پنجاه قدم آخر

منتقد: نقد فیلم پنجاه قدم آخر

شروع فیلم ساده و روان است؛ از مهندس هرمز شکیبا که خبره تجهیزات الکترونیک است درخواست می شود تا در ازای گرفتن کارت پایان خدمت که برای ادامه تحصیل در خارج از کشور به آن نیاز دارد، ماموریتی را انجام دهد که در واقع نصب یک کورکننده امواج در نزدیکی رادار عراقی هاست. هرمز تحت تاثیر حرفهای رابطش اکبر قبول می کند و راهی می شود.

تا اینجای کار مشکلی در بین نیست. اما وقتی هرمز و اکبر هر دو زخمی می شوند، تلاش هرمز برای نجات خود، داستان و فیلم را وارد مسیر تازه ای می کند و همه چیز لحظه به لحظه غیر منطقی تر و عجیب تر می شود به حدی که می توان گفت در ادامه فیلم هر اتفاق یک سئوال جدید با خود به همراه می آورد. سرباز مسئول رادار که قصد پناهندگی دارد چرا با استفاده از تاریکی شب یا غفلت نگهبانان سراغ نیروهای ایرانی نمی رود و این راه احمقانه را برای تسلیم شدن انتخاب می کند؟ وقتی هاوژن در حال فراری دادن هرمز است، هرمز از او می پرسد که چه کاری از دستش برمی آید تا برای هاوژن انجام دهد. واقعا در وضعیتی که هرمز در آن قرار دارد یعنی زخمی است تا حدی که به زحمت می تواند راه برود، همه جا جانش در خطر است، راه بازگشت پیش نیروهای خودی را نمی داند و حتی برای بین راهش آب و غذای کافی به همراه ندارد چه کاری از دستش برمی آید که بخواهد برای هاوژن انجام دهد؟