بی‌تردید عاشقش می‌شوید یا نه!

معرفی و نقد سریال آخرین بازمانده از ما

فلاش‌بک

سریال آخرین بازمانده از ما The Last of Us همانطور که از اسمش پیداست از روی بازی پرهوادار و مشهوری ساخته شده که حالا دهمین سال انتشارش را جشن می‌گیرد. خط اصلی داستان هم همان است. یک بیماری مرگبار دنیا را کن‌فیکون کرده و بیشتر مردم یا مرده‌اند یا به شکل زامبی‌هایی آدمخوار زمین را به جایی خطرناک برای زندگی بدل کرده‌اند. این وسط عده‌ای با در دست گرفتن قدرت و با زور اسلحه، مناطق امنی ساخته‌اند که در شرایطی نامناسب اداره می‌شود.

عده‌ای هم (فایرفلایز) قرار است راه نجاتی برای دنیا پیدا کنند و دارند با حکومت نظامی می‌جنگند. وسط قصه هم ما با جوئل (به عنوان قهرمان داستان) مواجهیم که باید الی را به مکانی امن برساند. الی (مثل بسیاری از داستان‌های مشابه) دختری است که گاز گرفته شده و بیمار نشده و احتمالا مصونیت او می‌تواند راه نجات دنیا را نشان دهد. جوئل و الی در طول داستان با خطرات زیادی مواجه می‌شوند و باید با دشمنان محیطی و با گله‌قارچی‌ها و هزار بدبختی دیگر بجنگند و قصه را پیش ببرند و باعث ترشح آدرنالین ما شوند و سرمان را گرم کنند.

بالاخره با چی مواجهیم

The Last of Us برخلاف چیزی که در ابتدا می‌توان تصور کرد، یکی از آن فانچایزهای فانتزی و ترسناک برای جلب بچه مدرسه‌ای‌ها نیست. سریال سعی کرده با بیرون زدن از فضای اکشن/تخیلی محض بازی، وقت بیشتری برای پروراندن درام و شکل دادن به روابط انسانی بگذارد و طیف بیننده‌هایش را بیشتر کند. کمی شبیه کاری که در Game of Therones دیده بودیم و البته با شباهت کمتر به فضای تاریخی حماسی بازی تاج و تخت. شاید نزدیک‌تر به فضای آخر زمانی Walking Dead.

این راه رفتن روی لبه تیغ می‌تواند کار را سخت کند. تلاش برای ترکیب کردن ژانرها، اگر تعداد بیشتری را راضی نکند (که بعید است) خیلی‌ها را از طیف‌های مختلف ناراضی خواهد کرد. تفاوت TLOU با Walking Dead کم نیست. جدا از زامبی‌ها که اینجا پیچیده‌تر و درنده‌ترند، خود اتمسفر هم ابعاد بیشتری دارد. سریال‌ها و فیلم‌های آخرزمانی کم نیستند و حالا پس از سپری کردن پاندمی کرونا، شاید مواجه شدن با یک بیماری قارچی جنون‌آمیز که باز هم از شرق آسیا می‌آید شاید برای بینندگان درگیرکننده باشد. TLOU اما نمی‌خواهد خود را به این ژانر آشنا محدود کند. تن دادن به یک بندبازی که احتمالا برای بینندگان نایس و عاطفی  This Is Us  هم جذابیت‌هایی داشته باشد. قضیه خیلی عجیب شد. این دیگر چه ملغمه‌ای است. بالاخره سریال به درد تماشا می‌خورد یا نه.

چرا باید The Last of Us را ببینیم

شما از تماشای سریال چی می‌خواهید؟ ما همه‌اش را اینجا داریم. از یک هیروی خسته و کم‌حرف که می‌تواند ترکیبی از ریک‌ و دریل در Walking Dead باشد و چهره مردانه و خاص پدرو پاسکال به آن جان داده، تا یک دختر بچه‌ پررو و باهوش با بازی بلا رمزی که دیالوگ محدودش با جوئل (پدرو پاسکال) دلچسب و پخته است. یک دنیای آخرزمانی با بهترین تروکاژهای سینمایی که در انفجار و کشت و کشتار برایش کم نگذاشته‌اند. زامبی‌های غیرقابل پیش‌بینی و تروفرزی که هرچقدر بی‌تفاوت باشید باز هم باعث می‌شوند روی صندلی کمی جابه‌جا شوید. روابط انسانی که البته در قسمت سوم می‌تواند برایتان بسیار جالب یا بسیار اعصاب‌خردکن باشد (اجاره بدهید اسپویل نکنیم). فضاهای داخلی و بیرونی خوش ساخت و داستانی پرتعلیق و نفسگیر و البته رابطه چالش‌برانگیز مرد زخم‌خورده و خشن و دختر شکننده. فیلم لئون و داستان پرکشش ژان رنو و ناتالی پورتمن یادتان هست. در همان حال و هوا.

چرا ممکن است نخواهید  TLOU را ببینید؟

چون ممکن است همه چیز به نظرتان باسمه‌ای و بی‌هویت برسد! اگر دنبال یک سریال فانتزی مارولی از جنس ساینس فیکشن و با خون و خونریزی زیاد هستید، حداقل با چیزی که در ابتدای سریال شاهد بودیم، ممکن است اصلا ارضا نشوید. فضای دارک جامعه انسانی و این که درکی از زمینه‌های داستان و دلایل دشمنی فایرفلایز با حاکمان نداریم، ارجاعاتی که از اصل بازی آمده‌اند و سازندگان بنا را بر این گذاشته‌اند که همه ما خوره‌هایی هستیم که همه جزییات بازی را حفظیم، شاید همان اول کار باعث شود استاپ را بزنید و کلا بروید سراغ سریال دیگر. بخواهید «سقوط» را ببینید یا فصل۲  Your Honor را که تازه شروع شده استارت بزنید یا سریالی معمایی/کارآگاهی مثل Strike را ببینید که سر و تهش معلوم است و خوش ساخت و بازیگرانش جان می‌دهند برای کراش زدن! خب The Last of Us مثل بسیاری از فرانچایزها ستاره سرشناس ندارد و شروعی طوفانی هم ندارد و ژانر خیلی مشخصی هم ندارد و کمی بین‌ژانری ساخته شده. پس موافقید رهایش کنیم؟

اگر هنوز مردد هستید

اگر هنوز تصمیم نگرفته‌اید، بیایید ریسکش را بپذیریم. اگر سریال‌بین حرفه‌ای یا نیمه‌حرفه‌ای هستید حتما ارزشش را دارد که برای تعیین تکلیف هم که شده اپیزودهای اول سریال را ببینید. راستش باید اعتراف کنم که خودم هم هنوز در همین شیش‌وبش هستم. اگرچه که با همین دل دل کردن، واکینگ دد را تا نفس آخر و حتی بدترین فصل‌هایش را تا آخر سیزن ۱۱ دیدم و تازه منتظر سریال The Walking Dead: Dead City هم هستم! آخر آدم باید چقدر خوره باشد. پس خودم حداقل یک فصل به The Last of Us فرصت می‌دهم. شاید ادامه‌اش هم دادم و چه بسا چند سال با پدرو پاسکال و بلا رمزی دم‌خور باشیم.