نقد و بررسی فیلم ترانه هایی که برادرانم به من آموختند | عاطفه، عشق و اندوه در اولین فیلم کلویی ژائو
فیلم ترانه هایی که برادرانم به من آموختند اولین اثر کلویی ژائو است. فضاسازی و فیلم‌برداری این فیلم تحسین‌برانگیز است و نقش‌آفرینی‌های قابل‌تأمل و جهان‌بینی خاصی دارد.
ماجرای فیلم ترانه هایی که برادرانم به من آموختند (با عنوان اصلی Songs My Brothers Taught Me) در منطقۀ اختصاصی سرخپوستان در داکوتای جنوبی رخ می‌دهد. جانی (با بازی جان ردی) که شاگردی دبیرستانی است و قصد دارد به همراه دوست‌دخترش آئورلیا (با بازی تایشا فولر) برای ادامه تحصیل به کالیفرنیا برود؛ اما در این صورت مجبور است خواهر ۱۲ ساله‌اش جاشوان (با بازی جاشوان سنت جان) را رها کند. برای نقد و بررسی این فیلم با فیلیمو شات همراه باشید.
جایزه انجمن کارگردانان آمریکا در سال ۲۰۲۱ به کلویی ژائو رسید
فیلم ترانه هایی که برادرانم به من آموختند اولین اثر سینمایی کلویی ژائو است که در سال ۲۰۱۵ ساخته شد و شباهت بسیار زیادی با فیلم‌های بعدی او یعنی سوارکار (با عنوان اصلی The Rider) و عشایر (با عنوان اصلی Nomadland) دارد. این فیلم اثری است که همانند فیلم‌های بعدی او ریتم آهسته‌ای دارد و آمیخته‌ای از ناتورالیسم غیرداستانی و شاعرانگی را به مخاطب ارائه می‌دهد. نکتۀ دیگر این است که بازیگران این فیلم همگی غیرحرفه‌ای هستند. گرچه ممکن است اولین فیلم او کیفیت و ویژگی‌های قابل‌توجه آثار بعدی‌اش (به‌ویژه Nomadland) را نداشته باشد، اما لحظاتی شگرف را پیش چشم ما خلق می‌کند و می‌توانیم این بخش به حاشیه رانده‌شدۀ جامعه را با نگاهی واقعی و همدلانه درک کنیم.
جوایز مستقل گاتهام | بار دیگر شاهد درخشش عشایر بودیم
نقد و بررسی فیلم سرزمین آواره ها یا عشایر
عشایر برنده جایزه بهترین فیلم در اسکار ۲۰۲۱
فیلم عشایر یک سفر جاده‌ای در سرتاسر آمریکا را به تصویر می‌کشد، درحالی‌که شخصیت‌های این فیلم سال‌های سال است که در یک مکان مشخص زندگی می‌کنند. رابطۀ عاطفی و عمیق میان جانی دبیرستانی و جاشوان خواهر ۱۲ سالۀ او قلب داستان را شکل می‌دهد. اما وقتی جانی تصمیم می‌گیرد که به همراه دوست‌دخترش آئورلیا کالیفرنیا را ترک کند و به لس‌آنجلس برود، زنگ خطر این رابطه به صدا درمی‌آید.
ژائو پیش از شروع فیلم‌برداری چهار سال را در این منطقه گذراند و و حاصل تجربۀ زندگی و تحقیقات او را در لحظه‌لحظۀ فیلم می‌توان حس کرد.
ژائو در طی این داستان گوشه‌هایی از زندگی در ناحیۀ سرخپوستی را به ما نشان می‌دهد، مثل بدبیاری‌های جانی درفروش غیرقانونی نوشیدنی خانگی، رابطۀ جاشوان با یک تاتوکار نه‌چندان موجه (با بازی تراویس لون هیل) و بعد ارتباط با برادر ناتنی‌اش (با بازی کوین هانتر) در یک نمایش سوارکاری. او پیش از شروع فیلم‌برداری چهار سال را در این منطقه گذراند و حاصل تجربۀ زندگی و تحقیقات او را در لحظه‌لحظۀ فیلم می‌توان حس کرد. در فیلم سکانس‌های مختلفی می‌بینیم، از شاگردمدرسه‌ای‌ها (دانش‌آموزانی که در مورد برنامه‌های آینده‌شان باهم صحبت می‌کنند و همزمان با مارها و عنکبوت‌ها بازی می‌کنند) گرفته تا یک مراسم ترحیم، ترانه‌ای بومی و مراسم رقص و پای‌کوبی که همه به عنصر رئالیسم فیلم کمک کرده و به آن واقعیت بخشیده‌اند، اما در پیشرفت داستان تأثیر چندانی ندارند.
البته اتفاق‌های هیجان‌انگیزی هم در فیلم می‌افتد، مثل لحظات عاشقانه، دعوا و زدوخورد، مسابقۀ سوارکاری و انفجار ماشین، اما نکته اینجاست که این اتفاق‌ها تأثیری در پیشبرد روایت داستانی ندارند. نقش‌آفرینی ردی و سنت جان واقعاً تحسین‌برانگیز است، طوری که مخاطب حس می‌کند احساس آنها کاملاً طبیعی است و فیلمنامه‌ای در کار نیست. جاشوا جیمز ریچاردز، فیلم‌بردار همیشگی فیلم‌های ژائو، چه در فضاهای صمیمی و چه در بیابان‌های سنگلاخی داکوتا، تصاویری دیدنی از اندوه و انزوا خلق کرده است. اگرچه این فیلم به‌اندازۀ فیلم‌های بعدی ژائو معروف نیست، اما زیبایی غم‌انگیزی در خود دارد و فضایی بکر که نباید آن را از دست داد.
این فیلم اولین اثر یک کارگردان مستعد و حرفه‌ای است و اگر نقصانی در داستان‌گویی آن دیده می‌شود، در فضاسازی و فیلم‌برداری تحسین‌برانگیز، نقش‌آفرینی‌های قابل تأمل و جهان‌بینی خاص آن کاملاً جبران شده است.
منبع: Empire Online
