امروز

کارگردان: رضا میر کریمی

مدت زمان : 85 دقیقه

محصول ایران

- 1393

- کیفیت HD

سریال 'امروز' به کارگردانی رضا میر کریمی در سال 1393 ساخته شده است. این سریال محصول کشور ایران و در ژانر خانوادگی و اجتماعی می‌باشد. در سریال امروز پرویز پرستویی، سهیلا گلستانی و شبنم مقدمی به هنرمندی پرداخته‌اند.

یونس راننده تاکسی کهنه کار، در پایانِ یک روزِ کاری به زن جوان بارداری کمک می کند تا به بیمارستان برسد. غافل از اینکه در بیمارستان اتفاقاتِ زیادی در انتظارِ اوست و

%80

827 رای ثبت شده

دانلود

دانلود ورود و تماشا

فصل اول

پیش نمایش، تصاویر و برش هایی از فیلم

فیلم های پیشنهادی

بازیگران

سایر عوامل فیلم

تهیه‌کننده

رضا میر کریمی

فیلم‌نامه‌نویس

رضا میر کریمی

فیلم‌نامه‌نویس

شادمهر راستین

مدیر فیلمبرداری

هومن بهمنش

نقدهای فیلم

منتقد: بخش هایی از نقد فیلم امروز
ادامه نقد فیلم سینمایی امروز را در سایت منظوم بخوانید
میرکریمی، نام فیلم را «امروز» گذاشت و دلیل آن را این موضوع بیان کرد که؛ قهرمان فیلم امروز تصمیم می گیرد و با گذشته زن کاری ندارد بدون پرسش حاضر می شود کمک کند. یک کم توصیه به اینکه امروز تکلیفمان چیست.

اما آیا راننده نمی توانست ضمن معرفی هویت خودش، به زن بیمار کمک های مالی و غیرمالی کند؟ آیا اتخاذ روحیه اخلاقی در جامعه بی تفاوت معاصر، با مصداقی همچون ربودن یک نوزاد از بیمارستان که خود عملی نا به هنجار است قابل طرح است؟

• می توان با توجه به گفته کارگردان؛ یونس را بسیجی دانست، «من هم جبهه بودم و بسیجی بودم. من شخصیتی را در قصه ام گذاشتم که در عین حال که بسیحی است، اما بسیجی سان و رژه ای نیست. بسیجی را نمی توان در سان و رژه برد، چرا که نه سن هایشان بهم می خورد و نه قدهایشان. این آدم خاموش همه این خصوصیات را دارد. یک قهرمان ساده است. جمله ای در فیلم است که یک کارگر خسته می گوید: «اگر خلوت باشد مسافر نیست، اکر مسافر باشد خلوت نیست». یعنی راز این عرفان این است که باید در جمع باشید».
بیشتر
منتقد: بخش هایی از نقد فیلم امروز
ادامه نقد فیلم امروز را در سایت منظوم بخوانید
آخرین ساختۀ میرکریمی، فیلم غریبی است. ظاهراً جناب کارگردان مثل فیلم سومش (اینجا چراغی روشن است) حرف هایی داشته که نمی توانسته صریح بگوید و لذا این زبان مغلق را برای فیلم خود برگزیده است. در خصوص اینکه این فیلم چه می خواهد بگوید نمی توان به قطعیت سخن گفت. و لذا برای کشف راز و رمزهای فیلم باید قصه را چند باره، مرور کرد.

یک راننده تاکسی به نام یونس که احتمالاً از رزمندگان سابق و مجروحان دفاع مقدس است زنی در آستانه زایمان را به بیمارستان می رساند. زن از یونس درخواست می کند برای اینکه متوجه تنهایی اش نشوند تا وقت پذیرش با او بماند. نام زن، صدیقه است و در شناسنامه اش نام مردی درج نشده. صدیقه در راه با موبایل یونس به فردی به نام یعقوبی زنگ زده بود اما موفق به صحبت نشد. اما ساعتی بعد یعقوبی از سر کنجکاوی، زنگ می زند و یونس را شوهر صدیقه گمان می برد و می پرسد: چه وقت از سفر برگشتید؟ یونس می گوید: «امروز». و سپس نام فیلم، بعد از ۳۵ دقیقه درج می شود.در ادامۀ گفت وگو می فهمیم که یعقوبی، مددکار است و صدیقه مددجو، احتمالاً در بهزیستی. صدیقه در مورد خودش اطلاعات چندانی نمی دهد و یونس هم چیزی نمی پرسد. گونۀ چپ او زخمی است و دکتر به یونس خبر می دهد که دنده راستش نیز دو ماه قبل شکسته و او در این مدت به پزشک مراجعه نکرده است. دو سه اشاره نیز از خود صدیقه می شنویم. او به پرستار می گوید که این زایمان سوم من است و الآن بچه ای ندارم. یونس قبل از عمل به ملاقات او می رود. زن می گوید: چقدر خوب است که تو چیزی نمی پرسی چون ممکن بود نتوانم راست بگویم. او ترس دارد که دخترش نیز همچون وی، بدون مادر بزرگ شود. قبل از رفتن به اتاق عمل، صدیقه به پرستاری که دستبند نام او را به مچش می بندد می گوید: ولم کنید! من دیگر فرار نمی کنم!
بیشتر
منتقد: جعفر پناهی
قراردادهاى رایج شخصیت پردازى را مى شکند و بدون دادن بک گراند -جدا از چند نشانه آن هم بدون تاکید- به شخصیت اصلى فیلم اش، او را در معرض قضاوت مى گذارد. راننده تاکسى در سکوت با چشمانى که سفیدى اش به سرخى مى زند و پاى بى حسى که دیگر به درد نمى آید و فقط گاهى مى خارد و حکایت از آسیب هاى دوران جنگ دارد، خود را بى نیاز از قضاوت دیگران مى ببیند. او به یک نوع شناخت و آگاهى رسیده است که نیازى نمى بیند، در مقابل قضاوت هاى دیگران عکس العمل از خود نشان دهد. گویى شورش بدون سرو صداى فرد علیه اجتماع است. اجتماعى که بدون آگاهى از حقیقت خود را محق هر نوع قضاوت و عکس العمل مى بیند. اگر قهرمان «خیلی دور، خیلی نزدیک» شهر را ترک مى کند و در تنهایی به شناخت مى رسد، قهرمان «امروز» اش در دل جامعه با آگاهى و شناخت خود را در معرض اتهام قرا مى دهد تا نظاره گر قضاوت هاى سطحى آنها باشد. اما این شناخت از کجا آمده، جسارت میرکریمى دقیقا در همین جاست که به مخاطبان فیلم اش هم نمى گوید تا آنها هم براساس شناخت و آگاهى خود تخیل کنند، قصه بسازند و قضاوت کنند. دادن بک گراند به این شخصیت و ملموس کردن آن، راحت ترین کارى بود که مسلما میرکریمى و شادمهر راستین به آسانى از پس آن بر مى آمدند. اما آنها با آگاهى از آن پرهیز کردند، چرا که هر نوع بک گراند اضافه تناقض آشکار در فرم و محتوا بود، وقتى آدم هاى فیلم آگاه بر بک گراند راننده نیستند و بر آن اساس قضاوت مى کنند، بگذارید مخاطب هم با همان اطلاعات اندک قضاوت نماید. نویسنده و کارگردان با آگاهى از دادن اطلاعات اضافى پرهیز مى کنند تا حکایت امروز ایران را بسازند، ایرانى که نمادش بیمارستان است، بیمارستانى که درخت هاى تنومند آن حکایت از قدمت اش دارد و هنوز ناتوان از بازسازى دوران جنگ است، بیمارستانى که بیمارانش از صداهاى مزاحم آرامش ندارند. صداهایى که ظاهرا در اثر بازسازى ایجاد مى شود، ولى سرو صدا براى هیچ است و بیشتر اداى بازسازى است، با این وجود همه گردانندگان اش از مسئولان و مدیران گرفته تا نگهبان دم درش، بیشتر از آنکه به فکر درمان باشند به فکر پرونده و پرونده سازى براى بیمارانند و خود را محق مى دانند هر قضاوت کورکورانه اى که مى خواهند بکنند و این قضاوت شان را حتى با خشونت نشان دهند. شخصیت اصلى اما، حتى در مقابل خشونتى که از آن در امان نیست سکوت مى کند، حاضر به عکس العمل و هم کلام شدن با آن ها نیست. اوبا معدود افرادی با میل و رغبت هم کلام مى شود. یکى از آنها دختر بچه اى است علاقه مند به نقاشى که على رغم میل اش مجبور است شب سخت بیمارستان را تحمل کند؛ چرا که مادرش دکتر کشیک است و دوست ندارد بچه در خانه تنها بماند. دختر بچه را در بیمارستان حبس کرده و حتى اجازه نقاشى به او نمى دهد. راننده تاکسى در غیاب زن وسائل نقاشى را به دختر مى دهد و از او می خواهد نقاشى کند. دختر تنها کسى است که گویى راننده را درک مى کند و نیز تنها کسى است که متوجه معلولیت پاى راننده مى شود. نفر دیگر که راننده در بیمارستان به دلخواه خود با او سخن مى گوید، نوزاد نامشروعى است که چند ساعت بیشتر از تولدش نگذشته. او نوزاد را که خود باعث زنده ماندنش است، درون ساک مخفیانه از بیمارستان خارج مى کند، وقتى در ساک را داخل ماشین باز مى کند چهره نوزاد دیده مى شود. همین چهره پلان آخر فیلم است. صداى راننده بر روى این پلان شنیده مى شود که گویى خطابش ابتدا نوزاد است و کم کم مى فهمیم از طریق موبایل با خانواده اش صحبت مى کند و می گوید در حال بازگشت به خانه است، اما نمى گوید چه به همراه دارد. چون مطمئن است آنها قضاوت کورکورانه نخواهند کرد. پس او حتما باید نوزاد را از بیمارستان بیرون مى برد، تا امید در ما، به نسل آینده باقى مى ماند. امیدوارم میرکریمى در برابر سر و صداها و قضاوت هاى سطحى که از فیلم اش خواهد شد، همچون قهرمان «امروز» سکوت کند و بگذارد هر کس قضاوت خود را بکند. این نیاز جامعه «امروز» است.

منبع: سلام سینما
بیشتر

دیدگاه‌های فیلم امروز

u u_2068950 1 تیر 1396 دیدگاه مفید

جالب بود
ولی نمیدونم چرا اکثر آدمای با خدا و نیک رو عبوس و اخمو به تصویر میکشند.
آدمی که سیمش به خدا وصل باشه لبخند از روی لبهاش محو نمیشه
u رخساره 9 تیر 1396 دیدگاه مفید

خدارو شکر که ما ایرانیا قدرتشو داریم چنین فیلمهای تاثیرگذاری بسازیم.
u kiki 31 خرداد 1396 دیدگاه مفید

سکوت علامت این نیست که ادم حرفی برا گفتن نداره بلکه یه سری حرفاست که نگفتنش یه ادمیزاد عیار میده
u alireza.asemi 22 خرداد 1398 0 0

عالی
u arezoomo 13 اردیبهشت 1398 0 0

خیلی دوسش داشتم
u Samira 20 اسفند 1397 0 0

بدک نبود
u ابوالفضل بهبودی سعدآباد 25 بهمن 1397 0 -1

فوقالعاده بازی کردند آقای پرستویی همچنین دست مریزاد جناب میرکریمی 🤗🤗🤗🤗
u 3536668 23 بهمن 1397 +2 0

خوب نبود مگه میشه همچین چیزی
u u_5387936 21 آذر 1397 +3 -3

فوق العاده ولی در صورتی که دیدگاه تون سطحی نباشه
u u_6445915 19 مهر 1397 +1 -5

فیلم قشنگی بود
u رادین 13 مهر 1397 +5 -6

فیلم اعصاب خورد کنی هستش،پرویز پرستویی تا آخرش کظم غیث میکنه هیچی نمیگه
u eli 14 مرداد 1397 +2 -5

اقای میر کریمی بسیار کارگردان کاربلد و خوش فکر و حرفه ای هستن.
u علیرضا اکبری 29 خرداد 1397 +7 -3

عالییی بود و ممنون از اقای پرستویی
u محمد کرمی 19 خرداد 1397 +6 -9

حیف پولی که خرج ساختش کردن
s سجاد 21 فروردین 1397 +7 -6

عالی بود فقط یک لوکیشن داشت و یک سوپر استار ولی فوق العاده بود. پرستویی لوتی به تمام معنا بود ، فردین چیه باو
u حسین خاص 22 دی 1396 +2 -7

فقط آخرش بد بود. میتونه قسمت دوم داشته باشه
u رخساره 9 تیر 1396 +11-5

خدارو شکر که ما ایرانیا قدرتشو داریم چنین فیلمهای تاثیرگذاری بسازیم.
v Omid 2 تیر 1396 +6 -8

خدایی این دومین فیلمیه که تو این دوماه ی از فیلمو دیدم که ارزش داشت
u u_2068950 1 تیر 1396 +13-6

جالب بود
ولی نمیدونم چرا اکثر آدمای با خدا و نیک رو عبوس و اخمو به تصویر میکشند.
آدمی که سیمش به خدا وصل باشه لبخند از روی لبهاش محو نمیشه
u kiki 31 خرداد 1396 +9 -4

سکوت علامت این نیست که ادم حرفی برا گفتن نداره بلکه یه سری حرفاست که نگفتنش یه ادمیزاد عیار میده
u آرمان فرجی 27 خرداد 1396 +3 -8

بدی نبود
u 09121060568 20 خرداد 1396 +5 -6

فیلم قشنگی بود اما چرا در طول این مدت ی کلمه حرف نزد؟
باز اخرش اینکه بگه ب من ربط نداره تا بچه نره پرورشگاه ی چیزی اما اولش چرا هیچی نگفت؟!
a amiir 7 بهمن 1395 +3 -7

عجب فیلم خوبی بود ولی آخه چرا؟؟؟

دیدگاه های بیشتر

اپ فیلیمو را نصب کنید!

امروز

- 1393

پیش نمایش، تصاویر و برش هایی از فیلم

فیلم های پیشنهادی

امروز - پشت صحنه

به همین سادگی

تعبیر خواب

شکاف

روز روشن

ساکن طبقه وسط

کمدی انسانی

نیلوفر

همه چیز برای فروش

شوکران

هفت ماهگی

خیلی دور خیلی نزدیک

لواسان

احتمال باران اسیدی

پریدن از ارتفاع کم

بازیگران

سایر عوامل فیلم

نقدهای فیلم

منتقد: بخش هایی از نقد فیلم امروز

منتقد: بخش هایی از نقد فیلم امروز

منتقد: جعفر پناهی

دیدگاه‌های فیلم امروز