پدرخوانده سیاه، همانقدر ترسناک، همانقدر دوست‌داشتنی
چهارشنبه‌ها؛ سریال‌بازی
اجازه بدهید تکلیف را اول کار روشن کنیم؛ Godfather of Harlem پدرخوانده هارلم از آن سریال‌هایی است که اگر اهل سریال دیدن باشید و دنبال سریال خوب می‌گردید، لذت تماشایش را نباید از دست بدهید. از آن سریال‌هایی که در مهمانی‌ها و بین سریال‌های اسم و رسم‌دار کمتر نامش شنیده میشود، اما حق‌اش بیشتر از این حرف‌هاست.
فهرست بهترین فیلم ها با موضوع تبعیض نژادی
داستان سریال ممکن است در ابتدا کلیشه‌ای به نظر برسد و فکر کنید که مشابهش را زیاد دیده‌اید. بامپی جانسون به عنوان سردسته گنگسترهای سیاهپوست در هارلم، پس از ۱۰ سال حبس از آلکاتراز آزاد شده و می‌خواهد دوباره امپراتوری‌اش را احیا کند. کسب‌وکارش قاچاق مواد مخدر است و رقابت اصلی‌اش با خانواده‌های مافیای ایتالیایی که قصد دارند هارلم را هم مثل بقیه محلات نیویورک قورت بدهند. اما بامپی جانسون که مثل اغلب رهبران گروه‌های گنگستری در میان خانواده و محله و قبیله‌اش بسیار محبوب است، همه هوش و روابط و بی‌رحمی‌اش را به کار می‌گیرد تا قدرت را به دست بگیرد و کارش را توسعه بدهد.
اگر بخواهید درباره فضای فیلم بدانید، باید بگوییم ماجرا در دهه ۶۰ و اوج کشمکش سیاهان برای کسب حقوق مدنی می‌گذرد. هارلم به عنوان یکی از محلات فقیرنشین، درگیری مداومی با پلیس و سفیدها را تجربه می‌کند و این همان دورانی است که مالکوم ایکس با سخنرانی‌های پرشورش قرار است به جنبش سیاهان شتاب بدهد. زمانی که کاسیوس یا بعدتر محمدعلی‌کلی دارد قدرت می‌گیرد و اسطوره سیاهان است. حضور همه این نمادها در سریال در کنار یک گروه گنگستری و سیاستمدارهایی که در لابی با واشنگتن قرار است فضای سیاسی را به نفع جامعه سیاهپوستان باز کنند، مشخص می‌کند که با سریالی محبوب اقلیت رنگین‌پوست مواجهیم.
شبیه همان سریال‌هایی که برای لاتین‌ها یا برای تینیجرها ساخته میشود و دل‌شان را می‌برد. بخشی از امتیاز بالای سریال در IMDB (با نمره ۸.۱) و نمره ۷۲ در متاکریتیک هم قاعدتا ناشی از همین توجه به اقلیت‌هاست. اما پدرخوانده هارلم را باید یکی از خوش‌ساخت‌های این ژانر حساب کرد. اگر بخواهید مقایسه‌ای داشته باشیم باید بگوییم درست است که بامپی‌جانسون به پای دون کورلئونه نمی‌رسد یا جذابیت تامی شلبی لعنتی در پیکی بلایندرز را ندارد. شاید حتی برای هواداران سوپرانوز به اندازه کافی مفرح نیست. در عوض پدرخوانده‌ای متشخص است. یک پدر خانواده که حواسش به همه جا هست. تازه همسر بامپی، میمی با بازی ایلفنش هادرا هم زن مستقلی است که هم به عنوان بازیگر و هم در داستان نقش پررنگ و پیش‌برنده‌ای دارد. سریال پر از چهره‌های آشناست؛ از جیانکارلو اسپوزیتو یا همان آدام گاس فرینگ آشنا در برکینگ بد و بتر کال سال، تا لوییس گازمن و پل سوروینو و…
تهیه‌کنندگان سریال پدرخوانده هارلم هم همان تهیه‌کنندگان سریال Narcos هستند و می‌توانید تصور کنید که برای ساختن فضای پر از دود سیگار و قمار و التهاب دهه شصت چیزی کم نگذاشته‌اند. از تیتراژ دیدنی سریال و ترکیب و چالش هیجان‌انگیز میان خانواده‌های ایتالیایی و آمریکایی-افریقایی تا داستانک‌های عشقی-عاطفی میان اقلیت‌های متفاوت و نشان دادن جامعه در حال رشد مسلمانان، همه المان‌هایی که می‌تواند سریال را متفاوت و متمایز کند.
چرا از دیدن سریال پشیمان نمی‌شوید
بازی فارست ویتاکردر نقش بامپی جانسون در سریال پدرخوانده هارلم خیره‌کننده است. یکی از آن جنایتکارهای بدقیافه و بدون لبخند که بیننده را شیفته خود می‌کند. در ابتدای سریال گفته میشود سریال با الهام از شخصیت‌های واقعی و داستان‌هایی که اتفاق افتاده‌اند ساخته شده ولی برای ساختن درام به آن بال و پر داده‌اند. واقعیت کمی غلیظ‌تر از این حرف‌هاست و به نظر می‌رسد داستان بر اساس جذابیت نوشته شده و اسم‌ها و مکان‌ها و روابط فقط مایه اولیه بوده‌اند. سریال هم از ابتدا با غافلگیری و هیجان شروع میشود و در ادامه هم می‌تواند انرژی خود را بالا نگه دارد. شاید در بعضی از اپیزودها کمی افت کند، اما داستان آنقدر پروپیمان هست که بتوانید با لذت دنبالش کنید و حتی فکر کنید که با ادامه داستان جذابیتش بیشتر هم میشود.
اگر Ozark را دیده باشید احتمالا بیشتر متوجه می‌شوید که چطور از اوج‌گیری داستان حرف می‌زنیم. سریال همان خانواده‌های سمی ایتالیایی و کشت و کشتار و پلیس و سیاستی را که لازمه نشان دادن اوضاع دهه ۶۰ در آمریکاست دارد، اما می‌تواند با همه این ابعاد، انسجامش را حفظ کند و نخ اصلی داستان از دست درنمی‌رود. سریالی که هم برای علاقمندان به روایت‌های تاریخی پر از نشانه و نکته است و هم طرفداران اکشن را سیراب می‌کند. چنین پیچیدگی غریبی را احتمالا در کمتر سریالی با این قدرت پیدا خواهید کرد.
چه کسانی ممکن است حوصله دنبال کردنش را نداشته باشند
با همه احترام، خانم‌هایی که دنبال شخصیت‌های سمپاتیک و روابط درگیرکننده احساسی هستند، شاید با GOH زیاد حال نکنند. اگر به انیمه علاقه دارید، سریال‌های فانتزی و سوپرهیرویی می‌بینید یا به حال و هوای آثار تاریخی میانه‌ای ندارید هم شاید از دیدن مداوم ماشین‌های قدیمی و لباس‌های دمده دلزده شوید. اگر دبنال گرگینه‌ها و بازیگران جوان و خوش‌قیافه و خنده‌های از ته‌دل و خوشگذرانی‌های سبکسرانه هستید هم سریال برایتان زیادی دارک خواهد بود.
با همه این‌ها شخصا می‌فهمم که چرا از سال ۲۰۱۹ سه فصل از پدرخوانده هارلم ساخته شد و احتمالا فصل‌های بعد هم تمدید خواهد شد. تماشاگران همچنان با لذت تماشایش می‌کنند و به هر اپیزود آن امتیاز بالایی می‌دهند.
از نظر من مزخرف ترین پلیر پدرخوانده قاسم خانیه که اصلا صلاحیت بازی رو نداره چند بار با حماقت و تبرش بازی رو به چخ داد
تو بازیه قبلم گفت اگر من درست تشخیص ندم پس بازی شناس نیستم
یکی نیست بگه اخه تو چی حالیته از بازی شناسی که انقدر اذعات میشه