لیست بهترین فیلم های آل پاچینو
۲۵ آوریل سالگرد تولد پاچینو است
یکی از سخت‌ترین کارهای دنیا، انتخاب ۱۰ فیلم برتر از بازیگری است که حداقل ۲۰ فیلم بسیار خوب در کارنامه‌اش دارد. و موضوع تنها فیلمهای خوب او نیست، موضوع این است که آل پاچینو حتی در بدترین فیلم‌هایی که در آن حضور پیدا کرده هم اجرای استاندارد و قابل قبولی از خود به‌جا گذاشته و تنها نقطه قوت فیلم بوده است.
شاگرد ممتاز «اکتورز استودیو» که از والدینی با رگ‌وریشه‌های ایتالیایی در محله منهتن نیویورک متولد و بزرگ شده بود، امروز ۸۲ ساله شده است. به مناسبت تولد او می‌خواهیم بهترین فیلمهای کارنامه او را به شما معرفی کنیم. اگر فیلم‌باز باشید احتمالا اکثر فیلمهای این فهرست را که از بهترین‌های تاریخ سینما هستند قبلا دیده‌اید، ولی سعی کرده‌ایم لابه‌لای این فهرست چند عنوان فیلم را که جزو فیلمهای مهجور استاد است، بگنجانیم.
فیلم پدرخوانده ۲ | ۱۹۷۴ | The Godfather
عده‌ای قسمت دوم پدرخوانده را از قسمت اولش هم بهتر می‌دانند. نگارنده جزو این دسته نیست، ولی کتمان هم نمی‌کند که قسمت دوم که بسیار پیچیده و سنگین هم هست، روی کاکل آل پاچینو می‌چرخد و احتمالا اگر هر بازیگر دیگری به‌جای او این نقش را عهده‌دار می‌شد، فیلم به این استخوان‌داری و قوتی که اکنون است نمی‌شد.
در این حماسه سه ساعته، سیر تبدیل شدن یک جوان معصوم را به یک هیولا می‌بینیم. جوانی که در قسمت اول فیلم خیلی تمایلی به ورود به دارودسته مافیایی خانواده‌اش نداشت و بنا بر اجبار و تقدیر تبدیل شد به پدرخوانده بعدی خاندان کورلئونه. هرقدر پدرخواندگی دون کورلئونه (با بازی بی‌نظیر مارلون براندو) علی‌رغم جنایاتش توام با شیرینی و حتی گذشت بود، پدرخواندگی مایکل هیولاوار، بی‌رحم و سرشار از خشونت و سرکوب است. چه کسی می‌توانست آن چهره معصوم و پاک قسمت اول را تبدیل کند به چنین هیولایی؟ فقط آل پاچینو!
فیلم سرپیکو | ۱۹۷۳ | Serpico
اجرایی درخشان از پاچینو در یک فیلم زندگینامه‌ای درجه‌یک از سیدنی لومت. سرپیکو داستان زندگی واقعی فرانک سرپیکو افسر پلیس مخفی نیویورک است که برخلاف همکارانش فساد مالی-اخلاقی گسترده سایه‌افکنده بر سیستم پلیس را برنمی‌تابد و علیه چنین سیستمی قیام می‌کند.
او ذره‌ذره اضطراب و پارانویای موجود در شخصیت سرپیکو را که منجر به دشمنی دوستانش شد به نمایش می‌گذارد. فرانک سرپیکوی واقعی با ساخت این فیلم و بازی درخشان پاچینو به جای خودش حقیقتا عاقبت‌بخیر شد. چند نسل مختلف از مردمان نقاط مختلف دنیا او را شناختند و درستکاری‌اش را ستایش کرده‌اند.
فیلم بعد از ظهر سگی | ۱۹۷۵ | Dog Day Afternoon
پاچینو تقریبا در تمام سال‌های دهه ۷۰ میلادی یک شاهکار در کارنامه‌اش دارد! این یکی شاهکار هم ساخته سیدنی لومت است و از قضا این یکی هم براساس یک داستان واقعی ساخته شده؛ داستان زندگی مردی شوریده‌حال که به‌خاطر عشق به یک مرد ترنسشکوال که برای عمل تغییر جنسیت به پول احتیاج دارد، تصمیم می‌گیرد بانک بزند.
اجرایی نفس‌گیر در فیلمی نفس‌گیر که بعدها نسخه ایرانی‌اش را با تمی کاملا متفاوت در فیلم آژانس شیشه‌ای دیده‌ایم. هرچند کارگردان این دومی مدعی بود فیلم بعد از ظهر سگی را ندیده است!
فیلم مخمصه | ۱۹۹۵ | Heat
نخستین فیلمی که در آن دو اسطوره بازیگری همزمان روبه‌روی هم قرار گرفتند، به عنوان بهترین فیلم پلیسی تاریخ سینما طرفداران زیادی دارد. تصور کنید پاچینو پلیس است و رابرت دنیروی کبیر سردسته سارقان مسلح. بار اصلی این اکشن خوش‌ریتم و پرحادثه مایکل مان را همین دو استاد بر دوش می‌کشند.
سکانس رویایی و مکالمه آن‌ها در رستوران احتمالا یکی از بهترین کلاس‌درس‌های بازیگری است. پاچینو در این فیلم شمایلی چند بعدی از یک افسر پلیس به نمایش می‌گذارد. افسری که شاید در کار موفق باشد، اما در زندگی شخصی ناکام است.
فیلم صورت‌زخمی | ۱۹۸۳ | Scarface
احتمالا برون‌گرایانه‌ترین بازی زندگی پاچینو را در بازسازی برایان دی‌پالما از فیلم صورت زخمی دیده باشیم. فیلم تمام مایه‌های دیوانگی را دارد. فیلمنامه‌اش را الیور استون نوشته، کارگردانش دی‌پالماست و پاچینو در آن نقش یک مهاجر کوبایی وراج و خوش‌معاشرت را بازی می‌کند که بعد از ورود به آمریکا، به‌تدریج تبدیل می‌شود به یک سلطان روان‌پریش و دیوانه مواد مخدر که ثروت و قدرتی افسانه‌ای برای خودش به‌هم‌زده.
فیلم گلن‌گری، گلن راس | ۱۹۹۲ | Glengarry Glen Ross
این یکی از آن آثار مهجور استاد است. حضور شماری از بهترین بازیگران تاریخ سینما در فیلمی که براساس یکی از نمایشنامه‌های دیوید ممت نوشته شده، باعث می‌شود تا ظرافت‌های بازی آرام و غیرخودنمایانه پاچینو در این فیلم به چشم نیاید.
فهرست بازیگران فیلم را نگاه کنید: جک لمون، آل پاچینو، کوین اسپیسی، الک بالدوین، اد هریس و آلن آرکین. این غول‌ها در کنار هم یکی از بهترین نمایشنامه‌های تاریخ را در قالب سینما اجرایی کرده‌اند. سهم پاچینو به اندازه جک لمون در فیلم پررنگ نیست، اما حضور بسیار به‌اندازه و گیرایی در فیلم دارد.
فیلم و عدالت برای همه | ۱۹۷۹ | and justice for all
عجیب است که حتی بسیاری از طرفداران استاد نیز این فیلم را ندیده‌اند. فیلمی مهجور به کارگردانی نورمن جویسون درباره ایستادگی یک فرد علیه یک سیستم. پاچینو در این فیلم در نقش آرتور کرکلند بازی می‌کند، وکیل جوانی که در کارش دچار دردسرهای زیادی شده، از باگ‌های سیستم قضایی آمریکا پریشان‌حال است و حال باید از یک قاضی منفور به اتهام هتک حرمت قرار است محاکمه شود نیز دفاع کند.
اگر فیلم را تا به‌حال ندیده‌اید، سریع‌تر دست بجنبانید!
فیلم دانی براسکو | ۱۹۹۷ | Donnie Brasco
چه زوج بازیگری جذابی! جانی دپ و آل پاچینو در یک درام پلیسی-گنگستری. بازیگر نقش اول فیلم جانی دپ است؛ در نقش دانی براسکو مامور پلیس که برای کشف جنایات یک گروه گنگستری مجبور می‌شود به عنوان یک خلاف‌کار به آن نفوذ کند و در حین نفوذ با یکی از سرکرده‌های باند که پاچینو نقشش را بازی می‌کند رفاقتی خانوادگی به‌هم می‌زند.
نقطه اوج بازی پاچینو آن‌جایی است که وقتی دارند دستگیرش می‌کنند، با چهره‌ای مظلوم به همسرش می‌گوید «به دانی بگو ازش ناراحت نیستم.»
فیلم بوی خوش زن |۱۹۹۲| Scent of a Woman
بله. احتمالا خیلی‌هاتان انتظار داشتید جایگاه فیلمی که پاچینو به خاطرش اسکار گرفته در این فهرست بالاتر باشد، ولی خب بازی در نقش یک نابینا هرچقدر هم عالی باشد (که هست!)، کمی سانتی‌مانتال می‌زند و به همین خاطر هم آکادمی اسکار بین انبوهی از شاهکارهای پاچینو، ترجیح می‌دهد به این یکی اسکار دهد.
نقش‌آفرینی استاد در نقش یک سرهنگ نابینای بازنشسته که توسط پرستار جوانش از خودکشی منصرف شده معرکه است و دو سکانس حیرت‌انگیز دارد: یکی سکانس رقص تانگو و دیگری خطابه حماسی پاچینو در جلسه کمیته انضباطی پرستارش در انتهای فیلم.
فیلم دیک تریسی |۱۹۹۰| Dick Tracy
آن فضای عجیب فانتزی و آن گریم سنگین و مضحک را می‌بینید، ذهن‌تان هم سمت نام پاچینو نمی‌رود، اما حقیقت امر این است که پاچینو حتی در چنین فیلمی اصطلاحا «فاز را گرفته» و نمایشی مهیج و مفرح از خودش ارائه می‌دهد.
فیلم را وارن بیتی (بازیگر مشهور) کارگردانی کرده و منبع اقتباس قصه هم یکی از کمیک‌بوک‌های قدیمی آمریکایی است.
