عجایب المخلوقات

منتقد: مجید رحیمی جعفری

در پژوهشی در سال 1389 اثبات کردم که چگونه گفتمانِ از جنس قدرت در موقعیت‎های مختلف از یک نمایش تحت روابط متناوب قرار خواهد گرفت.

برای اثبات این امر از نظریات سوژه کوکه، زایش ایدئولوژی ایگلتون، خشونت نمادین بوردیو، نظم نمادین و جامعه سراسربین فوکو و درنهایت حضور پدیدارشناختی فونتنی استفاده کردم.[1] حال با توجه به نشانه‎شناسی نمایشی موقعیت[2] و تحلیل روابط متناوب قدرت به تحلیل نمایش عجایب المخلوقات[3] اثر رضا ثروتی خواهم پرداخت...(ادامه مطلب را می توانید از طریق لینک مطالعه کنید)