بهترین فیلم های پل نیومن
۲۶ ژانویه سالگرد تولد این ستاره بی‌چون و چرای هالیوود است
پادشاه خونسردی یا باحالی. این لقبی بود که در هالیوود به یکی از باحال‌ترین و زیباترین مردان تاریخ سینما داده بودند. استفاده از صفت زیبا برای آقایان معمول نیست، اما پل نیومن واقعا صورت زیبایی داشت و در تمام طول دوران بازیگری‌اش تلاش کرد بیش از یک مرد خوش‌چهره چشم‌آبی باشد و او را به خاطر هنرش به یاد بیاورند. آیا پادشاه در این امر موفق بود؟ ۵۰ سال حضور در هالیوود و بازی در شماری از بهترین آثار تاریخ سینما در ژانرهای مختلف ثابت کرد که بله، از نیومن امروز به عنوان یک «بازیگر» خوب یاد می‌شود.
پل نیومن پس از مرگ زودهنگام «جیمز دین» (همکلاسی‌اش در مدرسه سینمایی «اکتورز استودیو») ابتدا راه او را ادامه داد و نقش جوان‌های عاصی خوش‌قیافه را بازی کرد، اما به مرور از آن کلیشه فاصله کرد و نشان داد بازیگری همه‌فن حریف است. نیومن اگر زنده بود امسال ۹۸ سالگی‌اش را جشن می‌گرفت. حالا اینجا می‌خواهیم بهترین فیلم هایی که استاد در آن‌ها حضور داشته است را به شما معرفی کنیم.
گربه روی شیروانی داغ | ۱۹۵۸ | Cat on a Hot Tin Roof
دو سوپراستار تاریخ سینما، در اوج دوره بازیگری و زیبایی ظاهری خود در اقتباسی محشر از نمایشنامه جناب «تنسی ویلیامز» ظاهر شدند تا داستان پرحرارت و پرتنش یک خانواده را در طول یک شبانه‌روز جلوی دوربین «ریچارد بروکس» روایت کنند و یکی از بهترین فیلم هایشان را پدید آورند؛ پل نیومن و الیزابت تیلور.
نیومن در فیلم یک ستاره سابق فوتبال آمریکایی است که حالا روزگارش را به افسردگی و نوشیدن الکل می‌گذراند و دائم مشغول انکار امتیازات و توانایی‌های همسر زیبایش است. او پدری ثروتمند هم دارد که به دلیل ابتلا به سرطان در حال مرگ است و بقیه فرزندانش چشم به تصاحب ثروت پیرمرد دارند. فیلم نامزد ۶ جایزه اسکار، از جمله در رشته‌های بهترین فیلم، بهترین بازیگر اصلی زن و مرد شد و این آغاز سلسله ناکامی‌های نیومن در باختن جایزه اسکار بود.
بیلیاردباز | ۱۹۶۱ | The Hustler
انتخاب یک نقش به عنوان شاه‌نقش پل نیومن کار غیرممکنی است، اما احتمالا اکثریت منتقدان و تماشاگران سینما حضور او در نقش «ادی خوش‌دست» در فیلم بیلیاردباز را قله بازیگری نیومن قلمداد کنند. ادی یک بیلیاردباز جاه‌طلب است که یکی از بهترین‌های شهر به نام «بشکه مینه‌سوتا» را به چالش می‌کشد و مثل راکی در یک دیدار بسیار نزدیک به او می‌بازد.
ادی همزمان عاشق یک نویسنده دائم‌الخمر شده و تحت تاثیر مرد عجیبی قرار می‌گیرد که به او قول داده به ادی کمک کند تا بهترین شود. با وجود دریافت جایزه بهترین بازیگر مرد از جشنواره «بفتا»، نیومن اسکار را به «ماکسیملیان شل» باخت.
حکم | ۱۹۸۲ | The Verdict
فیلمنامه دیوید ممت + کارگردانی سیدنی لومت + بازیگری پل نیومن. آیا می‌توان انتظار فیلم ضعیفی داشت؟ داستان فیلم و شخصیت نیومن در آن را هزاران بار دیده‌ایم: یک مرد موفق که زندگی‌اش در اثر اعتیاد به الکل ویران شده و حالا می‌خواهد با تمام توان آخرین تلاشش را برای رهایی از این اعتیاد به کار گیرد.
شاهکار نیومن این بود که توانست از کلیشه‌های چنین کهن‌الگویی که بارها در هالیوود دستمالی شده بود فاصله بگیرد و با ظرافت و هنرمندی تمام، انقلابی در ایفای نقش یک الکلی ایجاد کند. او در فیلم یک وکیل قدرتمند اما الکلی است که برای اعاده حیثیت از خودش، در یک پرونده حقوقی پرچالش ناشی از قصور پزشکی، حالا باید در برابر یک بیمارستان بزرگ مشهور مذهبی ایستادگی کند تا عدالت برقرار شود.
هاد | ۱۹۶۳ | Hud
در دوره‌ای که فیلم رنگی به وفور وجود داشت، «مارتین ریت» تصمیم گرفت ضمن تاثیرپذیری آشکار از سینمای هنری اروپا، فیلمی سیاه‌وسفید و صریح بسازد که چندان با معیارهای مورد پسند تماشاگران هالیوود و نظام استودیویی هم‌خوانی نداشت.
فیلم درباره جدل‌های یک مزرعه‌دار تگزاسی سرکش و آسیب‌دیده (نیومن) با پدر سالخورده‌اش و آزارهای جنسی است که از طرف مردان این خانواده به خدمتکار خانه می‌رسد. نیومن باز هم برای فیلم نامزد اسکار شد و این بار قافیه را به «سیدنی پواتیه» باخت تا پواتیه به نخستین بازیگر سیاهپوستی تبدیل شود که اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی را ازآن خود می‌کند.
نیش | ۱۹۷۳ | The Sting
۲ تن از شمایل بازیگری هالیوود که هردو دست‌پرورده اکتورز استودیو بودند، در ۲ فیلم کنار هم ظاهر شدند که هر ۲ فیلم را «جرج روی هیل» ساخته بود و هر ۲ فیلم جزء بهترین‌های تاریخ سینما هستند. این زوج دوست‌داشتنی در این فیلم در نقش دو آدمکش در دوران رکود بزرگ بازی می‌کنند که در پی کشتن یک کلاهبردارند که رفیق یکی‌شان را به قتل رسانده است.
فیلم به خاطر فیلمنامه عالی، بازی بازیگران و موسیقی درجه‌یکش در گیشه ترکاند و ۷ جایزه اسکار هم (از جمله بهترین فیلم) را به خانه برد که نیومن در این جوایز سهمی نداشت.
بوچ کسیدی و ساندنس کید | ۱۹۶۹ | Butch Cassidy and the Sundance Kid
یکی از بهترین فیلم های وسترن تاریخ سینما با حضور دو ستاره جذاب، پل نیومن و رابرت ردفورد. آن‌ها در فیلم نقش یک جفت قانون‌شکن دوست‌داشتنی را بازی می‌کنند که مدام در حال فرار از قانون هستند. طنز جاری در فیلم عالی است، ترانه‌های آن معرکه است و شیمی بین ردفورد و نیومن محشر از آب درآمده.
فیلم در ایران با نام «مردان حادثه‌جو» اکران شد و دوبله شاهکاری هم داشت که در آن مرحوم «چنگیز جلیلوند» جای نیومن و زنده‌یاد «جلال مقامی» جای ردفورد صحبت می‌کردند.
رنگ پول | ۱۹۸۶ | The Color Of Money
قسمت این بود که نیومن سرانجام بهترین اسکار «رقابتی» عمرش را در یکی از معمولی‌ترین فیلم‌های «مارتین اسکورسیزی» بگیرد! رنگ پول به نوعی دنباله‌ای بر فیلم «بیلیاردباز» بود و در آن نیومن نقش بیلیاردباز کهنه‌کاری بازی می‌کرد که در حال آموزش ترفندها و حقه‌های این بازی به شاگردش (تام کروز) است.
فیلم اگرچه ارزش هنری چندانی ندارد، اما بسیار سرگرم‌کننده است. نیومن اگرچه تنها اسکار رقابتی‌اش را برای بازی در این فیلم گرفت، اما بدبختانه در مراسم حضور نداشت، چون نمی‌خواست برای دهمین بار بازنده به خانه برود!
