واکنش اولیه منتقدان به «آن شب» ساخته کوروش آهاری؛ وحشت در هتل
واکنش اولیه تعدادی از منتقدان به «آن شب» را در فیلیمو شات مرور می‌کنیم.
قطار سی‌وهشتمین جشنواره فیلم فجر به راه افتاده است و در ایستگاه چهارم، کار نمایش فیلم برای منتقدان و خبرنگاران با «آن شب» آغاز شد؛ یکی از فیلم‌های اول حاضر در جشنواره که حرف‌وحدیث زیادی پیرامون آن وجود دارد.
«آن شب» در آمریکا و با حضور شهاب حسینی در نقش اصلی ساخته شده است و داستان زوج مهاجری را روایت می‌کند که از سر ناچاری و به دلیل حوادث پیش‌بینی‌نشده، شبی را در یک هتل می‌گذرانند و طی همین اقامت، با ماجراهای عجیب‌وغریبی روبه‌رو می‌شوند که ریشه در گذشته آن‌ها دارد. واکنش اولیه منتقدان به «آن شب» مثبت بود؛ فیلم، اجرای قابل قبولی دارد و با وجود موقعیت‌های محدود، در نوع خود می‌تواند تعلیق و هراس ایجاد کند. در همین راستا، بازی‌های فیلم به‌ویژه نقش‌آفرینی حسینی به‌کار کردن صحنه‌ها کمک زیادی رسانده.
واکنش اولیه تعدادی از منتقدان به «آن شب» را در فیلیمو شات مرور می‌کنیم.
مریم نراقی: یک اثر وحشتناک و رازآلود؛ مهم‌ترین ویژگی‌اش «ژانر داشتن» فیلم است. برخلاف اغلب فیلم‌های سینمای وحشت، فضای بسیار رعب‌آوری داشت که مخاطب را تا پایان فیلم درگیر می‌کرد. بازی متفاوت شهاب حسینی، از ویژگی‌های فیلم است.
بهنام شریفی: تجربه ژانر در سینمای ایران، بسیار کمرنگ و مغفول مانده است. همین که کوروش آهاری با ساخت «آن شب» در ژانر وحشت طبع‌آزمایی کرده، جسارت و تجربه‌گرایی‌اش را نشان می‌دهد. فیلم درزمینه اجرا کم‌وبیش متعادل است، اما مثل اکثر فیلم‌های سینمای ایران، از فیلمنامه ضربه می‌خورد. رفت‌وآمد زوج به هتل و ماندنشان در راستای ادامه دادن روایت است و منطق چندانی ندارد. پایان‌بندی هم منهای صحنه آینه، کلیشه‌ای و بدون منطق دراماتیک است.
کتایون کیخسروی: اولین فیلم ژانر ترسناک در جشنواره فجر که نظرات مخالف و موافق را به خود دید. فیلم، به‌اندازه استانداردهای ژانر موجب ترس و وحشت مخاطب نمی‌شود؛ شاید به این دلیل که اصولاً ژانر ترسناک چه در سینما و ادبیات و چه در بخش‌های دیگر هنر ایران، ژانر موفق و محبوبی نیست. فیلم، برای اینکه در این گونه مهجور به موفقیت برسد کار سختی دارد؛ حتی اگر شهاب حسینی، سوپراستار سینمای ایران در آن بازی کرده باشد.
سید آریا قریشی: فیلم اول آهاری، با ارجاعات آشکار به «درخشش» کوبریک، فضایی متفاوت با مسیرهای معمول سینمای ایران دارد. می‌توان آهاری را به خاطر حرکت به سمت این شکل از فضاسازی و همچنین شجاعت در اشاره به منبع ارجاعش ستایش کرد؛ ولی مشکل اصلی فیلم را باید در غیرمنطقی بودن برخی از کنش‌ها و بی‌کارکرد بودن تعدادی از نشانه‌های آن از نظر دراماتیک جست. شخصیت‌های اصلی در چند صحنه که عقل سلیم حکم به تلاش برای فرار می‌دهد، یا در لابی مسافرخانه ظاهراً تسخیرشده می‌نشینند یا برای ارضا کردن کنجکاوی خود به جستجو برای یافتن منبع صدا می‌پردازند. همین‌طور توقعی که از نمایش عناصری چون خالکوبی‌های روی دست دو شخصیت اصلی یا دندان‌درد ایجاد می‌شود، برآورده نمی‌گردد. نکته مثبت فیلم، جدا از شجاعت فیلمنامه‌نویس و کارگردان، نورپردازی حرفه‌ای‌اش است که تا حدی موفق به خلق فضایی وهم‌آلود می‌شود. «آن شب» بیش از آن که به‌عنوان یک اثر شاخص قابل‌توجه باشد، به‌عنوان یک حرکت اولیه مؤثر است؛ حرکتی که می‌تواند در صورت تکامل به جا افتادن ژانری مهم (اما مهجور در سینمای ایران) منجر شود.
علی ملاصالحی: «آن شب» شاید فیلم ترسناک تمام‌عیاری نباشد، اما با زیرمتنی که جای بحث دارد، می‌تواند فتح‌البابی برای ژانر ترسناک ایرانی شود. فیلم را نباید با «جن‌گیر» و «برو بیرون» مقایسه کنید؛ بلکه باید با «زیر سایه» بابک انواری مقایسه شود و از این زاویه، باریکه نوری در انتهای آن مشاهده می‌شود.
امین مبینی: اینکه پس از سال‌ها بالاخره یک فیلم‌ساز برای ساخت فیلم ترسناک تلاش کرده است، خود جای تقدیر دارد؛ آن‌هم در سینمای ما که اساسا سینمای ژانر سال‌هاست از چرخه محصولات آن حذف شده. صحنه‌هایی از فیلم هم توانایی ترساندن بیننده داخل سینما را دارند و به‌عنوان یک محصول ایرانی از این نظر قابل‌قبول است؛ اما وقتی اثر، با فیلم‌نامه‌ای ساخته شده که منطق وقایع در آن تا این اندازه سست و ضعیف است و در انتها نیز داستان به‌گونه‌ای به‌پایان می‌رسد که مخاطب را سرخورده می‌کند، دفاع از اهمیت ساخته‌شدن فیلم کار سختی خواهد بود. «آن شب» در صورت داشتن یک فیلمنامه استاندارد، می‌توانست فیلم مهمی تلقی شود اما حالا، بیشتر برای تجربه چند لحظه ترس داخل سینما به مخاطبانش قابل توصیه است.
