۱۰ نکته جذاب درباره فیلم آنی هال
۲۰ آوریل سالگرد اکران فیلم آنی هال وودی آلن است
آنی هال احتمالا در بین آثار پرتعداد وودی آلن بهترین است. حتی آن‌هایی که فاز آلن و جنس کمدی فیلم‌هایش را هم نمی‌پسندند، احتمالا از تماشای فیلم لذت برده‌اند. وودی آلن اولین اسکارهای زندگی‌اش را هم در سال ۱۹۷۷ با بردن ۲ اسکار بهترین کارگردانی و بهترین فیلمنامه برای آنی هال دشت کرد؛ چرا که فیلم توانست قواعد فیلم‌های کمدی-رمانتیک را تغییر دهد و نفسی تازه در جان این ژانر پرطرفدار بدمد.
این فیلم مهم در حالی با به ۴۵ سالگی گذاشته که خود آلن جزو طرفداران آن نیست! به مناسب سالگرد اکران آنی هال می‌خواهیم ۱۰ نکته جذاب درباره حواشی پشت صحنه فیلم به شما بگوییم.
تغییرات بزرگ در ایده اولیه
اگرچه فیلم آنی هال حالا به عنوان یکی از تاثیرگذارترین و مبتکرترین کمدی‌های رمانتیک تمام دوران معرفی می‌شود، اما ماموریت اصلی وودی آلن ساختن یک تصویر رابطه نبود. آلن و شریک نویسندگی‌اش مارشال بریکمن، داستان را به‌عنوان کاوشی کلی در زندگی و روان شخصیت اصلی در نظر گرفته بودند که قرار بود داستان‌های زندگی عاشقانه او هم بخشی از این فرایند کاوش باشد.
این ایده که قرار بود منعکس‌کننده کسالت دائمی الوی سینگر قهرمان فیلم باشد، در ابتدا آنهدونیا (یک اصطلاح روان‌پزشکی که در مورد افرادی که در مورد شادی کردن احساس ناتوانی می‌کنند به‌کار می‌رود) نام داشت و نسخه اولیه فیلم ۱۴۰ دقیقه بود. یعنی ۵۰ دقیقه بیشتر از آن‌چه ما دیده‌ایم!
مایه‌های فانتزی در فیلمنامه اولیه آنی هال
فیلم نیمه‌شب در پاریس را دیده‌اید؟ آنی هال قرار بود مانند همان فیلم مایه‌های فانتزی داشته باشد و الوی و آنی در طول فیلم از مکان‌های مختلف مانند باغ عدن، محل نبرد نازی‌ها و متفقین در ساحل نورماندی، یک تور در جهنم (با حضور ریچارد نیکسون!)، یک مسابقه بستکبال، دیدار با فیلسوفانی مثل نیچه و سورن کیرکگارد و حتی داخل فیلم‌هایی مثل فرشتگان روی شانه من و حمله جسددزدها سردربیاورند.
الهام‌بخشی برای فیلم‌های آینده وودی آلن
سفر به زمان تنها ایده‌ای نبود که آلن از آنی هال برای یکی از فیلم‌های آینده‌اش استفاده کرد. صحنه تصمیم لحظه آخر الوی و آنی برای کنار گذاشتن فیلم چهره به چهره اینگمار برگمان، در ابتدا قرار بود مربوط به سکانسی باشد که این زوج یک قتل مرموز را مشاهده و درباره آن شروع به تحقیق می‌کنند.
این داستان بعدا در فیلم منهتن آلن در سال ۹۳ بازیافت شد و اتفاقا زوج وودی آلن و دایان کیتون در آن فیلم هم هم‌بازی بودند.
آلن را بازاری‌تر کنید!
شرکت یونایتد آرتیستز که پخش چهار فیلم قبلی آلن را به عهده داشت به‌درستی فهمید که فیلمی با نام آنهدونیا قطعا در بازاریابی به مشکل خواهد خورد. پس قراردادی با یک آژانس تبلیغاتی بست تا آن‌ها با راه‌اندازی چند کمپین، روزنامه‌های مشهور کشور را پر از تیتر «آنهدونیا حمله می‌کند» کند.
این کمپین چندمیلیون دلار خرج برمی‌داشت، اما خوشبختانه قبل از اجرایی شدن آن آلن نام فیلم را به آنی هال تغییر داد و چند میلیون دلار صرفه‌جویی کرد. فیلم در گیشه هم نسبتا موفق بود و با بودجه‌ای ۴ میلیون دلاری توانست ۳۸ میلیون بفروشد.
معدوم کردن یکی از صحنه‌های فیلم
قبل‌تر گفتیم که آلن برای نسخه نهایی مجبور شد ۵۰ دقیقه از فیلمش را با ناراحتی دور بریزد، اما بابت خلاص شدن از شر یکی از صحنه‌های فیلم خیلی خوشحال بود. در اواخر فیلم صحنه‌ای فانتزی وجود داشت که در آن یک چراغ راهنمایی الوی را متقاعد می‌کند که پرواز کند و کل آمریکا را از بالا تماشا کند. آلن بعد از فیلمبرداری این صحنه را چنان زننده دید که نگاتیوهای آن را به رودخانه شرقی نیویورک انداخت!
جریان‌سازی آنی هال در حیطه فشن
دهه ۷۰ مردم آمریکا شیفته تغییرات آوانگارد بودند و دایان کیتون هم ناخواسته توانست موجی جدید در فشن خانم‌ها ایجاد کند. بعد از اکران فیلم، ظاهر «آنی هالی» در آمریکا مد شد و زنان شروع کردند به پوشیدن کت، کلاه شاپو، شلوارهای بگی و کراوات و تیپی که تا پیش از این در انحصار مردان بود، به زنان آمریکا هم سرایت کرد.
کیتون این لباس‌ها را از کمد منزل خودش می‌آورد و طراح لباس فیلم به شدت با این لباس‌ها مخالف بود و تیپ کیتون را دیوانه‌وار تلقی می‌کرد، اما خوشبختانه کیتون زیر بار ایده‌های محافظه‌کارانه طراح لباس نرفت.
عطسه واقعی
یکی از خنده‌آورترین صحنه‌های فیلم موقع اکران آزمایشی فیلم، عطسه بلند الوی بر اثر پخش شدن مقدار زیادی کوکائین از یک ظرف در منزل مجردی دوستانش بود. ساخت چنین صحنه‌ای واقعا نبوغ‌آمیز به نظر می‌رسید، اما این صحنه در لحظه و به شکل تصادفی خلق شد. موقع پخش ماده شبیه به کوکائین در صحنه، آلن واقعا عطسه‌اش گرفت و بلند عطسه کرد.
این صحنه در نسخه اولیه فیلم ماند و وقتی تهیه‌کنندگان واکنش تماشاگران آزمایشی فیلم به آن را دیدند، آن را در نسخه نهایی نگه داشتند.
بی‌خیال استانداردهای هالیوودی
به‌طور کلی میانگین طول یک پلان، به پیچیدگی موادی که به نمایش می‌گذارد بستگی دارد. پلان‌ها طولانی به کارگردان اجازه می‌دهد از دیالوگ‌های بیشتر استفاده کند و رو بیاورد به تجربه‌گرایی‌های تصویری.
سال ۲۰۰۲ دیوید بوردول منتقد مشهور آمریکایی تحقیقی درباره آنی هال کرد و فهمید میانگین طول هر پلان فیلم (۱۴ ثانیه) تقریبا بین دو تا سه برابر میانگین طول پلان سایر فیلم‌های هالیوود (۷ ثانیه) بوده است.
خودشه! کاپوتیه!
در یکی از صحنه‌های فیلم الوی و آنی در حاشیه مسابقه «شبیه‌ترین فرد به ترومن کاپوتی» (نویسنده شهیر آمریکایی) حضور دارند و شاهد برنده شدن یک فرد به عنوان شبیه‌ترین انسان به کاپوتی هستند.
فرد برنده واقعا کسی نبود جز خود ترومن کاپوتی که حاضر شده بود به صورت افتخاری در فیلم بازی کند! مثل «مارشال مک‌لوهان» نظریه‌پرداز و فیلسوف مشهور علم ارتباطات که در یکی از معروف‌ترین صحنه‌های فیلم در صف سینما حضور دارد.
آلن آنی هال را دوست ندارد
علی‌رغم کسب ۴ جایزه اسکار (کارگردانی، فیلم، بازیگر زن و فیلمنامه) و تبدیل شدن به یک میراث فرهنگی، فیلم دل کارگردانش را به‌دست نیاورد. آلن فیلم را تنها پوسته‌ای سطحی از ایده اولیه خود می‌دانست و گفته بود: «مجبور شدم فیلم را به رابطه بین دو زوج تقلیل بدهم و نتیجه نهایی ناامیدم کرد. مثل بقیه فیلم‌های محبوبم این یکی را هم دوست ندارم!»
