هفت فیلم جیم کری که از بهترین هاست

نمایش ترومن | ۱۹۹۸ | The Truman Show

کدامیک از بهترین فیلم های جیم کری است که بعد از گذشت نزدیک به ربع قرن، هنوز تازه و گیراست و هنوز می‌توان درباره‌اش ساعت‌ها صحبت کرد؟ پاسخ «نمایش ترومن» است. این درام پیشگویانه و تحسین‌شده «پیتر ویر» که هم فیلم درجه‌یکی بود و هم توانست تمام ابعاد بازی و استعدادهای کری را یک‌جا به مخاطب عرضه کند.

فیلم داستان غریبی دارد. درباره «ترومن بربنک» یک مرد معمولی است که ظاهرا زندگی بسیار ایده‌آل و همسری عالی دارد، اما بدون آن‌که بداند، زندگی‌اش از زمان تشکیل لقاح در واقع با دوربین مخفی تبدیل به یک شوی تلویزیونی محبوب بوده که همه جهان می‌توانند آن را تماشا کنند. پس از گذر یک روز عجیب، حالا ترومن متوجه واقعیت شده و باید طی سفری محتول‌کننده به دنبال کشف خود و البته حقیقت ماجرا برود.

معدود کارگردانانی توانسته‌اند همزمان هم از استعداد طنز کری و هم غمی که در چشمان او نهفته است استفاده کنند و پیتر ویر این کار را در حد اعلاء انجام داده و ما شاهد بهترین ورژن جیم کری هستیم. کری بابت بازی در این فیلم برای نخستین بار جایزه گلدن گلوب را ازآن خود کرد.

درخشش ابدی یک ذهن پاک | ۲۰۰۴ | Eternal Sunshine of the Spotless Mind

دومین شاهکار جیم کری هم مثل نمایش ترومن سوژه‌ای عجیب دارد و این یکی هم به آن معنا «کمدی» محسوب نمی‌شود. «میشل گوندری» زمانی که دومین فیلم بلندش را با همکاری «چارلی کافمن» ساخت، هردوی آن‌ها به عنوان دو تن از بهترین استعدادهای سینمای مستقل آمریکا به شمار می‌رفتند و در اوج خلاقیت و ایده‌پردازی بودند. حاصل همکاری این دو تبدیل به فیلمنامه درخشانی شد که نقش‌های اصلی آن را جیم کری و «کیت وینسلت» ایفا کردند. یک عاشقانه علمی-تخیلی غریب که اسکار بهترین فیلمنامه را هم برد.

کری زمانی در این فیلم ظاهر شد که از دنیای کمدی‌های اسلپ‌استیک فاصله گرفته و انگار در سینما دنبال معنای بیشتری می‌گشت. داستان فیلم از چه قرار است؟ یک دختر خوشحال و شنگول و یک مرد عاشق‌پیشه آرام در اتوبوس به شکلی ناگهانی با هم آشنا می‌شوند و این آشنایی به عشقی آتشین تبدیل می‌شود. وقتی آتش این عشق به مرور کمرنگ می‌شود، آن‌ها به موسسه‌ای مراجعه می‌کنند که کارش پاک کردن خاطرات عاشقانه بد و حتی شیرین از ذهن زوج‌هاست.

احمق و احمق‌تر | ۱۹۹۴ | Dumb and Dumber

اگر «درخشش ابدی…» را نقطه اوج جیم کری معناگرا(!) بدانیم، این یکی نقطه اوج او به عنوان جیم کری لوده، بانمک و دیوانه است. یک کمدی جاده‌ای بسیار خنده‌دار که باعث شد زوج کمدی «جف دنیلز» و جیم کری به یکی از شمایل بی‌خدشه دهه محبوب ۹۰ میلادی تبدیل شود.

وقتی یک مسافر ثروتمند، چمدانش را در ماشین «لوید» (کری) که راننده لیموزین‌های کرایه‌ای است جا می‌گذارد، او به دوستش «هری» (دنیلز) که کارش پیرایش موهای سگ‌هاست پیشنهاد می‌دهد تا طی سفری به منطقه سردسیری «آسپن»، صاحب چمدان را پیدا کنند. در حالی‌که هیچ‌کدام از این دو احمق نمی‌دانند که چمدان حاوی پولی کثیف و خطرناک است!

ایس ونچورا: کارآگاه حیوانات | ۱۹۹۴| Ace Ventura: Pet Detective

فیلم به لحاظ هنری ارزش بالایی ندارد، اما چرا در لیست ما هست؟ چون شمایل کری به عنوان کاراکتری که همه از او می‌شناسیم با این فیلم آغاز شد. «ایس ونچورا» بود که نشان داد هالیوود سال‌ها پس از «جری لوئیس» صاحب کمدین جذاب دیگری شده که می‌تواند با انواع خل‌بازی‌های فیزیکی و تسلطی عجیب روی عضلات صورتش از مردم خنده بگیرد. دست‌وپا چلفتی بودن و سوتی‌های مداوم، خنده‌های عجیب و چالاکی عجیب فیزیکی همان عناصری بود که به سرعت به بخشی از شخصیت کمدی او تبدیل شد و کمی بعد به شکل نازل‌تری در ایران توسط «رامبد جوان» هم مورد تقلید قرار گرفت.

ماسک | ۱۹۹۴ | The Mask

سال ۹۴ دیوانه‌وارترین سال زندگی جیم کری بود. هالیوود که قابلیت‌های او را کشف کرده بود، بلافاصله در یک سال او را در سه پروژه کمدی مهم به کار گرفت و کری در این سال ستاره بی‌چون‌وچرای گیشه بود. او در هر کدام از این سه فیلم اخیر، شمه‌ای از قابلیت‌هایش را رو کرد و پکیج کاملی از توانایی‌های بازیگری‌اش را به نمایش گذاشت.

نقطه عطف تسلط او به ماهیچه‌های صورت و توانایی‌اش در میمیک‌سازی در ماسک رقم خورد. او در فیلم هم گریم سنگینی داشت و هم تحت تاثیر جلوه‌های ویژه خیره‌کننده‌ای بود، اما نه گریم و نه جلوه‌های ویژه باعث نشد تا کارهای عجیبی که او با صورتش می‌کرد تحت‌الشعاع قرار بگیرد! راستی کری یکی از بهترین تقلیدکنندگان چهره تاریخ هم هست! سری به اینترنت بزنید و ببینید او با چه تسلط دیوانه‌واری ادای صورت جک نیکلسون، برژنف، جیمز دین یا کلینت ایستوود را درمی‌آورد!

مرد روی ماه | ۱۹۹۹ | Man on the Moon

فیلم یکی از انتخاب‌های غیرمنتظره کری بود. او در سال ۹۹ در فیلمی پرتره از «میلوش فورمن» کارگردان شهیر چک‌اسلواکی‌الاصل آمریکا و در نقش یک شخصیت واقعی به نام «اندی کافمن» جلوی دوربین رفت. کافمن یک ستاره نمایش بود که در طول دهه‌های ۷۰ و ۸۰ میلادی، با رقص، آواز و اجرای کمدی مردم را سرگرم می‌کرد و با این‌که او را «کمدین» می‌نامیدند، دوست نداشت کمدین شناخته شود.

چهره‌ها از نمای فیلیموشات

زندگی او بی‌شباهت به زندگی کری نبود و از قضا فیلم یکی از نخستین تلاش‌های کری برای این بود که ثابت کند واقعا بازیگر خوبی است و فقط «دلقک» نیست. جیم کری بابت حضور درخشانش در این فیلم برای دومین سال متوالی توانست جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد نقش اصلی در فیلم‌های موزیکال-کمدی را به خانه ببرد. ماجراهای حضور او در این فیلم بعدها در سال ۲۰۱۸ در قالب یک مستند درجه یک با نام « Jim & Andy: The Great Beyond» جلوی دوربین رفت که خود این فیلم هم یکی از بهترین حضورهای مستند کری است!

دروغگو دروغگو | ۱۹۹۷ | Liar Liar

اگر قرار بود خیلی آوانگارد تصمیم بگیریم، شاید «دروغگو دروغگو» را می‌شد به عنوان بهترین نقش‌آفرینی کری معرفی کرد. بله، فیلم شاید وزن دراماتیک نمایش ترومن یا درخشش ابدی… را نداشته باشد، و شاید مایه‌های دیوانه‌وار حضور کری در ایس ونچورا و احمق‌ و احمق‌تر در آن دیده نشود، اما با این وجود بهترین بازی اوست.

تصور کنید بازیگر دیگری تلاش کند کاری را که کری در اینجا انجام داده انجام دهد: یک‌ساعت‌ونیم در تسخیر جادویی باشد که او را (که یک وکیل دروغگوی قهار است) از دروغ گفتن بازدارد. یک بار فیلم را با این رویکرد تماشا کنید و ببینید بدن و فیزیک او چطور در تناقض با ذهنی که مجاز به دروغگویی نیست، به شکل خنده‌داری دچار گرفتگی و انقباش می‌شود. دهه ۹۰ مهم‌ترین دوران حرفه‌ای کری بود و او در طول تنها پنج سال در این دهه، خودش و توانش را در انواع مختلفی از کمدی و درام محک زد و در همه آن‌ها به توفیق رسید.