یک داستان عاشقانه در ۲۸ صفر
فیلم لیلا ساخته داریوش مهرجویی جزو آثار مهم و تاثیرگذار سینمای ایران است. فیلمی که چندین مولفه اصلی را برای شناخت بیشتر مخاطب از فضا و اتمسفر اثر ارائه می‌دهد که در کمتر اثر ایرانی می‌توان جمع این ویژگی‌ها را کنار یکدیگر داشت. از این منظر فیلم لیلا یک اثر پیشرو و قابل اتکا است که تماشای آن برای نسل‌های مختلف یک اتفاق مبارک است.
همه چیز از مراسم شله‌زردپزی ۲۸ صفر شروع شد. وقتی لیلا اولین بار رضا را در خانه مادرش دید. پیوند ناگسستنی فیلمساز با سنت‌ها در همان ابتدای فیلم آنقدر پررنگ و قابل ارزیابی است که می‌تواند مقدمه یک اتفاق بزرگ را در فیلم رقم بزند.
لیلا حاتمی و علی مصفا زوج محبوب سینمای ایران برای اولین بار در این فیلم همبازی شدند و بعد از آن با تشکیل زندگی مشترک و همکاری‌های متعدد دیگر جزو بازیگران مطرح سینمای ایران به شمار می‌روند. داریوش مهرجویی با ریسک پذیرش دو بازیگر جوان در کنار چهره‌های مطرحی همچون جمیله شیخی، توران مهرزاد و محمدرضا شریفی‌نیا یک اثر ماندگار را در حافظه تصویری سینمای ایران ثبت کرد.
فیلم لیلا یک اثر در دفاع از حقوق زنان است. تقابل نسل امروز با باورهای قدیمی و سنتی که بر اساس باورهای مردسالارانه بنا شده کاراکتر لیلا را زنی تسلیم در مقابل باورهایی نشان می‌دهد که توان مقابله با جهل اطرافیان را ندارد.
فیلمنامه فیلم سینمایی لیلا بر اساس داستانی به قلم مهناز انصاریان توسط داریوش مهرجویی نوشته شد. مهرجویی در ادامه کندوکاوهای شخصیتی که در قهرمان‌های زن فیلم‌هایش در دهه ۷۰ آغاز کرده بود، پس از سارا و بانو و پری این بار از زنی صحبت می‌کند که بر خلاف ظاهر آرامش درونی ملتهب دارد که همین قلیان احساساتش در نهایت منجر به وقوع رخدادی می‌شود که مخاطب را غافلگیر می‌کند.
فیلم اشاره‌های مذهبی زیادی درون خودش دارد که از این منظر قابل ارجاع است. اشاره مستقیم فیلمساز به مراسم شله‌زردپزی ۲۸ صفر و مناجات‌های دم صبح لیلا پس از اذان صبح و استفاده از صدای مناجات در پس زمینه این تصاویر نشان می‌دهد علاقه مهرجویی به المان‌های مذهبی و دینی در فیلم‌هایش ریشه‌ای عمیق دارد که نمی‌توان از آن چشم پوشی کرد.
شاید برایتان جالب باشد بدانید صدای مناجاتی که درون فیلم می‌شنوید، زمزمه‌های داریوش مهرجویی است که کیوان جهانشاهی به خوبی در فضای فیلم از آن بهره برده است. موسیقی متن فیلم نیز ترکیبی از حس‌های درون قصه است که همزمان حس ناامیدی و امیدواری به آینده را توامان درون مخاطب بر می‌انگیزاند.
فیلم لیلا از نظر ساختاری دارای نگرش و نگاه فلسفی فیلمساز به جامعه‌اش است، فلسفه‌ای که از ذهنیت مهرجویی نشات گرفته اما وقتی که به اجزای ساختاری فیلم نگاه می‌کنیم یک سادگی همراه با یک لطافت در محتوا موج می‌زند به همین دلیل با گذشت بیست سال هنوز لیلا فیلمی است که می‌تواند برای مخاطبش جذاب و تازه باشد.
