوق‌العاده).
هرچند کاراکترهای فیلم عجیب و غریب یا Freaky پرداختی جدی و مقبول ندارند، اتمسفر احمقانه و مجذوب‌کنندۀ ماجرا تا حد زیادی ایرادهای طرح داستانی سست و کم‌مایۀ آن را جبران می‌کند. نقش میلی در مراقبت عاطفی از مادر الکلی‌اش بیش‌ازحد احساس می‌شود؛ همچنین صحنه‌ای که وان در قالب میلی با خانم کسلر (مادر میلی) در اتاق تعویض لباس یک فروشگاه روبه‌رو می‌شود، به‌سختی باورپذیر به نظر می‌رسد. درحالی‌که لندون تلاش می‌کند جزئیاتی از زندگی خانوادگی میلی را به تصویر بکشد، دربارۀ خود شخصیت قصاب چنین کاری را انجام نمی‌دهد. او به این قانع است که شخصیت قصاب را کاملاً از طریق افسانه‌‌های شهری تجسم بخشد. در نتیجه، فقط تصویر موجودی رعب‌آور، بدخواه و بدون انگیزه را از او نشان می‌دهد؛ درصورتی‌که حتی شخصیت جیسون ورهیز نیز یک مادر داشت.
ارجاع دادن آگاهانۀ فیلم عجیب و غریب یا Freaky به جهان فرانچایز جیغ (Scream) ممکن است برای عده‌ای خوشایند نباشد، اما گستاخی فریبندۀ آن بسیار جذاب است. لندون بار دیگر موفق به ساخت یک فیلم ترسناک بسیار چشمگیر می‌شود که درعین‌حال سرگرم‌کننده و خنده‌دار است. هرچند فیلم عجیب و غریب موفق نمی‌شود فرمول لندون را مانند فیلمهای روز مرگت مبارک به شکل مؤثری ارتقا دهد، اما در نهایت بسیار فراتر از مجموعۀ صحنه‌های قتل و خونریزی‌اش عمل می‌کند. عجیب و غریب فیلمی باطراوت، بامزه، سرگرم‌کننده و هیجان‌انگیز است که می‌توان نام آن را به پانتئون فیلمهای وحشت سال اضافه کرد.
سلام. با احترام به نقدی که نوشتید ولی باید خدمتتون عرض کنم که به نظرم در طول متن گاهی به نعل می زدید و گاهی به میخ و آخر متوجه نمی شویم که شما این فیلم را خوب می دانید یا نه، سرگرم کننده می دانید یا نه، ترسناک می دانید یا نه…
به عنوان مثال این عبارت یعنی چی؟
“هرچند فیلم عجیب و غریب موفق نمی‌شود فرمول لندون را مانند فیلمهای روز مرگت مبارک به شکل مؤثری ارتقا دهد، اما در نهایت بسیار فراتر از مجموعۀ صحنه‌های قتل و خونریزی‌اش عمل می‌کند.”