معرفی و نقد فیلم زندگی کردن

خلاصه داستان فیلم زندگی کردن

داستان فیلم زندگی کردن Living را اینطور می‌شود شرح داد: در لندن سال ۱۹۵۳ یک آدم معمولی به نام آقای ویلیامز به دلیل سال‌ها کار اداری روزمره و طاقت‌فرسا به سایه‌ای از خودش تبدیل شده است. اما هنگامی که متوجه می‌شود به یک بیماری لاعلاج مبتلا شده است یاد می‌گیرد که زندگی را از نو زندگی کند و تلاشی فوق‌العاده انجام می‌دهد برای اینکه زندگی کسل‌کننده خود را به چیزی شگفت‌انگیز تبدیل کند.

بازیگران و عوامل فیلم زندگی کردن

ویلیام فرانسیس نای که با نام بیل نای شناخته می‌شود در نقش شخصیت اصلی فیلم آقای ویلیامز حضور دارد. این بازیگر و کمدین انگلیسی که برای بازی در فیلم زندگی کردن نامزد اسکار ۲۰۲۳ شده، در فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی بسیاری هنرنمایی کرده است که از جمله آن‌ها می‌توان به در واقع عشق Love Actually، قایقی که راک پخش می‌کرد The Boat That Rocked و فرانچایز دزدان دریایی کارائیب در نقش دیوی جونز و سری فیلم‌های دنیای مردگان Underworld در نقش ویکتور اشاره کرد.

بازیگر برنده جایزه بفتای تلویزیونی، ایمی لی وود شخصیت مارگارت هریس را به تصویر کشیده است. الکس شارپ، تام برک، آدریان راولینز، اولیور کریس، مایکل کاکرن، زویی بویل و لیا ویلیامز، از دیگر بازیگرانی هستند که در نقش‌های فرعی فیلم هنرنمایی کرده‌اند.

درباره ایشی گورو نویسنده فیلم زندگی کردن

کازوئو ایشی‌گورو یکی از شناخته‌شده‌ترین نویسندگان معاصر انگلستان است که برای کتاب بازمانده روز در سال ۱۹۸۹ برنده جایزه بوکر شد. همچنین ۲ کتاب دیگر این نویسنده برنده جایزه نوبل، وقتی یتیم بودیم و هرگز رهایم مکن، به فهرست نهایی جایزه بوکر راه یافتند. ۲ رمان بسیار تحسین شده ایشی‌گورو، بازمانده روز و هرگز رهایم مکن، هر ۲ دستمایه اقتباس‌های سینمایی موفقی قرار گرفتند که در این میان اقتباس سینمایی جیمز آیوری از بازمانده روز با بازی اما تامپسون و آنتونی هاپکینز نامزد ۸ جایزه اسکار شد. به این ترتیب فیلم زندگی کردن با چنین دودمان بزرگی که پشت سر خود می‌بیند و با حضور بازیگر برجسته انگلیسی بیل نای – که گفته می‌شود نقش عمر خود را در اینجا ایفا کرده است -، یکی از فیلم‌های مهم و برجسته سال گذشته میلادی محسوب می‌شود.

نخستین نمایش زندگی کردن در جشنواره ساندنس

فیلم زندگی کردن اولین‌بار بیش از یک سال قبل در ژانویه ۲۰۲۲ در جشنواره فیلم ساندنس نمایش داده شد. این فیلم همچنین در اکتبر ۲۰۲۲ در جشنواره فیلم لندن به نمایش درآمد. اکران رسمی فیلم از ۴ نوامبر در بریتانیا شروع شد و از ۲۳ دسامبر ۲۰۲۲ نیز بصورت محدود در آمریکا روی پرده رفت. این فیلم هم اکنون از طریق سایت فیلیمو برای تماشا در دسترس قرار دارد.

ستایش بیل نایی و ایشی‌گورو در فصل جوایز

زندگی کردن در دو بخش بهترین بازیگر نقش اصلی مرد برای بیل نای و بهترین فیلمنامه اقتباسی برای کازوئو ایشی‌گورو در مراسم اسکار سال ۲۰۲۳ نامزد جایزه شد. این فیلم همچنین در مراسم ستلایت و بفتا در بخش‌های مختلف نامزد کسب جایزه شد، هرچند نتوانست جایزه‌ای را از آن خود کند. علاوه بر این، زندگی کردن در مراسم جوایز فیلم ایندیپندنت بریتانیا در ۹ بخش نامزد جایزه شد، هرچند تنها یک جایزه برای هلن اسکات در بخش طراحی تولید تصاحب کرد. بازی درخشان بیل نای در نقش آقای ویلیامز و فیلمنامه دقیق و صمیمانه کازوئو ایشی‌گورو بیش‌ترین توجهات را در فصل جوایز و انتخاب‌های آخر سال به خود جلب کردند، اما در عین حال کارگردانی الیور هرمانوس، طراحی لباس سندی پاول، طراحی تولید هلن اسکات و بازی ایمی لی وود نیز مورد توجه قرار گرفتند.

 

نقد و بررسی کوتاه منتقدان درباره فیلم زندگی کردن

گاردین | امتیاز: ۱۰۰ از ۱۰۰

پیتر بردشاو | زندگی کردن فیلمی لطیف و فوق‌العاده غمگین است.

ای. وی. کلاب | امتیاز: ۱۰۰ از ۱۰۰

متیو هاف | زندگی کردن علی رغم تبار سازندگانش، فیلم بزرگی نیست. اما یک فیلم هنرمندانه و استادانه است. فیلمی که در عین حال که به شکل فریبنده‌ای ساده است، ممکن است برای سال‌ها در ذهن شما باقی بماند.

آستین کرونیکل | امتیاز: ۸۹ از ۱۰۰

ریچارد ویتاکر | تاثیر ادبیات قرن نوزدهم روسیه همیشه در آثار ایشی‌گورو مشهود و پذیرفته شده است و زندگی کردن نیز حتی بیش‌تر از فیلم کوروساوا از مرگ ایوان ایلیچ وام گرفته است.

فیلم استیج | امتیاز:‌ ۸۳ از ۱۰۰

دن مکا | اگرچه زندگی کردن ظاهرا فیلمی محکم و بدون نقص است…اما با این وجود، فیلم به نوعی با بیل نای شروع و به پایان می‌رسد.

راجر ایبرت | امتیاز: ۷۵ از ۱۰۰

مت زولر سیتس | بیل نای، بازیگری جذاب و جسور است که البته کیفیتی مالیخولیایی در او وجود دارد که تا قبل از زندگی کردن بطور کامل کشف نشده بود. درامی درباره یک شهروند سالخورده که با زندگی خود تسویه حساب می‌کند.

مجله اسلنت | امتیاز: ۶۳ از ۱۰۰

کنجی فوجیشیما | زندگی کردن شبیه فیلمی بنظر می‌رسد که واهمه دارد از اینکه بطور کامل از سایه غول آسای سلف خود (فیلم کوروساوا) خارج شود.

چکیده‌ای از نقد فیلم زندگی کردن از سایت امپایر

جان نیوجنت | آکیرا کوروساوا فیلمساز افسانه‌ای در سال ۱۹۵۲ خود را در یک حال و هوای انعکاسی غیرمعمول دید. جایی که این استاد ژاپنی در میان فیلم‌های حماسی سامورایی‌اش نظیر راشومون (Rashomon) و هفت سامورایی (Seven Samurai)، با فیلم زیستن (Ikiru) در قالب روایتی خوددارانه آخرین روزهای زندگی یک کارمند دولتی را به تصویر کشید. فیلمی درباره مردی مبتلا به یک بیماری لاعلاج که در آخرین روزهای عمرش تلاش می‌کند زندگی را دوباره در چنگ خود بگیرد و به کاوش در پیری، میرایی و همدلی می‌پردازد (تا حدی الهام گرفته شده از رمان مرگ ایوان ایلیچ از لئو تولستوی). برای بازسازی یک شاهکار به یک فیلمساز جسور نیاز است. اما کارگردان اهل آفریقای جنوبی الیور هرمانوس اثری ساخته که فیلم اورجینال را پایه قرار می‌دهد و آن را دگرگون می‌سازد. انتقالی که آن را به شکل فول‌العاده‌ای انجام می‌دهد.

رمان‌نویس ژاپنی-بریتانیایی کازوئو ایشی‌گورو که به زیبایی این اقتباس را به نگارش درآورده است، مشابهت‌های دلپذیری در بریتانیا و ژاپن پس از جنگ و تمایلات مشترک این دو کشور به محافظه‌کاری و بوروکراسی را مجسم می‌کند. فضایی که شور و شوق زندگی و آرزوها و امیال آدم‌ها را خفه و سرکوب می‌کند (البته فیلم کوروساوا یک فیلم معاصر بود و فیلم هرمانوس یک قطعه تاریخی محسوب می‌شود). در اینجا شخصیت کانجی واتانابه با بازی تاکاشی شیمورا به آقای ویلیامز با بازی بیل نای تبدیل می‌شود. بیل نای در یکی از برجسته‌ترین و لطیف‌ترین اجراهای دوران کاری‌اش، مردی را به تصویر می‌کشد که پس از مواجهه با یک بیماری لاعلاج و پیش از اینکه خیلی دیر شود با معنای زندگی کلنجار می‌رود.

هرمانوس به شکل شگفت‌انگیزی فیلم را کارگردانی کرده است بطوریکه سبک فیلمسازی کلاسیک به دقت حساب شده و ریتم آرام و کنترل شده آن، مدرنیسم دیوید لین یا کارول رید را به یاد می‌آورد؛ به ندرت پیش می‌آید که یک فیلم رنگی تا این حد سیاه و سفید احساس شود. همه اجزای فیلم به شکل یکسانی فوق‌العاده هستند، اما بطور خاص می‌توان به فیلمبرداری باشکوه جیمی دی. رمزی، طراحی لباس جذاب سندی پاول، موسیقی زیبا و خوددارانه امیلی لویناس-فاروش و طراحی تولید هلن اسکات اشاره کرد.

اما در واقع این فیلم تماما متعلق به نای است. او با چهره‌ای مانند یک تندیس، بار سنگین زمان و مرگ را که بر دوش خود احساس می‌کند را با ظرافت و حالاتی جزئی و فلسفه‌پردازی‌های موقرانه، به تصویر می‌کشد. او در نقش آدمی ضعیف‌تر و مسن‌تر از سن واقعی خود بازی می‌کند، اما کاملا متقاعدکننده است. نای همچنین دقیقا شبیه یک جنتلمن انگلیسی بنظر می‌رسد و البته او با این ظاهر غریبه نیست اما در لباس‌هایی که پاول طراحی کرده به ویژه شیک‌تر و سرزنده‌تر است. در نهایت چیزی که درباره زندگی کردن واقعا جالب توجه بنظر می‌رسد این است که این یک بازسازی نادر است که نسخه اصلی را تکمیل و غنی می‌سازد. همچنین در عین حال بیل نای به معنای واقعی کلمه نقش عمر خود را در اینجا ایفا کرده است.

امتیاز سایت های سینمایی به فیلم Living

وبسایت	میانگین امتیاز
IMDB	۷.۳ از ۱۰
کاربران متاکریتیک	۷.۳ از ۱۰
منتقدان راتن تومیتوز	۹۶ درصد بر اساس ۱۹۳ نقد
کاربران راتن تومیتوز	۸۷ درصد
منتقدان متاکریتیک	۸۱ درصد براساس ۴۰ نقد

مصاحبه با بازیگر و نویسنده فیلم Living

بیل نای درباره علت انتخاب شدن برای نقش آقای ویلیامز

صادقانه بگویم، تصور می‌کنم که او (ایشی‌گورو) احتمال می‌دهد که من علتش را می‌دانم. اما واقعا نمی‌دانم و نمی‌خواهم هم از او بپرسم، زیرا برای پرسیدن خیلی دیر شده است و من واقعا نمی‌خواهم بدانم. اما می‌دانم که او در فیلم دیگری از من به نام بهترین آن‌ها (Their Finest) به تهیه‌کنندگی استیون وولی دیده است. فیلمی که مربوط به همان دوره زمانی است و یک فیلم دوران جنگ (جنگ جهانی دوم) محسوب می‌شود. او گفته که همیشه می‌خواسته است فضا و اتسمفر و یا داستان کلی زیستن را با آنچه که انگلیسی بودن در دهه ۵۰ می‌نامند، پیوند بدهد. بعدتر وقتی من را دید فهمید که من کسی هستم که می‌توانم در این مورد به او کمک کنم. علتش را نمی‌دانم. اغلب من را یک جورایی با یک جنتلمن قدیمی انگلیسی اشتباه می‌گیرند، اما واقعا آن را درک نمی‌کنم.

کازوئو ایشی‌گورو: فیلم زیستن کوروساوا مرا شگفت‌زده کرد

اولین باری که زیستن را دیدم همه چیز آن مرا شگفت‌زده کرد. فکر می‌کنم خیلی جوان بودم. حدود ۱۱ یا ۱۲ سال داشتم. فکر می‌کنم هنوز چیزهایی وجود دارد که بنظرم مهم‌تر از فیلم هستند. بخاطر اینکه اغلب وقتی فیلمی را که در نوجوانی دیده‌اید را سال‌ها بعد دوباره می‌بینید احساس می‌کنید فیلم متفاوتی است و با خود می‌گویید:«چرا این فکر را کردم»؟

زیستن مورد جالبی است زیرا تقریبا در کودکی آن را دیدم. فکر میکنم نکته مهم برای من این بود که من یک پسر انگلیسی بودم که در انگلستان بزرگ شدم و با فرهنگ ژاپنی ارتباط بسیار کمی داشتم. من هر روز با قطار به مدرسه می‌رفتم که مانند یک سفر بیست دقیقه‌ای با قطار  تا مدرسه‌ام بود. من هر روز با این مسافران انگلیسی که کلاه بولر و چتر داشتند سفر می‌کردم. مسافرانی که در مسیر خود به سمت لندن بودند (مدرسه من نزدیک‌تر بود).

هنگامی که زیستن را دیدم، بوروکرات‌های ژاپنی داخل فیلم را با این انگلیسی‌هایی که به محل کارشان رفت و آمد می‌کردند و سعی داشتند یک جنلتمن انگلیسی باشند، معادل در نظر گرفتم. تصور می‌کردم که وقتی تحصیلم را تمام کنم، طبیعی باشد که من هم از پسری با لباس مدرسه به یکی از این افراد تبدیل شوم. بهرحال یک جورهایی هر دو سمت انگلیسی و ژاپنی تاثیر زیادی روی من گذاشتند. اگرچه فیلم درباره یک فرد بسیار مسن‌تر بود، اما به نوعی فکر می‌کردم که این فیلم درباره زندگی‌ای که در آینده خواهم داشت صحبت می‌کند.