واکنش اولیه منتقدان به «من می‌ترسم» ساخته بهنام بهزادی؛ دایره بسته ترس و انتقام
واکنش اولیه تعدادی از منتقدان به «من می‌ترسم» را در فیلیمو شات مرور می‌کنیم.
هشتمین روز از جشنواره در سینمای رسانه، کار خود را با نمایش ساخته جدید یکی از فیلمسازان مستقل ایرانی به‌پایان برد.
بهنام بهزادی که با «تنها دو بار زندگی می‌کنیم» در جشنواره درخشید، با «قاعده تصادف» برنده سیمرغ شد و با «وارونگی» به کن رفت، امسال «من می‌ترسم» را با فضا و الگوی روایی متفاوت از آثار قبلی خود ساخته است؛ ردپای این تفاوت با آثار قبلی بهزادی، در واکنش منتقدان به «من می ترسم» آن‌هم دیده می‌شود.
فیلم از شخصیت‌ها و روایاتی تشکیل شده است که به‌صورت دایره‌ای در کنار همدیگر قرار می‌گیرند و چرخه‌ای را از تحقیر، خشونت و انتقام به راه می‌اندازند.
الناز شاکردوست، پوریا رحیمی‌سام، امیر جعفری، ستاره پسیانی، مهران احمدی و… در این فیلم جلوی دوربین رفته‌اند.
واکنش اولیه تعدادی از منتقدان به «من می ترسم» را در فیلیمو شات مرور می‌کنیم.
امین مبینی: غافلگیری بزرگ جشنواره امسال فجر، فیلم بی‌سروصدای بهنام بهزادی است. کسی از سابقه سینمای آرام و روشنفکرانه او انتظار نداشت، اما «من می‌ترسم» بیش از تمام آثار جشنواره، برآمده از روح زمانه خود است؛ روایت جامعه‌ای منفعت‌طلب که در آن هرکس برای رسیدن به امیالش با تهدید و ترساندن دیگران، به آن‌ها تعدی می‌کند و حس سرخوردگی و انتقام‌جویی در آدم‌هایش موج می‌زند. با فیلمنامه‌ای درخشان و ساختارمند که هم در جشنواره امسال و هم در کل آثار بهزادی بهترین است. هوشمندانه، بخشی از مفهوم را با جزئیات کوچک منتقل می‌کند و شخصیت‌های مثبت و منفی داستان را با ظرافت ترسیم می‌کند، به‌علاوه اینکه در دیالوگ‌نویسی فوق‌العاده عمل می‌کند. کارگردانی بهزادی نیز نه در اندازه فیلم‌نامه اما قابل‌قبول است. شاید اگر فیلم تولید بزرگتری داشت و با بودجه بیشتری ساخته می‌شد، امکان ترسیم موقعیت‌های نمایشی جذاب‌تری از تبلور خشونت وجود داشت و با اثر بزرگتری مواجه بودیم. اما «من می‌ترسم» همین حالا هم جزو بهترین‌های جشنواره امسال است.
بهنام شریفی: از معدود فیلم‌های ساختارمند این دوره از جشنواره که می‌تواند با زبان سینما تم و روایتش را به مخاطب منتقل کند. قصه، کمی دیر شروع می‌شود. انتخاب بازیگر نقش اول و بازی‌اش یکی از نقاط ضعف فیلم هستند. کارگردانی بهزادی و میزانسن‌های هوشمندانه‌اش به فیلم وزانتی خاص می‌بخشد. رابطه میان بهمن و نسیم و تبدیل شخصیت بهمن به آن وجه درونی که از آن فرار می‌کند، سیر چندان متوازنی ندارد. با وجود این، «من می‌ترسم» در میان فیلم‌های این دوره که اکثرا اسیر مضمون‌زدگی هستند و سینما را از یاد برده‌اند، اثری قابل‌احترام است.
امید ذاکرنیا: فیلم بهنام بهزادی با همان موتیف آشنای واقع‌گرایانه سال‌های اخیر سینمای ایران، روایت زندگی چند کاراکتر است که زندگی‌شان به هم گره خورده. فیلمی با درونمایه تلخ که کاراکترهایش را به خاطر کارهایشان تنبیه می‌کند و همانطور که از ابتدای فیلم انتظارش می‌رفت، با یک پایان باز تمام می‌شود.