سر به مهر

در منظوم نقد کامل فیلم سر به مهر را بخوانید

سر به مهر فیلم شخصیت محور، بدون کنش جذاب است. فیلمی در مورد دختری خجالتی و گوشه گیر به نام صبا (لیلا حاتمی)؛ شخصیت کم رو که حتی با پدر و خواهرش نیز تعارف دارد و با آنها و حتی جمع دوستان وبلاگی اش مشکلات و حرف های خودش را پنهان می کند؛ وبلاگ نویسی که درددل هایش تنها بر روی صفحات وبلاگش خالی می شود. صبا وقتی در ماشین بدون بنزین، در خیابان تنها می شود، به جای اینکه از دوست صمیمی و برادرش حامد(آرش مجیدی) درخواست کمک کند از پیتزا فروشی که اشتراک دارد، می خواهد که برایش بنزین بیاورد چرا که متنفر از سربار دیگران بودن است.
صبا حرف هایی که در وبلاگش می نویسد، هیچگاه به اطرافیان نمی گوید و حتی با تلفن(نه حضوری) از مشاوره روانشناس استفاده می کند. در صورتی که مشاور تاکید دارد که باید حضوری برای مشاوره بیشتر مراجعه کند و در مجموع همه این اتفاق ها شخصیت اصلی فیلم را به خوبی شکل می دهد.

ارتباط بین وبلاگ و نماز چیست؟ چرا هادی مقدم دوست در فیلم «سر به مهر» از فضای وبلاگ در نیمه اول فیلمش به فضای عبادت در نیمه دوم آن می رسد؟ پاسخ را باید در یکی از مهم ترین لایه های این نیایش دانست که عبارت است از مکالمه انسان در فردی ترین و مستقیم ترین شکل ممکن. در نماز، برخلاف بسیاری دیگر از آیین های عبادی مذهبمان، بشر به صورتی سرراست و بی واسطه، با خود خداوند وارد گفت و گو می شود. روی صحبت مستقیما با خدا است و نه کس دیگر و از همین رو توکل محض است و نه توسل. در نماز خداوند نزدیک ترین و صمیمی ترین محمل برای ابراز راز ها و نیاز ها است و همین است که آن را دوست داشتنی ترین عبادت در بین همه نیایش ها قرار داده است و بیش از آنکه «تکلیف» به نظر آید، «خلوت» با یک دوست قدیمی و رازدار و بامعرفت و مطمئن است که شخص را از خودش بهتر می شناسد. همین حس را بسیاری با وبلاگ خود – در سطحی کوچک تر – برقرار می کنند. وبلاگ برای بسیاری از اینترنت باز ها، چاه راز و نیازی است که در آن دغدغه های مختلف خود را درج می کنند و با ابراز آن، حتی اگر هم گرهی از مشکلشان باز نشود، دست کم احساس سبکی می کنند. مقدم دوست، با هوشمندی این اشتراک را به عنوان تم اصلی فیلم خود درنظر گرفته است و خلوت وبلاگی را به سوی خلوت عبادی سوق داده است. اما نکته ای دیگر... چرا مقدم دوست اصرار دارد نماز را در پایان فیلم به نمایش بگذارد؟ دوستی معتقد بود که اگر نمایش صریح نماز در پایان فیلم صورت نمی گرفت، فرجامی هنرمندانه تر برای فیلم رقم می خورد. اما به نظر می رسد که اتفاقا نمایش سرراست این عبادت، منطقی ترین و بهترین نوع پایان بندی برای «سر به مهر» است. شخصیت اصلی فیلم، در طول داستان نماز می خواند، اما از اقامه آن جلوی دیگران امتناع دارد. این چالش سرانجام به اتمام می رسد و دختر تصمیم می گیرد که نمازش را بی واهمه از واکنش اطرافیان ادا کند. برای عینیت بخشیدن به این تصمیم، نمایش نماز لازم است. این نمایش، برخلاف بسیاری از نمودهای مشابه در فیلم هایی دیگر، اصلا جلوه تظاهر و ریاکاری و فرصت طلبی ندارد. این نمایش، نمایشی هنرمندانه از مسیری است که با طی کردن مرحله والایش و پالایش، خلوتی را در میان جمعی به منصه ظهور می رساند و حضوری عارفانه و فردی را در ازدحام پیرامون رقم می زند و چه دلنشین است که این عبادت نه در خانه و مسجد و هیأت، بلکه در سینما تجلی می یابد تا فرایند هنرمندانه اش ابعادی مضاعف یابد؛ در کنار آوایی دل انگیز از موسیقی وسیله ای ارتباطی که نشان از وصال یار دارد...
منبع: خبرآنلاین