چشم هایی که مال توست

در میان داستان های کوتاه بهاره رهنما، «چشم هایی که مال توست» را بیشتر از بقیه دوست دارم. آنهایی که داستان هایش را خوانده اند می گویند کارهای بهتر هم دارد، ولی این یکی روی من تاثیر بیشتری گذاشت. قصه زنی که از خاطرات عشق از دست رفته اش می گوید. و انگار کم کم دارد تعادل روانی اش را از دست می دهد. ولی وقتی بهار گفت تصمیم دارد این کار را به صورت یک نمایش تک نفره اجرا کند ته دلم نگران شدم، تا حالا نمایش یک نفره ندیده بودم و فکر کردم اینکه یک نفر راه برود و مونولوگ بگوید کجایش می تواند جالب باشد. قبل از شروع اولین اجرا هم همین حال را داشتم. مطمئن بودم که پنج دقیقه از کار نگذشته حوصله همه سر می رود و دقیقه شماری می کنند برای پایان کار. بهار وارد صحنه شد و شروع کرد به حرف زدن، و در میان حرف هایش هم هیچ کار خاصی نکرد. خانه را مرتب کرد، گردگیری کرد، لباس های شوهر سابقش را تا کرد (اینجای نمایش دخترم زیر گوشم گفت: نمی دونستم مامانم بلده لباس هم تا کنه) شمع روشن کرد. راه رفت، نشست، بلند شد و حرف زد و حرف زد. و بعد از پنج دقیقه نگرانی من تمام شد. نمایش یقه همه را گرفت و تا آخر هم ول نکرد. از یک جایی من بغض کردم و با تمهیداتی که همه مان هنگام تماشای فیلم های گریه دار استفاده کرده ایم، سعی کردم آقای میانسال محترم کنار دستم متوجه اشک هایم نشود، ولی چند دقیقه بعد وقتی آقای کناردستی با خیال راحت دستمال درآورد و عینکش را بالا زد و اشک هایش را پاک کرد، خیال من هم راحت شد و تا آخر نمایش دوتایی با هم سیر اشک ریختیم. وقتی نمایش تمام شد با دیدن دستمال های مچاله و چشم های پف کرده فهمیدم ما دو نفر تنها احساساتی های جمع نبودیم.
من تماشاگر حرفه یی تئاتر نیستم. شاید در عمرم سر جمع بیست تا تئاتر دیده باشم. این را به عنوان یک تماشاگر عادی می نویسم، «چشم هایی که مال توست» تماشاگر را با خودش همراه می کند. می خنداند و می گریاند بدون اینکه لوس و سانتی مانتال باشد و داستانش را ساده و بدون سکته تعریف می کند. بهاره بازی معرکه یی دارد. این را منی می گویم که بارها به خاطر بازی?اش در بعضی فیلم ها و سریال ها با او جر و بحث کرده ام و تاسف خورده ام که استعدادش را این طور هدر داده اما بهاره رهنما در تئاتر کلا داستان دیگری است. کوچک ترین شباهتی به آنچه اخیرا در سینما و تلویزیون از او دیده ام، ندارد و حتی گاهی من را شگفت زده می کند. در نمایش «خیال های جاده جاجرود» آنقدر با خود واقعی اش متفاوت بود که در لحظاتی حس می کردم حتی چهره اش را هم نمی شناسم. و حالا در این نمایش با کمک بازیگر درخشانی مانند نسیم ادبی در مقام کارگردان، دوباره مرا غافلگیر کرد. نسیم حشو و زوائد بازی بهاره را گرفته و او را جوری هدایت کرده که من حالا در این نمایش حس می کنم با یک بازیگر پخته تئاتر طرفم. بازیگری که راحت و مسلط است و تماشاگر را توی مشتش دارد و همسرش می تواند از همان اجرای اول با خیال راحت در سالن بنشیند و نگران هیچ چیز نباشد.
www.myiranmag.com