فیلم روایت کارگردان قدیمی است که بیست سال است فیلمی نساخته است اما تصمیم می گیرد به سفارش تلویزیون ژاپن فیلمی درباره مراسم تدفین خودش و رسم و رسومات مرگ و عزاداری در ایران بسازد.
فیلم در سال 1378 ساخته شده است. این فیلم محصول کشور ایران و در ژانر خانوادگی واجتماعی می‌باشد در فیلم ابراهیم آبادی، داریوش اسدزاده و فیروز بهجت محمدی به هنرمندی پرداخته‌اند.
بهترین نمای «بوی کافور، عطر یاس» نمای آغازین فیلم است که در همان آغاز با برش به نمای دوم می میرد و دیگر هرگز زنده نمی شود؛ یعنی دیگر نماهایی از این جنس در فیلم دیده نمی شود. نمای آغازینِ فیلم، نمایی است از داخل قطار. درواقع تماشاگر چیز چندان روشنی در این نما نمی بیند و صرفا حسی از گذرندگی به او دست می دهد. دوربینی که با سرعت از روی آدم هایی که به هیچ وجه هویتشان مهم نیست می گذرد و به بهترین شکل، دغدغه فیلم را که مرگ و گذرندگی است انتقال می دهد. کاش این نما که زمان نمایش آن نسبت به پتانسیلش بسیار کم است، بسیار طولانی تر از این بود و کاش تمام فیلم بوی کافور، عطر یاس همین یک نما بود؛ چراکه هر چه فیلم پیشتر می رود همه چیز بدتر، بدتر و بدتر می شود.
بهترین نمای بوی کافور عطر یاس، نمای آغازین فیلم است. که در همان آغاز با برش به نمای دوم می میرد و دیگر هرگز زنده نمی شود. یعنی دیگر نماهایی از این جنس در فیلم دیده نمی شود. نمای آغازینِ فیلم، نمایی است از داخل قطار. در واقع تماشاگر چیز چندان روشنی در این نما نمی بیند و صرفا حسی از گذرندگی به او دست می دهد. دوربینی که با سرعت از روی آدم هایی که به هیچ وجه هویتشان مهم نیست، می گذرد...
را انتخاب کنید.
دیدگاه های بوی کافور عطر یاس