پرده نخست رها شده
سینمای زندگینامه‌ای و درام‌هایی که به سرگذشت شخصیت‌ها یا عناوین و برندهای شخص محور می‌پردازند در طول تاریخ سینما کم نبوده‌اند و بعضا آثار ماندگار و پرکششی هم از دل این سینما بیرون آمده است. برای نمونه در همین سالهای اخیر آثار نسبتا قابل قبولی که به سرگذشت «مارک زاکربرگ» موسس «فیس بوک» (و حالا متا) یا زندگی «استیو جابز» و ماجراهای اطراف برند «اپل» ساخته شده است.
این مسئله در مورد موزیسین‌ها هم صادق بوده و سرگذشت «فردی مرکوری» اثری در خورد توجه را به سینمای جهان اضافه کرد. «خانه گوچی» در عین حال که ملات و مصالح بسیار جذابی برای تبدیل به سینما شدن داشته است، قابلیت‌هایش فهم و تبدیل به فیلمنامه نشده و توان تبدیل شدن به اثری قابل قبول را نیافته است به دلایلی که در زیر خواهم گفت. ساخته تازه ریدلی اسکات روایت یک فروپاشی در خانواده گوچی است که البته درست در جایی که باید آغاز شود، یکباره پایان پیدا می‌کند. فیلم در مورد روزهای پایانی عمر یکی از دو برادر صاحب برند گوچی است و ماجرای جانشینی و اداره این برند شهیر مد و پوشاک، بعد از مرگ و کناره گیری دو برادر گوچی که صاحبان اصلی این برند هستند.
کلیت فیلم اما ترکیبی است از یک «لیدی گاگا» ای که اساسا یک سو تفاهم در سینما است و یک فیلمنامه که تمام زمان خودش را صرف مقدمه چینی و ترسیم موقعیت ها و شخصیت ها کرده تا در نهایت در نقطه اوج رهایش کند و با چند کپشن و چند عکس از زندگی واقعی «خانواده گوچی» ماجرا فیصله دهد. اگر فیلم را صرفا یک مقدمه بدانیم برای اثری که در کار نیست، باید اعتراف کرد تا حد خوبی کشمکش ها و درگیری های درونی و بیرونی شخصیت ها و رسیدن مخاطب به مرحله نگرانی برای سرنوشت برند گوچی رقم خورده است. اما این همه مخاطب را در نقطه اوج تمنا و کشش برای آگاهی از ماجرای جنایی فیلم و سرنوشت شخصیت ها رها می کند و امکان کاتارسیس را از بیننده می گیرد.
در دل فضای فیلمنامه یله و رهای فیلم نباید از تلاش های بازیگر بزرگی مثل پاچینو برای ترسیم کاراکتر «آلدو گوچی» و اجرای باور پذیر و قابل اعتنای «آدام درایور» در نقش «مائوریتزیو گوچی» و حتی اجرای بیرون از فیلم و اغراق شده اما جذاب و ماندگار «جرد لتو» در نقش پسر بی خاصیت آلدو گوچی غفلت کرد. بازیگرانی که اگر در جهانی قابل لمس تر و مرزبندی شده تر فیلمنامه قرار می گرفتند، حتما نتایج در خورد توجه تری حاصل می کردند. اما حالا که فیلمنامه ای چفت و بست دار در کار نیست، هریک به سمتی می روند و ساز خودشان را می زنند و به راحتی هم در جهان فیلم گم می شوند.
گفت‌وگو با لیدی گاگا بازیگر فیلم خانه گوچی
در این جمع اما خط داستانی مضحک و کم مایه ارتباط «پاتریشیا»(لیدی گاکا) و زن کف بین (سلما هایک) و تلاش های توی ذوق زننده گاگا برای بازیگر بودن و متفاوت بودن، چنان بی رمق و پس زننده است که نه تنها ضعف های فیلمنامه را پوشش نداده اند بلکه باعث تشدید ضعف های فیلم شده اند. در واقع در جهان فاقد شخصیت پردازی دقیق و عمیق و چند لایه که به داشته های تاریخی بیرون از فیلم بسنده کرده و نام های کلیدی داستانش فاقد عمق و لایه های تو در توی شخصیت پردازانه هستند، صرفا شاهد آدم هایی هستیم که بی مقدمه تصمیم می گیرند بی دلیل می روند و بی دلیل بر می گردند و مخاطب باید به اجبار بپذیرد که دلایل سستی که در فیلمنامه مطرح شده می تواند دلیلی بر تصمیمات مهم و کلیدی افراد است.
فیلم را باید به جمع آثار به شدت ضعیف «ریدلی اسکات» در سالهای اخیر اضافه کنیم، کارگردانی که گذشته ای در خورد توجه دارد و درکارنامه اش آثاری مثل «گلادیاتور»، «هانیبال»، «تلما و لوییز» و … به چشم می خورد.
