نگاهی به قسمت اول «برنامه صبحگاهی»؛ شاید نه محکم و برنده ولی تندوتیز
قسمت اول «برنامه صبحگاهی»، لحن بسیار پرتنشی دارد.
خشم و دادوبیداد زیادی در قسمت اول «برنامه صبحگاهی» وجود دارد؛ آدم‌های مختلف به سمت هم چیزهایی پرتاب می‌کنند و کسی با عصبانیت چوب گلفی برمی‌دارد و تلویزیونی را خرد می‌کند. خبری از خنده نیست. شاید فقط ما این‌طور فکر می‌کنیم اما سریالی که بر اساس دنیای ظاهرا مسخره برنامه‌های صبحگاهی تلویزیونی ساخته شده است (آن هم با چندتا از بهترین ستاره‌های کمدی دورانمان)، شوخی زیادی در خودش ندارد.
به‌جای آن ولی، قسمت اول «برنامه صبحگاهی» یا «The Morning Show»، لحن بسیار پرتنشی دارد. بیشتر به درام صادقانه و یک‌ساعته آرون سورکین یعنی «استودیو ۶۰» در سانست استریپ شبیه است تا سیت کام شوخ‌وشنگ تینا فی، « ۳۰ راک». کاری که می‌کند ارائه نقشی درجه‌یک برای جنیفر انیستون است؛ کسی که در این پروژه، تهیه‌کننده هم هست. انیستون، نقش الکس لیوی را بازی می‌کند که به همراه میچ کسلر (با بازی استیو کارل) مجری برنامه بسیار پربیننده‌ای هستند؛ برنامه‌ای که مدت‌هاست از شبکه‌ای داخلی پخش می‌شود. تا یک روز صبح که از خواب بیدار می‌شود و می‌فهمد که کسلر در مرکز رسوایی اخلاقی (مربوط به جنبش Me too) قرار دارد و توسط شبکه از کارش اخراج شده است. درست در همین بین، گزارشگر شبکه‌ای محلی به اسم بردلی جکسون (با بازی ریز ویتراسپون) در یک ویدیو صحبت‌هایی سیاسی می‌کند و بسیار پربیننده و به‌اصطلاح وایرال می‌شود.
دینامیک ویتراسپون علیه انیستون مشخصا کاشته شده است؛ ویتر اسپون که زنی سخت‌کوش و جاه‌طلب است در برابر انیستون باتجربه قرار می‌گیرد. نقطه اوج اپیزود اول، رودر رویی انیستون و ویتر اسپون در مقابل تلویزیون است که بی‌اعتمادی هر دو به نیت دیگری در زیرمتنش می‌جوشد؛ اما در ابتدا تهدید دراماتیک داستان بیشتر حول محور رسوایی اخلاقی میچ می‌گردد و اینکه اطرافیانش چطور تحت تاثیر آن قرار می‌گیرند.
تصاویر، به همان اندازه که از درامی پر سروصدا انتظار می‌رود، زیبا فیلمبرداری شده‌اند؛ تولید پرخرج این مجموعه، از میان تصاویر پیداست. اما درمجموع، سریال نیرو و ضربه‌ای را کم دارد که مثلا در مجموعه «سلسلسه» می‌بینیم؛ اگرچه درام‌های زیادی نیستند که این خصوصیت را داشته باشند. برگ برنده «برنامه صبحگاهی»، موضوع جنجالی و بازی درخشان انیستون است.
منبع: Empire Online