ما در این بازی همه بازیگریم

سریال آکتور، سریالی متفاوت با ایده‌ای بکر ولی آشناست. ایده بر این اصل جامعه‌شناسی و روان‌شناسی پا گرفته که ما در زندگی روزمره، مدام نقش بازی می‌کنیم و در طول زمان و برخوردهایمان با افراد مختلف در نقش‌های متفاوت ظاهر می‌شویم. نیما جاویدی با برپاکردن این ایده در سریال، قالبی ساخته که بیشتر از سریال، سینماست چون این فضا را بهتر می‌شناسد و از قضا حسن کار او به شمار می‌آید.

همه چیز درباره سریال آکتور

سریال‌های تلویزیونی مشخصاتی برای پرکردن زمان هر قسمت دارند. لحظات عاطفی را کش می‌دهند. تأکید بر لحظات عاطفی منجر به قصه‌گویی مطول و نبود سرراستی می‌شود اما آکتور بیشتر از داستان‌گویی رایج سریال بر لحظات تأکید دارد و به خوبی با فاکتورهای سینمایی مثل رنگ، موسیقی و لحظه خوب پیش می‌رود.

سریال آکتور به جای طول به عمق و عرض حرکت می‌کند. مثلاً به جای اصرار بر لانگ‌شات‌های مسیر حرکت، راه رفتن و… که مطلوب سریال‌های تلویزیونی است، سراغ جزئیات رفتاری نقش‌ها مثل چگونگی سبک زندگی‌شان می‌رود تا برایشان عقبه و هویت بسازد. جاویدی از این منظر به خانه و خانواده اهمیت می‌دهد و پوشش و خوراک برایش مهم است. سفره بی‌بی، مادر علی چنان خوب انداخته و نمایش داده می‌شود که بو و حس‌اش، قابل لمس است. چیزی که پیش از این در سینمای مهرجویی تجربه کرده بودیم و برای شناخت سبک زندگی شخصیت لازم بود.

نگاه سینمایی جاویدی، استقلال نسبی به هر قسمت آکتور می‌دهد. یعنی هر قسمت را می‌توان به طور جداگانه دید و هر قسمت، آغاز، اوج، گره و پایان دارد. خرده داستان‌هایی هم که در مسیر اصلی قصه یعنی شغل مرتضی و علی چیده شده، مانند نخ تسبیح در کل قسمت‌ها پیش می‌آیند و چندان پررنگ نمی‌شوند که بر اصل قصه، سایه بیندازند. مثل قضیه مرتضی و سارا، علی و نازی و… آکتور کاری پرستاره است و این نشان دهنده اعتماد به نفس جاویدی برای بازی گرفتن از آن‌هاست. ستاره‌ها رها نیستند و او برایشان برنامه دارد.

نوید محمدزاده تکراری نیست و همه رفتارها و صدایش کنترل شده، قابل اعتماد، آرام و متین است. درست مثل احمد مهران‌فر که طناز و شوخ همیشگی نیست. همین‌طور چیدن بازیگران قدیمی کنار جوانان هم جدید و جالب است مثل فریده سپاه منصور کنار گلاره عباسی یا هومن برق نورد کنار سها نیاستی. در چیدمان جاویدی، بازیگری جلوتر و قهرمان نیست.

از همه به اندازه و درست بازی گرفته شده و در این مسیر، تدوین عالی، هیچ پلان اضافه‌ای نگذاشته است. با اینکه در آکتور چند اتفاق می‌بینیم ولی ترتیب آن‌ها مخدوش نمی‌شوند و تایم زمانی درست پیش می‌رود. با چنین ساختاری، آکتور قابلیت پخش جهانی دارد چون هم ایده جذاب و آشنایی دارد و هم داستان‌ها طوری طراحی شده که بومی نیست و جهانی است. آکتور نه مثل سریال‌های ترکیه‌ای اسیر خیانت و عشق‌های کسالت‌بار و نه مانند سریال‌های کره‌ای، درگیر روابط عاطفی جوانانه مکرر است. مفاهیم آکتور مانند مصرف مواد، خانه سالمندان و… در همه جهان قابل درک است. نهایتاً اینکه آکتور، اکت زیادی ندارد و سریال مناسبی برای آن‌هایی که دنبال هیجان هستند، نیست اما درامی خوب، محترم و شکیل دارد که آرام و بی‌دردسر، بلد است حرفش را خوب بزند.