نقد و بررسی فیلم «دو پاپ»؛ یک نمایش دونفره جذاب و خنده‌دار
هنرنمایی جاناتان پرایس و آنتونی هاپکینز شما را به وجد خواهد آورد؛ این فیلم می‌تواند یک کلاس درس جذاب برای علاقه‌مندان به بازیگری باشد.
پشت درهای واتیکان، پاپ بندیکت محافظه‌کار و کاردینال خورخه برگولیو لیبرال باید بر سر ترسیم آینده کلیسای کاتولیک توافق کنند. این دو در حال قدم زدن در باغ تابستانی پاپ هستند که برگولیو (با بازی جاناتان پرایس) تلاش می‌کند اوراق استعفای خود را تحویل پاپ دهد. پاپ بندیکت شانزدهم (با نقش‌آفرینی آنتونی هاپکینز) درخواست او را نادیده می‌گیرد و بحث را به سمت تفاوت‌های شخصی‌شان منحرف می‌کند.
پاپ بسیار محافظه‌کار است و حتی این سوال را مطرح می‌کند که «آیا شرکت یک کاردینال آرژانتینی در مراسم رقص ملی خود، تانگو، امری پسندیده است یا خیر؟» او همچنین به بحث پیشینشان در حمام انجمن محرمانه پاپ اشاره می‌کند، جایی که آنها نه در مورد آغاز و پایان دنیا بلکه در مورد گروه موسیقی آبا صحبت کرده بودند. در طول این سکانس، ما شاهد اولین شوخی‌های تندوتیز فیلم جدید نتفلیکس با عنوان «دو پاپ» هستیم. فضای طنزآلود میان این دو شخصیت مقدس، اتمسفر فیلم «زوج عجیب‌وغریب» به کارگردانی جین ساکس را در ذهنمان تداعی می‌کند. شوخ‌طبعی فیلم به حدی است که اگر با سوال «آیا دو مرد کاتولیک می‌توانند بدون دیوانه کردن یکدیگر در کنار هم مقام پاپی را بر عهده بگیرند؟» آغاز می‌شد، هم تعجب نمی‌کردیم. برای نقد و بررسی فیلم «دوپاپ» با فیلیمو شات همراه باشید.
البته، این دو مرد به‌صورت مشترک بر تاج و تخت سَنت پیتر تکیه نزده‌اند؛ استعفای پاپ بندیکت شانزدهم باعث شده است که او «پاپ بازنشسته» لقب گیرد در حالی که برگولیو اکنون پاپ فرانسیس یا پاپ فعلی نامیده می‌شود. میراث هر دوی آنها برای آیندگان، جملاتی در خود دارد که شامل کلمات «اولین» و «اولین پس از» می‌شود؛ پاپ فرانسیس، اولین پاپ غیراروپایی پس از قرن هشتم است. او اولین پاپ تاریخ است که از آمریکای جنوبی به این منصب رسیده. پاپ بندیکت، اولین کسی است که پس از سال ۱۴۱۵ از این مقام استعفا داده.
در عوض پرداختن به این جزئیات تاریخی، آنتونی مک‌کارتن در فیلمنامه‌نویسی و فرناندو میرلس در کارگردانی، صحنه‌هایی خلق کرده‌اند که نگاهی طنزآمیز به دانسته‌های ما از مسیر زندگی این دو مرد ارائه می‌دهند. اولین صحنه فیلم «The Two Popes 2019» در عمارت تابستانی با وجود ظرایف کمدی، کمی خسته‌کننده است؛ زیرا می‌دانیم که برگولیو هیچگاه برگه‌های استعفا را امضا نخواهد کرد.
فیلم «دو پاپ» درواقع یک نمایش دونفره است که می‌توانست یک رابطه خشک و دلهره‌آور مانند فیلم «فراست/نیکسون» (که البته فیلم خوبی بود) را به تصویر بکشد؛ اما تیم‌های خلاق هر دو سمت دوربین، لحنی بی‌قاعده و گاهی نمایشی را برای متن داستان انتخاب کرده‌اند. حاصل این کار، خنده‌های واگیردار تماشاگران است.
میرلس، که پیش از این فیلم‌های مهیجی همانند «شهر خدا» و «باغبان وفادار» را کارگردانی کرده بود، در فیلم «دو پاپ» سبکی را به‌کار گرفته است که توجه را به خود جلب می‌کند اما نه آنقدر که حواس مخاطب را پرت کند. از انتخاب‌های جالب او می‌توان به کاربرد موثر فیلمبرداری سیاه‌وسفید حین نشان دادن گذشته پاپ فرانسیس در آرژانتین و استفاده از نسخه دیجیتال موسیقی غیرمنتظره «ملکه رقصان» در فیلم اشاره کرد. مک‌کارتن در فیلمنامه خود، شخصیتی پویا برای پاپ بندیکت شانزدهم در نظر گرفته است که دائماً در حال حرکت است و دیالوگ‌های او، با فضای دراماتیک بین دو بازیگر اصلی فیلم به خوبی مطابقت دارد.
چرا تماشای فیلم «دو پاپ» توصیه می‌شود؟
چه بازیگران قدرتمندی در این فیلم بازی کرده‌اند! هنرنمایی جاناتان پرایس و آنتونی هاپکینز شما را به وجد خواهد آورد. این دو، یکی از بهترین بازی‌های خود را در «The two popes» به نمایش گذاشته‌اند و درنتیجه، این فیلم می‌تواند یک کلاس درس جذاب برای علاقه‌مندان به بازیگری باشد. البته شخصیت‌پردازی داستان نیز به این بازی‌ها کمک کرده است.
هاپکینز و پرایس بازیگرانی قدیمی، محافظه‌کار و معتبر هستند که کمتر دیده‌ایم در فیلمی مضحک یا نامعقول بازی کنند. «دو پاپ» تا حد زیادی به بازیگران اصلی خود متکی است. گاهی از اوقات، شاهد پررنگ‌ترشدن نقش پرایس هستیم اما این موضوع هیچگاه جایگاه هاپکینز را تهدید نمی‌کند و چند دقیقه بعد می‌بینیم که هاپکینز نقش اصلی را بر عهده گرفته است و این تبادل در سرتاسر فیلم تکرار می‌شود.
اگرچه حضور هاپکینز، صرفاً به‌واسطه مقامش، برجسته‌تر به نظر می‌رسد اما پرایس در اینجا نقش مهم‌تری دارد. در طول فیلم، شاهد فلش‌بک هایی به گذشته برگولیو به‌عنوان یک مرد جوان هستیم. خوان مینوخین با بازی در نقش جوانی پاپ فرانسیس، کمک زیادی به پرایس کرده است زیرا بار عاطفی فیلم را تا حد زیادی بر دوش می‌کشد. پاپ فرانسیس نسبت به اشتباهات گذشته‌اش که بر فلسفه زندگی او به‌عنوان یک مرد مسن‌تر اثر گذاشته‌اند، احساس پشیمانی دارد؛ سنگینی قلب جاناتان پرایس در این صحنه‌ها کاملاً ملموس است. اگرچه شوخ‌طبعی آنتونی هاپکینز لذت‌بخش است اما شخصیت جاناتان پرایس بسیار بامزه‌تر است.
در پس شخصیت بیرونی بدخلق هاپکینز، موجی کوچک از شیطنت نهفته است؛ هر بار که او فرصتی برای دزدیدن صحنه از هم‌بازی خود پیدا می‌کند، شما می‌توانید این شیطنت را در چشمانش ببینید. سفارش دادن پیتزا از «بهترین رستوران ایتالیا»، آن هم توسط پاپ فرانسیس به‌قدر کافی جالب است اما هنگامی که پاپ بندیکت برای برداشتن یک تکه از پیتزای او، همانند هانیبال لکترِ حریص حمله‌ور می‌شود، تقریباً می‌توانید بالا رفتن امتیاز هاپکینز در تابلو امتیازات را تماشا کنید.
فیلم «دو پاپ» قصد دارد در عین سرگرم‌کنندگی، نامه‌ای عاشقانه برای پاپ فرانسیس نوشته باشد؛ فیلم از نمایش المان‌های ناخوشایند دوره زمانی خود خجالت نمی‌کشد، اگرچه برخی از تماشاگران ممکن است حس کنند که مورد بی‌توجهی قرار گرفته‌اند. «دو پاپ» تا حدودی به رسوایی کودک‌آزاری کلیسای کاتولیک پرداخته است، اما میرلس در یک صحنه به سبکی گفتگو در مورد این موضوع را قطع می‌کند که جدی بودن این مسئله زیر سوال می‌رود. همچنین در صحنه‌هایی که یک مصاحبه را نشان می‌دهند مردم، پاپ بندیکت شانزدهم را «یک نازی» خطاب می‌کنند.
اگرچه قابل‌درک است که یک فیلمساز از قاره آمریکای جنوبی بیشتر به پس‌زمینه داستانی اولین پاپ منصوب‌شده از قاره خود تمرکز کند، اما ای‌کاش شخصیت پاپ بندیکت شانزدهم به روشی مرسوم‌تر تشریح می‌شد نه این که او را تنها به‌عنوان نمادی از تأسف یک مرد سالخورده (همانند فیلم‌های «مرد ایرلندی» و «درد و شکوه») به تصویر بکشد.
با وجود این، به جرأت می‌توان گفت که فیلم «دو پاپ» فوق‌العاده است؛ فیلم، بدون آنکه کُند شود تماشاگر را برای حدود دو ساعت سرگرم می‌کند. صحنه‌هایی که نحوه انتخاب دو پاپ را نشان می‌دهند نگاهی به سیاست‌های این فرایند دارد. خوشبختانه تدوین این سکانس‌ها به‌قدری خوب از آب درآمده است که این لحظات برای تماشاگر کسل‌کننده نیستند. این فیلم را می‌توان در دو چیز خلاصه کرد: بازی‌های فوق‌العاده و لحظات بامزه و خنده‌دار.
منبع: Roger Ebert
