نقد و بررسی فیلم پلی موبیل؛ یک سفر تبلیغاتی به دنیای اسباببازیها
مارلا، نوجوانی است که پس از مرگ والدینش در یک سانحه رانندگی، از برادر کوچک‌تر خود مراقبت می‌کند؛ این موضوع باعث از دست رفتن حس ماجراجویی او شده است.
مارلا (با نقش‌آفرینی آنیا تیلور- جوی)، نوجوانی است که پس از مرگ والدینش در یک سانحه رانندگی، از برادر کوچک‌تر خود مراقبت می‌کند؛ این موضوع باعث از دست رفتن حس ماجراجویی او شده است. وقوع حادثه‌ای عجیب و ورود برادر مارلا به دنیای اسباب‌بازی‌های پلی موبیل، به این دختر نوجوان فرصت می‌دهد تا حس ماجراجویی‌اش را بازیابد: چارلی (با نقش‌آفرینی گابریل بیتمن) به کمک احتیاج دارد و مارلا برای نجات او اقدام می‌کند. در نقد و بررسی فیلم پلی موبیل با فیلیمو شات همراه باشید.
پلی موبیل یک مجموعه اسباب‌بازی شبیه به لگو بود که در سال ۱۹۷۴ میلادی ابداع شد، اما در مقایسه با لگو، دامنه خلاقیت کمتری داشت. اولین نکته‌ای که در بررسی فیلم «پلی موبیل» به چشم می‌خورد، شباهت زیاد آن به فیلم «لگو» است؛ هرچند که باید گفت ایده‌های چندان هوشمندانه‌ای برای ارائه ندارد. فیلم، به ایده «بازیابی لذت‌های دوران کودکی» می‌پردازد که با مسائل مربوط به دنیای تجارت و فروش اسباب‌بازی گره خورده است.
مارلا، دختر نوجوانی است که رویای سفر به دور دنیا را در سر می‌پروراند. والدین او در یک تصادف رانندگی کشته می‌شوند و این موضوع، فضای ده دقیقه ابتدایی فیلم را تلخ و سنگین می‌کند. بنابراین «سفر رویایی مارلا» پیش از آنکه آغاز شود، به پایان می‌رسد؛ او باید مسئولیت مراقبت از برادر کوچکش، چارلی را بر عهده بگیرد و فشار مسئولیت جدید، حس نشاط و ماجراجویی‌اش را از بین می‌برد.
نگاهی به انیمه آسمان آبی او | انیمیشنی محافظه‌کارانه دربارۀ افسوس‌ها و ناکامی‌ها
زندگی عادی جریان دارد تا اینکه، روزی چارلی به‌صورت تصادفی وارد دنیای اسباببازیها می‌شود و مارلا به دنبالش می‌رود؛ بنا به دلایلی، آنها به اسباب‌بازی‌های پلی موبیل تبدیل می‌شوند و برای بازگشت به خانه باید یک امپراتور شیطان‌صفت (با صداپیشگی آدام لمبرت) را شکست دهند.
دومین نکته‌ای که در بررسی فیلم «پلی موبیل» جلب‌توجه می‌کند، ناتوانی آن در خلق یک دنیای متقاعدکننده است؛ زیرا در به تصویر کشیدن این دنیا و قوانین حاکم بر آن شکست می‌خورد: تمامی شخصیت‌ها ظاهری شبیه به اسباب‌بازی‌های پلی موبیل دارند، اما همانند انسان‌های معمولی رفتار می‌کنند. هیچ‌چیز سرگرم‌کننده‌ای در طراحی این کاراکترها وجود ندارد: پاهایی که جدا از هم حرکت نمی‌کنند، دست‌هایی که همیشه در یک فرم قرار دارند و صورت‌های کاملا یکسان. این تصاویر، برای مخاطب به‌هیچ‌وجه سرگرم‌کننده نیستند و حتی احساس تماشای یک «فیلم تبلیغاتی طولانی‌مدت» برای شرکت پلی موبیل را القاء می‌کنند.
نکته جالبی که در بررسی فیلم «پلی موبیل» به چشم می‌خورد، سفر در دنیاهای مختلف (دنیای کابوی‌ها، وایکینگ‌ها، آینده و فانتزی) است که به‌واسطه اسباببازیها میسر می‌شود؛ اما این ظرفیت به هدر می‌رود، چراکه نویسندگان، تلاشی برای ایجاد مسیری منطق درباره موضوع نکرده‌اند.
توجه داشته باشید که فیلم پلی موبیل، فروتنی دلگرم‌کننده فیلم لگو یا «پوکمن: کارآگاه پیکاچو» را ندارد؛ البته عجیب‌وغریب بودن شخصیت‌ها باعث خلق لحظاتی لذت‌بخش شده است. این لحظات، عمدتاً حول محور یک مامور مخفی (با صدای دنیل رادکلیف) شکل می‌گیرد که هم استاد تغییر قیافه است و هم یک احمق تمام‌عیار؛ اما وجود تعدادی صحنه لذت‌بخش، برای نجات یک فیلم کافی نیست.
نقد و بررسی انیمه عقیده اژدها | بازی ویدئویی محبوب به شبکۀ نتفلیکس می‌آید
چنین صحنه‌هایی فقط باعث می‌شوند که برای لحظاتی کوتاه از هدف فیلم غافل شویم و لذت ببریم. همه می‌دانیم که فیلم‌هایی با محوریت اسباب‌بازی، به‌منظور فروش بیشتر محصولات این صنعت ساخته می‌شوند؛ اما وقتی این هدف، با کمی تلاش و خلاقیت پنهان شده باشد، لذت بیشتری خواهیم برد. بررسی فیلم «پلی موبیل» نشان می‌دهد که سازندگان، در این زمینه هم متوسط ظاهر شده‌اند.
فیلم «پلی موبیل» ممکن است برای کودکان چهار تا ده‌ساله مناسب باشد، اما مطمئناً چندان سرگرم‌کننده نیست.
منبع: Empire Online