واکنش اولیه منتقدان به «خروج» ساخته ابراهیم حاتمی‌کیا؛ مردم، تراکتور و جمهوری
واکنش اولیه تعدادی از منتقدان به «خروج» را در فیلیمو شات مرور می‌کنیم.
در ادامه نمایش فیلم‌ها برای خبرنگاران و منتقدان در روز هفتم جشنواره فجر، نوبت به «خروج» رسید؛ یکی از کنجکاوی‌برانگیزترین فیلم‌های امسال.
ابراهیم حاتمی‌کیا در تجربه سینمایی جدید خود به سراغ موضوعی متفاوت رفته است، حداقل در مقایسه با کارنامه‌ی سینمایی خودش. واکنش منتقدان به «خروج» هم این نکته را تایید می‌کند.
گروهی از کشاورزان خسارت‌دیده، برای بیان اعتراضشان، سوار بر تراکتور به سمت تهران و نهاد ریاست‌جمهوری حرکت می‌کنند. فرامرز قریبیان پس از سال‌ها دوری، به سینما بازگشته است و علاوه بر او، پانته‌آ پناهی‌ها، آتش تقی‌پور، جهانگیر الماسی، محمدرضا شریفی‌نیا و…نیز جلوی دوربین حاتمی‌کیا حضور یافته‌اند.
علاوه بر بحث‌های سیاسی و اجتماعی روز، مثل همیشه درباره ارجاعات و تأثیرات سینمایی حاتمی‌کیا از ژانر وسترن هم می‌توان صحبت کرد؛ مخصوصا که این فیلمساز پس از سال‌ها دوباره از فضای شهری فاصله گرفته‌است.
واکنش اولیه تعدادی از منتقدان به «خروج» را در فیلیمو شات مرور می‌کنیم.
علی ملاصالحی: فیلمی با منطق وسترن است با فرامرز قریبیانی که نگاه‌ها و سکوت‌های کلینت ایستوود را یادآوری می‌کند؛ شاید فیلم کاملی نباشد اما نقطه مثبتی نسبت به دو فیلم قبلی حاتمی‌کیاست.
مریم قربانی‌نیا: قصه یک‌خطی خوب، کارگردانی و بازی خوب بازیگرانی که هر یک به‌تنهایی با حضور در یک فیلم، وزنه‌ای برای فیلم به‌حساب می‌آیند؛ اما «خروج» به‌شدت از پرداخت ضعیف و فیلمنامه‌ای که خسته‌کننده و تکراری پیش می‌رود، ضربه خورده است. حاتمی کیا، کارگردانی باهوش و توانمند است که قطعا اگر فیلمنامه این اثر به‌درستی چکش‌کاری شده بود، می‌توانست اثری درخور توجه از کار دربیاید.
بهنام شریفی: فیلم، خوب شروع می‌شود؛ بازی قریبیان و کارگردانی حاتمی‌کیا نوید یک فیلم استاندارد را می‌دهند. منطق دراماتیک شروع سفر، کاملا غیرمنطقی است. بازی‌ها نامتوازن است. نگاه فیلمساز با جامعه همسو نیست. به همین خاطر، آرمان‌خواهی شخصیتش تأثیرگذار از آب درنمی‌آید. «خروج» از یک‌سوم اول به نقض غرض بدل می‌شود. به نظر می‌رسد مضمون‌زدگی و مفهوم سیاسی اثر، بر همه‌چیز چیره شده است. امتیاز فیلم، بازی خوب فرامرز قریبیان است.