نگاهی به فیلم های امیر جدیدی | معرفی و تکامل یک استعداد
با فیلیمو شات همراه باشید تا مروری داشته باشیم بر مسیری که یکی از مهمترین بازیگران دهه نود پشت سر گذاشته است.
ستاره، آیکان و بازیگر؛ تمام این تعاریف در نقاطی با هم اشتراک دارند اما الزاما با هم مترادف نیستند. در سینمای ایران تعداد چهره‌هایی که چنین تعاریفی درباره آن‌ها سازگار باشد، زیاد نیست. همان چهره‌ها هم مسیری دور و دراز را طی کرده‌اند و احتمالا شمایل و جایگاه امروز آن‌ها محصول کسب تجربه از فیلم‌های مختلف و بازتاب نقش‌های متفاوت بر روی مخاطب است. در ادامه با فیلیمو شات همراه باشید تا مروری داشته باشیم بر مسیری که یکی از مهمترین بازیگران دهه نود پشت سر گذاشته و فیلمی که در این سیر نقشی چشمگیر داشته است؛ بازیگری که این روزها به سختی می‌شود او را به یک ژانر یا یک جنس از نقش‌های محدود کرد.
سینمای ایران چه پیش و چه پس از انقلاب همیشه با معضل معرفی و کشف چهره‌ها و ستاره‌های تازه روبرو بوده است. طی سالیان دراز مخصوصا پس از انقلاب، سرمایه‌گذاری اغراق‌شده روی تک‌ستاره‌ها به‌اندازه‌ای بوده که گاه دختر ۴۰ساله و پسر ۵۰ساله را در نقش جوان اول‌های تین‌ایجر برخی فیلم‌ها دیده‌ایم! جریانی که در سینما بی‌شک به خمودگی و به تکرار افتادن قصه‌ها و محدود شدن ژانرها کمک کرد. این روند تا سال‌های پایانی دهه ۸۰ شدت گرفته بود، طوری که صدای اعتراض اکثر منتقدان و حتی تماشاگران از این جریان غیرمولد و محافظه‌کارانه سینمای ایران بلند شده بود. خوشبختانه در دهه ۹۰، این مسیر تا حدودی متحول شد. با ورود نسل تازه فیلمسازان که جسارت بیشتر و ایده‌های تازه‌تری در پرداخت و روایت قصه‌ها و شخصیت‌هایشان داشتند، جمعی از بازیگران بااستعداد و چهره‌های تازه به سینمای ایران معرفی و اضافه شدند؛ چهره‌هایی همچون نوید محمدزاده، جواد عزتی، ساعد سهیلی، میلاد کی‌مرام، هادی حجازی‌فر و… را می‌توان جزو بازیگرانی دانست که در دهه نود به شکوفایی رسیدند و هرکدام در مسیر و سبک کاری خود به چهره‌ای شناخته‌شده تبدیل شدند. در این میان اما بازیگری دیده می‌شد که صاحب ویژگی‌های خاص و استایلی منحصربه‌فرد بود؛ یک شمایل ویژه از مرد جوان و جداافتاده‌ای که با خشمی فروخورده و نگاهی برافروخته، حتی سکوتش نیز نگاه‌ها را خیره می‌کرد. بله، صحبت از امیر جدیدی است؛ هنرپیشه‌ای که با شیوه اجرایی متفاوتش در بازیگری خیلی زود موردتوجه سینماگران جدی و مخاطبان پیگیر آن قرار گرفت و پیشرفتی چشمگیر را خیلی سریع تجربه کرد.
در این میان، فیلم «پایان خدمت» محصول ۱۳۹۲ به کارگردانی حمید زرگرنژاد و با فیلمنامه‌ای از بهروز افخمی جزو اولین آثاری محسوب می‌شود که رفته‌رفته کاراکتر امیر جدیدی در بازیگری را شکل داده و کامل کرده است. پیش از فیلم «پایان خدمت» که بخش آغازین پروژه ظهور یک پدیده محسوب می‌شود، امیر جدیدی فقط با دو فیلم ابتدایی هومن سیدی یعنی «آفریقا» و «سیزده» در سینماها دیده شده بود. کسب دیپلم افتخار بهترین بازیگر مرد در بخش نگاه نوی جشنواره فجر سی‌ودوم با «پایان خدمت»، در همان ابتدای راه به دیده شدن هرچه بیشتر یک استعداد نوظهور در سینمای ایران کمک کرد و باید گفت این فیلم نقشی کلیدی در مسیر روبه‌رشد جدیدی ایفا کرد.
استایل خاص امیر جدیدی در بازیگری به او قابلیت‌هایی داده است که می‌توان امیدوار بود سال‌های بعد به‌عنوان یک آیکان قابل اشاره و ارجاع در سینمای ایران شناخته شود؛ چیزی شبیه به جمشید هاشم‌پور (آریا) در دهه ۶۰، ابوالفضل پورعرب و هدیه تهرانی در دهه ۷۰ و محمدرضا گلزار در دهه ۸۰. بازیگرانی که شاید در هنر بازیگری، بهترین نباشند ولی قابل اشاره‌ترین کاراکتر و شمایل به‌حساب می‌آیند نسبت به آنچه از یک ستاره و یک آیکان سینمایی در یک بازه زمانی خاص سراغ داریم.
حالا امیر جدیدی که مسیر بازیگری‌اش را با انتخاب‌هایی هوشمندانه پیموده است و مخصوصا در سال‌های اخیر در ارائه شمایل یک جوان عاصی با خشمی فروخورده جاافتاده است، می‌تواند به ستاره‌ای مردمی نیز تبدیل شود؛ از آن دست بازیگرانی که گیشه یک فیلم را تضمین خواهند کرد. تجربه‌های سینمایی متعدد جدیدی در ژانر اکشن و جنگی نوید ظهور یک بازیگر تماما اکشن را بعد از سی سال و بعد از جمشید هاشم‌پور دهه شصت می‌دهد. استایل، لحن بازی، نوع نگاه و قدرت انتخاب امیر جدیدی در همین چند سال اخیر او را به یک جایگاه کاراکتر-بازیگر مطرح رسانده است. این مسیر رو به تکامل و البته جذاب و سینمایی، به‌زودی از امیر جدیدی یک ستاره تمام و کمال در سینمای ایران خواهد ساخت.
واقعا بازیگر خوبیه